Έ­ξι στε­λέ­χη του ΠΑ­ΣΟΚ με κεί­με­νο-πα­ρέμ­βα­ση που έ­χει τον τί­τλο «Αν ό­χι τώ­ρα, πό­τε» α­νοί­γουν τη συ­ζή­τη­ση για το μέλ­λον της Ε­λιάς, για α­νάγ­κη ι­δρυ­τι­κού συ­νε­δρί­ου, αλ­λά και για τις σχέ­σεις με τη ΝΔ και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το κεί­με­νο υ­πο­γρά­φουν οι: Εύ­η Χρι­στο­φι­λο­πού­λου, Ο­δυσ­σέ­ας Κων­σταν­τι­νό­που­λος, Παν­τε­λής Κα­ψής, Α­θη­νά Δρέτ­τα, Θα­νά­σης Χει­μω­νάς και Κώ­στας Σπη­λι­ό­που­λος.

Α­να­λυ­τι­κά το κεί­με­νο:

«1)Υ­πο­γρά­φου­με το κεί­με­νο αυ­τό στε­λέ­χη α­πό δι­α­φο­ρε­τι­κές ι­στο­ρι­κές α­φε­τη­ρί­ες και κα­τα­γω­γές αλ­λά με την ί­δια α­γω­νί­α για τη με­γά­λη πα­ρά­τα­ξη και τη χώ­ρα μας.

Ό­σοι α­γω­νι­στή­κα­με για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά τις δύ­σκο­λες μέ­ρες του 2009 -2012, ό­σοι δώ­σα­με τη μά­χη της Ε­λιάς στις ευ­ρω­ε­κλο­γές, ό­σοι ελ­πί­ζου­με και πι­στεύ­ου­με στη με­γά­λη, πλει­ο­ψη­φι­κή πα­ρά­τα­ξη της με­τα­μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής πε­ρι­ό­δου.

Υ­πο­γρά­φου­με αυ­τό το κεί­με­νο προ­σπα­θών­τας να βο­η­θή­σου­με τη χώ­ρα να κερ­δί­σει τον πό­λε­μο και ό­χι μό­νο τη μά­χη, μα­κριά α­πό α­νέ­ξο­δες ρη­το­ρεί­ες και ε­πι­κοι­νω­νια­κές πομ­φό­λυ­γες.

2)Με­τά α­πό έ­ξι χρό­νια ύ­φε­σης και αυ­στη­ρής λι­τό­τη­τας η Ελ­λά­δα βρί­σκε­ται πάν­τα αν­τι­μέ­τω­πη με σκλη­ρές προ­κλή­σεις. Το ζη­τού­με­νο αυ­τήν τη φο­ρά δεν εί­ναι να α­πο­φύ­γει την ά­τα­κτη χρε­ο­κο­πί­α και να πα­ρα­μεί­νει στη ζώ­νη του Ευ­ρώ. Το ζη­τού­με­νο εί­ναι η στα­θε­ρή με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κή πο­ρεί­α της χώ­ρας. Το ζη­τού­με­νο εί­ναι η Ελ­λά­δα να μπο­ρέ­σει να δι­α­χει­ρι­στεί την α­νά­καμ­ψη της οι­κο­νο­μί­ας με τρό­πο που να δι­α­σφα­λί­ζει και υ­ψη­λούς ρυθ­μούς α­νά­πτυ­ξης αλ­λά και μια πιο δί­και­η κα­τα­νο­μή των βα­ρών.

Χρει­ά­ζε­ται να πε­ρά­σου­με α­πό την ε­πο­χή της στεί­ρας αν­τι­πα­ρά­θε­σης και της δι­ε­θνούς ε­πι­τή­ρη­σης στην ε­πο­χή της σύν­θε­σης και της δη­μι­ουρ­γί­ας.

Στην ε­πο­χή της δη­μι­ουρ­γι­κής αι­σι­ο­δο­ξί­ας.

Δυ­στυ­χώς τα με­τε­κλο­γι­κά ση­μά­δια δη­μι­ουρ­γούν προ­βλη­μα­τι­σμό και σύγ­χυ­ση.

