Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Το επόμενο διάστημα το φλέγον θέμα του ασφαλιστικού  αναμένεται να απασχολήσει σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Όπως είναι ήδη γνωστό η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε με τυμπανοκρουσίες  ένα πακέτο προτάσεων στους δανειστές. Σημαντική μεταρρύθμιση το βάφτισε. Είναι προφανές ότι θα επιχειρήσει να περάσει ό, τι δεν τόλμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.  Αν αυτό γίνει,  θα οδηγήσει χωρίς αμφιβολία σε ασφαλιστικό μεσαίωνα.  Φανταστείτε δε τι θα συμβεί,  αν, όπως  εκτιμάται,  τα μέτρα που τελικά  θα συμφωνηθούν,  είναι χειρότερα από εκείνα που προτείνονται.

Τις προσεχείς ημέρες το σήριαλ της διαβούλευσης με τους θεσμούς   θα έχει πολλά επεισόδια. Το σκηνικό των «σκληρών» συζητήσεων θα επαναληφθεί ξανά. Ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση διαπραγματεύεται  ανυποχώρητα, υποτίθεται,  και τα αποτελέσματα είναι απτά:  ένα μνημόνιο χειρότερο από τα προηγούμενα  και εφαρμογή της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της πιο ανελέητης λιτότητας. Για μια ακόμη φορά υιοθετώντας  τις προτάσεις των δανειστών  θα παίξει το γνωστό επικοινωνιακό χαρτί  ότι, δήθεν, πάλεψε,  αλλά  οι συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης κλπ…., κλπ……  Θα επιχειρήσει να ωραιοποιήσει την πραγματικότητα  αποκρύπτοντας , όμως,  μια μεγάλη  αλήθεια, ότι δηλαδή  το ασφαλιστικό  προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του μνημονίου και του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτή, λοιπόν, η συμμόρφωση θα ισοπεδώσει  ό, τι  έχει μείνει όρθιο. Θα πλήξει το σύνολο των ασφαλισμένων και θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη φτώχεια  ευρύτατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, μεταξύ αυτών τους δασκάλους και τους καθηγητές.  Ειδικότερα στο χώρο της εκπαίδευσης   λίγοι   εντέλει «διασώζονται».  Οι «τυχεροί» βρίσκονται στις κατηγορίες εκείνες που είχαν  θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα  ως το τέλος του  2010  και μέχρι την 18/8/2015  είχαν συμπληρώσει  30 χρόνια προϋπηρεσίας  και το 55^ο έτος της ηλικίας τους, αν είχαν διοριστεί μέχρι 31/121982 ή 30 χρόνια συντάξιμα και το 60^ο έτος, αν είχαν διοριστεί μετά την 1/1/1983  και μέχρι το 1992. Αν δεν υπάρχει μία από τις δύο προϋποθέσεις  κατά την παραπάνω ημερομηνία, το νέο όριο ηλικίας αυξάνεται για τους λιγότερο «τυχερούς»  σύμφωνα με δύο πίνακες  που έδωσε το υπουργείο στη δημοσιότητα. Είναι σημαντικό πάντως να τονιστεί ότι μετά την 1/1/2022 δεν ισχύουν οι μεταβατικές διατάξεις και όλοι συνταξιοδοτούνται στην ηλικία των 67 ετών. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσοι από τους μάχιμους εκπαιδευτικούς θα μπορούν   ως τα 67 να εργάζονται. Αναρωτιέμαι ποιοι  θα έχουν τις σωματικές δυνάμεις, την πνευματική διαύγεια και την ψυχική διάθεση να διδάσκουν και να στέκονται με αξιοπρέπεια στην τάξη, στα μάτια των μαθητών, των γονιών και της κοινωνίας.

Επιπλέον αποτελεί μέγιστη υποκρισία της κυβέρνησης να δηλώνει ότι δε θα μειωθούν οι συντάξεις και ότι από το 2018 θα υπάρξουν μάλιστα αυξήσεις.  Από 1/1/2016 όσοι  συνταξιοδοτηθούν, θα πάρουν μειωμένη σύνταξη λόγω αλλαγής στον τρόπο υπολογισμού,  αλλά και οι παλαιοί συνταξιούχοι θα τις  δουν  σταδιακά   να μειώνονται (όταν σταματήσει η καταβολή της λεγόμενης προσωπικής διαφοράς το 2018) για να εξισωθούν με τις  νέες συντάξεις και ας ισχυρίζεται η κυβέρνηση το αντίθετο.  Για μια ακόμη φορά  το τίμημα καλούνται να πληρώσουν  και οι συνταξιούχοι,  λες και αυτοί βούλιαξαν το ασφαλιστικό, λες και αυτοί ευθύνονται,  γιατί  τα αποθεματικά των ταμείων εξανεμίστηκαν στο χρηματιστηριακό τζόγο και αλλού.

Η κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να περάσει, όσο γίνεται πιο ανώδυνα, τη θύελλα του ασφαλιστικού. Η ψήφιση ή η ακύρωση του  αποτελεί κομβικό σημείο για τις εξελίξεις στη χώρα μας.  Αν εφαρμοστεί, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα. Αν όχι, μπορεί υπό προϋποθέσεις να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για λύσεις προς όφελος του λαού. Σήμερα χρειάζεται να σπάσει το κλίμα της αδιαφορίας,  της ηττοπάθειας, της απογοήτευσης.  Οι δυνάμεις της εργασίας, οι απόμαχοι και πλατιά στρώματα της κοινωνίας  απαιτείται να αντιδράσουν άμεσα, συντονισμένα, δυναμικά για να μην περάσουν τα μέτρα. Η λογική της ανάθεσης πρέπει να ηττηθεί και να θριαμβεύσει το πνεύμα της  συμμετοχής, της συνεργασίας, της κοινής δράσης, της ενότητας. Αυτήν τη μάχη δεν είναι δυνατόν να την δώσουν λίγοι, σ αυτόν τον αγώνα κανείς δεν μπορεί  να πάει μόνος του. Μια πλατιά λαϊκή πλειοψηφία μπορεί να ακυρώσει τα μέτρα, μπορεί να νικήσει. Αυτό τουλάχιστον διδάσκει η ιστορία του συνδικαλιστικού μας κινήματος.

*εκπαιδευτικός  στο 6^ο Λύκειο Καλαμάτας και γραμματέας της Α΄ΕΛΜΕ Μεσσηνίας.