«Η νί­κη μας στις 18 Μα­ΐ­ου θα εί­ναι νί­κη πρώ­τα για την Πε­λο­πόν­νη­σο και με­τά για την χώ­ρα για­τί θα ε­πι­σφρα­γί­σει το νέ­ο μον­τέ­λο που ε­μείς φέ­ρα­με πριν α­πό τέσ­σε­ρα χρό­νια» τό­νι­σε ο Πε­ρι­φε­ρειά­ρχης Πε­λο­πον­νή­σου Πέ­τρος Τα­τού­λης στην πο­λι­τι­κή ο­μι­λί­α του σε μια α­σφυ­κτι­κά γε­μά­τη αί­θου­σα του ξε­νο­δο­χεί­ου Divani Caravel στην Α­θή­να τη Δευ­τέ­ρα 5 Μα­ΐ­ου 2014 και πρό­σθε­σε ό­τι «Το μον­τέ­λο της Νέ­ας Πε­λο­πον­νή­σου εί­ναι αυ­τό που ά­φη­σε πί­σω του τα κομ­μα­τι­κά χα­ρα­κώ­μα­τα και α­πέ­δει­ξε ό­τι μπο­ρεί να πε­τυ­χαί­νει στό­χους α­κό­μη και μέ­σα στην βα­θύ­τε­ρη κρί­ση».

Την εκ­δή­λω­ση τί­μη­σαν με την πα­ρου­σί­α τους ο Υ­φυ­πουρ­γός Ε­θνι­κής Ά­μυ­νας Α­θα­νά­σιος Δα­βά­κης, οι βου­λευ­τές Ι­ω­άν­νης Λαμ­πρό­που­λος, Κων­σταν­τί­νος Κόλ­λιας, Ο­δυσ­σέ­ας Κων­σταν­τι­νό­που­λος, ο Δι­οι­κη­τής του ΙΚΑ Ρο­βέρ­τος Σπυ­ρό­που­λος,  ο Πρό­ε­δρος του ΟΠΕΚΕΠΕ Γρη­γό­ρης Α­πο­στο­λά­κος, ο Ει­δι­κός Γραμ­μα­τέ­ας ΣΔΙΤ Νι­κό­λα­ος Μαν­τζι­ού­φας, ο Πρό­ε­δρος του ΟΠΕ κ. Κα­λαμ­πό­κης και ο υ­πο­ψή­φιος Ευ­ρω­βου­λευ­τής κ. Βερ­νί­κος.

Ο κ. Τα­τού­λης χα­ρα­κτή­ρι­σε τη ση­με­ρι­νή μά­χη «μια μά­χη βα­θύ­τα­τα πο­λι­τι­κή, ό­χι α­νά­με­σα σε ε­μάς και σε κά­ποι­ους άλ­λους. Αλ­λά μια μά­χη α­νά­με­σα στο μέλ­λον που έ­χου­με ή­δη αρ­χί­σει να χτί­ζου­με και το πα­ρελ­θόν που ε­πι­χει­ρεί να ε­πι­στρέ­ψει και πά­λι στο προ­σκή­νιο. Μια μά­χη α­νά­με­σα στην ει­λι­κρί­νεια, την ι­σό­τι­μη σχέ­ση, την α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και το ρε­α­λι­στι­κό ό­ρα­μα που ε­μείς ε­πι­βά­λα­με α­πέ­ναν­τι στον πα­λαι­ο­κομ­μα­τι­σμό που ε­πι­δι­ώ­κει με πα­λιά φθαρ­μέ­να υ­λι­κά χω­ρίς φαν­τα­σί­α και πρό­τα­ση α­πλά να κερ­δί­σει ε­ξου­σί­α. Μια μά­χη α­νά­με­σα στον λα­ϊ­κι­σμό του τί­πο­τα και τη δη­μι­ουρ­γι­κό­τη­τα του συγ­κρο­τη­μέ­νου μας σχε­δί­ου. Αυ­τήν τη μά­χη, ο τό­πος, οι πο­λί­τες, ε­σείς, ε­μείς, ό­λοι ε­μείς μα­ζί πρέ­πει να την κερ­δί­σου­με. Να την κερ­δί­σου­με μα­χη­τι­κά. Και η­χη­ρά. Προ­κει­μέ­νου το μή­νυ­μα που θα α­πλω­θεί σε ό­λη την χώ­ρα α­πό την Πε­λο­πόν­νη­σο να δι­α­μη­νύ­σει ό­τι οι πα­λι­ές ε­πο­χές έ­χουν πια ο­ρι­στι­κά τε­λει­ώ­σει».

Το δι­α­κύ­βευ­μα σύμ­φω­να με τον Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη Πε­λο­πον­νή­σου εί­ναι ξε­κά­θα­ρο: «μπο­ρού­με να δη­μι­ουρ­γή­σου­με, μέ­σα σε έ­να πε­ρι­βάλ­λον τε­χνο­λο­γί­ας και παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, τους πα­ρά­γον­τες που θα ε­πη­ρε­ά­σουν θε­τι­κά το ει­σό­δη­μα του κά­θε πο­λί­τη; Μπο­ρού­με να δώ­σου­με προ­ο­πτι­κή ερ­γα­σί­ας στους νέ­ους μας;» και έ­θε­σε το ε­ρώ­τη­μα «Βγαί­νου­με α­πό την κρί­ση; Η α­πάν­τη­ση εί­ναι ξε­κά­θα­ρη: κά­ποι­οι τό­ποι θα προ­η­γη­θούν. Η Πε­λο­πόν­νη­σος θα η­γη­θεί αυ­τής της προ­σπά­θειας».

«Οι ε­κλο­γές που πλη­σιά­ζουν α­πο­τε­λούν το κρι­σι­μό­τε­ρο ση­μεί­ο καμ­πής για την σύγ­χρο­νη ι­στο­ρί­α της χώ­ρας» ση­μεί­ω­σε α­κό­μη ο κ. Τα­τού­λης και πρό­σθε­σε ό­τι «Το δι­α­κύ­βευ­μα εί­ναι ξε­κά­θα­ρο:

Συ­νε­χί­ζου­με μπρο­στά ή ε­πι­στρέ­φου­με για πάν­τα πί­σω;

Συ­νε­χί­ζου­με ευ­ρω­πα­ϊ­κά ή μπαί­νου­με σε ε­ξω­ευ­ρω­πα­ϊ­κές μο­να­χι­κές πε­ρι­πέ­τει­ες;

Συ­νε­χί­ζου­με να δη­μι­ουρ­γού­με μια ι­σχυ­ρή το­πι­κή οι­κο­νο­μί­α που θα ε­πι­τρέ­ψει στους νέ­ους μας να μεί­νουν στον τό­πο τους ή ε­πα­νερ­χό­μα­στε στην πο­λι­τι­κή των α­στο­χι­ών, των α­πο­σπα­σμα­τι­κών ε­νερ­γει­ών και  του μη­δε­νι­κού α­πο­τε­λέ­σμα­τος;

Κρα­τά­με την Πε­λο­πόν­νη­σο χρω­μα­τι­σμέ­νη με τα δι­κά της μο­να­δι­κά χρώ­μα­τα ή την προ­σφέ­ρου­με λά­φυ­ρο σε κά­ποι­ους που θέ­λουν να κο­μί­σουν δώ­ρα σε νέ­ους πο­λι­τι­κούς αρ­χη­γούς ή άλ­λους πο­λι­τι­κά α­γνώ­μο­νες και ι­δε­ο­λο­γι­κά α­σύν­τα­κτους που θέ­λουν με­γα­λώ­νον­τας να γί­νουν κι αυ­τοί μια κά­ποι­α …..κομ­μα­τι­κή συ­νι­στώ­σα;»

Α­να­φε­ρό­με­νος στο μέλ­λον της Πε­λο­πον­νή­σου ο κ. Τα­τού­λης τό­νι­σε ό­τι αυ­τό πρέ­πει να στη­ρι­χτεί σε «έ­ναν σχε­δια­σμό που θα εί­ναι άρ­ρη­κτα συν­δε­μέ­νος με ε­πι­χει­ρη­σια­κό σχέ­διο και ξε­κά­θα­ρη στό­χευ­ση. Μιας ε­ξω­στρε­φούς πε­λο­πον­νη­σια­κής οι­κο­νο­μί­ας, που συν­δυά­ζει τον του­ρι­σμό, με τα υ­ψη­λής ποι­ό­τη­τας α­γρο­τι­κά προ­ϊ­όν­τα, με το πλού­σιο πο­λι­τι­σμι­κό της α­πό­θε­μα και με τις υ­ψη­λού ε­πι­πέ­δου υ­πο­δο­μές».

