Κοινή συνέντευξη τύπου παραχώρησαν σήμερα ο Πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων στις ΔΕΥΑ Μεσσηνίας,  Παναγιώτης Κουφαλάκος,  ο Πρόεδρος του συνδικάτου Λαμπρόπουλος Βαγγέλης και ο πρώην αντιπρόεδρος του ΕΚ Καλαμάτας Μπάμπης Λαζαρακόπουλος, με θέμα:“100 ΧΡΟΝΙΑ ΓΣΕΕ 100 χρόνια σκληρής αναμέτρησης ανάμεσα σε δύο γραμμές που υπήρχαν,  υπάρχουν και θα υπάρχουν μέσα στο εργατικό κίνημα.»

Η εργατική τάξη κάνει τα δικά της γενέθλια. Αυτά είναι η συνέχεια των αγώνων, η προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, γιά την καλύτερη λειτουργία των σωματείων. Αυτή είναι η δική μας γιορτή.

Οι καλοπληρωμένες φιέστες που οργανώνουν οι διοικήσεις της ΓΣΕΕ και του ΕΚ Καλαμάτας Απορρίπτονται.

Η συνέντευξη παραχωρήθηκε με αφορμή τον εορτασμό  για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας.

Στην συνέντευξη  κατέθεσαν την παρακάτω κοινή δήλωση πρώην μελών της διοίκησης του ΕΚ, Καλαμάτας και άλλων συνδικαλιστών.

«Με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ, διοργανώνονται σε όλη την Ελλάδα εορταστικές φιέστες. Μία από αυτές θα διοργανωθεί και στην Καλαμάτα την Παρασκευή 13 Ιούλη. Η κεντρική ιδέα που διαπερνά όλες αυτές τις “γιορτές” είναι ότι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε όλη την 100-χρονη πορεία του ήταν ενιαίο, χωρίς διαφοροποιήσεις. Προσπαθούν με αυτού του είδους τις φιέστες, με την παρουσίαση ορισμένων στιγμών από την ιστορία του εργατικού κινήματος, να παρουσιάσουν δικαιωμένη τη γραμμή που έχει σήμερα η συνδικαλιστική του ηγεσία. Προσπαθούν να πείσουν τον εργάτη ότι είναι για το καλό του η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, γιατί “κάτι θα περισσέψει και για αυτόν”, τη στιγμή που ανταγωνιστικότητα σημαίνει διαιώνιση και επέκταση όλων των αντεργατικών μέτρων των τελευταίων χρόνων.

Η πραγματικότητα και τα γεγονότα από την ίδρυση της ΓΣΕΕ μέχρι σήμερα αποδεικνύουν ότι τα 100 χρόνια ύπαρξης της ΓΣΕΕ, είναι 100 χρόνια σκληρής αναμέτρησης ανάμεσα σε δύο γραμμές που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέσα στο εργατικό κίνημα.

Από τη μία είναι η γραμμή που με αφετηρία τη λογική του εφικτού, της ταξικής συνεργασίας και των κοινωνικών διαλόγων καταλήγει στην υπεράσπιση της εργοδοσίας, του κράτους και των αντιλαϊκών μέτρων των εκάστοτε κυβερνήσεων. Από την άλλη, η γραμμή που αποβλέπει στην οργάνωση των εργαζομένων και στην πάλη για τις πραγματικές τους ανάγκες με τελικό σκοπό την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, έκφραση που ακόμη και σήμερα υπάρχει στο καταστατικό της ΓΣΕΕ!!!

