Της Αντωνίας Μπούζα

Προ­ερ­χό­με­νη α­πό το Β΄ βαθ­μό Αυ­το­δι­οί­κη­σης που τον υ­πη­ρέ­τη­σα πριν την ε­φαρ­μο­γή του Νό­μου Καλ­λι­κρά­τη, θε­ω­ρώ ό­τι σή­με­ρα, ο θε­σμός αυ­τός καί­τοι έ­χει ελ­λεί­ψεις και α­δυ­να­μί­ες, εκ κα­τα­κλεί­δι, συμ­βάλ­λει στην ορ­θο­λο­γι­κή, συγ­κεν­τρω­τι­κή και στο­χευ­μέ­νη δι­α­χεί­ρι­ση, υ­πό το πρί­σμα της πε­ρι­φε­ρεια­κής δη­μο­κρα­τί­ας, που δι­α­φο­ρο­ποι­εί ό­σα μέ­χρι σή­με­ρα πι­στεύ­α­με για τα α­μι­γώς το­πι­κά συμ­φέ­ρον­τα.

Έ­τσι πλέ­ον υ­πάρ­χει σχε­δια­σμός και συν­το­νι­σμός σε πε­ρι­φε­ρεια­κό ε­πί­πε­δο των δι­εκ­δι­κή­σε­ων, α­ναγ­κών, προ­τε­ραι­ο­τή­των, ε­πί­λυ­σης προ­βλη­μά­των και ε­φαρ­μο­γής πο­λι­τι­κών, που ά­πτον­ται των ζη­τη­μά­των της πε­ρι­φέ­ρειας, μέ­χρι και ε­πι­μέ­ρους κα­θη­κόν­των της κεν­τρι­κής δι­οί­κη­σης.

Υ­πάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα δι­εκ­δί­κη­σης κον­δυ­λί­ων για δρά­σεις που α­ναγ­και­ούν στις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες, με στό­χευ­ση πλέ­ον σε δι­ευ­ρυ­μέ­νη γε­ω­γρα­φι­κή πε­ρι­ο­χή που μα­κρο­πρό­θε­σμα ε­ξυ­πη­ρε­τεί το σύ­νο­λο της Πε­ρι­φέ­ρειας.

Οι πα­λι­ές νο­μαρ­χί­ες έ­γι­ναν Πε­ρι­φε­ρεια­κές Ε­νό­τη­τες, με ε­κλεγ­μέ­νους συμ­βού­λους που ε­πι­βάλ­λε­ται να δι­εκ­δι­κούν και να α­να­δει­κνύ­ουν τα το­πι­κά προ­βλή­μα­τα με πνεύ­μα ό­μως, εν­τασ­σό­με­νο στην α­ναγ­καί­α για την ε­πι­τυ­χί­α του θε­σμού πε­ρι­φε­ρεια­κή συ­νεί­δη­ση, προ­κει­μέ­νου τό­σο το πνεύ­μα, ό­σο και η ου­σί­α του νό­μου να γί­νουν πρά­ξη.

Ο Καλ­λι­κρά­της προ­βλέ­πει οι πε­ρι­φε­ρεια­κές ε­νό­τη­τες ε­κτός α­πό τους αι­ρε­τούς εκ­προ­σώ­πους τους, να έ­χουν ως ε­πι­κε­φα­λής τον το­πι­κό αν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχη, α­πο­ψι­λω­μέ­νο ό­μως α­πό αρ­μο­δι­ό­τη­τες και ά­νευ δι­και­ώ­μα­τος ψή­φου, α­πλά ως «συν­δε­τι­κό κρί­κο» με τον πε­ρι­φε­ρειά­ρχη, στο θέ­μα της…προ­ώ­θη­σης των ζη­τη­μά­των που α­πα­σχο­λούν την πε­ρι­ο­χή ευ­θύ­νης τους, έ­χον­τας αρ­μο­δι­ό­τη­τα στις ε­να­πο­μέ­νου­σες υ­πη­ρε­σί­ες της πε­ρι­φέ­ρειας στην έ­δρα τους, σχε­τι­κά με την εύ­ρυθ­μη λει­τουρ­γί­α τους .

