Με την διαχρονική αυτή τακτική του το Πατριαρχείο Μόσχας επιβεβαιώνει ότι, αφενός μεν ποτέ δεν αποδέχθηκε τα κανονικά όρια της εδαφικής του κανονικότητας, ως επαρκή για να δραστηριοποιηθεί ποιμαντικά και πάντοτε προσπαθούσε να τα ξεπεράσει, αφετέρου δε, με όχημα την εκκλησιαστικότητά του, προσπάθησε κατά καιρούς να εξυπηρετήσει είτε πολιτικές και κοσμικές σκοπιμότητες, είτε να ικανοποιήσει τις παλαιές αυτοκρατορικές του βλέψεις και να υλοποιήσει το ανιστόρητο εκκλησιολογικά ιδεολόγημά του περί «Τρίτης» Ρώμης.Αυτή η συνάλληλη συνεργασία κοσμικότητας και εκκλησιαστικότητας αποτελεί την διαχρονική μέθοδο δράσης της Ρωσικής Εκκλησίας και της Πολιτείας, τόσο σε πολιτικές ζώνες επιρροής, όσο και σε εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες, κυρίως υπό τον τύπο διαφόρων αποιοκρατικών εκκλησιαστικών μορφωμάτων. Η συνάλληλη αυτή συνεργασία αποτυπώνεται στον τελευταίο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ρωσίας και επιβεβαιώνεται με την εκκοσμικευμένη δραστηριοποίηση της Εκκλησίας της Μόσχας, η οποία μπορεί και επιστηρίζει κάθε κοσμική επιδίωξη ενώ με την παρουσία της κοσμικής εξουσίας, μπορεί να ικανοποιεί τις οποιεσδήποτε σκοπιμότητες της. Φορείς αυτής της εκκοσμικευμένης λειτουργίας της συγκεκριμένης Εκκλησίας είναι μέλη της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας της Μόσχας, τα οποία δρούν ως όργανα της εκάστοτε κοσμικής εξουσίας και με το ιερατικό τους ρόλο πολιτεύονται την αποτύπωση του έργου της.

Όλα αυτά έχουν εκφραστεί χαρακτηριστικά και στις τελευταίες δηλώσεις κάποιων Ιεραρχών του Πατριαρχείου Μόσχας, οι οποίοι με απειλές, εκδικητικές αποφάσεις, διεκδικήσεις, υπονομεύσεις, αντικανονικές μεθοδεύσεις και αντιεκκλησιαστική επιχειρηματολογία επιβεβαιώνουν την πολιτικοποιημένη και εκκοσμικευμένη βουλητική διάθεσή τους για το χώρο της Αφρικής, προβάλλοντας ως επιχείρημα δήθεν την αναγνώριση της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Αλεξαν-δρείας. Η αλήθεια όμως είναι αλλού. Η Ρωσική Εκκλησία έχει άλλα κίνητρα και εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες. Θα ήταν αφελές εκ μέρους μας να πιστεύψουμε ότι με τον αντικανονικό αυτό τρόπο της εισπήδησης στον εκκλησιαστικό χώρο του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας θα «επελύετο» μία άλλη, κατά την γνώμη τους, εκκλησιαστική και κανονική «αταξία»!!!

Μήπως οι εκκοσμικευμένοι αυτοί εκκλησιαστικοί θύλακες εξυπηρετούν επεκτατικές πολιτικές βλέψεις και η πολιτευόμενη Ιεραρχία χρησιμοποιείται ως μέσο προκειμένου να επηρεάσει, να διεισδύσει και να εδραιώσε πολιτικά δεδομένα στο χώρο της Αφρικής και για ικανοποίηση της προπαγανδιστικής εξάπλωσης γενικότερων γεωπολιτικών και γεωφυσικών ενδιαφερόντων τόσο της Ρωσικής Εκκλησίας όσο και της Πολιτείας;

O μακαριστός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, πολλά χρόνια πριν, τόνιζε με έμφαση, ότι η Αφρική είναι ο χώρος του μέλλοντος, εξαιτίας της γεωφυσικής και γεωπολιτικής της ιδιαιτερότητας και του φυσικού της πλούτου.

Ο αυθάδης, αντιεκκλησιαστικός και αντικανονικός τρόπος με τον οποίον αποφασίζουν να επιβληθούν οι ιθύνοντες του Πατριαρχείου Μόσχας στο χώρο της δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας δεν δικαιολογείται μόνο ως εκδίκηση έναντι της θετικής στάσης του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Αυτό είναι η αφορμή, τα αίτια και οι σκοποί είναι άλλοι, βαθύτεροι και ουσιαστικότεροι, και οι οποίοι θα πρέπει να προβληματίσουν όχι μόνο τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες της Μεσογείου αλλά και τον ευρύτερο πολιτικό παράγοντα, κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο δραστηριοποιείται με κοσμικό τρόπο η Εκκλησία της Μόσχας και πολιτεύονται οι Ιεράρχες της, ενδεχομένως με απώτερο σκοπό την αλλαγή της όποιας μέχρι σήμερα γεωπολιτικής ισορροπίας στην ευρύτερη περιοχή.

Πρώτη δημοσίευση: protothema.gr