Πως σχεδιάζω το δημόσιο χώρο; Πως επιλεγώ υλικά; Πως αναδεικνύω την ιστορικότητα των τόπων; Πως παράγω σύγχρονο αποτέλεσμα σεβόμενος το παλιό; Πως και που τοποθετώ έργα τέχνης στο χώρο, ώστε να αναδεικνύονται και να προσθέτουν υπεραξία στον τόπο; Πως επιτυγχάνω συρραφή παλιού και νέου; Ιστορικού και εμπορικού; Σύγχρονου & νεότερου;
Case study : η ανάπλαση της οδού 23ης Μαρτίου
Τον Ιανουάριο του 2016 προκηρύχτηκε πανελλήνιος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός ιδεών με τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ 23ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ».
Τα αποτελέσματα αυτού 12 προτάσεις στο σύνολο τους, οι οποίες κατέληξαν όλες σε έναν κουβά αχρήστων. Κατ΄ ελάχιστο, 12*2 = 24 τουλάχιστον αρχιτέκτονες, ασχολήθηκαν με την επίλυση του ζητήματος, αλλά όλες οι ιδέες τους αγνοήθηκαν.
Αν αναζητήσει κανείς το γιατί, η κύρια απάντηση που θα λάβει είναι ότι όλες οι προτάσεις δεν επίλυαν το θέμα της κίνησης – κυκλοφορίας των αυτοκίνητων στην συγκεκριμένη οδό.
Ας πούμε ότι αυτός που αναζητά την απάντηση σήμερα, είναι υποφαινόμενη Κουζή Τόνια, αρχιτέκτων μηχανικός ΕΜΠ, μέλος της ομάδας που κέρδισε το Α΄ βραβείο σε αυτό το διαγωνισμό (μαζί με τους εξαίρετους συναδέλφους Μαρία Μαρλαντή & Ανδρέα Πετρόπουλο).
Διερωτώμενη γιατί καλούμαι, 5 χρόνια μετά, να αξιολογήσω μια «δωρεά» – ο έξυπνος τρόπος του αναθέτειν κατά βούληση τις μελέτες του δημόσιου χώρου σε υμετέρους – κατώτερη της αισθητικής μου και των προσδοκιών μου για τον ιδιαίτερο αυτό τόπο, αισθάνομαι την ανάγκη να πω μερικά βασικά πράγματα.
Ας αποσαφηνίσουμε αρχικά τι σημαίνει ορθή προκήρυξη αρχιτεκτονικού διαγωνισμού: σημαίνει δίνω σωστά στους μελετητές τα δεδομένα. Περιγραφώ με λεπτομέρεια την υφιστάμενη κατάσταση, παρουσιάζω την προβληματική της, θέτω δηλαδή με σαφήνεια το πρόβλημα και επιζητώ την επίλυση από τους συμμετέχοντες μελετητές.
Αν στο τεύχος προκήρυξης η τότε δημοτική αρχή δεν γνώριζε με σαφήνεια τι επιθυμούσε για το συγκεκριμένο τόπο, από άποψη κυκλοφοριακών διευθετήσεων, ούτε 100 αρχιτέκτονες δεν θα μπορούσαν να το επιλύσουν σε έναν αποσπασματικό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό ιδεών. Είναι πασιφανές πόσο λανθασμένη είναι η τακτική του «καλώ αρχιτεκτονικές ομάδες, σαν να πρόκειται για ιατρικές πρακτικές και δίνουν θεραπεία». Οι αρχιτεκτονικές μελέτες πατούν πάνω στο περιγραφόμενο με σαφήνεια όραμα των Δήμων, των πολιτικών δηλαδή προσώπων, που έχουν ωστόσο αποκρυσταλλώσει την άποψη των πολιτών για το τι θέλουν για τον τόπο τους. Τι επιθυμούν – ΟΡΑΜΑ, τι έχουν ανάγκη – ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ και βεβαίως τι είναι εφικτό – ΕΦΑΡΜΟΓΗ.
Αντί αυτού εμείς παραλάβαμε μια προκήρυξη που όχι μόνο δεν αποσαφήνιζε τίποτα από τα παραπάνω, αλλά προκαλούσε, σε όσους γνωρίζουν πως σχεδιάζεται ο δημόσιος χώρος, και πολλά ερωτηματικά. Καταρχήν δεν ζητήθηκε ο επανασχεδιασμός της πλατείας. Απλά και επιφανειακά, ζητούσε τη γειτνίαση της νέας μελέτης με την αμφισβητούμενη αισθητικά υφιστάμενη πλατεία. Δεν γινόταν αναφορά στην επικείμενη τότε ανάπλαση της οδού Αναγνωσταρά, ούτε και τη μελέτη της Πλατείας Υπαπαντής – που και αυτή εμφανίστηκε εν μια νυκτί – και χωρίς σε καμία από αυτές να επιλύεται το ζήτημα της ενδιάμεσης χαρακτηριστικότατης οδού σύνδεσης των δυο πλατειών, την οδό 23ης Μαρτίου.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, που παραλαμβάνουμε μια μελέτη, που για άλλη μια φορά νοικοκυρεύει ένα δημόσιο χώρο και αυτό αρκεί σε όλους. Παραλαμβάνουμε μια μελέτη που έγινε δήθεν με κίνητρο την ορθή κυκλοφοριακή διαχείριση, αλλά που έχει πολλά εξόφθαλμα κυκλοφοριακά ερωτηματικά. Τα δυο ρεύματα κυκλοφορίας διατηρούνται ως έχουν, ο κυκλικός κόμβος μετατίθεται σε δυσμενέστερη θέση, πλησιάζει επικίνδυνα τα πεζοδρόμια και φαρδαίνει αναίτια η πλατεία με την ίδια μορφή ρείθρο-διαφορά στάθμης, αλλαγή υλικών – και μάλιστα με εξαιρετικά κακή χάραξη εφαπτόμενη περίεργα επί του κόμβου.
|
