Δεν ξε­χνι­έ­ται και δεν ε­ξω­ρα­ΐ­ζε­ται στην πο­ρεί­α του χρό­νου η κα­τά­λυ­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας, πριν α­πό 47 χρό­νια, α­να­φέ­ρει σε μή­νυ­μά του για την ε­πέ­τει­ο της 21 Α­πρι­λί­ου του 1967, ο Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας, Κά­ρο­λος Πα­πού­λιας, ο ο­ποί­ος το­νί­ζει πως ε­πρό­κει­το για έ­να τραυ­μα­τι­κό ε­θνι­κό βί­ω­μα.

«Ό­χι μό­νο ε­πει­δή η μαύ­ρη ε­πτα­ε­τί­α κα­τέ­λη­ξε στην τρα­γω­δί­α της Κύ­πρου, αλ­λά ε­πί­σης ε­πει­δή η πα­τρί­δα μας έ­χα­σε πο­λύ­τι­μο χρό­νο πη­γαί­νον­τας πί­σω, αν­τί για μπρο­στά» υ­πο­γραμ­μί­ζει ο κ. Πα­πού­λιας, και, α­φού ε­ξαί­ρει τον α­γώ­να ό­σων αν­τι­στά­θη­καν στη Χούν­τα, κα­τα­λή­γει: «Σε μέ­ρες ό­πως η ση­με­ρι­νή, θυ­μό­μα­στε ό­τι η Δη­μο­κρα­τί­α δεν μας χα­ρί­στη­κε, αλ­λά κα­τα­κτή­θη­κε και δεν υ­πάρ­χει χω­ρίς δου­λειά πολ­λή».

Την ί­δια στιγ­μή, ο πρό­ε­δρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ­άγ­γε­λος Βε­νι­ζέ­λος, σε μή­νυ­μά του υ­πο­γραμ­μί­ζει την α­ξί­α της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και του σε­βα­σμού των αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των. Ο κ. Βε­νι­ζέ­λος κά­νει λό­γο για α­πλές και βα­σι­κές α­λή­θει­ες που πρέ­πει να λει­τουρ­γούν ως θε­μέ­λιο της ε­θνι­κής μας ε­νό­τη­τας, ι­δί­ως τώ­ρα που, ό­πως το­νί­ζει , η χώ­ρα «αρ­χί­ζει να γυ­ρί­ζει σε­λί­δα και να βγαί­νει α­πό την κρί­ση».

Στο μή­νυ­μά του α­να­φέ­ρει τα ε­ξής:
«Η τρα­γι­κή ε­πέ­τει­ος της 21ης Α­πρι­λί­ου 1967 μας ε­πι­βάλ­λει να έ­χου­με πάν­τα στο μυα­λό μας την α­ξί­α της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και του σε­βα­σμού των αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των και του κρά­τους δι­καί­ου.

»Μό­νο η ι­στο­ρι­κή εμ­πει­ρί­α της δι­κτα­το­ρί­ας και του με­τεμ­φυ­λια­κού κρά­τους που τη γέν­νη­σε, μας ε­πι­τρέ­πει να α­ξι­ο­λο­γή­σου­με δί­και­α την πε­ρί­ο­δο της με­τα­πο­λί­τευ­σης, που πα­ρά τα προ­βλή­μα­τα και τις αν­τι­φά­σεις της, εί­ναι η κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­ο­δος του τό­που με­τά την ί­δρυ­ση του νέ­ου ελ­λη­νι­κού κρά­τους.

»Αυ­τές οι α­πλές και βα­σι­κές α­λή­θει­ες πρέ­πει να λει­τουρ­γούν ως θε­μέ­λιο της ε­θνι­κής μας ε­νό­τη­τας και προ­ο­πτι­κής, ι­δί­ως τώ­ρα που -πα­ρά τη θλί­ψη ο­ρι­σμέ­νων- η Πα­τρί­δα μας, χά­ρις στις θυ­σί­ες και τον α­γώ­να του Λα­ού της, αρ­χί­ζει να γυ­ρί­ζει σε­λί­δα και να βγαί­νει α­πό τη κρί­ση».

«47 χρό­νια α­πό την ε­πι­βο­λή της στρα­τι­ω­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας στη χώ­ρα μας, βρι­σκό­μα­στε αν­τι­μέ­τω­ποι-ες με μια ο­λο­μέ­τω­πη ε­πί­θε­ση ε­νάν­τια στα δι­και­ώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας, αλ­λά και την ί­δια τη δη­μο­κρα­τί­α» α­να­φέ­ρει ο ΣΥΡΙΖΑ με α­φορ­μή τη συμ­πλή­ρω­ση 47 χρό­νων α­πό το πρα­ξι­κό­πη­μα της 21ης Α­πρι­λί­ου 1967.