Τό­σο ο πρό­σφα­τος α­να­σχη­μα­τι­σμός, ό­σο και οι ε­ξε­λί­ξεις για το μι­σθο­λό­γιο των δι­κα­στι­κών και των έν­στο­λων α­πό τις δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις, ε­νι­σχύ­ουν τις α­νη­συ­χί­ες, ό­τι οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και το πο­λι­τι­κό μας σύ­στη­μα αν­τι­λαμ­βά­νον­ται το αί­τη­μα για πε­ρισ­σό­τε­ρη κοι­νω­νι­κή δι­και­ο­σύ­νη σαν μια ε­πι­στρο­φή στις πα­λι­ές και κα­τα­δι­κα­σμέ­νες πρα­κτι­κές της πα­ρο­χο­λο­γί­ας που ό­χι μό­νο δεν λύ­νουν το πρό­βλη­μα αλ­λά αν­τι­θέ­τως α­πει­λούν να α­να­βι­ώ­σουν τα α­δι­έ­ξο­δα και τις συν­θή­κες που ο­δή­γη­σαν στην κρί­ση.

Τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των ευ­ρω­ε­κλο­γών και των αυ­το­δι­οι­κη­τι­κών ε­κλο­γών δεν δι­και­ο­λο­γούν πα­λαι­ο­κομ­μα­τι­κού τύ­που σπα­σμω­δι­κές αν­τι­δρά­σεις ού­τε α­πό τη με­ριά της κυ­βέρ­νη­σης ού­τε α­πό τα δύ­ο κόμ­μα­τα (ΝΔ, ΠΑ­ΣΟΚ) που τη στη­ρί­ζουν.

Η ε­πι­στρο­φή στις πο­λι­τι­κάν­τι­κες πρα­κτι­κές και μά­λι­στα στην τε­λευ­ταί­α φά­ση, λί­γο πριν ο­λο­κλη­ρω­θεί η ε­πο­χή των Μνη­μο­νί­ων, θα εί­ναι έ­να τε­ρά­στιο ο­λί­σθη­μα. Θα α­κυ­ρώ­σει τις θυ­σί­ες που υ­πο­στή­κα­με ό­λα αυ­τά τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια. Θα υ­πο­νο­μεύ­σει τη θέ­ση της στην Ευ­ρώ­πη και την ευ­ρω­ζώ­νη. Θα δυ­σκο­λέ­ψει α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο την αν­τι­με­τώ­πι­ση των δρα­μα­τι­κών προ­βλη­μά­των που βι­ώ­νουν πλα­τιά λα­ϊ­κά στρώ­μα­τα. Θα α­πο­προ­σα­να­το­λί­σει τον λα­ό σε βά­θος χρό­νου, στο μέ­τρο που θα ε­πι­βρα­βεύ­σει την ε­θνι­κο­λα­ϊ­κι­στι­κή τα­κτι­κή των αν­τι­πο­λι­τεύ­σε­ων. Θα ε­τοι­μά­σει το έ­δα­φος γ ι­α να ε­πι­κρα­τή­σει η χει­ρό­τε­ρη εκ­δο­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

3) Η λύ­ση εί­ναι μια α­νυ­πό­κρι­τη και στα­θε­ρή και γρή­γο­ρη πο­ρεί­α προς το ευ­ρω­παι­κό μέλ­λον και ό­χι μια ε­πι­στρο­φή στο πα­ρελ­θόν.

Στρα­τη­γι­κή μας ε­πι­δί­ω­ξη εί­ναι η Ε­ΠΑ­ΝΑ­ΘΕ­ΜΕ­ΛΙ­Ω­ΣΗ της χώ­ρας σε μια ε­νω­μέ­νη, ι­σχυ­ρή και δη­μο­κρα­τι­κή Ευ­ρώ­πη.

Ο κίν­δυ­νος σή­με­ρα εί­ναι να βγει η πα­τρί­δα μας α­πό την κρί­ση “ί­δια “με τα πα­λιά. Σαν να μη πέ­ρα­σε μια μέ­ρα. Φτω­χό­τε­ρη, αλ­λά ό­χι δι­δαγ­μέ­νη α­πό την κα­τα­στρο­φή.

