Του Ο­δυσ­σέ­α Βου­δού­ρη

Η ΔΗ­ΜΑΡ θα μεί­νει στην ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή ι­στο­ρί­α ως μια πο­λύ ι­δι­αί­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση. Η πε­ρί­πτω­ση ε­νός κόμ­μα­τος που σε μια συγ­κε­κρι­μέ­νη στιγ­μή έ­πια­σε το σφυγ­μό της κοι­νω­νί­ας κα­λύ­τε­ρα α­πό ο­ποι­ο­δή­πο­τε άλ­λο κόμ­μα (θυ­μη­θεί­τε τις σφυγ­μο­με­τρή­σεις που της έ­δι­ναν μέ­χρι 18%­). Και που για έ­ναν λό­γο, ο ο­ποί­ος προ­σω­πι­κά α­κό­μα μου δι­α­φεύ­γει, τον έ­χα­σε εν­τε­λώς. Πολ­λές φο­ρές σκέ­φτο­μαι τι θα γι­νό­ταν αν η ΔΗ­ΜΑΡ εί­χε μεί­νει στα­θε­ρή στις δε­σμεύ­σεις της να μην ε­ξε­λι­χθεί σε «δε­κα­νί­κι της ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ», να μην α­πο­τε­λέ­σει το «α­ρι­στε­ρό άλ­λο­θι της τρο­ϊ­κα­νής πο­λι­τι­κής». Σί­γου­ρα σή­με­ρα θα εί­χε δι­ψή­φιο πο­σο­στό και θα ή­ταν το κόμ­μα-κλει­δί ρυθ­μι­στής της ε­πό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης, ε­κεί­νης που θα βγά­λει την Ελ­λά­δα α­πό την κρί­ση «με την κοι­νω­νί­α όρ­θια και την οι­κο­νο­μί­α ζων­τα­νή», ό­πως με ελ­πί­δα λέ­γα­με τό­τε. Η α­κα­τα­νό­η­τη στρο­φή με­τά τις ε­κλο­γές του 2012 ο­δή­γη­σε τον πρό­ε­δρο της ΔΗ­ΜΑΡ να δι­α­γρά­ψει τον Πά­ρι Μου­τσι­νά και μέ­να, δι­ό­τι αρ­νη­θή­κα­με να α­κο­λου­θή­σου­με τη στρο­φή αυ­τή. Οι ε­ξε­λί­ξεις μας δι­καί­ω­σαν με η­χη­ρό τρό­πο. Σε βαθ­μό που κά­θε σχο­λια­σμός πε­ριτ­τεύ­ει.

Σή­με­ρα βλέ­πω με ι­κα­νο­ποί­η­ση πρώ­ην συν­τρό­φους μου να κά­νουν βή­μα­τα προς αυ­τό που α­πο­τε­λεί για τη δι­κή μας πο­λι­τι­κή κί­νη­ση, αυ­τή που ι­δρύ­σα­με με­τά τη δι­α­γρα­φή μας με τη συμ­με­το­χή πολ­λών α­κό­μη φί­λων, την «Κοι­νω­νί­α Πρώ­τα», την στα­θε­ρή μας πο­λι­τι­κή ε­πι­δί­ω­ξη: την ε­νό­τη­τα δρά­σης ό­λων των α­ρι­στε­ρών, προ­ο­δευ­τι­κών, δη­μο­κρα­τι­κών, οι­κο­λο­γι­κών δυ­νά­με­ων. Μα­ζί τους συ­ναν­τη­θή­κα­με πά­λι, πριν έ­να μή­να, στην εκ­δή­λω­ση των α­πο­λυ­μέ­νων της ΕΡΤ. Πριν λί­γες μέ­ρες κά­θι­σα πλά­ι σε μια πρώ­ην συν­τρό­φισ­σα της ΔΗ­ΜΑΡ στην εκ­δή­λω­ση που δι­ορ­γά­νω­σε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να αν­τι­στα­θού­με ό­λοι μα­ζί στο ξε­πού­λη­μα του ελ­λη­νι­κού αι­για­λού.

Η ΔΗ­ΜΑΡ ό­μως πρέ­πει τώ­ρα να ξε­κα­θα­ρί­σει την πο­ρεί­α της. Η ι­στο­ρί­α αυ­τού του κόμ­μα­τος δεί­χνει ό­τι ή­ταν μείγ­μα δυ­ο τά­σε­ων α­πό τις ο­ποί­ες δεν μπο­ρεί να προ­κύ­ψει κοι­νή συ­νι­στα­μέ­νη. Η μί­α τά­ση εί­ναι αυ­θεν­τι­κά α­ρι­στε­ρή, έ­στω και αν ο­ρι­σμέ­νες φο­ρές χά­νε­ται σε πλά­για μο­νο­πά­τια. Η άλ­λη τά­ση χρη­σι­μο­ποι­εί την α­ρι­στε­ρή αί­γλη μό­νο ως ά­ρω­μα για να κα­λύ­ψει μια πο­λι­τι­κή η ο­ποί­α δεν δι­α­φέ­ρει, ε­πί της ου­σί­ας, α­πό ε­κεί­νη της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης. Εί­χα γρά­ψει στις 29 Α­πρι­λί­ου 2014 ό­τι η πιο έν­τι­μη λύ­ση εί­ναι αυ­τές οι δυ­ο τά­σεις να πά­ρουν έ­να πο­λι­τι­σμέ­νο δι­α­ζύ­γιο. Στους λί­γους μή­νες που πέ­ρα­σαν αυ­τό υ­λο­ποι­ή­θη­κε ή­δη σε με­γά­λο βαθ­μό.

