Ο  πρώτος, πρωθυπουργός της χώρας για δύο  περίπου τετραετίες, έδωσε σε τηλεοπτικό κανάλι (ΣΚΑΙ) συνέντευξη μετά από 13 χρόνια και τι είπε εν κατακλείδι; Ότι φοβάται ατύχημα στη διαπραγμάτευση και ότι η χώρα χρειάζεται εκλογές  για να φύγει η κακή κυβέρνηση. Καμία αυτοκριτική για τα δικά του πεπραγμένα, κανένας λόγος για τα κακώς γενόμενα της πρωθυπουργίας του. Και, όμως, ο κ. Σημίτης ταυτίστηκε με κορυφαίες επιλογές,  οι οποίες αλυσόδεσαν τη χώρα και συνέβαλαν στη σημερινή κρίση που αντιμετωπίζει.  Παράδειγμα αποτελεί η ένταξη στη ζώνη του ευρώ. Πολλοί εγχώριοι και ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν παραδεχτεί ότι  η Ελλάδα  με  πήλινα οικονομικά πόδια  δεν έπρεπε να γίνει δεκτή. Να θυμηθούμε , επιπλέον,  τη φούσκα του χρηματιστηρίου με χιλιάδες μικροκαταθέτες να χάνουν τα χρήματα τους, το ξέφρενο πάρτι που έγινε με τη διοργάνωση της τότε  νέας μεγάλης εθνικής ιδέας, δηλαδή των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Σήμερα  ξέρουμε  ότι τα δις που ξοδεύτηκαν για την τέλεση της συγκεκριμένης Ολυμπιάδας   βούλιαξαν ακόμη περισσότερο τη χώρα.  Δεν μπορούμε βέβαια να ξεχάσουμε εκείνη τη σκοτεινή νύχτα στα Ίμια και το δουλικό  ευχαριστώ στους Αμερικανούς  από το βήμα της Βουλής.  Τέλος  ποιος αμφιβάλλει ότι επί πρωθυπουργίας του έγιναν τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα; Απαριθμούμε  άμεσους συνεργάτες του: Μαντέλης,  Τσοχατζόπουλος,  Σμπώκος , Τσουκάτος, ( είχε ομολογήσει ότι πήρε μίζα για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ).  Δεν αναφερόμαστε σε άλλα  τα οποία είναι υπό διερεύνηση. Για  τα παραπάνω ο κ. Σημίτης δεν είχε το θάρρος να αναλάβει, έστω τώρα, την πολιτική ευθύνη. Τέτοια συμπεριφορά  χαρακτηρίζει  μόνο έναν  αμετανόητο,  μικρόψυχο και χαμηλού διαμετρήματος πολιτικό.

Ο δεύτερος, ο κ. Πάγκαλος,  συνοδοιπόρος και υποστηρικτής του κ. Σημίτη έχει πει τόσα  που δεν ξέρει κανείς από πού ν αρχίσει.  Ως υπουργός εξωτερικών  συνδέεται με πολλά, αλλά κυρίως με την προδοσία Οτσαλάν και την παράδοση του στις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας. Μια πράξη που δεν ξεπλένεται με τίποτα. Μια ενέργεια που αποτελεί στίγμα όχι μόνον για τον ίδιο(αυτό ελάχιστα μας ενδιαφέρει) ,αλλά για τη χώρα, την αξιοπρέπεια της και τις δημοκρατικές της παραδόσεις.

Ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του κ.  Γ. Παπανδρέου  προσπαθεί να προκαλέσει και τις περισσότερες φορές το καταφέρνει. Αυτό δεν οφείλεται στην ειλικρίνεια του ή στη  αθυροστομία του.  Έτσι μιλάει μόνον ένας ρατσιστής και σεξιστής, αυταρχικός και  αλαζόνας  που προσπαθεί να επιβάλλει  πολιτικό εκφασισμό. Όλοι θυμόμαστε  ότι μέσα στο Κοινοβούλιο την εποχή της παντοδυναμίας του είχε μιλήσει για συκιές  στοχοποιώντας   κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.  Βεβαίως ιστορική έμεινε η φράση του  «μαζί τα φάγαμε» με την οποία επιχείρησε να δημιουργήσει συλλογική ενοχή στο λαό και   να μοιράσει  την ευθύνη που ο ίδιος και οι  κυβερνήσεις,  τις οποίες υπηρέτησε , έχουν για το χάλι στο οποίο βρίσκεται η χώρα.   Η τελευταία, όμως, δήλωση του για το Ν. Μπελογιάννη τον έφερε ξανά στο προσκήνιο. Οι επιθέσεις που δέχτηκε  δεν οφείλονται μόνον στο λεκτικό ρύπο που εκφώνησε, ούτε στο γεγονός ότι ένας  πολιτικός άντρας  δεν επιτρέπεται  να εκφράζεται έτσι. Είναι γιατί δείχνει τη μέγιστη ασέβεια προς έναν νεκρό, έναν αγωνιστή της αριστεράς  που εκτελέστηκε για τα πιστεύω του. Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα ενοχλεί δείχνει το μπόι του,  το οποίο ούτε ο κ.  Πάγκαλος, ούτε οι άλλοι υβριστές του μπορούν  να πλησιάσουν.

Τελικά οι εκσυγχρονιστές που εκπροσωπούν το παλιό, το διεφθαρμένο και καταδικασμένο ΠΑΣΟΚ  στην αναμπουμπούλα βρίσκουν βήμα  και λαλούν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ τους δίνει αρκετές  ευκαιρίες.   Αν ασχολείται κανείς μαζί τους,  δεν είναι γιατί το αξίζουν ή γιατί λένε κάτι σημαντικό. Η αγανάκτηση είναι που οδηγεί τα χέρια στο πληκτρολόγιο. Τίποτε άλλο.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας