Του Νίκου Μπογιόπουλου
H εξαιρετικά… αντιφοροκλεπτική σκέψη του κ.Βαρουφάκη την οποία μετέφερε στους συναδέλφους του στο Eurogroup, να… καλωδιώνονται φοιτητές, οικιακές βοηθοί και τουρίστες, να μπαίνουν στα μαγαζιά και να λειτουργούν σαν φορολογικοί τουριστορουφιάνοι, φοιτητορουφιάνοι και νοικοκυρές-ρουφιάνοι του υπουργείου Οικονομικών, μας θύμισε μια παλιότερη παρεμφερή σκέψη. Είχε διατυπωθεί τον Γενάρη του 2013 στο δελτίο ειδήσεων του «Σκάι» από τον αξιότιμο κύριο Μπάμπη Παπαδημητρίου.
Παραθέτουμε αυτούσιο το απόσπασμα από εκείνο το σχόλιο του εν λόγω περί της σπουδαιότητας της ύπαρξης καθώς και της ανάγκης παροχής προστασίας προς εκείνο το είδος ανθρώπου που ο ίδιος ο κύριος Μπάμπης το είχε αποκαλέσει… «φορολογικό καρφί»:
«Καθυστερούμε συνεχώς στα πιο κρίσιμα πράγματα. Θα σου πω ένα. Πρέπει να γίνει το Μάρτη το τελευταίο μνημόνιο και είναι χαρακτηριστικό. Λέει ότι πρέπει να φτιαχτεί νομοθεσία που θα προστατεύει ποιον; Το καρφί. Το φορολογικό καρφί. Γιατί; Γιατί σε όλο τον κόσμο που έχουν προχωρήσει και λένε ότι κάτι καταφέρνουμε με τη φοροδιαφυγή, καλύτερο από εμάς. Τι γίνεται; Ο άνθρωπος που έχει να καταγγείλει είναι προστατευμένος. Και έτσι μπορεί να καταγγείλει τον συνεργάτη του (!), τον φίλο του (!!), τον αδερφό του (!!!) – τα θαυμαστικά, και λίγα είναι, είναι δικά μας – ακόμα και τον εξάδελφό του. Το λέω αυτό για τον Παπακωνσταντίνου. Άρα πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο».
Αυτή ήταν η άποψη του κυρίου Μπάμπη που δυστυχώς η αποτύπωσή της «χάνει» στο ηλεκτρονικό «χαρτί». Και τούτο γιατί είναι δύσκολο στο γραπτό λόγο να αποδοθεί πάντα όλο το εύρος του πάθους με το οποίο εκφράζεται κανείς στον προφορικό λόγο. Με άλλα λόγια θέλουμε να σημειώσουμε ότι τη στιγμή που ο Παπαδημητρίου έλεγε όσα διαβάσατε είχε ένα απαράμιλλο πάθος. Μια έντονη έξαψη. Ένα ιδιαίτερο λίγωμα. Ειδικά, μάλιστα, όταν αναφερόταν στη λέξη «καρφί»…
Εκεί δε που η διακύμανση στον τόνο της φωνής του δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας για την ιερή του πίστη ότι αν υπάρχει «άνθρωπος – σύμβολο» στην εποχή μας αυτός δεν είναι παρά ο «άνθρωπος – καρφί», ήταν όταν σημείωνε πως «πρέπει» ο «άνθρωπος – καρφί» να προστατεύεται (κάτι σαν την Καρέτα – Καρέτα, δηλαδή), για να επιτελεί, ακριβώς, το θεάρεστο, «πατριωτικό» και νομοταγές έργο του. Δηλαδή… να καρφώνει τον συνεργάτη, τον φίλο, τον αδερφό του…
Τότε ήταν, λοιπόν, που είχαμε ακούσει στο πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου ότι το να καρφώνεις είναι ένα από τα βασικά ηθικά «προτερήματα – χαρίσματα» που πρέπει να διακρίνει κάποιον στο σύστημα που υπηρετεί ο κ. Παπαδημητρίου. Πράγμα που καμία – φυσικά – έκπληξη δε μας είχε προκαλέσει. Να όμως που τώρα η λογική του «φορορουφιάνου» επιστρέφει από τα… «Αριστερά».
