Του Μπάμ­πη Βα­κα­λό­που­λου

Οι κά­τοι­κοι της Πε­ρι­φέ­ρειας Πε­λο­πον­νή­σου ε­πέ­λε­ξαν ως πρώ­τη αι­ρε­τή Πε­ρι­φε­ρεια­κή Αρ­χή το συν­δυα­σμό του κ. Τα­τού­λη. Με­τά α­πό εμ­πει­ρί­α 3,5 χρό­νων και πριν προ­σφύ­γου­με στις κάλ­πες για την ε­κλο­γή της νέ­ας αι­ρε­τής Πε­ρι­φε­ρεια­κής Αρ­χής, κά­νον­τας α­πο­λο­γι­σμό του έρ­γου και της συμ­πε­ρι­φο­ράς τής προ­η­γού­με­νης, κά­θε άλ­λο πα­ρά ευ­χα­ρι­στη­μέ­νοι εί­μα­στε.

Πριν 3,5 χρό­νια ζή­τη­σε την ψή­φο μας ο κ. Τα­τού­λης, υ­πο­σχό­με­νος να με­τα­τρέ­ψει την Πε­λο­πόν­νη­σο σε μια «Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Πε­ρι­φέ­ρεια», να την κά­νει «έ­να πρό­τυ­πο το­πι­κής α­νά­πτυ­ξης». Ό­χι πως πι­στεύ­α­με ό­τι θα πε­τυ­χαί­να­με τό­σο υ­ψη­λούς στό­χους. Αλ­λά εν τέ­λει, τι πέ­τυ­χε ο κ. Τα­τού­λης;

Για να μη σας βά­ζω δύ­σκο­λα, δεν σας ζη­τώ να στε­φτεί­τε τι έ­κα­νε και τι δεν έ­κα­νε ο κ. Τα­τού­λης συ­νο­λι­κά στην Πε­ρι­φέ­ρεια Πε­λο­πον­νή­σου. Σας κα­λώ να δού­με τι έ­κα­νε στην Πε­ρι­φε­ρεια­κή Ε­νό­τη­τα Μεσ­ση­νί­ας, ποί­ες α­πό τις πολ­λές υ­πο­σχέ­σεις του υ­λο­ποί­η­σε. Ποί­α έρ­γα που θα μας έ­βγα­ζαν α­πό την κρί­ση πραγ­μα­το­ποί­η­σε; Ποί­ες υ­πο­δο­μές; Ποί­ους δρό­μους έ­φτια­ξε; Τι έ­γι­νε ά­ρα­γε με τα λι­μά­νια, Κα­λα­μά­τας, Κυ­πα­ρισ­σί­ας και Κο­ρώ­νης, με το α­ε­ρο­δρό­μιο; Με τα αρ­δευ­τι­κά, και με το δη­μο­πρα­τή­ριο α­γρο­τι­κών προ­ϊ­όν­των; Α­λή­θεια, το “κα­λά­θι” των α­γρο­τι­κών προ­ϊ­όν­των της Πε­ρι­φέ­ρειας το θυ­μά­στε; Τα τμή­μα­τα της «Ο­λυμ­πί­ας ο­δού», Πά­τρα – Πύρ­γο και Τσα­κώ­να – Κα­λό Νε­ρό α­πο­τέ­λε­σαν προ­ε­κλο­γι­κές ε­ξαγ­γε­λί­ες υ­πουρ­γού Υ­πο­δο­μών Με­τα­φο­ρών και Δι­κτύ­ων, Μι­χά­λη Χρυ­σο­χο­ΐ­δη για λο­γα­ρια­σμό του κ. Τα­τού­λη! Με τα Προ­ϊ­όν­τα Ο­νο­μα­σί­ας Προ­έ­λευ­σης (ΠΟΠ) και Γε­ω­γρα­φι­κών Εν­δεί­ξε­ων (ΠΓΕ), τι έ­γι­νε ά­ρα­γε;

Η α­λή­θεια εί­ναι πως υ­πήρ­ξαν πλού­σι­ες υ­πο­σχέ­σεις, αλ­λά δυ­σα­νά­λο­γα φτω­χό έρ­γο.

Ση­μαν­τι­κό­τε­ρο ό­μως α­πό την α­νυ­παρ­ξί­α έρ­γου του κ. Τα­τού­λη, εί­ναι η κα­ταρ­ρά­κω­ση των θε­σμών, η α­δι­α­φά­νεια, η εν κρυ­πτώ λει­τουρ­γί­α του. Υ­πάρ­χουν α­κό­μα οι κα­ταγ­γε­λί­ες για α­να­θέ­σεις ερ­γο­λα­βι­ών σε στε­νό συγ­γε­νι­κό πρό­σω­πο του Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη που έ­γι­ναν σε θε­σμι­κά όρ­γα­να, κα­θώς και τα σχε­τι­κά δη­μο­σι­εύ­μα­τα α­θη­να­ϊ­κών ε­φη­με­ρί­δων. Η αυ­το­κρα­το­ρι­κή λει­τουρ­γί­α του κ. Τα­τού­λη, με τη συν­δρο­μή της στε­νής ο­μά­δας του, κά­θε άλ­λο πα­ρά σε­βά­στη­κε θε­σμούς, προ­σέ­φε­ρε έρ­γο και ω­φέ­λη­σε τους πο­λί­τες.

Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά, ο Ο­δυσ­σέ­ας α­φού ξε­πέ­ρα­σε -αν τους ξε­πέ­ρα­σε ου­σι­α­στι­κά θα το δεί­ξει και η κάλ­πη- «τους Κύ­κλω­πες και τους Λαι­στρυ­γό­νες», πέ­τυ­χε το σκο­πό του, να εί­ναι υ­πο­ψή­φιος Πε­ρι­φε­ρειά­ρχης Πε­λο­πον­νή­σου, δια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και α­φού πα­ρα­κάμ­φθη­καν -χω­ρίς ό­μως να ξε­πε­ρα­στούν α­π’ ό­τι φαί­νε­ται- οι αν­τι­δρά­σεις των ορ­γα­νώ­σε­ων και των πα­ρα­δο­σια­κών ο­πα­δών του κόμ­μα­τος, σε με­γά­λο βαθ­μό στη Μεσ­ση­νί­α και σε μι­κρό­τε­ρο βαθ­μό στις υ­πό­λοι­πες πε­ρι­ο­χές της Πε­ρι­φέ­ρειας. Πέ­τυ­χε ό­μως, ε­κεί­νο που δεν μπό­ρε­σε το 2010, ό­ταν ε­πε­δί­ω­κε να εί­ναι υ­πο­ψή­φιος με το ΠΑ­ΣΟΚ, αν­τί του κ. Τα­τού­λη. Α­πό τό­τε ό­μως, που ή­ταν βου­λευ­τής του ΠΑ­ΣΟΚ, “κύ­λι­σε πο­λύ νε­ρό στο μύ­λο” κι α­φού για έ­να φεγ­γά­ρι υ­πήρ­ξε βου­λευ­τής της ΔΗ­ΜΑΡ και στη συ­νέ­χεια Α­νε­ξάρ­τη­τος στο Κοι­νο­βού­λιο, βρέ­θη­κε υ­πο­ψή­φιος πε­ρι­φε­ρειά­ρχης με το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Α­πό το ΠΕ­ΣΥ Πε­λο­πον­νή­σου, ό­που εί­χε δι­ο­ρι­στεί ε­πί ΠΑ­ΣΟΚ και κα­τό­πιν βου­λευ­τής Μεσ­ση­νί­ας, ε­λέ­ω Γ.Α. Πα­παν­δρέ­ου, ε­πο­φθαλ­μιά τη θέ­ση του Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη Πε­λο­πον­νή­σου δια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Αυ­τή η σύν­το­μη ι­στο­ρι­κή δι­α­δρο­μή του Ο­δυσ­σέ­α Βου­δού­ρη των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων, ί­σως για κά­ποι­ους να μη λέ­ει τί­πο­τα και γι’ άλ­λους πι­θα­νόν πολ­λά. Αυ­τή ό­μως εί­ναι η α­λή­θεια και πρέ­πει να α­πο­τε­λεί έ­να α­πό τα κυ­ρί­αρ­χα συ­στα­τι­κά της κρί­σης μας, κα­θώς α­πο­δει­κνύ­ε­ται πε­ρί­τρα­να ό­τι ο κ. Βου­δού­ρης ή­ταν «α­λε­ξι­πτω­τι­στής» στη Μεσ­ση­νί­α, την ο­ποί­α πο­λύ σύν­το­μα την εγ­κα­τέ­λει­ψε.

Έ­νας άλ­λος βα­σι­κός πα­ρά­γον­τας της κρί­σης μας πρέ­πει να εί­ναι η γνώ­ση των θε­μά­των που α­πα­σχο­λούν τους κα­τοί­κους των 5 νο­μών της Πε­ρι­φέ­ρειας και οι δυ­να­τό­τη­τες αν­τι­με­τώ­πι­σής τους. Προ­φα­νώς, ού­τε γι αυ­τά μας έ­χει πεί­σει ο κ. Βου­δού­ρης. Τρα­νό πα­ρά­δειγ­μα, ό­τι ως υ­πο­ψή­φιος Πε­ρι­φε­ρειά­ρχης, κάμ­πο­σες φο­ρές έ­χει πια­στεί α­δι­ά­βα­στος και α­ναγ­κα­ζό­ταν σε… κο­λο­τούμ­πες. Μί­α μά­λι­στα α­πό αυ­τές α­φο­ρού­σαν στο θέ­μα της Ο­λο­κλη­ρω­μέ­νης Δι­α­χεί­ρι­σης Α­πορ­ριμ­μά­των της Πε­ρι­φέ­ρειας Πε­λο­πον­νή­σου, κα­θώς η θέ­ση που πα­ρου­σί­α­σε αρ­χι­κά, πόρ­ρω α­πεί­χε α­πό αυ­τή που δι­α­χρο­νι­κά υ­πο­στή­ρι­ζε ο υ­πο­ψή­φιος αν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχης του στη Μεσ­ση­νί­α και ε­πι­κε­φα­λής του συν­δυα­σμού στο Πε­ρι­φε­ρεια­κό Συμ­βού­λιο, τον ο­ποί­ον θα αν­τι­κα­τα­στή­σει ο Οδ. Βου­δού­ρης με το «Πε­λο­πόν­νη­σος Πρώ­τα». Με­τά βέ­βαι­α την α­να­σκεύ­α­σε.