Μέ­νει τώ­ρα ο κα­θέ­νας να δι­α­λέ­ξει ξε­κά­θα­ρα το πο­λι­τι­κό στρα­τό­πε­δο μέ­σα α­πό το ο­ποί­ο θα δώ­σει τη μά­χη. Αν η ι­δέ­α του «τρί­του πό­λου» εί­χε κά­ποι­α βά­ση πριν τις ε­κλο­γές του 2012, σή­με­ρα εί­ναι εν­τε­λώς ά­το­πη. Στην ε­περ­χό­με­νη πο­λι­τι­κή σύγ­κρου­ση θα α­να­με­τρη­θούν δυ­ο συμ­μα­χί­ες και δυ­ο πο­λι­τι­κές. Η μια, με ΝΔ, ΠΑ­ΣΟΚ (ή ό­ποι­α πα­ραλ­λα­γή τύ­που Ε­λιά κλπ.­), συν ή πλην Πο­τά­μι, θα ε­πι­χει­ρή­σει τη συ­νέ­χι­ση της μέ­χρι τώ­ρα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής. Η άλ­λη θα αν­τι­τα­χθεί σε αυ­τή για να την α­να­τρέ­ψει. Αυ­τή η αν­τί-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη συμ­μα­χί­α θα δο­μη­θεί με ό­ρους κοι­νω­νι­κούς και πα­τρι­ω­τι­κούς. Θα εκ­προ­σω­πή­σει τα μι­κρο­με­σαί­α στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας, που α­πει­λούν­ται σή­με­ρα α­πό μια αρ­πα­κτι­κή εγ­χώ­ρια κομ­πρα­δό­ρι­κη ε­λίτ, θα πρω­το­στα­τή­σει στην α­να­σύ­στα­ση του πα­ρα­γω­γι­κού ι­στού της χώ­ρας, θα πά­ρει ά­με­σα μέ­τρα α­να­κού­φι­σης των α­σθε­νέ­στε­ρων. Και θα υ­πε­ρα­σπί­σει τα ελ­λη­νι­κά συμ­φέ­ρον­τα σε μια Ευ­ρώ­πη που α­πει­λεί­ται, ό­χι α­πό τη Γερ­μα­νί­α ως έ­θνος, αλ­λά α­πό τον Μερ­κε­λι­σμό, δη­λα­δή την νέ­ο-ε­πε­κτα­τι­κή γερ­μα­νι­κή δε­ξιά.

Στη συμ­μα­χί­α αυ­τή δεν πε­ρισ­σεύ­ει κα­νείς. Και κα­νείς δεν θα θέ­σει ως προ­α­παι­τού­με­νο στην ΔΗ­ΜΑΡ να ε­ξη­γή­σει το δρό­μο που την ο­δή­γη­σε σε αυ­τήν. Αυ­τό ό­μως που εί­ναι α­πα­ραί­τη­το εί­ναι να ξε­κα­θα­ρί­σου­με και να συμ­φω­νή­σου­με ρη­τά τι θέ­λου­με και τι δεν θέ­λου­με. Το τι δεν θέ­λου­με εί­ναι α­πλό: δεν θέ­λου­με την πο­λι­τι­κή ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ, δεν θέ­λου­με την κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου ή ό­ποι­α άλ­λη πα­ραλ­λα­γή, δεν θέ­λου­με την Τρό­ι­κα-α­φεν­τι­κό. Το τι θέ­λου­με πρέ­πει να α­πο­τυ­πω­θεί σε έ­να κοι­νό πρό­γραμ­μα της ευ­ρύ­τε­ρης συμ­μα­χί­ας των α­ρι­στε­ρών, προ­ο­δευ­τι­κών, δη­μο­κρα­τι­κών, οι­κο­λο­γι­κών δυ­νά­με­ων. Οι δυ­ο πρω­το­βου­λί­ες που πή­ρε πρό­σφα­τα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για τη δη­μό­σια ΔΕ­Η και την προ­στα­σί­α του αι­για­λού και των πα­ρα­λι­ών, δεί­χνουν το δρό­μο. Στην πρώ­τη η ΔΗ­ΜΑΡ έ­στει­λε μια ε­πι­στο­λή. Στη δεύ­τε­ρη έ­στει­λε δυ­ο εκ­προ­σώ­πους. Eλ­πί­ζω να συ­νε­χί­σου­με σε αυ­τό το δρόμο …