Του Θάνου Μωραΐτη

Τις τε­λευ­ταί­ες η­μέ­ρες, ζού­με έ­να πο­λί­τι­κο θέ­α­τρο πα­ρα­λό­γου.

Στις 25 Μά­ι­ου υ­πήρ­ξε μια τρί­τη συ­νε­χο­μέ­νη ήτ­τα, μια νέ­α ε­κλο­γι­κή κα­θί­ζη­ση αλ­λά και μια  ο­ρια­κή συγ­κρά­τη­ση δυ­νά­με­ων.

Οι συγ­κρί­σεις πο­σο­στών με ό­ρους «δη­μο­σκο­πι­κής δη­μο­κρα­τί­ας» δεν έ­χουν κα­μί­α θέ­ση σε πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση και α­φο­ρούν μό­νο αυ­τούς που εξ αρ­χής τις υι­ο­θε­τού­σαν.

Μέ­σα σε έ­να πε­ρι­βάλ­λον νι­κη­φό­ρων α­πο­τε­λε­σμά­των της πα­ρά­τα­ξης σε  κάλ­πες κοι­νω­νι­κών και ε­πι­στη­μο­νι­κών φο­ρέ­ων, θε­τι­κής κα­τα­γρα­φής στε­λε­χών στις αυ­το­δι­οι­κη­τι­κές ε­κλο­γές,  η «Ε­λιά» δεν κα­τά­φε­ρε να συ­σπει­ρώ­σει.

Εί­ναι ξε­κά­θα­ρο ό­τι α­πέ­τυ­χε η στρα­τη­γι­κή που υι­ο­θε­τή­θη­κε για την ε­κλο­γι­κή συ­σπεί­ρω­ση των προ­ο­δευ­τι­κών και δη­μο­κρα­τι­κών δυ­νά­με­ων.

Πο­λύ α­πλά, δι­ό­τι οι πο­λί­τες αν­τε­λή­φθη­σαν ό­τι δεν υ­πήρ­ξε κα­μί­α σύν­θε­ση των προ­ο­δευ­τι­κών δυ­νά­με­ων α­πό τη βά­ση και στη βά­ση προ­γραμ­μα­τι­κών θέ­σε­ων και αρ­χών. Με συμ­με­το­χή κομ­μά­των, κι­νή­σε­ων, κοι­νω­νι­κών ε­ταί­ρων, ό­πως θα έ­πρε­πε.

Για­τί δεν εί­ναι «Ε­λιά», οι συμ­φω­νί­ες κο­ρυ­φής με προ­σκλή­σεις φί­λων, κολ­λη­τών και γυ­ρο­λό­γων.

Αν­τί λοι­πόν η ήτ­τα να λει­τουρ­γή­σει α­φυ­πνι­στι­κά για μια ε­πα­νεκ­κί­νη­ση της πα­ρά­τα­ξης σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα, βλέ­που­με μια α­πό­πει­ρα ε­φη­συ­χα­σμού και μια ε­κτός τό­που και χρό­νου θρι­αμ­βο­λο­γί­α.

Με πρό­θυ­μους συμ­μά­χους στα ΜΜΕ χτί­ζε­ται κα­θη­με­ρι­νά η ει­κό­να ε­νός ό­λο και πιο μι­κρού αλ­λά (δή­θεν) αν­θε­κτι­κού ΠΑ­ΣΟΚ.

Υ­πο­βαθ­μί­ζε­ται το γε­γο­νός ό­τι ο κό­σμος του ΠΑ­ΣΟΚ μας ψή­φι­σε για­τί του υ­πο­σχε­θή­κα­με ό­τι θα τα αλ­λά­ξου­με ό­λα.

Την ί­δια ώ­ρα, νέ­α και πα­λιά στε­λέ­χη,  εγ­κλω­βί­ζον­ται σε προ­κα­τα­σκευ­α­σμέ­να ψευ­το­δι­λήμ­μα­τα.

Η πα­ρά­τα­ξη κιν­δυ­νεύ­ει να ει­σέλ­θει σε έ­να αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κό κύ­κλο ε­σω­στρέ­φειας αλ­λά και  α­πο­λί­τι­κων, ε­που­σι­ω­δών συγ­κρού­σε­ων γύ­ρω α­πό ψευ­το­δι­λήμ­μα­τα τα ο­ποί­α θα α­κυ­ρώ­σουν ο­ρι­στι­κά την ό­ποι­α προ­ο­πτι­κή α­να­συγ­κρό­τη­σης.

Για­τί ψευ­το­δι­λήμ­μα­τα εί­ναι τα πε­ρί «πα­σο­κο­φρό­νων» και «ε­λαι­ο­φρό­νων» ή  τα πε­ρί «νέ­ας και πα­λιάς φρου­ράς».