Στην α­να­κοί­νω­σή του ο ΣΥΡΙΖΑ α­να­φέ­ρει α­κό­μα:

«Το ση­με­ρι­νό μή­νυ­μα αν­τί­στα­σης εί­ναι ε­νάν­τια στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης, τον αυ­ταρ­χι­σμό , την κα­τα­στο­λή των α­γώ­νων και τον πε­ρι­ο­ρι­σμό της λα­ϊ­κής κυ­ρι­αρ­χί­ας και της δη­μο­κρα­τί­ας σε Ελ­λά­δα και Ευ­ρώ­πη.

» Εί­ναι έ­να μή­νυ­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, έ­να μή­νυ­μα α­ξι­ο­πρέ­πειας, μια υ­πεν­θύ­μι­ση των α­γώ­νων του ελ­λη­νι­κού λα­ού για δη­μο­κρα­τί­α και α­νε­ξαρ­τη­σί­α. Τη δη­μο­κρα­τί­α που πο­λέ­μη­σαν και πο­λε­μούν και σή­με­ρα οι νο­σταλ­γοί του φα­σι­σμού και του να­ζι­σμού.

» Τι­μού­με τα μέ­λη και στε­λέ­χη της Α­ρι­στε­ράς που πρω­τα­γω­νί­στη­σαν στον ε­πτά­χρο­νο αν­τι­δι­κτα­το­ρι­κό α­γώ­να κα­θώς και ό­λους τους α­γω­νι­στές της δη­μο­κρα­τί­ας, που υ­πε­ρα­σπί­στη­καν την αν­θρώ­πι­νη α­ξι­ο­πρέ­πεια, τη δη­μο­κρα­τί­α και την ε­λευ­θε­ρί­α α­πέ­ναν­τι στην α­με­ρι­κα­νο­κί­νη­τη χούν­τα.

» Οι α­γώ­νες τους μας δί­νουν δύ­να­μη και σή­με­ρα. Ο α­γώ­νας για τη δη­μο­κρα­τί­α και την ε­λευ­θε­ρί­α εί­ναι πάν­τα ε­πί­και­ρος και άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νος με τον α­γώ­να για το σο­σι­α­λι­σμό».

Για νε­ο­να­ζι­στι­κά μορ­φώ­μα­τα που και σή­με­ρα προ­κα­λούν τη δη­μο­κρα­τι­κή κοι­νή γνώ­μη έ­κα­νε λό­γο η ΔΗΜΑΡ, στο μή­νυ­μά της για τη ση­με­ρι­νή ε­πέ­τει­ο, υ­πο­γραμ­μί­ζον­τας: «Η μαύ­ρη ε­πέ­τει­ος της 21ης Α­πρι­λί­ου ε­πα­να­φέ­ρει στο προ­σκή­νιο την α­νάγ­κη να α­πο­δο­θεί στη με­τα­πο­λί­τευ­ση η ση­μα­σί­α που της α­ξί­ζει και να δι­α­φυ­λα­χθεί η δη­μο­κρα­τι­κή πε­ρι­ου­σί­α του α­γώ­να υ­πέρ του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού.

» Ει­δι­κά σή­με­ρα που τα νε­ο­να­ζι­στι­κά μορ­φώ­μα­τα προ­κα­λούν τη δη­μο­κρα­τι­κή κοι­νή γνώ­μη, οι μαύ­ρες μνή­μες της χούν­τας μπο­ρούν και πρέ­πει να με­τα­φερ­θούν στη νέ­α γε­νιά ως η α­νά­μνη­ση μιας ε­πο­χής που δεν πρέ­πει να ξα­να­ζή­σει πο­τέ ο ελ­λη­νι­κός λα­ός».

Α­πό την πλευ­ρά του, το ΚΚΕ στην α­να­κοί­νω­σή του α­να­φέ­ρει: «Σα­ράν­τα ε­πτά χρό­νια με­τά την ε­πι­βο­λή της στρα­τι­ω­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, δι­δα­σκό­μα­στε, θυ­μό­μα­στε, εί­μα­στε πε­ρή­φα­νοι για τα μέ­λη και τα στε­λέ­χη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, τους α­γω­νι­στές που πή­ραν μέ­ρος στην αν­τι­δι­κτα­το­ρι­κή πά­λη, που έ­μει­ναν όρ­θιοι και α­λύ­γι­στοι στα κρα­τη­τή­ρια, στα βα­σα­νι­στή­ρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, στις φυ­λα­κές και τις ε­ξο­ρί­ες. Τι­μά­με τους α­γω­νι­στές, τα θύ­μα­τα της δι­κτα­το­ρί­ας.

