Γράφει η Αντωνία Μπούζα
Ενώ ξεκίνησε με ελπίδα και όραμα για τη δημιουργία σημαντικών παρεμβάσεων στην Περιφέρεια της Χώρας, η μετάβαση της αυτοδιοίκησης την 1-1- 2011 από τους Καποδιστριακούς Δήμους στους Καλλικρατικούς και από τις Νομαρχίες στις Αιρετές Περιφέρειες , αποδείχθηκε 14 χρόνια μετά, πως δεν αφέθηκε η Αυτοδιοίκηση να πετύχει όσα οραματίστηκε.
Οι Νόμοι που διέπουν την αυτοδιοίκηση κακοποιούνται συνεχώς από διάφορες Κυβερνήσεις , που επιθυμούν υποχείρια και άνευρες διοικητικές μονάδες τους Δήμους και τις Περιφέρειες της Χώρας, ενώ με την δήθεν ανάγκη της Κυβερνησιμότητας, «στραγγάλισαν» εντελώς τους θεσμούς αυτούς, με διορισμούς επί της ουσίας προσώπων που εκτελούν απλά κομματικές εντολές και θέτουν σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών.
Οι χρηματοδοτήσεις κυρίως από την Ευρώπη αφορούν τις Περιφέρειες της Χώρας , ενώ πολλά υποβοηθητικά χρηματοδοτικά προγράμματα που τρέχουν, όπως π.χ. το Αντώνης Τρίτσης, το Π.Δ.Ε, το Leader, τo B.A.A, οι Ο.Χ.Ε. το Ταμείο Ανάκαμψης κλπ , σέρνονται κυριολεκτικά , δεν προχωρούν τα έργα που σχεδιάζονται, ενώ επιλέγεται η κατασπατάληση χρήσιμων πόρων σε άυλες δράσεις που δεν φέρνουν πολλαπλασιαστικά οφέλη ,εκπονούνται δήθεν καινοτόμα project, ιδρύονται κάθε λογής παρατηρητήρια , πύλες , ψηφιακές εφαρμογές κλπ.
Συγχρόνως η εκάστοτε Κυβέρνηση σε έργα που αφορούν στην επιβίωση, ανάπτυξη , ασφάλεια και πρόοδο των Περιφερειών της Χώρας, δείχνει πρωτοφανή αδράνεια, καθυστερήσεις, υπαναχωρήσεις , μέχρι και παύση χρηματοδότησης ακόμη και για έργα όπου έχουν εγκατασταθεί ανάδοχοι και έπρεπε να προχωρούν κανονικά.
Οι αιρετοί εκπρόσωποι της Αυτοδιοίκησης , σίγουρα βλέπουν τις αδυναμίες, αλλά σιωπούν και δεν καταγγέλλουν, πιθανώς εγκλωβισμένοι σε μία άτυπη παραταξιακή συμμόρφωση και με το φόβο του «κοψίματος» έργων που διεκδικούν.
Τίποτα δεν κινείται τα τελευταία χρόνια δυστυχώς σε Δήμους και Περιφέρειες, όπου εκτός της 1ης θητείας μετά το Νόμο Καλλικράτη , όπου κυρίως οι Περιφέρειες κατάφεραν και ολοκλήρωσαν ή έθεσαν τις βάσεις για εμβληματικά και απαραίτητα έργα πχ. στην Πελοπόννησο, ολοκληρωμένη διαχείριση απορριμμάτων, μεγάλης κλίμακας έργα αντιδιαβρωτικής προστασίας ,λιμάνια, μαρίνες, εξοπλισμό Νοσοκομείων, Κέντρων Υγείας, Ελληνικής Αστυνομίας, Ασθενοφόρων, Πυροσβεστικού Σώματος, αξιοποίηση πόρων ΕΣΠΑ για έργα πολιτιστικής κληρονομιάς , οδικούς άξονες, βιολογικούς καθαρισμούς , αντιπλημμυρικά και εγγειοβελτιωτικά έργα και πολλά ακόμη.
