Ο ΕΝ­ΦΙΑ σε συν­δυα­σμό με την κα­τάρ­γη­ση του α­φο­ρο­λό­γη­του ο­ρί­ου έ­χουν σαν α­πο­τέ­λε­σμα μια πρω­το­φα­νή φο­ρο­ε­πι­δρο­μή σε βά­ρος των φτω­χών και των με­σαί­ων στρω­μά­των. Την ί­δια α­κρι­βώς στιγ­μή που το πάρ­τι της φο­ρο­δι­α­φυ­γής των οι­κο­νο­μι­κά ι­σχυ­ρών συ­νε­χί­ζε­ται α­νεμ­πό­δι­στο.

Κά­θε κυ­βέρ­νη­ση, κά­θε υ­πουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών, αι­σθά­νον­ται υ­πο­χρε­ω­μέ­νοι να δη­λώ­νουν ό­τι θα πα­τά­ξουν τη φο­ρο­δι­α­φυ­γή. Στο τέ­λος της θη­τεί­ας τους, δι­α­πι­στώ­νε­ται ό­τι η φο­ρο­δι­α­φυ­γή ό­χι μό­νο δεν έ­χει πα­τα­χθεί, αλ­λά ού­τε καν πε­ρι­ο­ρι­στεί. Α­κό­μα και τώ­ρα στην ε­πο­χή του Μνη­μο­νί­ου, «που ήρ­θαν οι Γερ­μα­νοί να μάς βά­λουν σε τά­ξη», η φο­ρο­δι­α­φυ­γή ζει και βα­σι­λεύ­ει. Δύ­σκο­λα μπο­ρεί να πι­στέ­ψει κα­νείς ό­τι με­τά α­πό τό­σα χρό­νια, τό­σους υ­πουρ­γούς και τό­σες κυ­βερ­νή­σεις η συ­νέ­χι­ση της ε­κτε­τα­μέ­νης φο­ρο­δι­α­φυ­γής ο­φεί­λε­ται σε α­βελ­τη­ρί­α της δη­μό­σιας δι­οί­κη­σης. Η… δυ­σκο­λί­α γί­νε­ται α­κό­μα κα­λύ­τε­ρα αν λά­βου­με υ­πό­ψη ό­τι οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις μπό­ρε­σαν να φέ­ρουν τα πά­νω κά­τω στη δη­μό­σια δι­οί­κη­ση κα να ορ­γα­νώ­σουν μια ά­νευ προ­η­γου­μέ­νου κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή. Οι κυ­βερ­νή­σεις που μπό­ρε­σαν να αλ­λά­ξουν σχε­δόν το σύ­νο­λο του θε­σμι­κού πλαι­σί­ου της οι­κο­νο­μι­κής ζω­ής, εμ­φα­νί­ζον­ται α­νήμ­πο­ρες να αν­τι­με­τω­πί­ζουν ό­σους συ­στη­μα­τι­κά αρ­νούν­ται να ε­πω­μι­στούν τα φο­ρο­λο­γι­κά βά­ρη τους.

Με­τά την ε­πί­σκε­ψή του στο ΣΔΟ­Ε, ο Α­λέ­ξης Τσί­πρας έ­δω­σε μια πιο πει­στι­κή ε­ξή­γη­ση για τη συ­νε­χι­ζό­με­νη κρα­τι­κή α­πρα­ξί­α α­πέ­ναν­τι στη φο­ρο­δι­α­φυ­γή. Ο πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μί­λη­σε για πο­λι­τι­κή σκο­πι­μό­τη­τα. Οι κυ­βερ­νών­τες α­φή­νουν σκό­πι­μα τους οι­κο­νο­μι­κά ι­σχυ­ρούς να ε­πι­δί­δον­ται στο πάρ­τι της φο­ρο­δι­α­φυ­γής. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι α­πό τις 2.062 υ­πο­θέ­σεις της λί­στας Λαγ­κάρντ (που πα­ρα­δό­θη­κε στις ελ­λη­νι­κές Αρ­χές στα τέ­λη του 2012) έ­χουν ε­λεγ­χθεί μέ­χρι σή­με­ρα μό­λις εί­κο­σι πέν­τε (25). Την ί­δια στιγ­μή το ΣΔΟ­Ε εί­ναι τρα­γι­κά υ­πο­στε­λε­χω­μέ­νο, του λεί­πει η τε­χνι­κή υ­πο­δο­μή και δεν δί­νον­ται τα α­ναγ­καί­α κον­δύ­λια για να δι­ε­ξα­χθούν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά οι έ­λεγ­χοι. Εν ο­λί­γοις, η εί­σπρα­ξη των φό­ρων ε­πα­φί­ε­ται στην ει­λι­κρί­νεια των φο­ρο­λο­γού­με­νων ή την αν­τι­κει­με­νι­κή α­δυ­να­μί­α τους (στην πε­ρί­πτω­ση των μι­σθω­τών και των συν­τα­ξι­ού­χων) να φο­ρο­δι­α­φύ­γουν.

Η μη φο­ρο­λό­γη­ση του πλού­του δεν γί­νε­ται ό­μως μό­νο δια της πλα­γί­ας ο­δού. Μπο­ρεί κάλ­λι­στα να γί­νει νο­μό­τυ­πα μέ­σω των δε­κά­δων ει­δι­κών φο­ρο­λο­γι­κών κα­θε­στώ­των, των υ­πε­ρά­κτι­ων ε­ται­ρι­ών, των εν­δο­ο­μι­λι­κών πω­λή­σε­ων ή α­κό­μα μέ­σα α­πό την φο­ρο­λο­γι­κή α­συ­λί­α των με­γά­λων ει­σο­δη­μά­των που πα­ρέ­χει η υ­φι­στά­με­νη νο­μο­θε­σί­α. Το πιο προ­κλη­τι­κό πα­ρά­δειγ­μα αυ­τής της α­συ­λί­ας εί­ναι ο ΕΝ­ΦΙΑ ο­ποί­ος ε­πι­βάλ­λει βα­ριά φο­ρο­λό­γη­ση των σπι­τι­ών των μι­κρών και των με­σαί­ων, ε­νώ δεν προ­βλέ­πει κα­μί­α ε­πι­πλέ­ον ε­πι­βά­ρυν­ση για τη με­γά­λη α­κί­νη­τη πε­ρι­ου­σί­α. Ο ΕΝ­ΦΙΑ σε συν­δυα­σμό με την κα­τάρ­γη­ση του α­φο­ρο­λό­γη­του ο­ρί­ου έ­χουν σαν α­πο­τέ­λε­σμα μια πρω­το­φα­νή φο­ρο­ε­πι­δρο­μή σε βά­ρος των φτω­χών και των με­σαί­ων στρω­μά­των. Την ί­δια α­κρι­βώς στιγ­μή που το πάρ­τι της φο­ρο­δι­α­φυ­γής των οι­κο­νο­μι­κά ι­σχυ­ρών συ­νε­χί­ζε­ται α­νεμ­πό­δι­στο.

Πιο τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή δεν γί­νε­ται.

l­e­ft.gr