» Δυ­να­μώ­νου­με σή­με­ρα τον α­γώ­να για να γί­νει ο λα­ός ι­δι­ο­κτή­της του πλού­του που πα­ρά­γει, για την ζω­ή που α­ξί­ζει στους ερ­γα­ζό­με­νους και τη νε­ο­λαί­α, για το σο­σι­α­λι­σμό. Για να α­πο­τε­λέ­σει πα­ρελ­θόν το σύ­στη­μα που γεν­νά την κα­τα­πί­ε­ση, την φτώ­χεια, την εκ­με­τάλ­λευ­ση.

» Η δι­κτα­το­ρί­α στη χώ­ρα μας, ε­πι­βλή­θη­κε έ­χον­τας τη στή­ρι­ξη τμη­μά­των της πλου­το­κρα­τί­ας, κέν­τρων της α­στι­κής ε­ξου­σί­ας, των ΗΠΑ. Η ε­πι­λο­γή της α­στι­κής τά­ξης, να α­ξι­ο­ποι­ή­σει ως δι­α­χει­ρι­στή της ε­ξου­σί­ας της τους συν­ταγ­μα­τάρ­χες, α­πο­δει­κνύ­ει για μια α­κό­μα φο­ρά πως η δι­κτα­το­ρί­α του κε­φα­λαί­ου μπο­ρεί να παίρ­νει δι­ά­φο­ρες μορ­φές. Η στρα­τι­ω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α α­πο­τε­λεί ‘­λύ­ση’ για την πλου­το­κρα­τί­α, ό­ταν δεν μπο­ρεί με κοι­νο­βου­λευ­τι­κά μέ­σα να προ­ω­θή­σει τα αν­τι­λα­ϊ­κά της σχέ­δια, ό­ταν έ­χει δυ­σκο­λί­ες λό­γω και ε­σω­τε­ρι­κών αν­τι­θέ­σε­ων.

» Το σύ­στη­μα της εκ­με­τάλ­λευ­σης για την ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση των σκο­πών του, μπο­ρεί να α­ξι­ο­ποι­εί και φα­σι­στι­κές ο­μά­δες, να τους α­μο­λά και να τους μα­ζεύ­ει κα­τά πως βο­λεύ­ει, ό­πως σή­με­ρα γί­νε­ται με τους νο­σταλ­γούς της Χούν­τας, τους να­ζι­στές της «Χρυ­σής Αυ­γής».

» Το πρα­ξι­κό­πη­μα μπό­ρε­σε να ε­πι­βλη­θεί και ε­πει­δή δεν βρή­κε α­πέ­ναν­τι του έ­ναν λα­ό ορ­γα­νω­μέ­νο, α­πο­φα­σι­σμέ­νο να υ­πε­ρα­σπι­στεί τα δι­και­ώ­μα­τά του, α­ξι­ο­ποι­ών­τας και τις ο­ξυμ­μέ­νες αν­τι­θέ­σεις του α­στι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος. Αν­τί­θε­τα κυ­ρι­αρ­χού­σαν οι αυ­τα­πά­τες, η α­να­μο­νή των ε­κλο­γών, ο εγ­κλω­βι­σμός του α­γώ­να του λα­ού στις στο­χεύ­σεις των α­στι­κών κομ­μά­των.

» Α­πο­δει­κνύ­ε­ται ό­τι σε κά­θε ε­πο­χή και ι­στο­ρι­κή πε­ρί­ο­δο εί­ναι κρί­σι­μος πα­ρά­γον­τας η ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση και ε­τοι­μό­τη­τα του λα­ϊ­κού κι­νή­μα­τος, της πρω­το­πο­ρί­ας του, για να μπο­ρεί ο λα­ός να κα­θο­ρί­ζει τις ε­ξε­λί­ξεις προς ό­φε­λός του.

» Α­πό τα βα­σι­κά ε­πι­χει­ρή­μα­τα που χρη­σι­μο­ποί­η­σε η Χούν­τα για να βά­λει το λα­ό στο ‘­γύ­ψο’ ή­ταν ο λε­γό­με­νος ‘­κομ­μου­νι­στι­κός κίν­δυ­νο­ς’. Α­πο­δεί­χθη­κε έ­τσι ό­τι ο αν­τι­κομ­μου­νι­σμός -που και σή­με­ρα καλ­λι­ερ­γεί­ται α­πό το σύ­στη­μα, τους μη­χα­νι­σμούς του, κυ­βερ­νη­τι­κούς πα­ρά­γον­τες, την ΕΕ- οι δι­ώ­ξεις των κομ­μου­νι­στών και των πρω­το­πό­ρων α­γω­νι­στών, εί­ναι πάν­τα ο προ­πομ­πός γε­νι­κό­τε­ρων αν­τι­λα­ϊ­κών μέ­τρων, που θί­γουν τα συμ­φέ­ρον­τα ό­λων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, του λα­ού.