«Η ψευ­δαί­σθη­ση ι­σό­τη­τας που βι­ώ­σα­με την πε­ρί­ο­δο της με­τα­πο­λί­τευ­σης, σύμ­φω­να με τον Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη Πε­λο­πον­νή­σου, ή­ταν ξε­κά­θα­ρα α­πο­τέ­λε­σμα μιας σκό­πι­μης πο­λι­τι­κής. Μιας πο­λι­τι­κής που ε­φαρ­μό­στη­κε με την φο­ρο­λο­γι­κή α­νευ­θυ­νό­τη­τα των κυ­βερ­νή­σε­ων και την πε­λα­τεια­κή νο­ο­τρο­πί­α α­νά­πτυ­ξης ε­νός υ­δρο­κέ­φα­λου, αν­τι­κοι­νω­νι­κού και α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κού κρά­τους. Τα­κτι­κές που έ­φθει­ραν βα­θιά την κοι­νω­νί­α, δι­ά­βρω­σαν τους πυ­λώ­νες που στη­ρί­ζουν την α­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α και  δι­έ­λυ­σαν την πα­ρα­γω­γι­κή μας βά­ση. Το δι­α­κύ­βευ­μα δεν μπο­ρεί να α­πο­τυ­πώ­νει την ε­πι­θυ­μί­α κά­ποι­ων α­πο­τυ­χη­μέ­νων πο­λι­τι­κών να βά­λουν χέ­ρι στην νο­μή της ε­ξου­σί­ας και να μας γυ­ρί­σουν στο χθες».

Υ­πε­ρα­μυ­νό­με­νος του θε­σμού της Πε­ρι­φε­ρεια­κής δι­α­κυ­βέρ­νη­σης ο κ. Τα­τού­λης δή­λω­σε ε­πί­σης ό­τι:

Η Πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση ση­μα­το­δο­τεί την με­τά­βα­ση α­πό την ε­πο­χή της αν­τι­πα­λό­τη­τας και των αν­τι­φά­σε­ων στον πο­λι­τι­κό πο­λι­τι­σμό της δι­α­φά­νειας, της εν­τι­μό­τη­τας και των συν­θέ­σε­ων.

Η πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση α­πο­τε­λεί το πο­λι­τι­κό α­νά­χω­μα στον Ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό της ο­πι­σθο­δρο­μι­κής α­ρι­στε­ρο­δε­ξιάς που τα­λαν­τεύ­ε­ται ποι­ον δρό­μο να δι­α­λέ­ξει, κι ας εί­ναι δρό­μος στο ά­γνω­στο με βάρ­κα μια α­πέλ­πι­δα ελ­πί­δα.

Η πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι έ­να νέ­ο μον­τέ­λο δι­α­κυ­βέρ­νη­σης της χώ­ρας που με με­γα­λύ­τε­ρη ευ­ε­λι­ξί­α και σε δια­ρκή ε­πα­φή με τα κέν­τρα α­πο­φά­σε­ων της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης, υ­λο­ποι­εί πο­λι­τι­κές και δι­εκ­δι­κεί χρη­μα­το­δο­τή­σεις που μέ­χρι σή­με­ρα χά­νον­ταν στη δαι­δα­λώ­δη γρα­φει­ο­κρα­τί­α των υ­πη­ρε­σι­ών του κεν­τρι­κού κρά­τους.

Η πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση συν­θέ­τει την ι­σχυ­ρή Ελ­λά­δα των Πε­ρι­φε­ρει­ών και  προ­σφέ­ρει την πο­λι­τι­κή πλατ­φόρ­μα της συ­νο­χής που έ­χει α­νάγ­κη ο τό­πος μας, προ­κει­μέ­νου να γί­νει αν­τα­γω­νι­στι­κός και να πε­τύ­χει α­νά­πτυ­ξη χω­ρίς α­πο­κλει­σμούς, α­πα­σχό­λη­ση για ό­λους και κοι­νω­νι­κή ι­σό­τη­τα.

Ο Πέ­τρος Τα­τού­λης ο­λο­κλή­ρω­σε την ο­μι­λί­α του εκ­φρά­ζον­τας την πε­ποί­θη­ση ό­τι «Στις 18 Μα­ΐ­ου η Πε­λο­πόν­νη­σος θα έ­χει τα δι­κά της χρώ­μα­τα. Αυ­τά που ε­μείς της δώ­σα­με πριν α­πό τέσ­σε­ρα χρό­νια. Τα χρώ­μα­τα του ά­δο­λου. Του α­κομ­μά­τι­στου. Του δι­κού μας α­νι­δι­ο­τε­λούς πα­τρι­ω­τι­σμού. Στις 18 Μα­ΐ­ου α­πο­φα­σί­ζου­με για το δι­κό μας μέλ­λον. Το μέλ­λον της δι­κής μας πε­ρι­φέ­ρειας. Το μέλ­λον της Πε­λο­πον­νή­σου. Το μέλ­λον του τό­που και των αν­θρώ­πων του. Το έρ­γο μας εί­ναι η εγ­γύ­η­ση για το αύ­ριο» και κά­λε­σε ό­λους τους Πε­λο­πον­νή­σιους πο­λί­τες σε «μια ε­νερ­γή συ­στρά­τευ­ση, πλα­τύ­τε­ρη α­πό κά­θε άλ­λη φο­ρά. Για να στεί­λου­με το μή­νυ­μα, πιο δυ­να­τό α­πό πο­τέ. Έ­να μή­νυ­μα ε­νω­τι­κό. Έ­να μή­νυ­μα υ­περ­κομ­μα­τι­κό. Έ­να μή­νυ­μα αν­θρω­πι­στι­κό. Έ­να μή­νυ­μα βα­θιά πο­λι­τι­κό. Η Ελ­λά­δα α­να­συν­τί­θε­ται στην Ελ­λά­δα των ευ­ρω­πα­ϊ­κών πε­ρι­φε­ρει­ών και η Νέ­α Πε­λο­πόν­νη­σος εί­ναι μπρο­στά και σε αυ­τόν τον α­γώ­να».

Α­κο­λου­θεί α­να­λυ­τι­κά το σύ­νο­λο της ο­μι­λί­ας του Πέ­τρου Τα­τού­λη

Κυ­ρί­ες και Κύ­ριοι, συμ­πα­τρι­ώ­τες και συμ­πα­τρι­ώ­τισ­σες μου,

Φί­λες και φί­λοι Πε­λο­πον­νή­σιοι,

Αρ­γο­λι­δείς, Αρ­κά­δες, Κο­ρίν­θιοι, Λά­κω­νες και Μεσ­σή­νιοι,

Κα­λώς ήρ­θα­τε και κα­λώς αν­τα­μώ­νου­με.

