Του Θόδωρου Γαλανόπουλου

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί δίνετε βάση και πιστεύω σε όσους νομίζετε ότι σας ενημερώνουν; Ποιος έδωσε πένα και βήμα σε όλα αυτά τα σούργελα να υποτιμούν τη νοημοσύνη σας και να σας κάνουν να πιστεύετε ότι αυτοί ξέρουν όλη την αλήθεια που δεν ξέρετε εσείς! Με εκφράσεις, «σήμερα είναι η πιο κρίσιμη μέρα» «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» «ο υπουργός ειναι αποφασισμένος», «κάνουμε πράξη τις υποσχέσεις μας»και άλλες τέτοιες παπαριές που τις ακούμε χρόνια τις ίδιες… Κάτι τύπους σαν τον Αυτιά, σαν τον Μπογδάνο και τον Πορτοσάλτε που θα τους κοροϊδεύατε αν του ακούγατε να μιλάνε το καφενείο, όταν τους βλέπετε μέσω τηλεοράσεως στο καφενείο τους κοιτάτε με ανοιχτό στόμα! Ότι μπαίνει στο γυαλί σαν να εξαγνίζεται και γίνεται ιερό, πιστευτό και με κύρος και αξία! Ακόμα και τώρα που οι περισσότεροι ξέρουν ότι στο γυαλί κατοικούν αγράμματοι, άσχετοι, γυναικωτοί και γλύφτες της εξουσίας για να καταλάβουν την όποια θέση, ακόμα και τώρα αυτός που βρίσκεται εκεί μέσα στο γυαλί, άντε και λίγο στην εφημερίδα, αυτός ξέρει τους χρησμούς της Πυθίας! Και όλα αυτά σας τα γράφω από ιδίαν πείρα! Όσο είμαι ένας απλός εργαζόμενος με φόρμα εργασίας, είμαι και δεν είμαι Έλληνας πολίτης… ( βλέπετε δεν μείναμε και πολλοί Έλληνες εργαζόμενοι!) Όσο όμως αποκαλύπτω ότι αρθογράφο δε δυο τρεις εφημερίδες, τότε αυτομάτως γίνομαι πρόσωπο με κύρος! Βλέπετε και η δημοσιογραφία είναι ένα είδος εξουσίας και οι περισσότεροι την κοιτούν με δέος, και ας βρίζουν τους περισσότερους από αυτούς που ασχολούνται με αυτήν, και δεν έχουν και άδικο τις περισσότερες φορές! Δεν θέλω να αρχίσω τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για την πραγματική αξία του καθένας, όμως όπως σε κάθε επάγγελμα , έτσι και στη δημοσιογραφία ακόμα πιο πολύ κατακλύζεται από ανθρώπους που λες και πέσανε με αλεξίπτωτο μέσα εκεί! Από το τοπικό επίπεδο, μέχρι την κεντρική δημοσιογραφική σκηνή της Αθήνας, θα συναντήσεις και λίγους εξαίρετους τύπους με μεράκι και πολλές γνώσεις, αλλά θα συναντήσεις και τύπους που γράφουν έτσι απλά, ότι βρήκαν από το δημοσιογραφικό δελτίο του δήμου, της περιφέρειας, του κόμματος, του φαρμακείου, και του διευθυντή! Ατυχώς η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα όπου ελάχιστοι ζουν από αυτό, αρκετοί ζουν το ψώνιο τους και όσοι το αγαπάνε σαν έμενα, πρέπει να βρίσκουν άλλο τρόπο για να επιζήσουν! Είναι ωραίο να δημοσιοποιείς την άποψη σου, αλλά να έχεις εξασφαλίσει πως θα βγάλεις το ψωμί σου! Και όταν μου λένε καμιά φορά στο δρόμο ότι γράφω καλά, τους απαντώ ότι πιο πολύ …με έχουν γραμμένο πολλοί περισσότεροι….