Η Ελ­λά­δα χρει­ά­ζε­ται μια λει­τουρ­γι­κή ε­πα­νά­στα­ση που θα α­να­δι­α­τάσ­σει ε­πι­τέ­λους το πα­ρα­γω­γι­κό μον­τέ­λο της οι­κο­νο­μί­ας έ­τσι ώ­στε να αν­τι­με­τω­πί­σει την δί­δυ­μη πρό­κλη­ση του δι­ε­θνούς αν­τα­γω­νι­σμού στα πλαί­σια της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης και της γή­ραν­σης του πλη­θυ­σμού που α­πει­λεί με συρ­ρί­κνω­ση το πα­ρα­γω­γι­κό δυ­να­μι­κό της οι­κο­νο­μί­ας.

Μό­νο με μια ε­πα­νά­στα­ση στην πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα μπο­ρεί η χώ­ρα να ελ­πί­ζει στην δι­α­τή­ρη­ση και τη βελ­τί­ω­ση του πραγ­μα­τι­κού ει­σο­δή­μα­τος και στην χρη­μα­το­δό­τη­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους.

Κεν­τρι­κός πυ­λώ­νας της αλ­λα­γής εί­ναι το κρά­τος. Θέ­λου­με έ­να κρά­τος α­νε­ξάρ­τη­το α­πό κόμ­μα­τα, ερ­γα­λεί­ο στην υ­πη­ρε­σί­α της κοι­νω­νί­ας και των πο­λι­τών. Έ­να κρά­τος ι­κα­νό να στη­ρί­ξει την ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα, την έ­ρευ­να και την και­νο­το­μί­α. Έ­να κρά­τος α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό, που δι­α­μορ­φώ­νει το πλαί­σιο εμ­πι­στο­σύ­νης, που εγ­γυά­ται τη στα­θε­ρό­τη­τα των κα­νό­νων, που δη­μι­ουρ­γεί τις υ­λι­κές και ά­υ­λες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την α­νά­πτυ­ξη και τις ε­πεν­δύ­σεις, που προ­σα­να­το­λί­ζει και στη­ρί­ζει την πα­ρα­γω­γή στους δι­ε­θνώς εμ­πο­ρεύ­σι­μους το­μείς. Και συγ­χρό­νως έ­να κρά­τος που ε­πιτ? ?λεί τη ρυθ­μι­στι­κή και ε­πο­πτι­κή λει­τουρ­γί­α του, που υ­φαί­νει έ­να δί­κτυ­ο κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας και προ­σα­να­το­λί­ζει τους πό­ρους του προς αυ­τούς που έ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­νάγ­κη.

Αλ­λα­γή στο κρά­τος ,ι­σχυ­ρό κοι­νω­νι­κό δί­χτυ α­σφά­λειας, α­να­τρο­πή του ση­με­ρι­νού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος εί­ναι ο ο­δι­κός χάρ­της της με­γά­λης δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης στη νέ­α ε­πο­χή.

Με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και ρι­ζο­σπα­στι­κές αλ­λα­γές εί­ναι οι λέ­ξεις κλει­διά.

Προ­στα­σί­α των πραγ­μα­τι­κά α­δύ­να­μων που δο­κι­μά­ζον­ται βα­ριά για­τί δεν έ­χουν αν­ταλ­λά­ξι­μη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, πο­λι­τι­κή συμ­φω­νί­α με τη με­σαί­α τά­ξη στη βά­ση ε­νός αν­τα­πο­δο­τι­κού κοι­νω­νι­κού κρά­τους που δί­νει προ­στι­θέ­με­νη α­ξί­α στη γε­νι­κή φο­ρο­λό­γη­ση, υ­γι­ής ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα, α­ξι­ο­κρα­τί­α.

4)Η Ευ­ρώ­πη στη δι­κή μας μα­τιά δεν εί­ναι ε­ξα­ναγ­κα­σμός, ού­τε α­ναγ­καί­ο κα­κό.

Εί­ναι α­πό­φα­ση πα­τρι­ω­τι­κού ρε­α­λι­σμού και ι­στο­ρι­κής αυ­το­γνω­σί­ας. Ει­ναι α­πό­φα­ση δι­εκ­δί­κη­σης και ό­χι πα­θη­τι­κής συμ­μόρ­φω­σης. Η συμ­με­το­χή μας στο Ευ­ρώ και στην Ευ­ρώ­πη δεν εί­ναι οι­κο­νο­μι­κή ε­πι­λο­γή. Εί­ναι ε­θνι­κή στρα­τη­γι­κή α­δι­α­πραγ­μά­τευ­τη. Α­να­πό­σπα­στο κομ­μά­τι μιας νέ­ας λει­τουρ­γι­κής ευ­η­με­ρί­ας.