» Η ε­ξέ­λι­ξη του αν­τι­δι­κτα­το­ρι­κού α­γώ­να στη συ­νέ­χεια, έ­δει­ξε πως πα­ρά το αρ­χι­κό ‘­μού­δια­σμα’ του λα­ού, η α­τα­λάν­τευ­τη στά­ση των κομ­μου­νι­στών και άλ­λων α­γω­νι­στών στις φυ­λα­κές, τις ε­ξο­ρί­ες, η πα­ρά­νο­μη πρω­το­πό­ρα δρά­ση του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, που ι­δρύ­θη­κε μέ­σα στη δι­κτα­το­ρί­α, έ­δω­σε κου­ρά­γιο, ε­νέ­πνευ­σε τον α­γώ­να του λα­ού.

» Ό­σο δυ­νά­μω­νε το ΚΚΕ, τό­σο δυ­νά­μω­νε και ο αν­τι­δι­κτα­το­ρι­κός α­γώ­νας, έ­παιρ­νε πιο α­νε­βα­σμέ­νες μορ­φές πά­λης. Η α­νά­πτυ­ξη του α­γώ­να προ­έ­κυ­ψε και α­πό την ήτ­τα των α­πό­ψε­ων -που ε­ξέ­φρα­ζε και ο ο­πορ­του­νι­σμός- που ή­θε­λαν συμ­βι­βα­σμό με τη χούν­τα και τις με­ταμ­φι­έ­σεις της, στη λο­γι­κή του μι­κρό­τε­ρου κα­κού, του ρε­α­λι­σμού της υ­πο­τα­γής.

» Ι­σχυ­ρό-Δυ­να­τό ΚΚΕ πάν­τα και παν­τού, εί­ναι εγ­γύ­η­ση και δύ­να­μη για τον α­γώ­να του λα­ού. Τέ­λος, α­πο­δεί­χθη­κε ό­τι κα­νέ­νας αν­τι­δρα­στι­κός μη­χα­νι­σμός, ό­σο δυ­να­τός και α­κα­τα­νί­κη­τος και αν εμ­φα­νί­ζε­ται, δεν μπο­ρεί να α­να­με­τρη­θεί με την υ­πε­ρο­χή του ορ­γα­νω­μέ­νου ερ­γα­τι­κού – λα­ϊ­κού κι­νή­μα­τος.

» Έ­τσι και σή­με­ρα, ό­σο και αν η λυ­κο­συμ­μα­χί­α της ΕΕ, τα κόμ­μα­τα της πλου­το­κρα­τί­ας και της ΕΕ, προ­πα­γαν­δί­ζουν πως ‘­δεν αλ­λά­ζει τί­πο­τα’, την υ­πο­τα­γή στον «ρε­α­λι­σμό» και το ‘­ε­φι­κτό’ για τον λα­ό, ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, έ­ξω α­π’ τα δε­σμά της ΕΕ και των μο­νο­πω­λί­ων, και έ­χει τη δύ­να­μη να τον ε­πι­βά­λει.

» Το ΚΚΕ κα­λεί την ερ­γα­τι­κή τά­ξη, τους α­νέρ­γους, τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους, τους φτω­χούς α­γρό­τες, τους νέ­ους και τις νέ­ες, να βα­δί­σουν σε αυ­τό το δρό­μο. Να δυ­να­μώ­σει ο α­γώ­νας του λα­ού για τα σύγ­χρο­να δι­και­ώ­μα­τα, για την ι­κα­νο­ποί­η­ση των α­ναγ­κών του. Να δυ­να­μώ­σει η λα­ϊ­κή συμ­μα­χί­α, να ορ­γα­νω­θεί παν­τού στους τό­πους δου­λειάς, στις γει­το­νι­ές.

» Να δυ­να­μώ­σει το ΚΚΕ παν­τού – και στις ε­κλο­γές, για να α­νοί­ξου­με το δρό­μο στη φι­λο­λα­ϊ­κή δι­έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση, για να μην α­να­κάμ­ψει το κε­φά­λαι­ο πά­νω στα συν­τρίμ­μια των δι­και­ω­μά­των του λα­ού. Για α­πο­δέ­σμευ­ση α­πό την ΕΕ, μο­νο­με­ρή δι­α­γρα­φή του χρέ­ους, με το λα­ό στην ε­ξου­σί­α και ι­δι­ο­κτή­τη του πλού­του που πα­ρά­γει».

eklogika.gr