Η πα­ρά­τα­ξή «Αλ­λα­γή για το Δή­μο Κα­λα­μά­τας» του Θό­δω­ρου Μπερ­δή­μα έ­δω­σε στη δη­μο­σι­ό­τη­τα το  προ­γραμ­μα­τι­κό της σχέ­διο και το ό­ρα­μά της για το δή­μο Κα­λα­μά­τας και τα δη­μο­τι­κά δι­α­με­ρί­σμα­τα Ά­ριος, Θου­ρί­ας και Αρ­φα­ρών.

 «Η πα­ρά­τα­ξή μας μοιά­ζει με τις άλ­λες που δι­εκ­δι­κούν το δή­μο Κα­λα­μά­τας μό­νο στο ό­τι συμ­με­τέ­χει στην ί­δια κάλ­πη. Κα­τά τα άλ­λα, εί­μα­στε μια πο­λύ­χρω­μη ο­μά­δα αν­θρώ­πων, χω­ρίς κομ­μα­τι­κή ή άλ­λη κα­θο­δή­γη­ση και με πο­λύ τολ­μη­ρές προ­τά­σεις και δι­α­δι­κα­σί­ες. Τα μέ­λη του συν­δυα­σμού μας εί­μα­στε οι συ­νη­θι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι με τις α­συ­νή­θι­στες α­νη­συ­χί­ες.» Το­νί­ζει στην α­να­κοί­νω­σή της η πα­ρά­τα­ξη του κ. Μπερ­δή­μα.

Α­κο­λου­θούν οι προ­γραμ­μα­τι­κές θέ­σεις του συν­δυα­σμού «Αλ­λα­γή για το Δή­μο Κα­λα­μά­τας»

«Α­γα­πη­τοί Συμ­πο­λί­τες και Συμ­πο­λί­τισ­σες, Συν­δη­μό­τες και Συν­δη­μό­τισ­σες

Η πα­ρά­τα­ξή μας «Αλ­λα­γή για το Δή­μο Κα­λα­μά­τας» δί­νει στη δη­μο­σι­ό­τη­τα το  προ­γραμ­μα­τι­κό της σχέ­διο, το ό­ρα­μά της για το δή­μο μας και τα δη­μο­τι­κά δι­α­με­ρί­σμα­τα Ά­ριος, Θου­ρί­ας και Αρ­φα­ρών.

Η πα­ρά­τα­ξή μας μοιά­ζει με τις άλ­λες που δι­εκ­δι­κούν το δή­μο Κα­λα­μά­τας μό­νο στο ό­τι συμ­με­τέ­χει στην ί­δια κάλ­πη. Κα­τά τα άλ­λα, εί­μα­στε μια πο­λύ­χρω­μη ο­μά­δα αν­θρώ­πων, χω­ρίς κομ­μα­τι­κή ή άλ­λη κα­θο­δή­γη­ση και με πο­λύ τολ­μη­ρές προ­τά­σεις και δι­α­δι­κα­σί­ες. Τα μέ­λη του συν­δυα­σμού μας εί­μα­στε οι συ­νη­θι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι με τις α­συ­νή­θι­στες α­νη­συ­χί­ες.

Φί­λες και Φί­λοι

Ε­μείς λέ­με ό­τι κα­μί­α αλ­λα­γή δεν μπο­ρεί να γί­νει στο ό­νο­μα των πο­λι­τών, χω­ρίς την συμ­με­το­χή των ί­δι­ων των πο­λι­τών. Τό­σα χρό­νια βλέ­που­με ο δή­μος να εί­ναι α­πέ­ναν­τι στους πο­λί­τες. Να εί­ναι μέ­ρος του προ­βλή­μα­τος και ό­χι της λύ­σης. Στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση να τους α­γνο­εί. Στην χει­ρό­τε­ρη να τους λοι­δο­ρεί και να τους ε­πι­τί­θε­ται. Ό­μως για μας η α­πάν­τη­ση εί­ναι ο άν­θρω­πος.

