Αγουροξυπνημένος παππούλης και με χαγκόβερ, γράφει μεταξύ άλλων ο Φαληρεύς στην καθημερινή για τον Αλέκο Φλαμπουράρη και την επιρροή του στον πρωθυπουργό.
Το άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη εκκινεί από το γεγονός ότι χθες εστάλει λάθος κείμενο από την Αθήνα στους εταίρους, συνδέοντας το γεγονός με τη συμμετοχή του Αλέκου Φλαμπουράρη στη διαμόρφωση της ελληνικής γραμμής στις διαπραγματεύσεις.
Ακολουθεί απόσπασμα του άρθρου:
«Eίναι ένα άψογο παράδειγμα αυτού που λέμε σχήμα λιτότητος! «Δεν είναι τόσο δραματικά τα πράγματα, αλλά έστειλαν λάθος κείμενο», δήλωσε ανώνυμος αξιωματούχος των Βρυξελλών προς τους Financial Times, όταν διαπιστώθηκε, χθες το πρωί, ότι η Ελλάδα είχε στείλει… το λάθος κείμενο στους εταίρους. Κανείς μας δεν ξαφνιάζεται, είμαι βέβαιος, από την κολοσσιαία επιπολαιότητα ― διότι ποιος ξεχνά ότι στη διαμόρφωση της ελληνικής γραμμής στις διαπραγματεύσεις μετέχει ο παππούς Αλέκος Φλαμπουράρης; Επόμενο ήταν, λοιπόν, να συνέβαινε κάποτε και αυτό. Ιδού που συνέβη.
Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, είτε προέρχονται από τη ριζοσπαστική Αριστερά είτε από την καμμένη Δεξιά, έχουν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε μια τεχνητή πραγματικότητα, αποκομμένη από τις ανάγκες της ζωής. Είναι πολύ φυσικό, λοιπόν, τώρα με την εξουσία πια στα χέρια τους, η διακυβέρνηση της χώρας να γίνεται σε ένα ύφος «ο χαβαλές στην εξουσία». (Η πρόθεση, φαντάζομαι, ήταν να κάνουν πράξη το σύνθημα «η φαντασία στην εξουσία», από τον περίφημο Μάη του ’68. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται πάντα από τα υλικά που είχες στη διάθεσή σου…)
Μέσα στο πνεύμα του κυβερνητικού χαβαλέ, λοιπόν, φαντάζομαι πολύ εύκολα πώς συνέβη τέτοια επιπολαιότητα. Φαντασθείτε και εσείς ένα remake της κινηματογραφικής ταινίας «Μόνος στο σπίτι», με την ουσιώδη διαφορά ότι στον ρόλο του αντιπαθητικού, υπερόπτη και κακομαθημένου πιτσιρικά έχουμε τον συμπαθέστατο παππού Αλέκο. Η όψη του παππού διευκολύνει τη φαντασία μου να ξεδιπλωθεί.
Οταν τον βλέπεις, σου δίνει την εντύπωση αγουροξυπνημένου παππούλη. Ανοίγει το στόμα του και η πρώτη σου εντύπωση εμπλουτίζεται: και αγουροξυπνημένος παππούλης και με χανγκόβερ! Οσο για αυτό που το έλεγαν styling την εποχή της αστακομακαρονάδας, ο παππούς Αλέκος έχει την εικόνα του ανθρώπου που κοιμάται στον καναπέ με τηλεόραση ανοιχτή (στον Λιακόπουλο…) και το πρωί σηκώνεται όπως έπεσε και αρχίζει τη μέρα του με τα ίδια ρούχα. (Μου προξενεί εντύπωση πώς συμβαίνει και είναι πάντα ξυρισμένος. Μα δεν βαριέται το ξύρισμα;)
Με όλα αυτά, θέλω να πω ότι οι έννοιες «πρόγραμμα» και «παππούς Αλέκος» είναι ασύμβατες. Ισως, φοβάμαι, να μην έχει καν αντίληψη του χρόνου στην καθημερινότητά του: τρώει όποτε πεινάσει, κοιμάται όποτε νυστάξει, ζει απλά όπως τα αθωότερα πλάσματα του Θεού. Πάω στοίχημα ότι δεν φοράει καν ρολόι. Επομένως, με όσα απίθανα συμβαίνουν με αυτούς, γιατί να μη συνέβη και τούτο: ξέχασαν το Σαββατοκύριακο στο Μαξίμου, κλειδωμένον μέσα, τον παππού! Κάποια στιγμή που κουράστηκε, ξεγλίστρησε αθόρυβα, βρήκε έναν καναπέ και έγειρε. Παρά τα φαινόμενα, δεν ροχαλίζει· κοιμάται σαν πουλάκι ― πού να τον ακούσουν;
Ξύπνησε λοιπόν κάποια ώρα ο παππούς και τι να έκανε; Να έπαιρνε τηλέφωνο, για να τον βγάλουν; Ντρεπόταν να το κάνει. Κλειδιά του ωραίου οικήματος δεν είχε. (Τόσο τρελοί ώστε να του έχουν δώσει δεν είναι!..) Οπότε είπε να κάνει καμιά δουλειά -θέλει να νιώθει χρήσιμος, βλέπετε- και έστειλε άλλ’ αντ’ άλλων στις Βρυξέλλες. Τα φαντάστηκα αυτά ― το είπα εξαρχής. Με πιάνει ένα ρίγος, ωστόσο, όταν μου περνά η σκέψη ότι, με αυτούς στα πράγματα, τα πιο απίθανα μπορεί είναι πιθανά, ακόμη και αυτό που γράφω παραπάνω…
