Του Θεόδωρου  Σταυριανόπουλου*

Η χώ­ρα κο­λυμ­πά πλέ­ον σε βα­θιά νε­ρά με τε­ρά­στια κύ­μα­τα και α­πό στιγ­μή σε στιγ­μή μπο­ρεί να συμ­βεί το… ναυά­γιο. Η Κυ­βέρ­νη­ση μά­ται­α α­να­ζη­τά τον ο­δι­κό χάρ­τη για την ο­ρι­στι­κή έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση. Το που­λό­βερ έ­χει ξη­λω­θεί και ό­λοι ψά­χνουν να βρουν και να ε­νώ­σουν το κομ­μέ­νο νή­μα. Με ψη­φο­θη­ρι­κά τερ­τί­πια δι­α­χρο­νι­κά ι­κα­νο­ποι­ή­θη­καν αι­τή­μα­τα, δη­μι­ουρ­γή­θη­καν και­νούρ­για τζά­κια κα­τα­τρώ­γον­τας ά­φθο­νο χρή­μα που ερ­χό­ταν στην χώ­ρα μας α­πό τα Ευ­ρω­πα­ϊ­κά Κοι­νο­τι­κά Πλαί­σια Στή­ρι­ξης. Με ψη­φο­θη­ρι­κά τερ­τί­πια μοι­ρά­σθη­καν τε­ρά­στια πο­σά α­πό τα δη­μό­σια χρή­μα­τα. Οι προ­σπά­θει­ες της πο­λι­τεί­ας α­πέ­τυ­χαν στο να α­πο­κεν­τρω­θεί η βι­ο­μη­χα­νί­α με α­πο­τέ­λε­σμα τε­ρά­στια πο­σά να  δα­πα­νη­θούν ά­σκο­πα για την δη­μι­ουρ­γί­α ε­πι­χει­ρή­σε­ων στην πε­ρι­φέ­ρεια που δυ­στυ­χώς σή­με­ρα αυ­τές οι ε­πι­χει­ρή­σεις βρί­σκον­ται σε εγ­κα­τά­λει­ψη.

Η α­στι­κή τά­ξη, πα­ρά το ό­τι εί­ναι μια σα­φώς μει­ο­ψη­φού­σα κοι­νω­νι­κά τά­ξη, κα­τόρ­θω­νε πάν­τα και δι­εύ­ρυ­νε την κοι­νω­νι­κή της βά­ση, με το να προ­σε­ται­ρί­ζε­ται και άλ­λες τά­ξεις και στρώ­μα­τα και να τα ο­δη­γεί να εν­στερ­νί­ζον­ται την ι­δε­ο­λο­γί­α της, με α­πο­τέ­λε­σμα να α­πο­δέ­χον­ται συ­ναι­νε­τι­κά την ε­ξου­σί­α της.

Οι δη­μό­σιοι ορ­γα­νι­σμοί και υ­πη­ρε­σί­ες στην πλει­ο­νό­τη­τά τους λει­τουρ­γού­σαν ως αυ­τό­νο­μα «βι­λα­έ­τια», κά­τι σαν με­ταλ­λαγ­μέ­νος «κο­τσαμ­πα­σι­σμός» χω­ρίς ου­σι­α­στι­κό έ­λεγ­χο στη σπα­τά­λη και στον τρό­πο δι­οί­κη­σης.

Η κυ­ρί­αρ­χη ι­δε­ο­λο­γί­α δεν πα­ρά­γε­ται, ού­τε α­να­πα­ρά­γε­ται α­πο­κλει­στι­κά στο ε­πί­πε­δο των  ι­δε­ο­λο­γι­κών μη­χα­νι­σμών, ή γε­νι­κό­τε­ρα στο ε­πί­πε­δο της κοι­νω­νί­ας των ι­δι­ω­τών. Κα­τά και­ρούς ό­μως συν­δι­κα­λι­στι­κές συν­τε­χνί­ες αν­τί να βο­η­θή­σουν στην ε­ξυ­γί­αν­ση των  δη­μό­σι­ων ορ­γα­νι­σμών με τα κα­μώ­μα­τά τους, τους ο­δή­γη­σαν σε προ­βλη­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση, σε τε­ρά­στια ελ­λείμ­μα­τα και χρέ­η. Ε­δώ βο­ή­θη­σε και η πά­για στά­ση της α­ρι­στε­ράς η ο­ποί­α πάν­τα ή­ταν α­ρω­γός και συ­νο­δοι­πό­ρος σε ο­ποι­α­δή­πο­τε δι­εκ­δί­κη­ση ερ­γα­ζο­μέ­νων α­νε­ξαρ­τή­τως ει­σο­δή­μα­τος. Τα δύ­ο κόμ­μα­τα ε­ξου­σί­ας μπο­ρούν να κρι­θούν ε­πί­σης για την δι­α­φο­ρε­τι­κό­τη­τα των θέ­σε­ών τους σε δι­ά­φο­ρα προ­βλή­μα­τα, σύμ­φω­να κά­θε φο­ρά με την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή τους θέ­ση( Κυ­βέρ­νη­ση ή Αν­τι­πο­λί­τευ­ση).