Τα τεί­χη που προ­σπα­θούν κά­ποι­οι να χτί­σουν αυ­τές τις ώ­ρες θέ­λουν να κρύ­ψουν

την α­νι­κα­νό­τη­τα συν­θέ­σε­ων στον χώ­ρο της κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς

την έν­δεια θέ­σε­ων και την α­δυ­να­μί­α δι­α­μόρ­φω­σης μιας νέ­ας πο­λι­τι­κής α­τζέν­τας

Η πα­ρά­τα­ξη για να υ­πάρ­ξει ξα­νά ό­μως, ο­φεί­λει να πο­ρευ­τεί, με σα­φές ι­δε­ο­λο­γι­κό στίγ­μα, με έ­να πραγ­μα­τι­κό προ­ο­δευ­τι­κό σχέ­διο για τη με­τά μνη­μό­νιο ε­πο­χή.

H α­νάγ­κη σύγ­κρου­σης με­τα­ξύ πα­λιού και νέ­ου εί­ναι ε­δώ, εί­ναι υ­παρ­κτή. Εί­ναι α­ναγ­καί­α ό­σο πο­τέ άλ­λο­τε.

Δεν α­φο­ρά ό­μως στα ψευ­το­δι­λήμ­μα­τα τα ό­ποι­α α­να­δει­κνύ­ον­ται α­πό έ­να πινγκ πονγκ δι­χα­στι­κών δη­λώ­σε­ων.

Αυ­τός εί­ναι ο πιο εύ­κο­λος τρό­πος να υ­πο­βαθ­μι­στούν ή και να ε­ξα­φα­νι­στούν τα πραγ­μα­τι­κά δι­α­κυ­βεύ­μα­τα στην πο­ρεί­α α­να­συγ­κρό­τη­σης της δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης στη νέ­α ε­πο­χή ό­πως:

το γκρέ­μι­σμα ε­νός πε­λα­τεια­κού κρά­τους που α­κό­μα ε­πι­βι­ώ­νει

η σύγ­κρου­ση με έ­να σύ­στη­μα ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κής και μιν­τια­κής δι­α­πλο­κής το ο­ποί­ο ε­πι­μέ­νει να χει­ρα­γω­γεί την πο­λι­τι­κή ζω­ή.

η ρή­ξη με έ­να με­τα­πρα­τι­κό και πα­ρα­σι­τι­κό κε­φά­λαι­ο, με πα­θο­γέ­νει­ες που κρα­τούν κα­θη­λω­μέ­νες τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις του τό­που

αλ­λά και

η ε­πα­να­σύν­δε­ση, με νέ­ους ό­ρους, με τις κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες που στη­ρί­ζουν μια κεν­τρο­α­ρι­στε­ρή πα­ρά­τα­ξη

η α­νά­δει­ξη ε­νός σχε­δί­ου προ­ο­δευ­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων αλ­λά και μιας πλα­τιάς κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας που θα τις στη­ρί­ξει

η α­να­νέ­ω­ση ι­δε­ών και προ­σώ­πων,  με σε­βα­σμό στην ι­στο­ρί­α της πα­ρά­τα­ξης, α­φή­νον­τας πί­σω λά­θη του πα­ρελ­θόν­τος

η σύν­θε­ση ό­λων των προ­ο­δευ­τι­κών δυ­νά­με­ων της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας.

Η πο­ρεί­α του ΠΑ­ΣΟΚ μέ­χρι στιγ­μής στη ση­με­ρι­νή κυ­βερ­νη­τι­κή συ­νερ­γα­σί­α α­πέ­δει­ξε ό­τι πολ­λές φο­ρές ε­πι­κρά­τη­σαν τα­κτι­κι­σμοί, που ε­ξέ­πεμ­ψαν θο­λά πο­λι­τι­κά σή­μα­τα στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α.

Με μια προ­γραμ­μα­τι­κή συ­νερ­γα­σί­α ευ­χο­λό­γιο, χω­ρίς συγ­κε­κρι­μέ­νες δε­σμεύ­σεις, που δεν τη­ρή­θη­κε καν, βο­λεύ­τη­κε μια δε­ξιά που θέ­λει να υ­πη­ρε­τή­σει μό­νο τους ι­δε­ο­λο­γι­κούς της στό­χους και το πο­λι­τι­κό της α­κρο­α­τή­ριο.

Εί­ναι μο­νό­δρο­μος να α­παι­τη­θεί η αλ­λα­γή πο­λι­τι­κής και να υ­πάρ­ξει πραγ­μα­τι­κό προ­ο­δευ­τι­κό πρό­ση­μο στη δι­α­κυ­βέρ­νη­ση και ό­χι α­πλά να υ­πάρ­χει έ­να προ­ο­δευ­τι­κό δε­κα­νί­κι σε μια δε­ξιά κυ­βέρ­νη­ση.

Αυ­τά εί­ναι λοι­πόν τα πραγ­μα­τι­κά δι­α­κυ­βεύ­μα­τα. Ό­λα τα υ­πό­λοι­πα, α­πλά, α­φο­ρούν κα­ρέ­κλες, ρό­λους και δι­ά­σω­ση φι­λο­δο­ξι­ών σε σκη­νι­κό πα­ρα­τα­ξια­κής δι­ά­λυ­σης.