Ο κίν­δυ­νος για την Ευ­ρώ­πη και τους λα­ούς της έρ­χε­ται α­πό δύ­ο δι­α­φο­ρε­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις. Α­πό τη συ­νε­χή λι­τό­τη­τα και α­πό τον ε­θνι­κο­λα­ϊ­κι­σμό ό­ποι­ο χρώ­μα και αν έ­χει.

Ού­τε λι­τό­τη­τα, ού­τε λα­ϊ­κι­σμός. Αυ­τός εί­ναι ο δι­πλός στό­χος, για να αν­τι­στρέ­ψου­με τη δι­α­λυ­τι­κή πο­ρεί­α. Για να κερ­δί­σει ξα­νά η Ευ­ρώ­πη πρω­τεύ­ου­σα θέ­ση στην παγ­κό­σμια οι­κο­νο­μί­α, για να ε­λέγ­ξει τον α­χα­λί­νω­το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, για να ε­πι­βε­βαι­ώ­σει τη ση­μα­σί­α της Δη­μο­κρα­τί­ας, για να ξα­να­χτί­σει το κοι­νω­νι­κό κρά­τος στις νέ­ες συν­θή­κες και να υ­πη­ρε­τεί τον πο­λί­τη.

5) Κρί­σι­μο ζή­τη­μα για τις σχέ­σεις μας με την Ευ­ρώ­πη α­πο­τε­λεί το θέ­μα της δι­α­πραγ­μά­τευ­σης για τη βι­ω­σι­μό­τη­τα του χρέ­ους το ο­ποί­ο στην ου­σί­α εί­ναι μια δι­α­πραγ­μά­τευ­ση με τους λα­ούς της έ­νω­σης και ό­χι με τις τρά­πε­ζες αυ­τή τη φο­ρά.

Η συμ­φω­νί­α θα κα­θο­ρί­σει το μέλ­λον της χώ­ρας.

Γιʼ αυ­τό α­παι­τεί­ται ε­θνι­κή συ­νεν­νό­η­ση που πε­ρι­λαμ­βά­νει και την α­ξι­ω­μα­τι­κή αν­τι­πο­λί­τευ­ση. Δε νο­μι­μο­ποι­ού­μα­στε να ζη­τά­με συ­να­πό­φα­ση για τον Δι­οι­κη­τή της ΤτΕ, ό­ταν αρ­νού­μα­στε να συ­ζη­τή­σου­με τη στρα­τη­γι­κή μας για το χρέ­ος, τη στρα­τη­γι­κή για τη χώ­ρα στην Ε­Ε, ό­πως τελ­κά κά­νει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Σε ό­λες τις χώ­ρες που ε­πη­ρε­ά­στη­καν α­πό την κρί­ση, οι κυ­ρί­αρ­χες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις κα­τά­φε­ραν να βρουν έ­να ε­λά­χι­στο ε­θνι­κής συ­νεν­νό­η­σης για να την αν­τι­με­τω­πί­σουν.

Σε κα­μί­α α­πό αυ­τές τις χώ­ρες το πο­λι­τι­κό-κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα δεν κα­τέρ­ρευ­σε με πα­τα­γώ­δη τρό­πο ό­πως στην Ελ­λά­δα.

Σε κα­μί­α α­πό αυ­τές τις χώ­ρες δεν ξε­πή­δη­σαν τε­ρα­το­γεν­νέ­σεις ό­πως η ΧΑ πα­ρό­τι κα­ποι­ες χώ­ρες εί­χαν μια μα­κρό­χρο­νη πα­ρά­δο­ση δι­κτα­το­ρί­ας.

Σε κα­μί­α α­πό αυ­τές τις χώ­ρες δεν προ­έ­κυ­ψαν κόμ­μα­τα σαν τους Α­ΝΕΛ που κά­νουν τον α­νορ­θο­λο­γι­σμό και τον λαι­κι­σμό ε­πάγ­γελ­μα.

6)Η χώ­ρα χρει­ά­ζε­ται πο­λι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα. Κα­νείς δε παί­ζει, ού­τε εκ­βιά­ζει με αυ­τό.