Η ση­με­ρι­νή Κυ­βέρ­νη­ση κά­νον­τας την α­νάγ­κη φι­λο­τι­μί­α ,δε­χό­με­νη εν­το­λές ε­ξω­τε­ρι­κού προ­σπα­θεί ά­τολ­μα να κά­νει το­μές στην κοι­νω­νί­α αλ­λά πάν­τα βρί­σκε­ται αν­τι­μέ­τω­πη με έ­ναν λα­ϊ­κι­σμό που και η ί­δια στο πα­ρελ­θόν βρι­σκό­με­νη στη θέ­ση της αν­τι­πο­λί­τευ­σης εί­χε σπεί­ρει στην κοι­νω­νί­α.

Στην «κοι­νω­νί­α κα­ζί­νο»  που ζού­με ε­πι­βι­ώ­νει το ό­νει­ρο του πα­ρα­λό­γου. Με­τά α­πό δα­πα­νη­ρές σπου­δές η νε­ο­λαί­α βι­ώ­νει την κοι­νω­νι­κή α­δι­κί­α και εκ­με­τάλ­λευ­ση και πριν α­π’ ό­λα τον ε­ξευ­τε­λι­σμό για μια «θέ­ση στο δη­μό­σιο». Η ζω­ή της νε­ο­λαί­ας κα­τάν­τη­σε να εί­ναι πα­ράλ­λη­λη με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα, κλω­τσών­τας το χρό­νο και α­να­σαί­νον­τας κα­μέ­νο α­έ­ρα.

Κά­τω α­πό τις πα­ρού­σες συν­θή­κες της βα­θύ­τα­της δο­μι­κής κρί­σης του συ­στή­μα­τος, η ί­δια η κρί­ση εί­ναι φο­ρέ­ας κα­τα­στά­σε­ων ό­πως η α­νερ­γί­α, οι νέ­ες ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις οι ο­ποί­ες συγ­κρο­τούν την α­στι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα ο αν­τα­γω­νι­σμός ή ο α­το­μι­σμός.            Α­πό την άλ­λη, η κρί­ση λει­τουρ­γεί α­πο­κα­λυ­πτι­κά, δι­ό­τι ο­δη­γεί το κε­φά­λαι­ο να γί­νε­ται α­κό­μη πιο στυ­γνό σε οι­κο­νο­μι­κό ε­πί­πε­δο, να πο­λώ­νει την κοι­νω­νί­α προ­λε­τα­ρι­ο­ποι­ών­τας ευ­ρύ­τε­ρες μά­ζες, α­πο­κα­λύ­πτον­τας το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πό του.

Μια τέ­τοι­α πα­ρέμ­βα­ση α­παι­τεί τό­σο την ι­δε­ο­λο­γι­κή θε­ω­ρη­τι­κά ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νη πα­ρέμ­βα­ση της α­ρι­στε­ράς, ό­σο και την πο­λύ­πλευ­ρη εμ­πλο­κή της στο αυ­θόρ­μη­το λα­ϊ­κό κί­νη­μα, με προ­ο­πτι­κή ό­χι βε­βαί­ως να το κα­πε­λώ­σει με τη χυ­δαί­α έν­νοι­α του ό­ρου, αλ­λά να το η­γε­μο­νεύ­σει με την γκραμ­σια­νή έν­νοι­α.

Ε­πί­σης αν στην νε­ο­λαί­α μας δη­μι­ουρ­γη­θεί η εν­τύ­πω­ση ό­τι μό­νο οι με­τα­πτυ­χια­κές σπου­δές αλ­λά­ζουν την κοι­νω­νί­α και την ζω­ή της,  τό­τε με μα­θη­μα­τι­κή α­κρί­βεια ο­δη­γού­μα­στε σε μια α­γω­νι­στι­κή α­κι­νη­σί­α και μια άρ­νη­ση σε ό­τι α­φο­ρά την ε­θε­λον­τι­κή προ­σφο­ρά και τη  συμ­με­το­χή στα κοι­νω­νι­κά δρώ­με­να και την δι­εκ­δί­κη­ση. Η κοι­νω­νί­α μας δεν πε­ρι­μέ­νει να σω­θεί μό­νο α­πό ά­το­μα που κα­τέ­χουν με­τα­πτυ­χια­κά για­τί αν ή­ταν έ­τσι τό­τε θα εί­χε σω­θεί προ πολ­λού.

Το ρεύ­μα σκέ­ψης που πρέ­πει να ξα­να­κυ­ρι­αρ­χή­σει στην α­ρι­στε­ρά αλ­λά και πέ­ραν αυ­τής εί­ναι έ­νας μη δογ­μα­τι­κός και μη γρα­φει­ο­κρα­τι­κά πα­ρα­μορ­φω­μέ­νος Μαρ­ξι­σμός.
Γι΄ αυ­τό χρει­ά­ζε­ται να συγ­κρο­τη­θούν ευ­ρύ­τε­ρες ο­μά­δες που θα συμ­φω­νούν σε έ­να πλαί­σιο ι­δε­ο­λο­γι­κό και θα πε­ρι­βάλ­λον­ται α­πό μια πλα­τύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή εμ­πει­ρί­α και που θα α­πο­τε­λούν τον συλ­λο­γι­κό ο­δη­γό για την α­να­γέν­νη­ση της κοι­νω­νι­κής πά­λης.

*Μα­θη­μα­τι­κός – Υπ. Με­τα­πτυ­χια­κού «Η­θι­κή Φι­λο­σο­φί­α», Πε­ρι­φε­ρεια­κός Σύμ­βου­λος

Υ­πο­ψή­φιος Πε­ρι­φε­ρεια­κός Σύμ­βου­λος, Πρό­ε­δρος στο Κ.Ε.Κ. (πρώ­ην Ν.Ε.Λ.Ε.)