Να λοι­πόν η δι­α­φο­ρά μας α­πό τους άλ­λους. Δεν πον­τά­ρου­με στην α­δι­α­φο­ρί­α και στην α­πά­θεια των κα­τοί­κων του δή­μου μας. Αν­τι­θέ­τως. Α­πευ­θυ­νό­μα­στε στην ε­νερ­γη­τι­κό­τη­τά τους. Και την συμ­μα­χί­α αυ­τή δεν την ζη­τά­με μό­νο για τώ­ρα, για να πε­τύ­χου­με την αλ­λα­γή στον Δή­μο. Την ζη­τά­με και α­πό ε­κεί και πέ­ρα.

Προ­τε­ραι­ό­τη­τες

Ξε­κι­νά­με α­πό το ζή­τη­μα της α­σφά­λειας. Για την προ­στα­σί­α του δι­και­ώ­μα­τος της α­σφά­λειας ό­λων των πο­λι­τών υ­πάρ­χει μί­α α­ναγ­καί­α και μί­α ι­κα­νή συν­θή­κη. Η α­ναγ­καί­α συν­θή­κη εί­ναι η σω­στή, ορ­γα­νω­μέ­νη και ε­παγ­γελ­μα­τι­κή α­στυ­νό­μευ­ση στις πε­ρι­ο­χές ό­που υ­πάρ­χει πρό­βλη­μα. Δεν νο­εί­ται η α­στυ­νό­μευ­ση να ε­πι­κεν­τρώ­νε­ται α­πο­κλει­στι­κά και μό­νο στη βι­τρί­να της πό­λης για το «φαί­νε­σθαι» και την ί­δια στιγ­μή, το ορ­γα­νω­μέ­νο έγ­κλη­μα στις γει­το­νι­ές και τα δη­μο­τι­κά δι­α­με­ρί­σμα­τα του Δή­μου να α­πλώ­νε­ται α­νε­νό­χλη­το. Η α­στυ­νό­μευ­ση, α­πό α­στυ­νο­μι­κούς κα­λά εκ­παι­δευ­μέ­νους, εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη.  Ό­μως δεν αρ­κεί μό­νο αυ­τό. Η ι­κα­νή συν­θή­κη για να έρ­θει η ει­ρή­νη στο Δή­μο, εί­ναι να α­να­στρέ­ψου­με την εγ­κα­τά­λει­ψη των γει­το­νι­ών και των κοι­νο­τή­των. Η πα­ρέμ­βα­ση του Δή­μου θα πρέ­πει να ξε­κι­νή­σει α­πό τη συ­νεν­νό­η­ση με τους κα­τοί­κους, που ζουν σ” αυ­τές. Μέ­σα α­πό έ­να ο­λο­κλη­ρω­μέ­νο σχέ­διο για τη λει­τουρ­γί­α του δη­μό­σιου χώ­ρου, τα α­ναγ­καί­α έρ­γα α­στι­κών α­να­πλά­σε­ων μι­κρής κλί­μα­κας και τον η­λε­κτρο­φω­τι­σμό. Ό­λα τα μέ­σα που δι­α­θέ­του­με δη­λα­δή για α­πο­κτή­σουν η γει­το­νιά και τα χω­ριά μας ζω­ή και να ε­ξα­φα­νί­σου­με τις «σκο­τει­νές γω­νί­ες».

Πά­νω α­π’ ό­λα βα­σι­κή προ­τε­ραι­ό­τη­τα μας εί­ναι μί­α. Οι αν­θρώ­πι­νες α­νάγ­κες. Δεν μη­δε­νί­ζου­με το έρ­γο κα­νε­νός, α­κό­μα και το πιο ε­λά­χι­στο. Δι­α­φω­νού­με, ό­μως, κά­θε­τα με την λο­γι­κή, που με­τρά­ει τις κοι­νω­νι­κές α­νάγ­κες, α­νά­λο­γα με την δι­α­θε­σι­μό­τη­τα των χο­ρη­γών φι­λαν­θρω­πί­ας. Ό­ταν η κρί­ση εί­ναι ε­δώ, ο δή­μος ο­φεί­λει να έ­χει μια ξε­κά­θα­ρη στρα­τη­γι­κή α­πέ­ναν­τι στο πρό­βλη­μα. Να γί­νει α­σπί­δα προ­στα­σί­ας για ό­σους υ­πο­φέ­ρουν και κιν­δυ­νεύ­ουν. Το σύν­θη­μά μας εί­ναι «κα­νείς μό­νος του στην κρί­ση».

