Της Αντωνίας Μπούζα

Οι τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες στην Ελ­λά­δα και ο τρό­πος του δι­οι­κείν και άρ­χειν α­πό πλευ­ράς των αι­ρε­τών της, ο­δή­γη­σε στα­δια­κά στην υ­πο­βάθ­μι­ση της πο­λι­τι­κής ζω­ής και στην κα­χυ­πο­ψί­α των πο­λι­τών.
Κα­χυ­πο­ψί­α, που ε­κτεί­νε­ται σε ό­λο το φά­σμα της Δη­μό­σιας ζω­ής πλέ­ον και ο­δη­γεί πολ­λές φο­ρές σε υ­περ­βο­λές και α­δι­κί­ες.
Σθε­να­ρά υ­πο­στη­ρί­ζω πως η ι­σο­πέ­δω­ση και η γε­νί­κευ­ση της α­πα­ξί­ω­σης, εί­ναι λο­γι­κές που δεν αρ­μό­ζουν σε σκε­πτό­με­νους και συ­νει­δη­το­ποι­η­μέ­νους πο­λί­τες.
Α­φού πε­ρά­σα­με τα κρί­σι­μα χρό­νια της κρί­σης α­πό συμ­πλη­γά­δες, α­φού μα­τώ­σα­με και πο­νέ­σα­με , φθά­σα­με σε κά­ποι­ο α­πο­τέ­λε­σμα, το ο­ποί­ο κά­τω α­πό σω­στές προ­ϋ­πο­θέ­σεις, μπο­ρεί να εί­ναι ο φά­ρος ε­ξό­δου μας α­πό τις πα­θο­γε­νείς α­δι­έ­ξο­δες κα­τα­στά­σεις.

Α­πέ­ναν­τι ό­μως σε αυ­τήν τη γε­νι­κή πα­ρα­δο­χή , έ­χου­με τις φω­νές της άρ­νη­σης, της τρο­μο­λα­γνεί­ας και του εκ­φο­βι­σμού που δη­λη­τη­ριά­ζει ό­λα αυ­τά τα χρό­νια τις ζω­ές μας.
Άρ­νη­ση, χω­ρίς προ­τά­σεις, χω­ρίς σχε­δια­σμό και α­λη­θο­φα­νείς κι ε­φι­κτές λύ­σεις.
Αν­τί­θε­τα φτά­σα­με να θε­ω­ρού­με πο­λι­τι­κό λό­γο, την…..πε­ποί­θη­ση της κα­λύ­τε­ρης πει­θούς α­πό πλευ­ράς της α­ξι­ω­μα­τι­κής αν­τι­πο­λί­τευ­σης και των α­ρε­στών λό­γων φρού­δος α­νύ­ψω­σης του η­θι­κού των Ελ­λή­νων .
Μέ­σα σε ό­λο αυ­τό το σα­θρό και θνη­σι­γε­νές -αν δεν αλ­λά­ξει – πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, εί­δα­με την πε­ρί­ο­δο των αυ­το­δι­οι­κη­τι­κών ε­κλο­γών, την α­πό­λυ­τη α­να­τρο­πή .

Σαν ορ­μη­τι­κός χεί­μαρ­ρος, ξε­χύ­θη­καν οι μέ­χρι χθες α­πο­στα­σι­ο­ποι­η­μέ­νοι πο­λί­τες και α­πλοί θε­α­τές κι άρ­χι­σα­ν  να α­σχο­λούν­ται με τα κοι­νά.

Έ­τσι το φαι­νό­με­νο των πολ­λών συν­δυα­σμών πή­ρε με­γά­λες δι­α­στά­σεις σε ό­λη τη Χώ­ρα και φυ­σι­κά, ξε­σή­κω­σε και …θο­ρύ­βη­σε συγ­χρό­νως.

Με­τά α­πό ό­λο αυ­τό, κά­ποι­οι πρέ­πει να γί­νουν κα­λύ­τε­ροι, άλ­λοι να δου­λέ­ψουν πε­ρισ­σό­τε­ρο και με­ρι­κοί να σε­βα­στούν λί­γο πα­ρα­πά­νω την εμ­πι­στο­σύ­νη του κό­σμου.
Εί­δα­με να σχε­δι­ά­ζον­ται νέ­ε­ς  αυ­το­δι­οι­κη­τι­κές κι­νή­σεις, να α­σχο­λούν­ται με τον τό­πο τους, ποι­κί­λων ε­παγ­γελ­μά­των, κουλ­τού­ρας , παι­δεί­ας και ι­κα­νο­τή­των άν­θρω­ποι και να α­πο­μα­κρύ­νε­ται η κοι­νω­νί­α α­πό την υ­πε­ρο­πτι­κή προ­σέγ­γι­ση της πο­λι­τι­κής κά­ποι­ων θε­ω­ρη­τι­κά δή­θεν ι­κα­νών με περ­γα­μη­νές , πλει­στά­κις α­δή­λου προ­ε­λεύ­σε­ως, που στην πρα­κτι­κή ε­φαρ­μο­γή α­πο­δει­κνύ­ον­ται κε­νές πε­ρι­ε­χο­μέ­νου.
Εί­δα­με να αν­τι­δρούν και να συμ­με­τέ­χουν ε­νερ­γά πο­λί­τες που μέ­χρι χθες ή­σαν α­δρα­νείς κι εί­χαν α­φή­σει τη δι­α­χεί­ρι­ση της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας τους σε ε­παγ­γελ­μα­τί­ες του εί­δους.
Δί­και­α θε­ω­ρώ ό­τι η κρί­ση, οι προσ­δο­κί­ες που δεν πραγ­μα­το­ποι­ούν­ται και η δυ­σα­ρέ­σκεια για τα πα­θή­μα­τα μας, ί­σως α­πο­τε­λεί την α­φε­τη­ρί­α μιας νέ­ας προ­ο­πτι­κής για τη Χώ­ρα μας.
Με τις δη­μι­ουρ­γι­κές δυ­νά­μεις του τό­που μπρο­στά, ά­σχε­τα αν συμ­φω­νού­με η ό­χι πολ­λές φο­ρές με τις πο­λι­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις τους, ί­σως και σε κά­ποι­ες πε­ρι­πτώ­σεις με τον τρό­πο του πο­λι­τεύ­ε­σθαι , η πα­τρί­δα μας μπο­ρεί να κά­νει τα άλ­μα­τα που εί­ναι α­πα­ραί­τη­τα για την ευ­η­με­ρί­α της.
Ό­χι λοι­πόν στην α­δρα­νο­ποί­η­ση , αλ­λά στη συμ­με­το­χή , στη δρά­ση και στην προ­σφο­ρά !
Τε­λι­κώς και στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή, ι­σχύ­ει το…..ου­δέν κα­κόν α­μι­γές κα­λού !