Σας ευ­χα­ρι­στώ α­πό το βά­θος της καρ­διάς μου που εί­στε ε­δώ σή­με­ρα. Η πα­ρου­σί­α σας, η ε­νερ­γή και η­χη­ρή πα­ρου­σί­α σας, μας γε­μί­ζει ό­λους με α­νυ­πο­χώ­ρη­τη δύ­να­μη. Να συ­νε­χί­σου­με ό­σα ξε­κι­νή­σα­με. Ό­λα ε­κεί­να για τα ο­ποί­α πριν α­πό τέσ­σε­ρα χρό­νια σας δε­σμευ­τή­κα­με. Ό­λα ε­κεί­να στα ο­ποί­α πε­τύ­χα­με α­πο­τε­λέ­σμα­τα.

Ό­λα ε­κεί­να που έ­χου­με σχε­διά­σει για το κοι­νό μας μέλ­λον. Το μέλ­λον ό­λων των Πε­λο­πον­νη­σί­ων. Το μέλ­λον των νέ­ων μας. Το μέλ­λον του α­γα­πη­μέ­νου μας τό­που.

Φί­λες και Φί­λοι μου,

Η ε­πο­χή των συν­θη­μά­των και των κε­νών βερ­μπα­λι­σμών έ­χει πα­ρέλ­θει α­νε­πι­στρε­πτί.

Ο α­γώ­νας που κα­λού­μα­στε σή­με­ρα να δώ­σου­με δεν εί­ναι έ­νας α­γώ­νας α­πλά προ­ε­κλο­γι­κός, σαν αυ­τούς που εί­χε συ­νη­θί­σει το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό της χώ­ρας δι­α­χρο­νι­κά να δί­νει. Με υ­πο­σχέ­σεις που δεν υ­λο­ποι­ούν­ταν πο­τέ. Με πε­λα­τεια­κές σχέ­σεις που αλ­λο­τρί­ω­σαν την ί­δια την νε­ο­ελ­λη­νι­κή δη­μο­κρα­τί­α μας. Με κομ­μα­τι­κά στε­γα­νά που ά­θροι­ζαν πο­σο­στά και δι­αι­ρού­σαν τους πο­λί­τες σε στρα­τό­πε­δα. Η ση­με­ρι­νή μά­χη εί­ναι μια μά­χη βα­θύ­τα­τα πο­λι­τι­κή. Μια μά­χη ό­χι α­νά­με­σα σε ε­μάς και σε κά­ποι­ους άλ­λους. Αλ­λά μια μά­χη α­νά­με­σα στο μέλ­λον που έ­χου­με ή­δη αρ­χί­σει να χτί­ζου­με και το πα­ρελ­θόν που ε­πι­χει­ρεί να ε­πι­στρέ­ψει και πά­λι στο προ­σκή­νιο. Μια μά­χη α­νά­με­σα στην ει­λι­κρί­νεια, την ι­σό­τι­μη σχέ­ση, την α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και το ρε­α­λι­στι­κό ό­ρα­μα που ε­μείς ε­πι­βά­λα­με α­πέ­ναν­τι στον πα­λαι­ο­κομ­μα­τι­σμό που ε­πι­δι­ώ­κει με πα­λιά φθαρ­μέ­να υ­λι­κά χω­ρίς φαν­τα­σί­α και πρό­τα­ση α­πλά να κερ­δί­σει ε­ξου­σί­α. Μια μά­χη α­νά­με­σα στον λα­ϊ­κι­σμό του τί­πο­τα και τη δη­μι­ουρ­γι­κό­τη­τα του συγ­κρο­τη­μέ­νου μας σχε­δί­ου.

Αυ­τήν τη μά­χη, ο τό­πος, οι πο­λί­τες, ε­σείς, ε­μείς, ό­λοι ε­μείς μα­ζί πρέ­πει να την κερ­δί­σου­με. Να την κερ­δί­σου­με μα­χη­τι­κά. Και η­χη­ρά. Προ­κει­μέ­νου το μή­νυ­μα που θα α­πλω­θεί σε ό­λη την χώ­ρα α­πό την Πε­λο­πόν­νη­σο να δι­α­μη­νύ­σει ό­τι οι πα­λι­ές ε­πο­χές έ­χουν πια ο­ρι­στι­κά τε­λει­ώ­σει. Η νί­κη μας στις 18 Μα­ΐ­ου θα εί­ναι νί­κη πρώ­τα για την Πε­λο­πόν­νη­σο και με­τά για την χώ­ρα για­τί θα ε­πι­σφρα­γί­σει το νέ­ο μον­τέ­λο που ε­μείς φέ­ρα­με πριν α­πό τέσ­σε­ρα χρό­νια. Αυ­τό το μον­τέ­λο που ά­φη­σε πί­σω του τα κομ­μα­τι­κά χα­ρα­κώ­μα­τα και α­πέ­δει­ξε ό­τι μπο­ρεί να πε­τυ­χαί­νει στό­χους α­κό­μη και μέ­σα στην βα­θύ­τε­ρη κρί­ση. Για­τί ε­μείς μπο­ρού­με στα δύ­σκο­λα. Εί­μα­στε φτι­αγ­μέ­νοι για τα δύ­σκο­λα.

Οι ε­κλο­γές που πλη­σιά­ζουν α­πο­τε­λούν το κρι­σι­μό­τε­ρο ση­μεί­ο καμ­πής για την σύγ­χρο­νη ι­στο­ρί­α της χώ­ρας. Το δι­α­κύ­βευ­μα εί­ναι ξε­κά­θα­ρο:

Συ­νε­χί­ζου­με μπρο­στά ή ε­πι­στρέ­φου­με για πάν­τα πί­σω;

Συ­νε­χί­ζου­με ευ­ρω­πα­ϊ­κά ή μπαί­νου­με σε εξωευρωπαϊκές μοναχικές πε­ρι­πέ­τει­ες;

Συ­νε­χί­ζου­με να δη­μι­ουρ­γού­με μια ι­σχυ­ρή το­πι­κή οι­κο­νο­μί­α που θα ε­πι­τρέ­ψει στους νέ­ους μας να μεί­νουν στον τό­πο τους ή ε­πα­νερ­χό­μα­στε στην πο­λι­τι­κή των α­στο­χι­ών, των α­πο­σπα­σμα­τι­κών ε­νερ­γει­ών και  του μη­δε­νι­κού α­πο­τε­λέ­σμα­τος;

Κρα­τά­με την Πε­λο­πόν­νη­σο χρω­μα­τι­σμέ­νη με τα δι­κά της μο­να­δι­κά χρώ­μα­τα ή την προ­σφέ­ρου­με λά­φυ­ρο σε κά­ποι­ους που θέ­λουν να κο­μί­σουν δώ­ρα σε νέ­ους πο­λι­τι­κούς αρ­χη­γούς ή άλ­λους πο­λι­τι­κά α­γνώ­μο­νες και ι­δε­ο­λο­γι­κά α­σύν­τα­κτους που θέ­λουν με­γα­λώ­νον­τας να γί­νουν κι αυ­τοί μια κά­ποι­α …..κομ­μα­τι­κή συ­νι­στώ­σα;

Αυ­τή εί­ναι η μά­χη που πρέ­πει να κερδίσουμε. Και αυ­τήν τη μά­χη η Νέ­α Πε­λο­πόν­νη­σος ό­λοι μα­ζί θα την κερ­δί­σου­με στις 18 Μαί­ου.

Κυ­ρί­ες και κύ­ριοι,

Α­πό την πρώ­τη στιγ­μή δι­α­τύ­πω­σα την ά­πο­ψη ό­τι ο θε­σμός της αι­ρε­τής πε­ρι­φέ­ρειας εί­ναι η πιο με­γά­λη, η τε­λευ­ταί­α ί­σως ευ­και­ρί­α α­να­συγ­κρό­τη­σης για τον τό­πο.  Θε­σμός α­πεγ­κλω­βι­σμέ­νος α­πό τα βα­ρί­δια που κου­βα­λά­ει η κεν­τρι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Θε­σμός που μπο­ρεί να ση­κώ­σει στην πλά­τη του το βα­ρύ χρέ­ος της οι­κο­δό­μη­σης μιας νέ­ας χώ­ρας. Θε­σμός που θα δι­εκ­δι­κή­σει να φέ­ρει κοι­νω­νι­κή ι­σό­τη­τα και α­να­πτυ­ξια­κή προ­ο­πτι­κή.

Η ψευ­δαί­σθη­ση ι­σό­τη­τας που βι­ώ­σα­με την πε­ρί­ο­δο της με­τα­πο­λί­τευ­σης ή­ταν ξε­κά­θα­ρα α­πο­τέ­λε­σμα μιας σκό­πι­μης πο­λι­τι­κής. Μιας πο­λι­τι­κής που ε­φαρ­μό­στη­κε με την φο­ρο­λο­γι­κή α­νευ­θυ­νό­τη­τα των κυ­βερ­νή­σε­ων και την πε­λα­τεια­κή νο­ο­τρο­πί­α α­νά­πτυ­ξης ε­νός υ­δρο­κέ­φα­λου, αν­τι­κοι­νω­νι­κού και α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κού κρά­τους. Τα­κτι­κές που έ­φθει­ραν βα­θιά την κοι­νω­νί­α, δι­ά­βρω­σαν τους πυ­λώ­νες που στη­ρί­ζουν την α­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α και  δι­έ­λυ­σαν την πα­ρα­γω­γι­κή μας βά­ση.

Ο ο­λο­κλη­ρω­τι­κός δι­χα­σμός που προ­κά­λε­σε η εμ­φύ­λια δι­α­μά­χη με­τά τον δεύ­τε­ρο παγ­κό­σμιο πό­λε­μο α­πο­συν­τό­νι­σε την κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή και δη­μι­ούρ­γη­σε δι­α­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές. Χα­ρα­κώ­μα­τα που αν­τί να δι­δά­ξουν, α­πο­τέ­λε­σαν για δε­κα­ε­τί­ες χρή­σι­μο ερ­γα­λεί­ο στα χέ­ρια ό­σων ε­πε­δί­ω­ξαν να ε­ξου­σιά­σουν τους πο­λί­τες και την κοι­νω­νί­α κρύ­βον­τας την δι­κή τους α­νι­κα­νό­τη­τα. Αυ­τή η α­νι­κα­νό­τη­τα τους εί­ναι η αι­τί­α που α­που­σιά­ζει πια ε­δώ και και­ρό α­πό τον δη­μό­σιο δι­ά­λο­γο, ο σα­φής πο­λι­τι­κός λό­γος και οι κα­θα­ρές προ­τά­σεις. Αυ­τή η α­νι­κα­νό­τη­τα εί­ναι και το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ε­κεί­νων που α­κό­μη και σή­με­ρα, στην ση­με­ρι­νή κρί­ση, ε­πεν­δύ­ουν στην λα­σπο­λο­γί­α και τις προ­σω­πι­κές ε­πι­θέ­σεις πι­στεύ­ον­τας ό­τι ως σύγ­χρο­νοι Νέ­ρω­νες προ­σφέ­ρον­τας «άρ­το και θε­ά­μα­τα» στους πο­λί­τες θα τους κρα­τή­σουν δέ­σμιους τα­πει­νών εν­στί­κτων και θα τους εγ­κλω­βί­σουν σε μια ει­κο­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Ο πε­ρι­ο­ρι­σμός ω­στό­σο της συ­ζή­τη­σης με κα­τα­χρη­στι­κή ρη­το­ρι­κή και σο­φι­στεί­ες α­να­γά­γει την λά­σπη σε κεν­τρι­κό πο­λι­τι­κό δι­α­κύ­βευ­μα.

Ε, λοι­πόν! Το δι­α­κύ­βευ­μα δεν μπο­ρεί να α­πο­τυ­πώ­νει την ε­πι­θυ­μί­α κά­ποι­ων α­πο­τυ­χη­μέ­νων πο­λι­τι­κών να βά­λουν χέ­ρι στην νο­μή της ε­ξου­σί­ας και να μας γυ­ρί­σουν στο χθες.

Το δι­α­κύ­βευ­μα δεν μπο­ρεί να εί­ναι άλ­λο από τον τό­πο και τους αν­θρώ­πους του.

Το δι­α­κύ­βευ­μα εί­ναι ξε­κά­θα­ρο: μπο­ρού­με να δη­μι­ουρ­γή­σου­με, μέ­σα σε έ­να πε­ρι­βάλ­λον τε­χνο­λο­γί­ας και παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, τους πα­ρά­γον­τες που θα ε­πη­ρε­ά­σουν θε­τι­κά το ει­σό­δη­μα του κά­θε πο­λί­τη; Μπο­ρού­με να δώ­σου­με προ­ο­πτι­κή ερ­γα­σί­ας στους νέ­ους μας;

Μπο­ρεί η Ελ­λά­δα των Πε­ρι­φε­ρει­ών να δώ­σει δι­έ­ξο­δο σε αυ­τήν την  γε­νιά της κρί­σης προ­κει­μέ­νου να μην α­να­λω­θούν σε έ­ναν φαύ­λο κύ­κλο κρί­σης και οι ε­πό­με­νες γε­νι­ές;

Κυ­ρί­ες και κύ­ριοι,

Το 2010 στάθηκα μπρο­στά σας ευ­θυ­τε­νώς. Δεν σας έ­δω­σα κού­φι­ες υ­πο­σχέ­σεις. Ού­τε σας ζή­τη­σα λευ­κή ε­πι­τα­γή. Σας ζή­τη­σα να εμ­πι­στευ­τεί­τε το σχέ­διό μας για τη Νέ­α Πε­λο­πόν­νη­σο. Δε­σμεύ­τη­κα σε έ­να συγ­κρο­τη­μέ­νο πρό­γραμ­μα, με κο­στο­λο­γη­μέ­νες δρά­σεις, με σα­φή χρο­νο­δι­α­γράμ­μα­τα και συγ­κε­κρι­μέ­να α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Εί­χα­με α­πό τό­τε προ­βλέ­ψει ό­τι ο τό­πος μας έ­πρε­πε να στα­θεί στα δι­κά του πό­δια. Ό­τι χεί­ρα βο­η­θεί­ας δεν θα μας έ­τει­νε πια κα­νείς. Σας εί­χα πει ό­τι ε­μείς εί­μα­στε οι μεσ­σί­ες του ε­αυ­τού μας. Και ό­τι άλ­λοι μεσ­σί­ες δεν θα έρ­χον­ταν πια α­πό τον ου­ρα­νό. Οι με­γά­λοι «σω­τή­ρες» α­πο­δεί­χτη­καν ι­δι­ο­τε­λείς λα­ϊ­κι­στές.

Ε­κεί­νοι εί­ναι που ο­δή­γη­σαν την χώ­ρα στο χεί­λος του γκρε­μού. Τα λε­φτά που … «υ­πήρ­χαν», τε­λι­κώς δεν υ­πήρ­χαν, και ό­σα υ­πήρ­χαν, τό­πο δεν έ­πια­σαν.

Σή­με­ρα η κρί­ση μας έ­χει δι­δά­ξει πολ­λά. Βγαί­νου­με α­πό την κρί­ση; Η α­πάν­τη­ση εί­ναι ξε­κά­θα­ρη: κά­ποι­οι τό­ποι θα προ­η­γη­θούν.

Κά­ποι­οι άλ­λοι θα υ­στε­ρή­σουν. Κά­ποι­οι θα δυ­σκο­λευ­τούν πο­λύ.

Ε­μείς γνω­ρί­ζου­με κα­λά τα κα­τα­τό­πια και έ­χου­με χάρ­τη α­πλω­μέ­νο μπρο­στά μας για να ξέ­ρου­με που βα­δί­ζου­με. Στη­ρι­χτή­κα­με στις δι­κές μας δυ­νά­μεις. Ερ­γα­στή­κα­με σκλη­ρά. Α­ξι­ο­ποι­ή­σα­με μέ­χρι και το τε­λευ­ταί­ο ευ­ρώ των πό­ρων που δι­α­χει­ρι­στή­κα­με. Δη­μι­ουρ­γή­σα­με γε­ρά θε­μέ­λια.