Ο δεύ­τε­ρος ά­ξο­νας εί­ναι η μά­χη για την ποι­ό­τη­τα ζω­ής στις γει­το­νι­ές και σε ό­λο τον καλ­λι­κρα­τι­κό Δή­μο. Εί­μα­στε αν­τί­θε­τοι με την λο­γι­κή που συγ­κεν­τρώ­νει τους πό­ρους α­πο­κλει­στι­κά σε «εμ­βλη­μα­τι­κά» έρ­γα του κέν­τρου, και α­φή­νει τις γει­το­νι­ές στην τύ­χη τους.  Με πα­ρεμ­βά­σεις μι­κρής κλί­μα­κας μπο­ρούν να υ­λο­ποι­η­θούν χω­ρίς πο­λύ κό­πο α­κρι­βές ε­ξω­τε­ρι­κές ερ­γο­λα­βί­ες. Α­ξι­ο­ποι­ών­τας τους ερ­γα­ζό­με­νους του Δή­μου, με την α­να­βάθ­μι­ση των τε­χνι­κών υ­πη­ρε­σι­ών.

Προ­τε­ραι­ό­τη­τά μας εί­ναι ε­πί­σης η βελ­τί­ω­ση βα­σι­κών υ­πη­ρε­σι­ών για τη ζω­ή της πό­λης ό­πως η κα­θα­ρι­ό­τη­τα και ο φω­τι­σμός. Προ­ω­θού­με, ε­πί­σης, την ε­φαρ­μο­γή ε­νός σχε­δί­ου για έ­να δί­κτυ­ο πο­δη­λα­το­δρό­μων, μή­κους πολ­λών χι­λι­ο­μέ­τρων. Δεν χρει­ά­ζε­ται να πε­ρι­μέ­νου­με πο­λύ για να υ­λο­ποι­η­θεί. Εί­ναι έ­να φθη­νό έρ­γο που μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί ά­με­σα, με πλα­κο­στρώ­σεις και σή­μαν­ση.

Εί­μα­στε α­πο­φα­σι­σμέ­νοι να δώ­σου­με την μά­χη για την βι­ώ­σι­μη κι­νη­τι­κό­τη­τα. Για τον πε­ζό, για το πο­δή­λα­το, για την δι­ευ­κό­λυν­ση και προ­ώ­θη­ση των Μέ­σων Μα­ζι­κής με­τα­φο­ράς. Πε­ρισ­σό­τε­ρο για τα ά­το­μα με α­να­πη­ρί­α τα ο­ποί­α έ­χουν δι­καί­ω­μα στην Πό­λη ό­σο κι ό­λοι οι άλ­λοι άν­θρω­ποι. Η πό­λη χρει­ά­ζε­ται ε­πι­τέ­λους έ­να σύγ­χρο­νο μον­τέ­λο δι­α­χεί­ρι­σης α­πορ­ριμ­μά­των, φι­λι­κό προς το πε­ρι­βάλ­λον

Έ­νας άλ­λος ά­ξο­νας των πα­ρεμ­βά­σε­ών μας α­φο­ρά στην οι­κο­νο­μι­κή ζω­ή, το εμ­πό­ριο, τον του­ρι­σμό, τις μι­κρο­με­σαί­ες ε­πι­χει­ρή­σεις.

