Της Εμμανουέλας Αάμερ Μουλατσιώτη
Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού. Και αν και δεν είμαι υπέρμαχος του θεσμού των ”παγκόσμιων ημερών” δράττομαι της ευκαιρίας για να μιλήσω για αυτό το τόσο φλέγον την κοινωνία μας θέμα. Ένα θέμα πάνω στο οποίο έχω προσωπική εμπειρία και στο οποίο αναφέρομαι συχνά. Γιατί λένε πως αν κάτι δεν το ζήσεις δεν διακαιούσαι και να έχεις παγιωμένη άποψη.
Για άλλη μια φορά με αφορμή την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη έρχεται στο προσκήνιο αυτό το θέμα. Ξαφνικά όλοι ανακαλύπτουμε το Bullying.Mα η σκληρή αλήθεια είναι πως όλοι το γνώριζαν εδώ και χρόνια. Δάσκαλοι, Καθηγητές, Σχολεία, Μαθητές, Γονείς. Μα και κανείς δε μίλαγε. Λες κι είχε επικρατήσει μια σκληρή ομερτά. Και μπορώ να πω από προσωπική εμπειρία πως αν κάποιος τολμήσει να σπάσει την ομερτά αυτή, ακόμα και σήμερα, τιμωρείται. Γιατί;
Μα γιατί κανείς δεν θέλει να γίνει γνωστή η πικρή αλήθεια. Δάσκαλοι και καθηγητές για να μην δυσφημιστεί το σχολείο. Παιδιά και γονείς για να μην στιγματιστούν. Μα όσο πιο πολύ προσπαθούμε να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί ,τόσο πιο πολύ οξύνεται. Και τα εγκλήματα με την σιωπηρή αποδοχή όλων ,συνεχίζονται.
Τι είναι λοιπόν το Bullying;Έχετε ποτέ εξευτελιστεί δημόσια; Έχετε περάσει ατέλειωτες ώρες μόνοι την ώρα που σας δείχνουν με το δάχτυλο και σας χλευάζουν; Έχετε χτυπηθεί, σπρωχθεί, βραχεί χωρίς λόγο επίτηδες; Έχετε συκοφαντηθεί χωρίς να μπορείτε να βρείτε το δίκιο σας; Σας έχουν κατά πρόσωπο κρίνει επειδή είστε ψηλοί, κοντοί, φυτά, χαζοί, ξένοι, αναχρονιστικοί, παράξενοι κ.ο.κ., χωρίς κανένας να μπορεί να σας βοηθήσει; Αν όχι είστε τυχεροί. Δεν έχετε βιώσει σχολικό εκφοβισμό. Αν ,ναι ξέρετε και τη συνέχεια.
Και μετά από όλα τα παραπάνω έρχεται το θέμα των ”καλών οικογενειών”. Παιδιά-θύτες αφήνονται εν γνώσει δασκάλων και καθηγητών να συνεχίζουν το έργο τους ελεύθερα επειδή κανείς -για ευνόητους λόγους -δεν θέλει να ενημερώσει σχετικά τις κατά τα άλλα εξέχουσες οικογένειες τους. Και το παιδί που υφίσταται τα μαρτύρια; Αβοήθητο…
Αυτά τα λέω προσπαθώντας να σας δώσω μια εικόνα του τι περνάει ένας νέος ή ένα παιδί που είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟ να δέχεται αυτό το βασανισμό καθημερινά
Όλοι αρχίζουν τις αμπελοφιλοσοφίες περί θυτών από διαλυμένες οικογένειες. Και δεν αμφιβάλω πως σε μερικές περιπτώσεις ίσως κάτι τέτοιο να ισχύει. Όμως δεν λείπουν και οι περιπτώσεις που κακομαθημένα παιδιά από υπερφίαλες οικογένειες βρίσκουν το βασανισμό των συμμαθητών τους ,την πιο προσφιλή τους ασχολία. Και παρόλο που γίνονται διάφορα συνέδρια -για το θεαθήναι τοις ανθρώποις- κανείς δεν νοιάζεται να προστατέψει τα αθώα θύματα. Ο σχολικός εκφοβισμός δεν θα έπρεπε να είναι θέμα λογοτεχνικού debate για σύγχρονους και όψιμους ”φιλάνθρωπους”. Θα έπρεπε κάποια στιγμή να υπάρξουν και ουσιώδεις ποινές για τους θύτες.
Όσο για το μετά;
Μακάρι να μπορούσα να πω ,πως σαν τελειώσεις το σχολείο όλα ξεχνιούνται. Δυστυχώς τα σημάδια στις ψυχές μας ακόμα υπάρχουν. Μα αυτά τα δύσκολα χρόνια οφείλουμε να τα δούμε σαν ευλογία. Σε καμιά περίπτωση να μην αλλάξουμε. Να μην γίνουμε σκληροί μα να ορθώσουμε το ανάστημα μας. Όσο κι αν μερικοί προσπάθησαν να μας ποδοπατήσουν ο Θεός προστατεύει όσους αδικούνται. Και ας λένε μερικοί ”γίνε πιο σκληρός”. Αυτή δεν είναι η λύση. Θα μοιραστώ λοιπόν τις συμβουλές των γονιών μου ,που τόσο με βοήθησαν να ανταπεξέλθω και ελπίζω να βοηθήσουν κι άλλα παιδιά που περνάνε παρόμοιες καταστάσεις: ο πατέρας μου με έμαθε ποτέ να μη το βάζω κάτω. Όσο κι αν με μειώνουν και με ταλαιπωρούν , να παλεύω. Και η μητέρα μου με έμαθε να συγχωρώ, έτσι ώστε να διώχνω τα περιττά βάρη από την ψυχή μου. Είναι γνωστό άλλωστε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο και κανείς πιο δυνατός από αυτόν που παλεύει για τις ιδέες του ,για να είναι ο εαυτός του. Και αυτή η πάλη που από πολύ μικροί κληθήκαμε να δώσουμε είναι που μας κάνει και μαχητές. Και κάθε μαχητής είναι εν δυνάμει νικητής στη ζωή.
Όσα έχουμε περάσει είναι στο χέρι μας αν θα τα αφήσουμε να μας γίνουν ασήκωτο βάρος ή αν θα τα κλείσουμε σε μια μικρή άκρη του παρελθόντος κρατώντας μόνο τα μαθήματα που πήραμε από αυτή μας την εμπειρία. Άλλωστε όπως λένε μια πληγή κλείνει, κι ας μένει η ουλή, φτάνει πια να μην μας πονά. Και οι ίδιες οι ουλές και τα σημάδια στην ψυχή μας όπως λέει και ένα τραγούδι χρησιμεύουν στο να μας θυμίζουν πόσο έχουμε προοδεύσει στη ζωή…!
Επισκεφθείτε και το blog μου : vrestifwnisou.blogspot.gr