Με έ­ναν ξε­κά­θα­ρο στό­χο: να φτι­ά­ξου­με τη δι­κή μας το­πι­κή οι­κο­νο­μί­α. Μια ι­σχυ­ρή δυ­να­τή οι­κο­νο­μί­α, τη μό­νη ρε­α­λι­στι­κή ελ­πί­δα για έ­να κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον. Μια δυ­να­τή οι­κο­νο­μί­α, που θα δη­μι­ουρ­γού­σε δι­κές της συν­θή­κες α­νά­πτυ­ξης και ευ­η­με­ρί­ας για τους αν­θρώ­πους της.

Η α­πο­ρί­α εί­ναι εύ­λο­γη: Μπο­ρού­με πράγ­μα­τι να το πε­τύ­χου­με αυ­τό;

Μπο­ρού­με να περ­πα­τή­σου­με με τα δι­κά μας πό­δια και να φτά­σου­με μα­κριά; Το 2010, ό­ταν σας ζή­τη­σα να με εμ­πι­στευ­τεί­τε και να με α­να­δεί­ξε­τε Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη Πε­λο­πον­νή­σου, σας εί­πα: Ναι, μπο­ρού­με. Τώ­ρα σας το λέ­ω με με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη. Μπο­ρού­με, για­τί ή­δη το ξε­κι­νή­σα­με. Μπο­ρού­με, για­τί έ­χου­με α­στεί­ρευ­τες δυ­νά­μεις να συ­νε­χί­σου­με.

Μπο­ρού­με για­τί έ­χου­με ξε­κά­θα­ρα μπρο­στά μας τους στό­χους που θέ­λου­με να ο­λο­κλη­ρώ­σου­με. Μπο­ρού­με, για­τί ό­σα κά­να­με μέ­σα σε μια μό­λις τρι­ε­τί­α

δεν εί­χαν γί­νει πο­τέ στο πα­ρελ­θόν. Μπο­ρού­με, για­τί ό­σα δεν κά­να­με, τα έ­χου­με σχε­διά­σει και εί­μα­στε έ­τοι­μοι να τα υ­λο­ποι­ή­σου­με την ε­πό­με­νη πε­ρί­ο­δο.

Φί­λες και Φί­λοι μου,

Την πε­ρί­ο­δο που οι α­γε­λά­δες ή­ταν α­κό­μη στον τό­πο μας πα­χι­ές, η Πε­λο­πόν­νη­σος πα­ρέ­με­νε δι­α­χρο­νι­κά ο φτω­χός συγ­γε­νής. Πό­ροι χά­θη­καν.

Έρ­γα έ­μει­ναν μι­σά, σαν φαν­τά­σμα­τα. Υ­πο­σχέ­σεις έ­μει­ναν στα συρ­τά­ρια. Σή­με­ρα, η ει­κό­να έ­χει αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά. Στην Πε­ρι­φέ­ρεια Πε­λο­πον­νή­σου, υ­λο­ποι­ού­με το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­γραμ­μα υ­πο­δο­μών της τε­λευ­ταί­ας ει­κο­σα­ε­τί­ας. Έρ­γα που φτά­νουν σε προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό το 1 δις ευ­ρώ και με την ο­λο­κλή­ρω­σή τους θα έ­χουν αλ­λά­ξει για πάν­τα το πρό­σω­πο της Πε­λο­πον­νή­σου εί­ναι σε ε­ξέ­λι­ξη. Ο­δι­κοί ά­ξο­νες, λι­μά­νια, /δί­κτυ­α ύ­δρευ­σης βι­ο­λο­γι­κοί κα­θα­ρι­σμοί υ­πο­δο­μές στον α­γρο­τι­κό το­μέ­α έρ­γα αν­τι­δι­α­βρω­τι­κά στις α­κτές μας αλ­λά και νέ­α σχο­λεί­α κέν­τρα υ­γεί­ας νέ­ες πτέ­ρυ­γες σε νο­σο­κο­μεί­α κα­τα­σκευ­ά­ζον­ται α­πό ά­κρη σε ά­κρη σε ό­λη την πε­ρι­φέ­ρεια.

Θα έ­λε­γε κά­ποι­ος κα­λό­πι­στα: Μα κα­λά, αυ­τά θα γί­νον­ταν έ­τσι και αλ­λι­ώς. Κι ό­μως δεν έ­γι­ναν, φί­λες και φί­λοι, τα προ­η­γού­με­να χρό­νια. Με δύ­ο κοι­νο­τι­κά προ­γράμ­μα­τα (το Β’ και το Γ’ ΚΠΣ), και μά­λι­στα πιο «πλού­σια» α­πό το ΕΣΠΑ, η Πε­λο­πόν­νη­σος δεν μπό­ρε­σε να αν­τλή­σει πα­ρά μό­νο 500 ε­κα­τομ­μύ­ρια σε διά­ρκεια 20ετίας. Για­τί γί­νον­ται ό­μως αυ­τά σή­με­ρα, ε­νώ δεν γί­νον­ταν τό­σα χρό­νια;

Για­τί α­πλά η α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα α­πο­τέ­λε­σε την κεν­τρι­κή μας ε­πι­λο­γή.

Για­τί α­πλά, α­κο­λου­θή­σα­με ως αρ­χή μας την α­πό­λυ­τη δι­α­φά­νεια.

Για­τί α­πλά ε­φαρ­μό­σα­με τε­χνο­κρα­τι­κά κρι­τή­ρια και στη­ρί­ξα­με τις υ­πη­ρε­σί­ες μας, που έ­κα­ναν τι­τά­νιο α­γώ­να να στα­θούν όρ­θι­ες στην α­πα­ξί­ω­ση που δι­α­χέ­ε­ται στον δη­μό­σιο το­μέ­α.

Για­τί δεν πι­στέ­ψα­με ού­τε για μια στιγ­μή την πα­λιά λο­γι­κή που ή­θε­λε να κά­νου­με «έρ­γα για τα έρ­γα» ή «έρ­γα για την α­πορ­ρό­φη­ση».

Το κά­θε ευ­ρώ για ε­μάς δεν ή­ταν δα­πά­νη, αλ­λά ε­πέν­δυ­ση. Και με αυ­τήν την στρα­τη­γι­κή σκέ­ψη φέ­ρα­με το ΕΣΠΑ της Πε­ρι­φέ­ρειας Πε­λο­πον­νή­σου, α­πό τις τε­λευ­ταί­ες θέ­σεις που βρι­σκό­ταν ό­ταν α­να­λά­βα­με,/ στις πρώ­τες θέ­σεις της κα­τά­τα­ξης της χώ­ρας.

Ού­τε έ­να ευ­ρώ δεν πή­γε χα­μέ­νο, την στιγ­μή που ό­λοι οι υ­πό­λοι­ποι ε­θνι­κοί πό­ροι εί­χαν στε­ρέ­ψει.

Φί­λες και φί­λοι, συμ­πο­λί­τες μου.

Η προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δος ά­νοι­ξε για κά­ποι­ους νω­ρίς. Κά­ποι­οι α­πό ε­μάς δεν άν­τε­ξαν την πί­ε­ση και κα­τε­βή­κα­νε α­πό το τρέ­νο νω­ρίς, α­να­ζη­τών­τας α­πέλ­πι­δα την δι­κή τους προ­σω­πι­κή ε­πι­βί­ω­ση. Κά­ποι­οι προ­χώ­ρη­σαν σε δή­θεν συμ­μα­χί­ες, που οι πε­ρί­ερ­γοι πο­λι­τι­κοί και­ροί ε­πι­τρέ­πουν. Κά­ποι­οι α­να­ζη­τούν νέ­α στέ­γη στην δαι­δα­λώ­δη δι­α­κομ­μα­τι­κή και τυ­χο­δι­ω­κτι­κή τους δι­α­δρο­μή.

Ό­λοι αυ­τοί έρ­χον­ται σή­με­ρα στον τό­πο μας ως α­λε­ξι­πτω­τι­στές χω­ρίς κα­μί­α δι­κή τους πρό­τα­ση για να μας εγ­κα­λέ­σουν ό­χι για ό­σα δεν κά­να­με. Αλ­λά για ό­σα κά­να­με και πε­τύ­χα­με.

Εί­ναι λα­ϊ­κι­στές. Ψα­ρεύ­ουν σε θο­λά νε­ρά. Μα, τα νε­ρά της Πε­λο­πον­νή­σου εί­ναι δια­υγή και κρυ­στάλ­λι­να. Ο ό­ψι­μος λα­ϊ­κι­σμός, οι ά­ναρ­θρες κραυ­γές, οι προ­σω­πι­κές ε­πι­θέ­σεις και η λα­σπο­λο­γί­α δεν έ­χουν θέ­ση στη δι­κή μας α­τζέν­τα. Δεν εί­ναι πε­δί­ο πο­λι­τι­κών μα­χών η Πε­λο­πόν­νη­σος. Η Πε­λο­πόν­νη­σος δί­νει τη δι­κή της μά­χη και α­πό αυ­τήν τη μά­χη δεν πρέ­πει να λεί­ψει κα­νείς.

Οι ι­δι­ο­τέ­λει­ες, οι προ­σω­πι­κοί σχε­δια­σμοί και τα ξέ­να δι­λήμ­μα­τα α­νή­κουν αλ­λού, στην κεν­τρι­κή σκη­νή. Α­πό ε­κεί, α­πό την κεν­τρι­κή πο­λι­τι­κή σκη­νή, αυ­τοί οι κά­ποι­οι θέ­λουν να φέ­ρουν στην Πε­λο­πόν­νη­σο και­νού­ρια μνη­μό­νια. Εί­μαι α­πό­λυ­τα κα­θα­ρός. Η ε­πι­βο­λή προ­στί­μων α­πό την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση για τις α­νοι­χτές χω­μα­τε­ρές, πρό­στι­μα που θα έ­φτα­ναν τα 300 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ θα ή­ταν για τους Πε­λο­πον­νή­σιους έ­να νέ­ο μνη­μό­νιο. Σε αυ­τό το μνη­μό­νιο αν­τι­στα­θή­κα­με. Αυ­τό το μνη­μό­νιο α­να­τρέ­ψα­με. Ό­χι μό­νο για τον δι­κό μας τον τό­πο.

Αλ­λά μπή­κα­με μπρο­στά και για ό­λη τη χώ­ρα.

Το 2010 δε­σμεύ­τη­κα ε­νώ­πιον σας, ό­τι η Πε­λο­πόν­νη­σος θα γί­νει πε­ρι­φέ­ρεια της Α­ει­φο­ρί­ας.

 Ό­τι οι χω­μα­τε­ρές θα μέ­να­νε στο θλι­βε­ρό μας πα­ρελ­θόν. Ό­τι τα σκου­πί­δια που εί­ναι πε­τα­μέ­να σε ρέ­μα­τα και α­κτές, ε­μείς θα τα με­τα­τρέ­πα­με σε μια νέ­α οι­κο­νο­μί­α. Σας εί­πα ό­τι θα δί­να­με μά­χη με τη μα­φί­α των σκου­πι­δι­ών και ό­τι θα την κερ­δί­ζα­με.

Τρί­α χρό­νια με­τά, τα δύ­σκο­λα βή­μα­τα έ­χουν πια ο­λο­κλη­ρω­θεί. Οι εγ­κα­τα­στά­σεις δι­α­χεί­ρι­σης των στε­ρών α­πο­βλή­των θα εί­ναι έτοιμες στα τέ­λη του 2015, την ώ­ρα που πε­ρι­φέ­ρει­ες που ξε­κί­νη­σαν πο­λύ νω­ρί­τε­ρα α­πό ε­μάς δεν βρί­σκον­ται ού­τε στα μι­σά του δρό­μου που ε­μείς ή­δη δι­α­νύ­σα­με. Και αυ­τό έ­γι­νε με α­πό­λυ­τη δι­α­φά­νεια. Με συ­νε­χή δι­α­βού­λευ­ση με τους δη­μάρ­χους. Με ε­λέγ­χους α­πό ό­λα τα ε­θνι­κά και κοι­νο­τι­κά όρ­γα­να. Με έ­να ι­δι­ό­τυ­πο ΣΔΙΤ που ε­μείς πι­λο­τι­κά ε­φαρ­μό­σα­με στην χώ­ρα, έ­να ΣΔΙΤ που συν­δυά­ζει τους ευ­ρω­πα­ϊ­κούς πό­ρους με τα ι­δι­ω­τι­κά κε­φά­λαι­α. Με το κό­στος για τον πο­λί­τη να πέ­φτει σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις στο μι­σό. Με τη χρή­ση των πλέ­ον οι­κο­λο­γι­κών τε­χνο­λο­γι­ών. Με μια ε­πέν­δυ­ση που αγ­γί­ζει τα 152 ε­κα­τομ­μύ­ρια. Με ε­κα­τον­τά­δες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας που δη­μι­ουρ­γούν­ται στο έρ­γο. Με ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κές ευ­και­ρί­ες που δη­μι­ουρ­γούν­ται γύ­ρω α­πό αυ­τό. Με εγ­κα­τα­στά­σεις που θα λει­τουρ­γούν ως πε­ρι­βαλ­λον­τι­κά σχο­λεί­α προ­κει­μέ­νου τα παι­διά μας να μά­θουν να προ­στα­τεύ­ουν τον τό­πο που ζουν. Με έρ­γα που  χρη­μα­το­δο­τού­με με 30 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ και με­τα­τρέ­πουν τις χω­μα­τε­ρές της ντρο­πής σε  νη­σί­δες πρά­σι­νου και α­να­ψυ­χής για ό­λους.

Το έρ­γο αυ­τό εί­ναι α­σφα­λώς το έρ­γο – ση­μαί­α αυ­τής της πρώ­της μας τρι­ε­τί­ας.

Ό­χι α­πλά ε­πει­δή ε­πι­λύ­σα­με έ­να καυ­τό ζή­τη­μα. Αλ­λά κυ­ρί­ως για­τί α­πο­δεί­ξα­με ό­τι ό­ταν υ­πάρ­χει πο­λι­τι­κή βού­λη­ση, σο­βα­ρός σχε­δια­σμός και τε­χνο­κρα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση μπο­ρού­με να πε­τύ­χου­με α­κό­μη και στα πιο δύ­σκο­λα. Και ό­πως εί­πα­με, εί­μα­στε φτι­αγ­μέ­νοι για τα δύ­σκο­λα.

Κυ­ρί­ες και κύ­ριοι, πο­λί­τες της Πε­λο­πον­νή­σου,

Η κρί­ση της χώ­ρας δεν εί­ναι α­πλώς μια κρί­ση δη­μο­σι­ο­νο­μι­κή. Εί­ναι κρί­ση δο­μι­κή. Κρί­ση πο­λυ­ε­πί­πε­δη. Φαί­νε­ται πια κα­θα­ρά ό­τι τα ο­ρι­ζόν­τια μέ­τρα και οι μι­σές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις δεν μπο­ρούν να μας βγά­λουν α­πό το σκο­τά­δι του τού­νελ.

Η χώ­ρα α­παι­τεί άλ­λο μον­τέ­λο. Μον­τέ­λο δι­οί­κη­σης που θα στη­ρί­ζε­ται στον ο­λι­κό, στον κα­θο­λι­κό σχε­δια­σμό.

