Της Εμμανουέλα Αάμερ Μουλατσιώτη*
Η σιωπή είναι χρυσός λέει μια παροιμία. Τι γίνεται όμως όταν μια ολόκληρη κοινωνία σιωπά μπροστά σε ανείπωτα εγκλήματα; Τότε αυτή τη σιωπή τη χαρακτηρίζουμε φόβο, αδιαφορία ή συνενοχή; Πότε η λήθη κατάφερε να μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια ακόμα και μπροστά στα πιο ειδεχθή εγκλήματα;
Ας ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο σήμερα. Εγκλήματα που ξεπερνούν ακόμα και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Αθώοι να πληρώνουν το φόρο αίματος στο διεστραμμένο παιχνίδι δύναμης επιβολής και εξουσίας κάποιων νοσηρών εγκεφάλων που επιθυμούν να μας υποτάξουν.
Τι γίνεται στη Γάζα, στη Συρία, στη Λιβύη ,στην Αίγυπτο ,στο Ιράκ, στην Ουκρανία; Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει. Τα βλέπουμε άλλωστε καθημερινά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Τότε γιατί δεν κάνουμε κάτι;
Ίσως γιατί φοβόμαστε ή ίσως γιατί δυστυχώς δεν έχει μείνει κάτι να κάνουμε. Χάσαμε τα ηνία της ζωής μας. Παγιδευτήκαμε ζωντανοί-νεκροί μέσα σε ένα ψεύτικο κόσμο που όμως μπορεί αληθινά να μας οδηγήσει στην καταστροφή. Ξεχάσαμε που έγκειται η δύναμη μας και τώρα το πληρώνουμε. Αργά, βασανιστικά, ατέρμονα..
Γιατί η δύναμη μας ανέκαθεν βρισκόταν στη συνείδηση μας. Μα σαν τη σωπάσαμε την συνείδηση μας ,σιγήσαμε και τη φωνή μας. Πάψαμε να αισθανόμαστε και πια δεν μας κάνει αίσθηση τίποτα. Όλα αυτά που βλέπουμε στις τηλεοράσεις δεν μας φοβίζουν γιατί είναι μια ακόμα αντανάκλαση όσων βρίσκονται στην ψυχή μας. Ο πόνος των άλλων δεν μας αγγίζει επειδή ξεχάσαμε να νιώθουμε γενικώς. Τις κραυγές τους δεν τις ακούμε γιατί μέσα στην ψυχή μας θάψαμε κάθε ελεύθερη φωνή. Οι αγριότητες δεν μας φοβίζουν πλέον γιατί τις βλέπουμε καθημερινά στο πρόσωπο του διπλανού μας ακόμα και στον ίδιο μας τον καθρέφτη.
Και από εκεί πρέπει και να αρχίσουμε την αλλαγή. Από τον καθρέφτη μας. Αν αρχίσει η ασχήμια μας, της κοινωνίας μας και του καθένα μας ξεχωριστά να μας τρομάζει ίσως υπάρξει ελπίδα. Ελπίδα αλλάζοντας τα κακώς μας κείμενα ,να καταφέρουμε να πάρουμε τη μοίρα μας από τα χέρια των σκοτεινών αρχόντων που εδώ και χρόνια μας εξουσιάζουν οδηγώντας μας στο απόλυτο τίποτα.
Καιρός να κατανοήσουμε πόσο έχουν προχωρήσει τα πράγματα και πως η κατάσταση έχει φτάσει στο σημείο ”όλα ή τίποτα”. Έως τη μέρα λοιπόν που θα αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι κανείς. ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να σταματήσει τους μεγάλους αφέντες να αιματοκυλίζουν την υφήλιο παίζοντας το διεστραμμένο και βαμμένο με αίμα παιχνίδι σκιών. Και μόνο εμείς μπορούμε να αποποιηθούμε το ρόλο του σιωπηλού δέκτη που μας ζητούν να παίξουμε. Γιατί η σιωπή είναι ένοχη. Η σιωπή μας είναι ενοχή…
*Δημοσιογραφος