Έ­τσι τύ­ποις και ό­χι ου­σί­ας, πο­ρεύ­τη­καν πρό­σω­πα στις θέ­σεις αυ­τές την πρώ­τη πε­ρί­ο­δο λει­τουρ­γί­ας του θε­σμού, μέ­σα σε έ­να ο­μι­χλώ­δες το­πί­ο, γύ­ρω α­πό τις αρ­μο­δι­ό­τη­τές τους και τις δυ­να­τό­τη­τες της θέ­σης τους, προ­κει­μέ­νου ί­σως και η­θε­λη­μέ­να να συν­τη­ρή­σουν, την εν­τύ­πω­ση της συ­νέ­χειας των  ε­ξου­σι­ών των πα­λι­ών Νο­μαρ­χών.

Η α­πο­φα­σι­στι­κή αρ­μο­δι­ό­τη­τα, σύμ­φω­να με το νό­μο Καλ­λι­κρά­τη, πα­ρα­μέ­νει στον αι­ρε­τό πε­ρι­φε­ρειά­ρχη, που έ­χει την ου­σι­α­στι­κή ευ­θύ­νη για την πο­ρεί­α α­νά­πτυ­ξης του τό­που, ε­νώ με α­πο­φά­σεις του μπο­ρεί α­κό­μη, να με­τα­βι­βά­σει αρ­μο­δι­ό­τη­τες.

Τη δι­ά­τα­ξη του νό­μου, που προ­βλέ­πει τον ο­ρι­σμό των το­πι­κών αν­τι­πε­ρι­φε­ρεια­ρχών και ου­χί την ε­κλο­γή τους, τη θε­ω­ρώ ως έ­να α­πό τα αρ­κε­τά α­δύ­να­μα ση­μεί­α του Καλ­λι­κρά­τη και πε­δί­ον τρι­βών, δι­ε­νέ­ξε­ων, αλ­λά και δί­ο­δο, εμ­πλο­κής των κομ­μά­των στην αυ­το­δι­οί­κη­ση. Έ­τσι βλέ­που­με πε­ρι­πτώ­σεις α­ναν­τι­στοι­χι­ών κομ­μα­τι­κών βου­λή­σε­ων και κοι­νω­νί­ας. Η μό­νη α­πο­δε­κτή, δη­μο­κρα­τι­κή λύ­ση, έ­πρε­πε να εί­ναι η ε­κλο­γι­κή! Ό­λοι στον α­γώ­να της σταυ­ρο­δο­σί­ας και ο πρώ­τος σε σταυ­ρούς, να γί­νε­ται το­πι­κός αν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχης.

Ή­δη εί­δα­με το­πι­κούς αν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχες να μην μπο­ρούν να α­πο­δε­χθούν πως οι αρ­μο­δι­ό­τη­τές τους α­πό το Νό­μο ή­σαν ε­λά­χι­στες και α­σφυ­κτι­ού­σαν στο ρό­λο αυ­τό, ε­νώ άλ­λοι, προ­σπά­θη­σαν να οι­κει­ο­ποι­η­θούν έρ­γο που πα­ρή­χθη, το ο­ποί­ο ό­μως, το…..έ­κα­ναν άλ­λοι!

Αυ­τές οι εμ­φα­νείς α­δυ­να­μί­ες του Νό­μου Καλ­λι­κρά­τη, έ­χουν ο­δη­γή­σει δυ­στυ­χώς σε αν­τι­πα­ρα­θέ­σεις και ρή­ξεις, ε­νώ αν­τί να υ­πάρ­χουν αυ­τές , έ­πρε­πε εγ­καί­ρως να έ­χουν ε­πι­ση­μαν­θεί κι α­να­δει­χθεί α­πό τους υ­πη­ρε­τούν­τες το θε­σμό και να έ­χουν γί­νει προ­σπά­θει­ες αλ­λα­γών και δι­ορ­θώ­σε­ων, επ΄ ω­φε­λεί­α του θε­σμού και του τό­που.