Έ­ναν σχε­δια­σμό που θα εί­ναι άρ­ρη­κτα συν­δε­μέ­νος με ε­πι­χει­ρη­σια­κό σχέ­διο και ξε­κά­θα­ρη στό­χευ­ση. Που θα με­τρά τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της κά­θε ε­νέρ­γειας και θα τα συγ­κρί­νει α­πο­λο­γι­στι­κά με τους στό­χους που εί­χαν τε­θεί. Η ε­πο­χή των α­πο­σπα­σμα­τι­κών δρά­σε­ων και των ευ­και­ρια­κών πο­λι­τι­κών α­νή­κει ο­ρι­στι­κά στο πα­ρελ­θόν.

Υ­πάρ­χουν ό­μως λύ­σεις που θα έλ­θουν α­πό τον ου­ρα­νό; Υ­πάρ­χουν μά­γοι που θα μας γυ­ρί­σουν στο 2008, στην ε­πο­χή που η κρί­ση δεν μας εί­χε χτυ­πή­σει την πόρ­τα; Ό­χι βέ­βαι­α. Εί­πα­με. Ε­μείς περ­πα­τά­με με τα δι­κά μας πό­δια. Και πι­στεύ­ου­με στις δι­κές μας δυ­νά­μεις. Πι­στεύ­ου­με βα­θιά ό­τι η μό­νη ρε­α­λι­στι­κή ελ­πί­δα εί­ναι η άν­δρω­ση της δι­κής μας το­πι­κής οι­κο­νο­μί­ας.

Της ε­ξω­στρε­φούς πε­λο­πον­νη­σια­κής οι­κο­νο­μί­ας, που συν­δυά­ζει τον του­ρι­σμό, με τα υ­ψη­λής ποι­ό­τη­τας α­γρο­τι­κά προ­ϊ­όν­τα, με το πλού­σιο πο­λι­τι­σμι­κό της α­πό­θε­μα και με τις υ­ψη­λού ε­πι­πέ­δου υ­πο­δο­μές.

Ας θυ­μη­θού­με μα­ζί. Ό­ταν πριν α­πό λί­γο και­ρό, μι­λού­σαν στην χώ­ρα για δυ­να­τή το­πι­κή οι­κο­νο­μί­α, στο μυα­λό ερ­χό­ταν η Κρή­τη.

Με πα­ρά­δο­ση που με­τρά δε­κα­ε­τί­ες. Και πα­γι­ω­μέ­νο brand name. Σή­με­ρα αυ­τό αλ­λά­ζει.

Η Πε­λο­πόν­νη­σος έ­χει γί­νει της μό­δας. Και δεν το λέ­με ε­μείς. Το λέ­νε ι­σχυ­ροί παί­κτες της βρε­τα­νι­κής του­ρι­στι­κής α­γο­ράς, το λέ­νε οι Σκαν­δι­να­βοί, το λέ­νε οι Γερ­μα­νοί, το λέ­νε οι Ρώ­σοι.

Ε­μείς λέ­με ό­τι η «Μυ­θι­κή Πε­λο­πόν­νη­σος» έ­χει γί­νει της Μό­δας.

Το α­ε­ρο­δρό­μιο της Κα­λα­μά­τας, η Νό­τια Πύ­λη της χώ­ρας προ­σελ­κύ­ει ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρες α­ε­ρο­πο­ρι­κές ε­ται­ρεί­ες, με τις ο­ποί­ες βρι­σκό­μα­στε σε δια­ρκή δι­α­πραγ­μά­τευ­ση, την ί­δια στιγ­μή που το α­ε­ρο­δρό­μιο της Τρί­πο­λης πα­ρα­χω­ρεί­ται στην πε­ρι­φέ­ρεια και για πο­λι­τι­κή χρή­ση, με έμ­φα­ση στις α­ε­ρο­με­τα­φο­ρές προ­ϊ­όν­των και τις πτή­σεις χα­μη­λού κό­στους.

Τα λι­μά­νια μας α­να­κα­τα­σκευ­ά­ζον­ται και εί­ναι έ­τοι­μα να υ­πο­δε­χτούν κρου­α­ζι­ε­ρό­πλοι­α και ση­μαν­τι­κές α­θλη­τι­κές δι­ορ­γα­νώ­σεις.

Στον α­γρο­τι­κό το­μέ­α, τα έρ­γα υ­πο­δο­μής προ­χω­ρούν στα­θε­ρά και ο­λο­κλη­ρώ­νον­ται μέ­σα στα χρο­νο­δι­α­γράμ­μα­τα.

Ε­ξω­στρέ­φεια και υ­πε­ρα­ξί­α εί­ναι η κοι­νή συ­νι­στα­μέ­νη της στρα­τη­γι­κής μας για την αύ­ξη­ση του ει­σο­δή­μα­τος του α­γρό­τη. Στό­χος μας η τυ­πο­ποί­η­ση να αγ­γί­ξει το 20% της συ­νο­λι­κής πα­ρα­γω­γής και να στρα­φού­με έ­τσι στην ποι­ο­τι­κή καλ­λι­έρ­γεια.Το η­λε­κτρο­νι­κό μας δη­μο­πρα­τή­ριο εί­ναι ή­δη σε ε­ξέ­λι­ξη προ­κει­μέ­νου να αν­τι­πα­ρέλ­θουν οι α­γρό­τες μας τα καρ­τέλ, ε­νώ ο σχε­δια­σμός μας για την α­να­γέν­νη­ση της πε­λο­πον­νη­σια­κής κτη­νο­τρο­φί­ας έ­χει ε­ξα­σφα­λί­σει ή­δη χρη­μα­το­δό­τη­ση 50 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευ­ρώ και α­να­μέ­νε­ται μέ­σα στην προ­σε­χή πεν­τα­ε­τί­α να δη­μι­ουρ­γή­σει 10 κτη­νο­τρο­φι­κά πάρ­κα και 6.000 νέ­ες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας.

Κυ­ρί­ες και κύ­ριοι,

Η Πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση ση­μα­το­δο­τεί την με­τά­βα­ση α­πό την ε­πο­χή της αν­τι­πα­λό­τη­τας και των αν­τι­φά­σε­ων στον πο­λι­τι­κό πο­λι­τι­σμό της δι­α­φά­νειας, της εν­τι­μό­τη­τας και των συν­θέ­σε­ων.

Η πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση α­πο­τε­λεί το πο­λι­τι­κό α­νά­χω­μα στον Ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό της ο­πι­σθο­δρο­μι­κής α­ρι­στε­ρο­δε­ξιάς που τα­λαν­τεύ­ε­ται ποι­ον δρό­μο να δι­α­λέ­ξει, κι ας εί­ναι δρό­μος στο ά­γνω­στο με βάρ­κα μια α­πέλ­πι­δα ελ­πί­δα.

Η πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι έ­να νέ­ο μον­τέ­λο δι­α­κυ­βέρ­νη­σης της χώ­ρας που με με­γα­λύ­τε­ρη ευ­ε­λι­ξί­α και σε δια­ρκή ε­πα­φή με τα κέν­τρα α­πο­φά­σε­ων της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης, υ­λο­ποι­εί πο­λι­τι­κές και δι­εκ­δι­κεί χρη­μα­το­δο­τή­σεις που μέ­χρι σή­με­ρα χά­νον­ταν στη δαι­δα­λώ­δη γρα­φει­ο­κρα­τί­α των υ­πη­ρε­σι­ών του κεν­τρι­κού κρά­τους.

Η πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση συν­θέ­τει την ι­σχυ­ρή Ελ­λά­δα των Πε­ρι­φε­ρει­ών και  προ­σφέ­ρει την πο­λι­τι­κή πλατ­φόρ­μα της συ­νο­χής που έ­χει α­νάγ­κη ο τό­πος μας, προ­κει­μέ­νου να γί­νει αν­τα­γω­νι­στι­κός και να πε­τύ­χει α­νά­πτυ­ξη χω­ρίς α­πο­κλει­σμούς, α­πα­σχό­λη­ση για ό­λους και κοι­νω­νι­κή ι­σό­τη­τα.

