Του Γιώργου Μπουλούκου
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον ενταχθεί στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος και των αταλάντευτων κανόνων του. Είτε την τρόικα την μετονομάσουμε σε θεσμούς, είτε το πρόγραμμα το πούμε παράταση ή γέφυρα δεν αλλάζει η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Άλλωστε άμεσα δεν επηρεάζεται η καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη.
Το κρίσιμο πάντοτε ήταν, έστω και αν παραβλέπεται, και είναι η αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ταλαιπωρημένου και διαρκώς πιεζόμενου πολίτη. Επομένως σημασία έχει και πάντοτε είχε, και κατά την διακυβέρνηση των προηγούμενων, τόσο η νομοθέτηση για την εξισορρόπηση των απαιτήσεων των δανειστών με τις πραγματικές δυνατότητες των πολιτών, όσο και η νομοθέτηση, πλέον επιτακτικότερα από ποτέ, για την επίτευξη ενός αποτελεσματικού αναπτυξιακού μοντέλου για την παραγωγή πλούτου, ώστε επιτέλους να ξεφύγει η χώρα από αυτήν την αυτοτροφοδοτούμενη στασιμότητα.
Οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις εφήρμοσαν πολιτικές μονοβαρώς. Επέβαλαν μια παράλογη υπερφορολόγηση στοχεύοντας στην άμεση αλλά πρόσκαιρη συγκέντρωση εσόδων. Με αυτόν τον τρόπο εξήντλησαν τους πολίτες και φαλκίδευσαν την όποια ισχνή αναπτυξιακή προσπάθεια. Από την άλλη πλευρά η κρίσιμη παράμετρος των μεταρρυθμίσεων και της αντιμετώπισης και διόρθωσης των παθογενειών της ελληνικής οικονομίας, που θα οδηγούσε σε σταθερή ανοδική τροχιά, έμεινε στο περιθώριο.
Επομένως είναι ανάγκη να προωθηθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και να παρουσιαστεί ένα σύγχρονο αναπτυξιακό μοντέλο. Εδώ και χρόνια βρισκόμαστε σε μια εποχή εφαρμογής πολιτικών και όχι εφαρμογών πολιτικής, αφού δεν χρειάζεται οι πολιτικές να έχουν κομματικό πρόσημο, αλλά να επιδιώκουν την βέλτιστη πρακτική και το καλύτερο αποτέλεσμα. «Δεν με νοιάζει τι χρώμα έχει η γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια» είχε πει ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ για την οικονομική μεταρρύθμιση της Κίνας.
Έτσι, αφού πλέον κατέρρευσε ο ψευδεπίγραφος διχασμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, οφείλει η πολιτική ηγεσία να αναζητήσει και να εφαρμόσει τις καλύτερες λύσεις χωρίς ιδεοληψίες του παρελθόντος αλλά και χωρίς στρεβλώσεις. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί άμεσα πρωτίστως η κυβέρνηση.
Από την πρώτη στιγμή της κρίσης οφειλόταν συνεννόηση και συνεργασία για την αντιμετώπιση του εθνικού προβλήματος. Έπρεπε όλοι μαζί να διεκδικούν για την Πατρίδα μας. Όμως αντ’ αυτού διαπιστώσαμε ότι η στάση των κομματικών ηγεσιών υπαγορεύτηκε από την μικροκομματική λογική της επιδίωξης της καρέκλας της εξουσίας. Ίσως γι’ αυτό είμαστε και η χώρα που ακόμη δοκιμάζεται και δεν έχουμε καταφέρει να βγούμε από την κρίση.
Εξάλλου η σχιζοειδής αυτή κατάσταση των κομματικών ηγεσιών, η στάση τους να καθορίζεται ανάλογα αν είναι κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, μας έχει οδηγήσει να μην ξέρουμε ποιος είναι ποιος και ποιος εφαρμόζει τι! Η αδυσώπητη πραγματικότητα επανέφερε εντός πλαισίου και τις αντιπολιτευτικές μαξιμαλιστικές ρητορείες και της σημερινής κυβέρνησης η οποία οφείλει να αφήσει τις ιδεοληπτικές εμμονές μερίδας της, να αναγνωρίσει και να προχωρήσει μεταρρυθμίσεις στις οποίες αντιδρούσε και τις οποίες έπρεπε πρωτίστως οι προηγούμενες κυβερνήσεις να έχουν υλοποιήσει.
Βρισκόμαστε σχεδόν πάλι στην αρχή. Ας ελπίσουμε ότι πλέον υπάρχει η αναγκαία ωριμότητα και υπευθυνότητα και θα πρυτανεύσει το εθνικό και όχι το κομματικό συμφέρον.