Η Κα­λα­μά­τα εί­ναι μί­α πό­λη που ι­στο­ρι­κά βα­σι­ζό­ταν στο εμ­πό­ριο. Τα εμ­πο­ρι­κά μα­γα­ζιά τό­σο στο κέν­τρο της πό­λης ό­σο και στις γει­το­νι­ές, έ­δι­ναν ζω­ή στους δρό­μους, ε­ξυ­πη­ρε­τού­σαν α­νάγ­κες των πο­λι­τών, ε­ξα­σφά­λι­ζαν ει­σό­δη­μα. Τα τε­λευ­ταί­α τέσ­σε­ρα χρό­νια, τα λου­κέ­τα δι­α­δέ­χον­ται το έ­να το άλ­λο και τα κα­τε­βα­σμέ­να ρο­λά συν­θέ­τουν την ει­κό­να της πό­λης. Αλ­λά δεν πρό­κει­ται μό­νο για μια ει­κό­να. Αυ­τό που με­τρά­ει κυ­ρί­ως, εί­ναι ό­τι πί­σω α­πό τα κλει­στά μα­γα­ζιά κρύ­βον­ται προ­σω­πι­κά και οι­κο­γε­νεια­κά δρά­μα­τα.

Ε­μείς δεν θα συμ­βι­βα­στού­με με αυ­τή την κα­τά­στα­ση. Θα δώ­σου­με μά­χη να α­να­ζω­ο­γο­νή­σου­με το εμ­πό­ριο στην πό­λη, Για­τί ε­μείς ξέ­ρου­με κα­λύ­τε­ρα α­πό ό­λους τα προ­βλή­μα­τα των μι­κρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τι­ών και τους λό­γους που έ­χουν ο­δη­γή­σει σε αυ­τή την κα­τά­στα­ση.

Για αυ­τό προ­τεί­νου­με: Ε­ξορ­θο­λο­γι­σμό των δη­μο­τι­κών τε­λών, ώ­στε να μην ε­πι­βα­ρύ­νον­ται δυ­σα­νά­λο­γα μι­κρές ε­πι­χει­ρή­σεις με μι­κρό τζί­ρο, α­πο­κλει­στι­κά και μό­νο με βά­ση το εμ­βα­δόν του κα­τα­στή­μα­τος.

Δυ­να­τό­τη­τα ρύθ­μι­σης λη­ξι­πρό­θε­σμων ο­φει­λών προς τον Δή­μο, ώ­στε και να ει­σπρα­χθούν στα­δια­κά, αλ­λά και να λαμ­βά­νουν υ­πό­ψη τη δυ­να­τό­τη­τα α­πο­πλη­ρω­μής α­πό τους ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες.

Κί­νη­τρα για ά­νοιγ­μα νέ­ων μα­γα­ζι­ών σε υ­πο­βαθ­μι­σμέ­νες πε­ρι­ο­χές. Σε συ­νερ­γα­σί­α με τον Εμ­πο­ρι­κό Σύλ­λο­γο, τα Κοι­νο­τι­κά Συμ­βού­λια και τους κα­τοί­κους θα ε­πι­λε­γούν πε­ρι­ο­χές για α­νά­πτυ­ξη εμ­πο­ρι­κής δρα­στη­ρι­ό­τη­τας, Με α­παλ­λα­γή των κα­τα­στη­μά­των α­πό τα δη­μο­τι­κά τέ­λη για έ­να εύ­λο­γο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα, έ­ως ό­του να α­να­πτυ­χθεί η εμ­πο­ρι­κή δρα­στη­ρι­ό­τη­τα στην πε­ρι­ο­χή. Με γρή­γο­ρη α­δει­ο­δό­τη­ση κα­τα­στη­μά­των μέ­σα α­πό δι­α­φα­νείς δι­α­δι­κα­σί­ες. Η με­γά­λη έμ­φα­ση θα δί­νε­ται στις δι­α­δι­κα­σί­ες ε­λέγ­χου των κα­τα­στη­μά­των α­πό τις δη­μο­τι­κές υ­πη­ρε­σί­ες.

