Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*
Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ σε πολλά επίπεδα είναι εμφανής, όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια είναι αναξιόπιστες, αλλά, κυρίως, μέσα στην κοινωνία. Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές βαρόμετρο πολιτών εξελίξεων αποτελούν τα εκλογικά αποτελέσματα σε σωματεία (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) και σε ομοσπονδίες. Η πρόσφατη νίκη της ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ για πρώτη φορά ( όσο και αν αυτή έγινε με μείωση ψήφων σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές) στέλνει ένα μήνυμα. Η αξιωματική αντιπολίτευση, πιθανότατα, θα ήταν το πρώτο κόμμα, αν γινόταν εκλογές τώρα. Φαίνεται ότι μόνο κάτι αναπάντεχο και πολύ εντυπωσιακό θα μπορούσε να ανατρέψει αυτήν την εξέλιξη. Αποτελεί, ωστόσο, κάτι τέτοιο λύση για τον τόπο;
Η Ν.Δ και ό, τι εκπροσωπεί έχει παρελθόν σε αυτήν τη χώρα και ο κ. Μητσοτάκης, ένα γνήσιο παιδί του πολιτικού νεποτισμού, (ο οποίος με μικρά διαλείμματα κυριαρχεί πολλές δεκαετίες στη χώρα μας) δεν είναι χθεσινός στην πολιτική και δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Έχει θητεύσει σε υπουργικές θέσεις και έχει δώσει ξεκάθαρα δείγματα γραφής. Λάτρης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας απεχθάνεται κάθε τι κρατικό. Μέχρι και η ΕΡΤ, όπως δήλωσε, πρέπει να λειτουργήσει με ιδιωτικά κριτήρια. Ο σχεδιασμός του προβλέπει ότι η μείωση της ανεργίας θα γίνει με τη δημιουργία θέσεων εργασίας αποκλειστικά από τους ιδιώτες χωρίς κρατικές προσλήψεις. Η λέξη, βεβαίως, που του προκαλεί αλλεργία είναι το δημόσιο.
Δεν πέρασε πολύς καιρός που μίλησε για κινητικότητα, για αξιολόγηση και για συγχωνεύσεις δημόσιων φορέων, δηλαδή με δυο λόγια για απολύσεις, οι οποίες βαφτίστηκαν με άλλους όρους. Σημαία του ο νεοφιλελευθερισμός. Πριν τρεις μήνες μιλώντας στη ΔΕΘ έδωσε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς θα κυβερνήσει. Είπε ότι μέρος της περιστολής δαπανών θα έρθει με την αναστολή των προβλεπόμενων αυξήσεων στους δημόσιους υπαλλήλους και έτσι υπολογίζει ότι θα εξοικονομηθούν 150 εκατομμύρια ευρώ. Ο υπουργός των απολύσεων , ο οποίος σήμερα εμφανίζεται με τη μάσκα του προστάτη της κοινωνίας (η οποία πλήττεται από μια πολιτική που και ο ίδιος θα εφαρμόσει), είναι βέβαιο ότι σε ενδεχόμενη πρωθυπουργία του θα γίνει ο δήμιος της.
Ο αρχηγός της Ν.Δ., γόνος του παλιού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος ( υπάρχουν σκιές για τη σχέση του με τη Siemens), προσπαθεί να εμφανιστεί σαν η μοναδική λύση για τη χώρα. Ξέρει καλά ότι, αν δεν κάνει το κόμμα του παράταξη, δεν έχει προοπτική να κυβερνήσει. Γι αυτό έδωσε τη μία θέση αντιπροέδρου στον ήπιο κ. Χατζηδάκη και την άλλη στον ακραίο κ. Γεωργιάδη. Η προσπάθεια του να μαζέψει ψήφους από τις δεξαμενές του κέντρου και ιδίως της άκρας δεξιάς εμφανής. Εξάλλου υπάρχουν αρκετοί στη ΝΔ που φλερτάρουν ιδεολογικά μαζί της. Επιπλέον προσπαθεί να χρησιμοποιήσει νέους όρους που θα κάνουν πιο ελκυστική την πολιτική του ( νέος πατριωτισμός, συμφωνία αλήθειας, αναγέννηση της Ελλάδας κ.α.). Από την άλλη μηρυκάζει, όταν μιλάει για διαφάνεια, αξιοκρατία και άλλα ωραία τα οποία έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τέλος , ενώ υπόσχεται ότι θα νικήσει το λαϊκισμό, λαϊκίζει ίδιος, όταν τάζει ότι θα μειώσει τον ΕΝΦΙΑ και άλλους φόρους. Ρώτησε, άραγε , την τρόικα;
Ο κ. Μητσοτάκης, αγαπημένο παιδί των δανειστών, αν έρθει, θα συνεχίσει το έργο του κ. Τσίπρα και θα εφαρμόσει ό, τι χρειαστεί. Αν δεν υπογράψει ο τελευταίος το 4ο μνημόνιο, θα το κάνει ο ίδιος και η τραγωδία θα συνεχιστεί. Η κρίση και κυβερνητική πολιτική οδηγούν μια άβουλη και φοβισμένη κοινωνία να κλίνει επί δεξιά. Η λύση για τους πολλούς δε βρίσκεται, όμως, εκεί. Το φιλολαϊκό δρόμο μπορεί να ανοίξει μόνο ένα πλατύ κοινωνικό, δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο που θα απαλλάξει τη χώρα από τα μνημόνια, θα την οδηγήσει εκτός ευρώ, θα κηρύξει στάση πληρωμών και θα συγκρουστεί με τους δανειστές. Οι δυνάμεις που πιστεύουν σε αυτήν τη λύση πρέπει να συγκλίνουν για να μπορέσει η πρόταση τους να γίνει κυρίαρχη στην επιλογή των πολιτών. Ο Ανώνυμος Έλληνας το διαλαλεί στην «Ελληνική Νομαρχία: «προσμένετε να μας δώσει την ελευθερία μας κανένας από τους αλλογενείς δυνάστας;». «Και από τους εγχώριους», θα συμπλήρωνε, ίσως, σήμερα. Ας τον ακούσουμε.
*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