Ως εκ τούτου κι αφού ο φορολογικός ρουφιανοτουρισμός αποτελεί πλέον «αριστερή» πρόταση, ας την δώσουμε τη σημασία που της «αξίζει». Τουτέστιν, ας προσπεράσουμε το ιλαρόν και φαιδρόν της συνταγής Βαρουφάκη για την πάταξη της φοροδιαφυγής, κι ας αναρωτηθούμε: Αν αποδεχτούμε ότι μια τέτοια πρακτική είναι «καλή», τότε γιατί να μην την επεκτείνουμε ως ηθικό πρότυπο και πέραν των φορολογικών ζητημάτων. Για παράδειγμα:
Γιατί να μη μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων τα παιδιά να καρφώνουν τον «κακό» συμμαθητή τους στον διευθυντή; Γιατί να μην εισαχθεί διάταξη στο εργατικό δίκαιο να καρφώνει ο εργαζόμενος τον «κακό» εργαζόμενο στον εργοδότη; Γιατί να μην μπολιάσουμε τη συνείδηση των ανθρώπων με τον κανόνα ο γείτονας να καρφώνει τον «κακό» γείτονα στη δημοτική αστυνομία κ.ο.κ.; Γιατί, δηλαδή, να μπορεί μόνο ο «καλός» φορολογούμενος ή το τσιράκι της φορολογικής Αρχής να καρφώνει τον «κακό» φορολογούμενο και να μην μπορούν όλοι να τους καρφώνουν όλους και για οποιοδήποτε λόγο;!
Φυσικά, εδώ τίθεται ένα ερώτημα: Ποιος είναι ο «καλός» και ποιος είναι ο «κακός»; Πώς ξέρουμε ότι σε ένα καθεστώς νομιμοποιημένης σπιουνιάς δεν θα έχουμε το φαινόμενο που έλεγε ο Ρασούλης: «Κακοί ντυθήκανε καλοί, κάνουν πως “μπεμπενίζουν”»…
Σε αυτό το λεπτό ζήτημα, αγαπητοί συνέλληνες, ένας ήταν ανέκαθεν ο κριτής: Η Υπέρτατη Αρχή! Το διαχωρισμό μεταξύ «καλών καρφιών» και «κακών καρφωμένων και ρουφιανεμένων» τον διαφυλάσσει, τον εγγυάται και τον επιτελεί η Υπέρτατη Αρχή. Για παράδειγμα:
Εφόσον η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Μακάρθι, τότε «καλός» είναι ο καταδότης, εκείνος δηλαδή που καταδίδει συναδέλφους ή συνανθρώπους του στα όργανα του Μακαρθισμού (σ.σ.: και μη μας πει κανείς ότι αυτά δεν γίνονται στη Δημοκρατία, διότι Δημοκρατία είχαν στις ΗΠΑ επί Μακάρθι, όπως δημοκρατία είχαμε και εδώ επί Μακρονήσου…).
Παρομοίως, αν η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Παττακός και ο Μακαρέζος τότε «καλός» είναι ο χαφιές της χούντας. Αν η Υπέρτατη Αρχή είναι η Γκεστάπο, τότε «καλό» καρφί είναι ο δοσίλογος και ο κουκουλοφόρος κ.ο.κ.
Και τώρα – βουνό το δίκιο σας – θα πείτε: Μα τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Αριστερά; Που κολλάνε τα περί Μπάμπη, τα περί Μακάρθι, τα περί χούντας κλπ; Ε, λοιπόν, καμία σχέση δεν έχουν! Αυτό ακριβώς λέμε και μείς! Αυτό φωνάζουμε! Ότι δεν έχουν καμία σχέση! Αυτό ακριβώς!
Κι αυτός είναι ο λόγος που το «χοντρύναμε». Μπας και συνεννοηθούμε ότι υπάρχουν και όρια. Που δεν επιτρέπουν να ακολουθείται παντού η τακτική του «κρέας – ψάρι». Μπας και συνεννοηθούμε ότι:
Με τέτοιες σαχλαμάρες όχι μόνο δεν πατάσσεται η φοροδιαφυγή, όχι μόνο δεν επέρχεται φορολογική δικαιοσύνη (θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε σε επόμενο σημείωμα), αλλά εκείνο που γίνεται είναι να περνάει υποδόρια η λογική πως το κρατικώς επιδοτούμενο ρουφιανιλίκι μπορεί να έχει και «αριστερό» (!) – τάχα – πρόσημο.
Αλλά, τόσο ο κ.Βαρουφάκης όσο και οι υπόλοιποι με αντίστοιχες «έξυπνες ιδέες» ας φροντίσουν να «ξεκαλωδιωθούν» γρήγορα απ’ αυτές. Οι λόγοι είναι απλοί. Πρώτος λόγος: Το ρουφιανιλίκι δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει ποτέ (ποτέ!) ουδεμία σχέση με ό,τι είναι καταγεγραμμένο στη συνείδηση του λαού και στην Ιστορία αυτού του τόπου ως Αριστερά. Ου- δε-μί –α! Δεύτερος λόγος: Ουδείς τους έχει επιτρέψει να φορτώσουν τις τέτοιες «έξυπνες ιδέες» τους στην Αριστερά.
enikos.gr