Να μπει έ­να τέρ­μα στην κα­τα­σκευ­ή πο­λυ­κα­τα­στη­μά­των τα ο­ποί­α ε­ρη­μώ­νουν τις το­πι­κές εμ­πο­ρι­κές α­γο­ρές. Και ε­δώ θα εί­μα­στε κά­θε­τοι. Ό­χι για­τί εί­μα­στε ε­νάν­τια στην α­νά­πτυ­ξη, Αλ­λά ε­πει­δή θέ­λου­με μί­α δί­και­η α­νά­πτυ­ξη που θα δι­α­χέ­ε­ται σε ό­λη την κοι­νω­νί­α και δεν θα α­φή­νει πί­σω της συν­τρίμ­μια και λου­κέ­τα.

Δι­α­σφά­λι­ση της Κυ­ρι­α­κά­τι­κης αρ­γί­ας. Ού­τε οι έμ­πο­ροι, ού­τε οι εμ­πο­ρο­ϋ­πάλ­λη­λοι δέ­χον­ται να α­νοί­γουν τα μα­γα­ζιά τις Κυ­ρια­κές. Άλ­λω­στε εί­ναι αυ­το­νό­η­το ό­τι αυ­τό που λεί­πει στους κα­τα­να­λω­τές, δεν εί­ναι ο χρό­νος αλ­λά τα χρή­μα­τα. Το ά­νοιγ­μα των εμ­πο­ρι­κών κα­τα­στη­μά­των τις Κυ­ρια­κές ευ­νο­εί μό­νο τα με­γά­λα εμ­πο­ρι­κά κα­τα­στή­μα­τα, που μπο­ρούν να αν­τε­πε­ξέλ­θουν στην αύ­ξη­ση του κό­στους λει­τουρ­γί­ας, αλ­λά ό­χι τα ε­κα­τον­τά­δες χι­λιά­δες μι­κρο­μά­γα­ζα. Ει­δι­κά για τις του­ρι­στι­κές ζώ­νες, μπο­ρεί να υ­πάρ­χει κα­θο­ρι­σμός ει­δι­κού ω­ρα­ρί­ου λει­τουρ­γί­ας κα­τα­στη­μά­των σε συ­νεν­νό­η­ση με ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, ερ­γα­ζό­με­νους και κα­τοί­κους. Και τέ­λος για το πα­ρα­εμ­πό­ριο θα α­να­λά­βου­με συγ­κε­κρι­μέ­νες και ά­με­σες δρά­σεις

Ό­μως πα­ρα­δο­σια­κό πό­λο α­νά­πτυ­ξης α­πο­τε­λού­σε δι­α­χρο­νι­κά και ο του­ρι­σμός. Η α­νά­πτυ­ξή του πρέ­πει να μπει σε εν­τε­λώς δι­α­φο­ρε­τι­κή βά­ση. Για να το κα­τα­φέ­ρου­με αυ­τό πρέ­πει να ξε­φύ­γου­με α­πό την λο­γι­κή της γρα­φι­κό­τη­τας. Χρει­ά­ζε­ται έ­να ο­λο­κλη­ρω­μέ­νο σχέ­διο για την πό­λη, που θα υ­περ­βαί­νει τα ό­ρια του ι­στο­ρι­κού κέν­τρου και της κεν­τρι­κής πλα­τεί­ας.

Τέ­λος βα­σι­κός ά­ξο­νας εί­ναι η δρά­ση του δή­μου στο πε­δί­ο της δη­μο­κρα­τί­ας, της συμ­με­το­χής και των δι­και­ω­μά­των. Με την ευ­και­ρί­α αυ­τή ε­πα­να­φέ­ρου­με το αί­τη­μα για την «ΩΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΗ» και τη δι­ε­ξα­γω­γή το­πι­κών δη­μο­ψη­φι­σμά­των για ση­μαν­τι­κά θέ­μα­τα του Δή­μου.

