Γράφει ο Αλέξης Χαρίτσης
Η πρόταση μομφής που κατέθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλέξης Τσίπρας ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Τα όσα πρωτοφανή είδαμε στην πρόσφατη (και αναμενόμενη) χιονόπτωση υπήρξαν το τελευταίο επεισόδιο σε μία μακρά πορεία συλλογικής προσβολής στην αξιοπρέπεια των πολιτών. Υπάρχει ένα νήμα που διατρέχει την πορεία αυτής της κυβέρνησης. Το είδαμε σε στιγμές κρίσης (όπως οι πυρκαγιές και ο χιονιάς), το βλέπουμε στις μεγάλες προκλήσεις (όπως η πανδημία και η ακρίβεια): άρνηση της πραγματικότητας – εγγύηση του χάους. Η κυβέρνηση της ΝΔ με το πολυδιαφημισμένο επιτελικό κράτος μετέτρεψε τη χώρα σε αυτό που στη διεθνή βιβλιογραφία ονομάζεται Failed State· ένα κράτος υπό κατάρρευση.
Στο μέτωπο της πανδημίας οι υπεραισιόδοξες κυβερνητικές ανακοινώσεις έχουν χαθεί μέσα στα σκληρά δεδομένα των δεκάδων νεκρών κάθε ημέρα. Η τελευταία βδομάδα ήταν η χειρότερη σε απώλειες από την έναρξη της πανδημικής κρίσης. Στο μέτωπο της ακρίβειας, οι καθησυχαστικές κυβερνητικές διαβεβαιώσεις έχουν διαψευστεί από την εκτίναξη του πληθωρισμού (5.1%) και ακόμα χειρότερα τις εκρηκτικές ανατιμήσεις (πολλαπλάσιες του επίσημου πληθωρισμού) στις πιο βασικές κατηγορίες αγαθών και υπηρεσιών: ενέργεια, μεταφορές, στέγη, τρόφιμα, ένδυση. Η μεγάλη μάλιστα αύξηση 29,4% του κόστους παραγωγής στη βιομηχανία τον Δεκέμβριο, προδιαγράφει ένα νέο κύμα ανατιμήσεων, καθιστώντας την απορριπτική στάση της κυβέρνησης απέναντι στις προτάσεις της αντιπολίτευσης, των παραγωγικών φορέων, των καταναλωτικών ενώσεων, εξαιρετικά επικίνδυνη για την κοινωνική συνοχή.
Σε μια τέτοια συνθήκη είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να παρέμβει. Η συζήτηση στη Βουλή έδειξε την αναγκαιότητα: η κυβέρνηση εμφανίστηκε όσο ανέτοιμη ήταν και τις ημέρες του χιονιά. Είδαμε μια κυβέρνηση εγκλωβισμένη στο παρελθόν: σε μια διαρκή αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Δεν ακούσαμε κανένα πειστικό σχέδιο. Μόνο μικροπολιτικές κορώνες και μια κουραστικά επαναλαμβανόμενη προσπάθεια εξωραϊσμού της πραγματικότητας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση δεν οδήγησε σε πτώση της κυβέρνησης. Οδήγησε όμως σε μια ξεκάθαρη αποτύπωση του κύριου διλήμματος της περιόδου: ανοχή ή ανατροπή της πολιτικής της ΝΔ. Είναι ένα δίλημμα το οποίο διαρκώς θα εντείνεται και θα παράγει την ανάγκη για προοδευτικές προγραμματικές συγκλίσεις. Ο τόπος έχει ανάγκη μια κυβέρνηση που δεν αρνείται την πραγματικότητα. Που θέλει και μπορεί να αλλάξει τη δύσκολη και σύνθετη πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Μια κυβέρνηση που δεν θα κρύβεται, δεν θα ψάχνει να φορτώσει τις ευθύνες αλλού, δεν θα δεσμεύεται από συμφωνίες με λίγα και ισχυρά συμφέροντα. Μια προοδευτική και ριζοσπαστική κυβέρνηση που θα έχει ως γνώμονα τις προσδοκίες και το όραμα των πολιτών για μια κοινωνία που να εξασφαλίζει την αξιοπρέπεια, την ευημερία και την ανάπτυξη όλων. Η προκήρυξη εκλογών και μία νέα αρχή για τη χώρα είναι η μόνη δημοκρατική διέξοδος.
