Άλλοτε ήταν στην ίδια όψη του νομίσματος, τώρα;

Η ανθρωπογεωγραφία της χθεσινής διαδήλωσης δεν είναι ομοιογενής. Εργάτες, ναυτικοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες, δικηγόροι, γιατροί, έμποροι στο ίδιο πεζοδρόμιο. Τα ροζιασμένα χέρια και οι γραβάτες  απέργησαν μαζί.

Της Στεφανίας Μουρελάτου

Ακόμα και οι διαδηλωτές αποτύπωσαν αυτό το ποικιλόμορφο μωσαϊκό τάξεων, επαγγελμάτων, κοινωνικών συνηθειών, μόρφωσης ακόμα και ιδεολογικής τοποθέτησης σε ένα πορτοκαλί πανό, στο οποίο απεικονίζονται τρακτέρ, γραβάτες, εργατικά κράνη και γάντια υπό το σύνθημα «όποιοι μας κοροϊδεύουν, πέφτουν».

Το αν όντως καταρρέει πολιτικά η κυβέρνηση και αν έχουν βάση σενάρια οικουμενικής ή άλλων σχημάτων, που ακούγονται, χωρά πολλή κουβέντα. Πρωτίστως γιατί δεν θεωρώ ότι υπάρχει «ενδιαφέρον» συμμετοχής σε μια τέτοιου είδους κυβέρνηση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που όχι μόνο πλήρωσαν τα δικά τους μνημόνια αλλά λούστηκαν και αυτό του ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας του το περιθώριο της θριαμβευτικής ρελάνς των πρόωρων εθνικών εκλογών του περασμένου Σεπτεμβρίου.

Αντίστοιχα, πάσχει και η εκδοχή της «ηρωικής» εξόδου του ΣΥΡΙΖΑ από την Κυβέρνηση. Εκλογές με ποιο διακύβευμα άραγε; Δώστε μου αυτοδυναμία να υλοποιήσω την συμφωνία ή διαλέξτε μου τον πιο κατάλληλο μνημονιακό συνέταιρο; Προεκλογική περίοδος με τόσες κοινωνικές ομάδες στο πόδι και εναντίον του, ποιο κόμμα αντέχει;

Η γενική απεργία της Πέμπτης, πάντως, αποτελεί αναπόφευκτα ένα ηχηρό καμπανάκι για το εύρος της κοινωνικής ανοχής ή ίσως και της αποδοχής των πολιτικών που προωθεί η Κυβέρνηση στο πλαίσιο της εφαρμογής του τρίτου Μνημονίου. Ο κινηματικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν το νήμα του με την κοινωνία, στραπατσάρεται από την εξουσία. Δεν μπορεί να διασωθεί μόνο με ανακοινώσεις υπέρ των απεργιών. Αυτές πια προκαλούν θυμηδία.