 Μέ­σα σε αυ­τό το πλαί­σιο, ε­πι­δί­ω­ξή μας εί­ναι να συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται υ­πο­χρε­ω­τι­κά στην η­με­ρή­σια δι­ά­τα­ξη του δη­μο­τι­κού συμ­βου­λί­ου, κά­θε αί­τη­μα που υ­πο­γρά­φε­ται α­πό έ­να α­ριθ­μό κα­τοί­κων, ή το ζη­τά­ει μια δη­μο­τι­κή κοι­νό­τη­τα και δεν αν­τι­βαί­νει στο σε­βα­σμό των αν­θρώ­πι­νων δι­και­ω­μά­των. Αν­τί­στοι­χα, μια κοι­νό­τη­τα υ­πο­χρε­ού­ται να συ­ζη­τή­σει ο­ποι­ο­δή­πο­τε αί­τη­μα, ε­φό­σον αυ­τό υ­πο­γρά­φε­ται.

Στην κα­τεύ­θυν­ση της α­πο­κέν­τρω­σης εν­τός του δή­μου, πρέ­πει να αλ­λά­ξει ο τρό­πος λει­τουρ­γί­ας του συμ­βου­λί­ου της δη­μο­τι­κής κοι­νό­τη­τας. Με δι­α­δι­κα­σί­ες συμ­με­το­χής των πο­λι­τών, και πα­ράλ­λη­λα με εκ­χώ­ρη­ση στα συμ­βού­λια ου­σι­α­στι­κών αρ­μο­δι­ο­τή­των ε­λέγ­χου και συ­να­πό­φα­σης.

Δέ­σμευ­σή μας εί­ναι ε­πί­σης η μεί­ω­ση του α­ριθ­μού των αν­τι­δη­μάρ­χων ώ­στε να μην υ­πάρ­χουν αλ­λη­λο­ε­πι­κα­λύ­ψεις αρ­μο­δι­ο­τή­των και ρό­λων, με πα­ράλ­λη­λη α­να­βάθ­μι­ση των προ­έ­δρων δη­μο­τι­κών κοι­νο­τή­των.

Θέ­λου­με να ξε­κα­θα­ρί­σου­με ό­τι εί­μα­στε κά­θε­τα αν­τί­θε­τοι με ο­ποι­α­δή­πο­τε μορ­φή ε­πι­σφα­λών ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων στον Δή­μο – αν­τί­θε­τα θα συ­νερ­γα­στού­με με τους ερ­γα­ζό­με­νους για να α­πο­λαμ­βά­νουν α­ξι­ο­πρε­πείς συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας και δι­και­ώ­μα­τα. Εί­μα­στε αν­τί­θε­τοι στο σχέ­διο α­πο­λύ­σε­ων που προ­ω­θούν η κυ­βέρ­νη­ση και η τρό­ι­κα, και θα α­σκή­σου­με κά­θε πί­ε­ση για την μα­ταί­ω­σή τους.

Αυ­τές εί­ναι οι βα­σι­κές δε­σμεύ­σεις του προ­γράμ­μα­τός μας. Ό­μως δεν υ­πάρ­χουν κα­λά προ­γράμ­μα­τα αν δεν υ­πάρ­χουν εγ­γυ­ή­σεις για την ε­φαρ­μο­γή τους. Και οι εγ­γυ­ή­σεις εί­ναι οι άν­θρω­ποι.

Ε­μείς δεν χρω­στά­με σε κα­νέ­ναν, δεν έ­χου­με γραμ­μά­τια που πρέ­πει να ξε­πλη­ρώ­σου­με. Ε­μάς δεν μας τρα­βά­νε α­πό τα μα­νί­κια τα συμ­φέ­ρον­τα. Και με την ευ­και­ρί­α τη ση­με­ρι­νή να ξε­κα­θα­ρί­σου­με ό­τι ο συν­δυα­σμός μας σε ό,τι α­φο­ρά τις πε­ρι­φε­ρεια­κές ε­κλο­γές δεν ταυ­τί­ζε­ται με κα­νέ­ναν. Οι πο­λί­τες, οι φί­λοι και οι φί­λες μας εί­ναι α­πο­λύ­τως ε­λεύ­θε­ροι να κά­νουν τις δι­κές τους ε­πι­λο­γές.»