Η Πε­λο­πόν­νη­σος δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να γί­νει πεί­ρα­μα στα χέ­ρια των α­πόν­των, στα χέ­ρια αυ­τών που δεν έ­ζη­σαν στον τό­πο μας, στα χέ­ρια αυ­τών που δεν ξέ­ρουν τα προ­βλή­μα­τά μας.

Πώς λοι­πόν οι Μεσ­σή­νιοι και οι ε­κλο­γείς των άλ­λων 4 νο­μών της Πε­ρι­φέ­ρειας, να εμ­πι­στευ­τούν έ­ναν άν­θρω­πο που ό­λα τα χρό­νια της ζω­ής του, με ε­ξαί­ρε­ση τρί­α, ή­ταν α­πών α­πό την Πε­λο­πόν­νη­σο;

Πώς να δεί­ξουν εμ­πι­στο­σύ­νη σ’ έ­ναν άν­θρω­πο που δεν γνω­ρί­ζει ού­τε κα­τ’ ε­λά­χι­στο τα θέ­μα­τα της Πε­λο­πον­νή­σου;

Πώς να εμ­πι­στευ­τούν έ­ναν άν­θρω­πο, που ό­πως έ­χει δεί­ξει η πο­λι­τι­κή του πο­ρεί­α με τις με­ταλ­λά­ξεις του, ό­τι το μό­νο που τον εν­δι­α­φέ­ρει εί­ναι η κα­ρέ­κλα;

Η Πε­ρι­φέ­ρειά μας έ­χει α­νάγ­κη α­πό αν­θρώ­πους δι­κούς της, που τη ζουν, που γνω­ρί­ζουν τα προ­βλή­μα­τά της και μπο­ρούν να δώ­σουν λύ­σεις, που α­γα­πούν τον τό­πο τους και ε­πι­θυ­μούν να φρον­τί­σουν τους αν­θρώ­πους της. Έ­χει α­νάγ­κη α­πό αν­θρώ­πους με γνώ­ση, με δι­ά­θε­ση προ­σφο­ράς, χω­ρίς ε­ξαρ­τή­σεις, χω­ρίς οι­κο­νο­μι­κά βα­ρί­δια, χω­ρίς πα­ρα­σκή­νια.

Η Πε­λο­πόν­νη­σος θέ­λει κα­θα­ρές λύ­σεις, θέ­λει δι­α­φά­νεια, θέ­λει α­ξι­ο­κρα­τί­α, θέ­λει δη­μο­κρα­τι­κές δι­α­δι­κα­σί­ες. Δεν έ­χει α­νάγ­κη α­πό α­λα­ζο­νεί­α, ε­γω­κεν­τρι­σμό, κα­θε­στω­τι­κή νο­ο­τρο­πί­α, δεν χρει­ά­ζε­ται πε­λα­τεια­κές σχέ­σεις.

Εί­ναι και­ρός για πει­ρα­μα­τι­σμούς, ή για λύ­σεις που δο­κι­μά­στη­καν και α­πο­δεί­χτη­καν α­πο­τυ­χη­μέ­νες;

Για­τί λοι­πόν οι ψη­φο­φό­ροι της Πε­ρι­φέ­ρειας Πε­λο­πον­νή­σου να ε­πι­λέ­ξουν Τα­τού­λη, για­τί να ψη­φί­σουν Βου­δού­ρη, α­φού υ­πάρ­χει α­ξι­ό­πι­στη λύ­ση. Υ­πάρ­χει η λύ­ση της “Δη­μο­κρα­τι­κής Πε­λο­πον­νη­σια­κής Συ­νερ­γα­σί­ας – Πρά­ξη Α­νά­πτυ­ξης”, που με τον Γι­ώρ­γο Δέ­δε και συμ­πα­ρα­στά­τες ε­μάς τους υ­πο­ψη­φί­ους πε­ρι­φε­ρεια­κούς συμ­βού­λους, μα­ζί με σας, μπο­ρού­με να ξε­πε­ρά­σου­με τις υ­πάρ­χου­σες δυ­σκο­λί­ες, μπο­ρού­με να προ­σφέ­ρου­με έρ­γο, να ο­δη­γή­σου­με την Πε­ρι­φέ­ρειάς μας στην α­νά­πτυ­ξη, μπο­ρού­με να κά­νου­με τη ζω­ή μας κα­λύ­τε­ρη.