Σήμερα με συνεχείς Νομοθετικές αλλαγές, υποβαθμίζεται η Αυτοδιοίκηση συνολικά, ο ρόλος της γίνεται σε κομβικά ζητήματα γνωμοδοτικός, τα διάφορα Υπουργεία παρεμβαίνουν με στόχο , αν κινείται ισχνά κάτι από πλευράς έργων, να τρέχουν να το ιδιοποιηθούν ως δική τους μέριμνα και ενδιαφέρον, ενώ οι Αιρετοί της Αυτοδιοίκησης, δείχνουν συμβιβασμένοι με τη στασιμότητα και την αναπτυξιακή καθίζηση.
Προγράμματα βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης που τρέχουν όπως π.χ. το Β.Α.Α. καθυστερούν, χρήματα χάνονται αφού δεν απορροφώνται οι πόροι των προηγουμένων προγραμμάτων, πολλά έργα περνούν ως έργα γέφυρες ενώ άλλα προγράμματα όπως οι Ο.Χ.Ε. που θα εφάρμοζαν χωρικές στρατηγικές και θα έδιναν ζωή, ανάπτυξη και δυναμική σε επιλεγμένες περιοχές, καθυστερούν και φανερά στερούνται οράματος, αφού σχεδόν όλες οι προτάσεις αφορούν κυρίως αναπλάσεις, πλατείες κλπ .
Έργα ουσίας που αφορούν πχ τον κύκλο του νερού και την επιβίωσή μας , όπως μικρά αρδευτικά, μικρά φράγματα, μονάδες αφαλάτωσης, έργα εξοικονόμησης νερού, εντοπισμού διαρροών, βιολογικοί κ.α. που έρχονται επιτακτικά στο προσκήνιο λόγω της σφοδρότητας της κλιματικής αλλαγής , δεν έχουν προταχθεί από την αυτοδιοίκηση. Αντίθετα, ενώ προωθείται κεκαλυμμένα μέσω της αλλαγής του θεσμικού πλαισίου η ιδιωτικοποίηση του νερού , αυτού του υπέρτατου αγαθού για τη ζωή προς προσπορισμό κέρδους, οι αιρετοί σιωπούν.
Καλές είναι οι ψηφιακές εφαρμογές, αλλά χωρίς τις βασικές υποδομές για την ύδρευση, άρδευση, ενίσχυση του αγροτικού κόσμου με στήριξη των καλλιεργειών και της κτηνοτροφίας , έργων αντιπλημμυρικής θωράκισης, προστασίας από πυρκαγιές κλπ, δεν μπορούμε να επιβιώσουμε.
Η αυτοδιοίκηση οφείλει να οραματιστεί ένα καλύτερο αύριο και να ξεφύγει από την παγίδα των άυλων –ψηφιακών δράσεων και της «μονοκαλλιέργειας» των αστικών αναπλάσεων που έχει επιδοθεί και να κατανοήσει πως οι Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και οι απαιτήσεις για ένα καλύτερο αύριο με βιώσιμες προοπτικές, απαιτούν διαφορετικό σχεδιασμό και αλλαγή προτεραιοτήτων.
Η απόλυτη ταύτιση Δημάρχων και Περιφερειαρχών με κόμματα και πρόσωπα απέδειξε , πως μόνο στασιμότητα και υπανάπτυξη φέρνει σε έναν τόπο.
Άλλωστε η ιστορία διδάσκει και δείχνουν πλέον επίκαιρα όσα νομοθέτησε για την αυτοδιοίκηση το 1912 ο Ελευθέριος Βενιζέλος και στόχευαν σ τον κατακερματισμό της περιφερειακής εξουσίας και το νομοθετικό «εμπάργκο» σε κυβερνητικούς παράγοντες , βουλευτές κλπ , που και τότε παρενέβαιναν διαρκώς στο έργο των Δήμων και Κοινοτήτων , προκειμένου να προβάλλονται αυτοί ως μονάδες , ενώ ουσιαστικά παρακώλυαν την παραγωγή έργου, προς όφελος των πολλών.
Οι ανάγκες της Περιφέρειας και των πολιτών, απαιτούν αυτόνομους, οραματιστές και διεκδικητικούς αυτοδιοικητικούς, που θα απορρίπτουν την κρατούσα κατάσταση , που δίνει βαρύτητα και έμφαση κυρίως στον άρτον και θεάματα και όχι στην ουσιαστική παραγωγή , αναγκαίων και χρήσιμων έργων.-
