Παρακολουθώ το ποτάμι των ανθρώπων που με μια τσάντα στο χέρι βουτάνε στο άγνωστο με την ελπίδα να αποφύγουν τον θάνατο. Πονάω. Κομπάζει η ανάσα στο στήθος. Η καρδιά πετάει σαν να σπάσει τα κόκαλα…

Ήμουν φρεσκοπαντρεμένη, νέα μαμά, όταν στην πατρίδα μου άρχισε το χάος. Έφευγαν όσοι μπορούσαν από τα σπίτια, από τους αγαπημένα τους, από τα χώματά τους.

Έτσι κι εγώ….

Ο φόβος είχε κατακλύσει το μυαλό και τη ψυχή. Χάος οι σκέψεις μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φύγω από όλα αυτά που έβλεπα.

 Έφυγα. Μαζί στην αγκαλιά μου, μέσα στα δύο χέρια μου, μια μικρή φωλιά για το παιδί μου. Να βλέπω πότε γύρω και πότε τα μάτια του παιδιού.

Περιπέτεια. Αγωνία. Έκλεινα το στόμα του παιδιού με το στήθος μου.

Ο Φόβος δεν με άφηνε να είμαι λογική, να σκεφτώ…

Ναι, ναι …μέσα σε όλα αυτά είχα ντυθεί όμορφα …φόρεσα μέχρι και παπούτσια με τακούνια, νομίζοντας πως πάω σε ένα μέρος όμορφο και φιλόξενο, όπως το είχα χτίσει στο μυαλό μου. Περνώντας οι ώρες, απομακρυνόμουν από το -σπίτι- ….από τους κινδύνους αλλά άλλες σκέψεις σκοτεινές με τύλιξαν. .Πού πάω; Τι θα κάνω; Πού θα μείνω; Πώς θα ζήσω; Πώς θα μιλήσω; Τι θα βρω ; Πού; Πού;; …Τι;; Τι;; ….

Περνώντας οι ώρες, κουράστηκα.. Άρχιζε το σώμα να εξαντλείται …Τα ρούχα να τσαλακώνονται …Σιγά-σιγά λερώθηκαν τα ρούχα. Τα τακούνια χάλασαν… Άρχισαν τα όνειρα να ξεφτίζουν…

Πέρασαν ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, και φτάσανε χρόνια….Ψάχνομαι ακόμα. Τι έκανα; Έπραξα σωστά; Τι να είχα κάνει; Γιατί, Γιατί;

Ένιωσα ένα κενό, ένα τίποτα. Να βλέπω και να μην καταλαβαίνω. Να είμαι και να μην υπάρχω. Μίλαγα αλλά δεν μιλάω. Είχα θέση. Όχι πια. Ήμουν, δεν είμαι. Είχα όνειρα και έμεινε μόνο μιασ ύστατη ικμάδα θέλησης για επιβίωση.

Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Ξεκίνημα πιο κάτω κι από το μηδέν. Σκάβοντας να καταφέρω να φτάσω στην επιφάνεια της γης. Ναι.. Πολλή κούραση, πολλά τα μαθήματα που βίωσα αλλά έφτασα στην επιφάνεια.

 Δεν υπάρχει χρόνος για πέταγμα… Συνέχισε… Μπορεί να χρειαστεί να γκρεμίσεις τοίχους. Να θέλεις για να σε θέλει η ζωή!!