Εί­ναι δι­α­κυ­βεύ­μα­τα που μπο­ρεί να υ­πη­ρε­τη­θούν μό­νο μέ­σα α­πό μια με­γά­λη κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά και σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση α­πό μια προ­σχη­μα­τι­κή συ­νέ­νω­ση σχη­μά­των – σφρα­γί­δα και πε­ρι­φε­ρό­με­νων πα­ρα­γον­τί­σκων – γυ­ρο­λό­γων της πο­λι­τι­κής ζω­ής.

Για­τί πο­λύ α­πλά, εί­ναι άλ­λο η συ­νέ­νω­ση-σύν­θε­ση των ι­στο­ρι­κών αλ­λά και νέ­ων δυ­νά­με­ων του κέν­τρου και της κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς και εί­ναι άλ­λο η α­πε­γνω­σμέ­νη προ­σπά­θεια για δι­ά­σω­ση ρό­λων, ο­φι­τσί­ων και η υ­πο­κρι­τι­κή δι­α­πραγ­μά­τευ­ση της πο­λι­τι­κής κα­ρι­έ­ρας ο­ρι­σμέ­νων.

Δεν α­να­συγ­κρο­τείς την με­γά­λη κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά α­πλά υ­πο­δύ­ον­τάς την, στή­νον­τας μια κα­ρι­κα­τού­ρα.

Δεν α­να­συγ­κρο­τείς τον προ­ο­δευ­τι­κό πό­λο χω­ρίς προ­ο­δευ­τι­κές θέ­σεις, με α­πού­σες τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που τον εκ­προ­σω­πούν.

Α­παι­τούν­ται πλέ­ον με­γά­λες πρω­το­βου­λί­ες πα­ρα­με­ρί­ζον­τας προ­σω­πι­κές φι­λο­δο­ξί­ες, εμ­μο­νές και α­ξι­ώ­μα­τα.

Α­παι­τεί­ται νέ­ο πνεύ­μα ει­λι­κρι­νούς συ­νερ­γα­σί­ας και δι­ά­θε­σης.

Με έ­να ι­δρυ­τι­κό συ­νέ­δριο της πα­ρά­τα­ξης ό­που ό­λα θα τε­θούν α­πό την αρ­χή. Έ­να συ­νέ­δριο με έ­να ευ­ρύ πο­λί­τι­κο προ­σκλη­τή­ριο, χω­ρίς α­πο­κλει­σμούς, α­κό­μα και προς ό­σους έ­χου­με δι­α­φω­νή­σει τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια. Η πε­ρι­χα­ρά­κω­ση ε­ξυ­πη­ρε­τεί μό­νο προ­σω­πι­κούς ε­γω­ι­σμούς.

Και για να μη κρύ­βο­μαι και ε­γώ – ό­πως πολ­λοί α­γα­πη­τοί μου σύν­τρο­φοι –  α­παι­τεί­ται νέ­α η­γε­σί­α στην πα­ρά­τα­ξη η ο­ποί­α να εμ­πνέ­ει, να ε­νώ­νει και να δι­ευ­ρύ­νει.

Να δί­νει νέ­α προ­ο­πτι­κή στην συ­νερ­γα­σί­α των δυ­νά­με­ων του κέν­τρου και της κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς .

Να φέ­ρει συ­νο­δοι­πό­ρους τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις του τό­που, τους κοι­νω­νι­κούς ε­ταί­ρους.

Να α­πευ­θυν­θεί ξα­νά στη νέ­α γε­νιά του τό­που.

Να στη­ρί­ξει τις κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες που έ­πλη­ξε η κρί­ση.

Ήρ­θε η ώ­ρα να κοι­τά­ξου­με μπρο­στά, α­φή­νον­τας πί­σω πα­λιούς ε­σω­κομ­μα­τι­κούς δι­α­χω­ρι­σμούς, δι­χα­σμούς και αν­τι­λή­ψεις.

H πα­ρά­τα­ξη μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει, υ­πη­ρε­τών­τας πα­ράλ­λη­λα την στα­θε­ρό­τη­τα της χώ­ρας.

Οι στιγ­μές εί­ναι ι­στο­ρι­κές, ο­ρια­κές και εί­ναι α­δι­α­νό­η­το προ­σω­πι­κές φι­λο­δο­ξί­ες και εμ­μο­νές να στέ­κον­ται α­νά­χω­μα στο κρί­σι­μο και πραγ­μα­τι­κό δι­α­κύ­βευ­μα: Να μπο­ρέ­σει να εκ­φρα­στεί το πο­λι­τι­κό α­κρο­α­τή­ριο που δεν βο­λεύ­ε­ται με την ε­πι­βο­λή ε­νός α­νι­στό­ρη­του δί­πο­λου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΝΔ.

Μέ­χρι στιγ­μής ό­λοι κα­λούν τους άλ­λους να κά­νουν έ­να βή­μα πί­σω…

Με πο­λι­τι­κή γεν­ναι­ό­τη­τα και συ­ναί­σθη­ση της ι­στο­ρι­κής ευ­θύ­νης ας στα­μα­τή­σουν οι υ­πο­δεί­ξεις και ας κά­νου­με ό­λοι έ­να βή­μα πί­σω.

Για να πά­ει έ­να α­πο­φα­σι­στι­κό βή­μα η δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη μπρο­στά!