Κατά τη γνώμη μας λοιπόν, οι διοικήσεις της ΓΣΕΕ, όσοι υπήρξαν μέλη του ΔΣ του Εργατικού κέντρου Καλαμάτας, όλοι οι συνδικαλιστές, δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους αλλά κρίνονται με βάση αυτό το διαχωρισμό. Το να τους βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι, ουσιαστικά έχει σκοπό στην καλύτερη περίπτωση να αθωώσει αυτούς που πήγαν κόντρα στα συμφέροντα των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικά τα παρακάτω παραδείγματα:

• Οι πρόεδροι του ΕΚ Καλαμάτας, δεν είναι ίδιοι. Ο Τουμπόπουλος, το 1927, όχι μόνο κατήγγειλε τη δίκαιη απεργία των μυλεργατών της Καλαμάτας, αλλά ζητούσε από την κυβέρνηση να διαλύσει το ΚΚΕ γιατί “εκμεταλλεύεται τον εργάτη”. Ο Ξενάκης, καθαιρέθηκε με παρέμβαση του κράτους και των Άγγλων δύο φορές κι επανεκλέχθηκε, ενώ το 1946, παραιτήθηκε για να βγει στο βουνό με τον ΔΣΕ, όπου δολοφονήθηκε από το αστικό κράτος, μένοντας πιστός στην πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Ο Ζερμπίνος που αντικατέστησε τον Ξενάκη, καταδικάστηκε σε θάνατο από το στρατοδικείο της Αθήνας με την κατηγορία του Κομμουνιστή και εκτελέστηκε. Ο Μασουράκος που αντικατέστησε τον καθαιρεμένο Ζερμπίνο, την 1η Μάη του 1947, εξέδωσε ψήφισμα καταδίκης των “Κουμμουνιστικών Ληστοσυμμοριτών”. Πως γίνεται λοιπόν όλοι αυτοί να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι;
• Τα συνέδρια της ΓΣΕΕ, έχουν μείνει στην ιστορία για τη νοθεία, τον εκφυλισμό και την παρέμβαση του κράτους, για την αλλοίωση των συσχετισμών. Είναι χαρακτηριστικά ότι στο 3ο, 4ο και 5ο συνέδριο, συλλάμβαναν τους ταξικούς αντιπροσώπους μέχρι και έξω από την πόρτα του συνεδρίου, ενώ στο 6ο Συνέδριο που οι διοίκηση πέρασε στα χέρια των ταξικών δυνάμεων, καθαιρέθηκε από το κράτος ολόκληρη η διοίκηση. Τα ίδια συμβαίνουν και σήμερα, σε συνέδρια – ακριβοπληρωμένες φιέστες, που συζητάνε για τους κοινωνικούς διαλόγους, μακριά από τις αγωνίες και τα βάσανα της εργατικής τάξης.
• Η μεγάλη απεργία και οι δολοφονίες των λιμενεργατών στο λιμάνι της πόλης μας, το Μάιο του 1934, οδήγησε σε ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης από τους εργάτες όλης της Ελλάδας, και προκυρήχθηκε πανελλαδική απεργία – αλληλεγγύης. Η απεργία αυτή υπονομεύτηκε από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ και τελικά δεν έγινε. Την ίδια περίοδο, η διοίκηση του εργατικού κέντρου Καλαμάτας ζητούσε να κάτσουν οι λιμενεργάτες στ’ αυγά τους και να μην κάνουν ακρότητες.
• Τη δεκαετία του ’80, οι ταξικές δυνάμεις του ΕΚ Καλαμάτας, μπήκαν μπροστά, με κόπο και χρόνο, ώστε να οργανωθεί η πάλη των εργατών στα εργοστάσια της πόλης μας. Σήμερα η επίσημη γραμμή της ΓΣΕΕ και της πλειοψηφίας του ΕΚ Καλαμάτας είναι ότι τα εργοστάσια έκλεισαν ως αποτέλεσμα αυτών των αγώνων.
• Σήμερα, υπάρχουν συνδικαλιστές και σωματεία που μπαίνουν μπροστά και οργανώνουν τον αγώνα για τη ανάκτηση των απωλειών που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, για συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στην απληρωσιά και τις απολύσεις. Αντίθετα, η πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚ Καλαμάτας, πανηγυρίζει για την κατάπτυστη σύβαση των 586 ευρώ που υπέγραψε η ΓΣΕΕ, βάζει εμπόδια στη λειτουργία των σωματείων βάζοντας ωράριο στο κτίριο του ΕΚ, ενώ όταν η κυβέρνηση περνούσε νόμο που περιόριζε το δικαίωμα στην απεργία, δεν έβγαλε ούτε μία ανακοίνωση! Με τη στάση τους στηρίζουν τα όργια νοθείας που οργανώνονται από “συνδικαλιστές” τύπου Καραγεωργόπουλου. Φτάσαν στο σημείο να μην καταδικάζουν ούτε στα λόγια τον κ. Καραγεωργόπουλο, που είναι ταυτόχρονα και αφεντικό και “εκπρόσωπος των εργαζομένων”, ως είναι πρόεδρος της ομοσπονδίας ιδιωτικών υπαλλήλων και μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ.

Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, μέλη παλιών διοικήσεων του εργατικού κέντρου Καλαμάτας και εν ενεργεία συνδικαλιστές δηλώνουμε ότι η εργατική τάξη κάνει τα δικά της γενέθλια. Αυτά είναι η συνέχεια των αγώνων, η προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, την καλύτερη λειτουργία των σωματείων. Αυτή είναι η δική μας γιορτή. Οι καλοπληρωμένες φιέστες που οργανώνουν οι διοικήσεις της ΓΣΕΕ και του ΕΚ Καλαμάτας Απορρίπτονται.

Παλεύουμε για:

• Αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές.
• Κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιλαϊκών νόμων και των 3 μνημονίων.
• Επαναφορά, υποχρεωτικότητα των ΣΣΕ! Κανένας εργαζόμενος κάτω από τα 751 ευρώ.
• Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.
• Κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας.
• Κάτω οι φόροι – να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών, της φοροληστείας.
• Κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου.
• Να γίνουν προσλήψεις στα δημόσια Νοσοκομεία, στα σχολεία, μόνιμων πλήρους απασχόλησης εκπαιδευτικών και υγειονομικών όλων των ειδικοτήτων

ΥΓ. Τόση έγνοια που έχει δείξει η πλειοψηφία της διοίκησης του εργατικού κέντρου για τη διοργάνωση αυτής της “γιορτής”, δεν είδαμε να τη δείχνει για τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, τις απληρωσιές, τις απολύσεις, την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς. Η κατρακύλα τους είναι τέτοια που καλούν να “γιορτάσουν” μαζί τους μέχρι και τον κ. Σαμαρά, πρώην πρωθυπουργό, που ψήφισε το 2ο μνημόνιο. Θέλουν πέρα από τη χάρη του κυβερνητικού συνδικαλιστή που την έχουν κερδίσει με το σπαθί τους όλα αυτά τα χρόνια, να έχουν και μια φωτογραφία μαζί με αυτούς που ευθύνονται για την πολιτική που τσακίζει τη ζωή των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι να τους αφήσουν μόνους στις “γιορτές” τους και να πάρουν την υπόθεση της οργάνωσης της πάλης στα χέρια τους, μέσα από τα συνδικάτα τους, αλλάζοντας τους συσχετισμούς.

Τσαπραλής Πέτρος,  πρώην πρόεδρος του ΕΚΚ

Μπάμπης Λαζαρακόπουλος, πρώην αντιπρόεδρος του ΕΚΚ

Λυριτζής Γιάννης,  πρώην γραμματέας του ΕΚΚ

Χιώτης Γιάννης,  πρώην ταμίας του ΕΚΚ
Κατσαμπάνης Παναγιώτης,  πρώην μέλος της διοίκησης του ΕΚ

Κουφαλάκος Παναγιώτης, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στις ΔΕΥΑ Μεσσηνίας

Λαμπρόπουλος Βαγγέλης, πρόεδρος του συνδικάτου υπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα  Μεσσηνίας

Κωστόπουλος Δημήτρης, πρόεδρος του συνδικάτου οικοδόμων και συναφών επαγγελμάτων Μεσσηνίας

Βουκελάτου Μαρία, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων φαρμακουπαλλήλων Μεσσηνίας

Στραβάκου Ντίνα, πρόεδρος συνδικάτου επισιτισμού τουρισμού και ξενοδοχείων Μεσσηνίας

Αθανασόπουλος Θανάσης, πρόεδρος του συλλόγου υπαλλήλων περιφερειακής ενότητας Μεσσηνίας»