Η Πε­ρι­φέ­ρεια Πε­λο­πον­νή­σου, με τον ί­διο τρό­πο που ε­πέν­δυ­σε την πρώ­τη αυ­τή τρι­ε­τί­α να φτιά­ξει σύγ­χρο­νες υ­πο­δο­μές, με τον ί­διο συ­νε­πή σχε­δια­σμό θα ερ­γα­στεί την ε­πό­με­νη πε­ρί­ο­δο στα  κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής και στην ε­νί­σχυ­ση της ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας. Με δι­κό μας γρα­φεί­ο στις Βρυ­ξέλ­λες που θα δι­εκ­δι­κεί ε­πι­πλέ­ον χρη­μα­το­δο­τή­σεις.

Με το Τα­μεί­ο Ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας Πε­λο­πον­νή­σου που θα δώ­σει ρευ­στό­τη­τα στην α­γο­ρά. Με τις θερ­μο­κοι­τί­δες που θα φι­λο­ξε­νή­σουν την νε­α­νι­κή ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα στα πρώ­τα της, δει­λά βή­μα­τα. Με έ­ναν συ­νε­κτι­κό σχε­δια­σμό κοι­νω­νι­κών δο­μών που θα α­πλώ­σουν ομ­πρέ­λα προ­στα­σί­ας πά­νω α­πό τους πιο α­δύ­να­μους συμ­πο­λί­τες μας.

 Φί­λες και φί­λοι, /Πε­λο­πον­νή­σιοι συμ­πο­λί­τες μου,

Αρ­γο­λι­δείς, Αρ­κά­δες, Κο­ρίν­θιοι, Λά­κω­νες και Μεσ­σή­νιοι.

Μέ­σα στα τρί­α αυ­τά χρό­νια γνω­ρί­ζω πια τους πε­ρισ­σό­τε­ρους α­πό ε­σάς με το μι­κρό σας ό­νο­μα. Γνω­ρί­ζω την α­νη­συ­χί­α σας. Τον φό­βο σας για το αύ­ριο. Τον συμ­με­ρί­ζο­μαι.

Τον νοι­ώ­θω ε­νί­ο­τε κι ε­γώ.

Αυ­τόν τον φό­βο, που έ­χει φω­λιά­σει στις ψυ­χές μας και μας στοι­χει­ώ­νει τα ό­νει­ρα. Η κρί­ση δεν πέ­ρα­σε. Και­ρο­φυ­λα­κτεί για να έλ­θει δρι­μύ­τε­ρη στο πρώ­το στρα­βο­πά­τη­μα, στο πρώ­το λά­θος. Η πο­λι­τι­κή ρευ­στό­τη­τα στην χώ­ρα δεν α­φή­νει πε­ρι­θώ­ρια να πά­ρου­με α­πο­φά­σεις α­νέ­με­λες, για­τί οι συ­νέ­πει­ές τους θα εί­ναι τε­ρά­στι­ες.

Στις 18 Μα­ΐ­ου α­πο­φα­σί­ζου­με για το δι­κό μας μέλ­λον. Το μέλ­λον της δι­κής μας πε­ρι­φέ­ρειας. Το μέλ­λον της Πε­λο­πον­νή­σου. Το μέλ­λον του τό­που και των αν­θρώ­πων του.

Το έρ­γο μας εί­ναι η εγ­γύ­η­ση για το αύ­ριο. Η δι­κή μας πα­ρου­σί­α. Η δι­κή σας δυ­να­τή πα­ρου­σί­α σή­με­ρα ε­δώ εί­ναι η εγ­γύ­η­ση για την συ­νέ­χι­ση της ευ­ρω­πα­ϊ­κής μας πο­ρεί­ας.

Για την α­να­συγ­κρό­τη­ση του δι­α­λυ­μέ­νου α­πό την κρί­ση κοι­νω­νι­κού ι­στού. Για την δη­μι­ουρ­γί­α της ι­σχυ­ρής, της δι­κής μας  πε­λο­πον­νη­σια­κής το­πι­κής οι­κο­νο­μί­ας.

Στις 18 Μα­ΐ­ου σας κα­λώ ό­λους σε μια ε­νερ­γή συ­στρά­τευ­ση, πλα­τύ­τε­ρη α­πό κά­θε άλ­λη φο­ρά. Για να στεί­λου­με το μή­νυ­μα, πιο δυ­να­τό α­πό πο­τέ.

Έ­να μή­νυ­μα ε­νω­τι­κό.

Έ­να μή­νυ­μα υ­περ­κομ­μα­τι­κό. Έ­να μή­νυ­μα αν­θρω­πι­στι­κό. Έ­να μή­νυ­μα βα­θιά πο­λι­τι­κό. Η Ελ­λά­δα α­να­συν­τί­θε­ται στην Ελ­λά­δα των ευ­ρω­πα­ϊ­κών πε­ρι­φε­ρει­ών και η Νέ­α Πε­λο­πόν­νη­σος εί­ναι μπρο­στά και σε αυ­τόν τον α­γώ­να.

Στις 18 Μα­ΐ­ου η νί­κη θα εί­ναι για την Πε­λο­πόν­νη­σο.

Στις 18 Μα­ΐ­ου η νί­κη μας θα φέ­ρει και την νί­κη της χώ­ρας.

Στις 18 Μα­ΐ­ου η Πε­λο­πόν­νη­σος θα έ­χει τα δι­κά της χρώ­μα­τα. Αυ­τά που ε­μείς της δώ­σα­με πριν α­πό τέσ­σε­ρα χρό­νια. Τα χρώ­μα­τα του ά­δο­λου. Του α­κομ­μά­τι­στου. Του δι­κού μας α­νι­δι­ο­τε­λούς πα­τρι­ω­τι­σμού. Α­πό αυ­τόν τον α­γώ­να δεν πε­ρισ­σεύ­ει κα­νέ­νας. Εί­μα­στε ό­λοι μα­ζί.

Να συ­νε­χί­σου­με ό­σα ση­μαν­τι­κά ξε­κι­νή­σα­με.

Να ερ­γα­στού­με.

Να δι­ώ­ξου­με τον φό­βο για πάν­τα α­πό τις ζω­ές μας.

Να μπο­ρέ­σου­με να ο­νει­ρευ­τού­με ξα­νά.

Να χτί­σου­με αυ­τό που η Πε­λο­πόν­νη­σος α­ξί­ζει.

Μα­ζί συ­νε­χί­ζου­με για μια Νέ­α Πε­λο­πόν­νη­σο

Α­νε­ξάρ­τη­τη α­πό ε­ξαρ­τή­σεις και προ­σω­πι­κές ι­δι­ο­τέ­λει­ες.

Αυ­τάρ­κη σε α­γα­θά και ι­κα­νούς αν­θρώ­πους.

Αν­θρω­πο­κεν­τρι­κή και Αλ­λη­λέγ­γυ­α.

Ευ­ρω­πα­ϊ­κή, Ι­σό­τι­μη και Υ­πε­ρή­φα­νη.

Μα­ζί φτι­ά­χνου­με μια νέ­α χώ­ρα, την Ελ­λά­δα των ι­σχυ­ρών ευ­ρω­πα­ϊ­κών πε­ρι­φε­ρει­ών.

Μα­ζί οι­κο­δο­μού­με τη νέ­α δυ­να­τή Πε­λο­πόν­νη­σο.

Μα­ζί πο­ρευ­ό­μα­στε με ρε­α­λι­στι­κή ελ­πί­δα για έ­να φω­τει­νό αύ­ριο.

Σας ευ­χα­ρι­στώ πο­λύ, α­πό το βά­θος της καρ­διάς μου. Σας ευ­χα­ρι­στώ πο­λύ