Οι θε­σμοί δεν εκ­βι­ά­ζον­ται, ού­τε χρη­σι­μο­ποι­ούν­ται. Εγ­γυ­ών­ται.

Η πα­ρού­σα Βου­λή μπο­ρεί και ο­φεί­λει να ε­κλέ­ξει ι­κα­νό και ά­ξιο πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας.

Ο­χι ως ε­κλο­γι­κή τρι­κλο­πο­διά ή μι­κρο­κομ­μα­τι­κή σκο­πι­μό­τη­τα ή χει­ρό­τε­ρα, προ­σω­πι­κή στρα­τη­γι­κή, αλ­λά ως μια πο­λι­τι­κή το­μή με το πα­ρελ­θόν, ως πε­δί­ο μιας νέ­ας πο­λι­τι­κής κουλ­τού­ρας που συν­θέ­τει δη­μι­ουρ­γι­κά τις αν­τι­θέ­σεις.

Κυ­ρί­ως χρει­ά­ζε­ται πο­λι­τι­κή σο­βα­ρό­τη­τα. Υ­πευ­θυ­νό­τη­τα και κα­θή­κον α­πέ­ναν­τι στη χώ­ρα.

7)Η δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη βα­δί­ζει προς τις ε­κλο­γές ό­πο­τε και αν αυ­τές γί­νουν, με α­νοι­χτά μέ­τω­πα.

Ση­κώ­νει το βά­ρος μιας κυ­βέρ­νη­σης που δε μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει χω­ρίς τη συμ­με­το­χή της και την ευ­αι­σθη­σί­α μιας πο­λι­τι­κής δύ­να­μης που θέ­λει να υ­πο­στη­ρί­ξει ε­νερ­γά αυ­τούς που ε­πλή­γη­σαν τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια. Αυ­τά δεν εί­ναι υ­πο­χρε­ω­τι­κά αν­τι­φα­τι­κά.

Έ­χει μπρο­στά της δύ­σκο­λες και ε­πώ­δυ­νες α­πο­φά­σεις που α­φο­ρούν στον πυ­ρή­να της ύ­παρ­ξης και της προ­ο­πτι­κής της.

Η συγ­κρό­τη­ση της Ε­λιάς ή­ταν έ­να πρώ­το δι­στα­κτι­κό βή­μα.

Τώ­ρα χρει­ά­ζε­ται να προ­χω­ρή­σου­με πιο τολ­μη­ρά.

Να ορ­γα­νώ­σου­με έ­να ι­δρυ­τι­κό, α­νοι­κτό, προ­γραμ­μα­τι­κό συ­νέ­δριο, του συ­νό­λου των δυ­νά­με­ων με­τα­ξύ κέν­τρου και α­να­νε­ω­τι­κής α­ρι­στε­ράς στις αρ­χές του φθι­νο­πώ­ρου.

Χω­ρίς άγ­χη και φο­βί­ες αυ­το­α­να­φο­ρι­κό­τη­τας.

Ε­νός συ­νε­δρί­ου που θα θέ­σει το ζή­τη­μα του φο­ρέ­α και των συμ­μα­χι­ών σε πο­λι­τι­κή βά­ση με ξε­κά­θα­ρη την πο­λι­τι­κή αυ­το­νο­μί­α του χώ­ρου. Δεν έ­χου­με παν­τρευ­τεί τη Ν.Δ. ού­τε χρει­ά­ζε­ται να λο­γο­δο­θού­με με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ο με­γα­λύ­τε­ρος κίν­δυ­νος που εμ­φα­νί­ζε­ται για την κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά με­τε­κλο­γι­κά, εί­ναι ο ε­τε­ρο­κα­θο­ρι­σμός της, και πιο συγ­κε­κρι­μέ­να η υ­πο­βάθ­μι­σή της σε μι­κρό ε­ξάρ­τη­μα για τον σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης εί­τε α­πό τη ΝΔ εί­τε α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πριν α­πό τις ευ­ρω­ε­κλο­γές εκ­φρα­ζό­ταν ο φό­βος ταύ­τι­σης με τη «Δε­ξιά», με­τά τις ε­κλο­γές προ­βάλ­λε­ται εμ­φα­τι­κά η ε­θε­λού­σια υ­πο­τα­γή στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πρώ­τι­στη α­νάγ­κη σή­με­ρα εί­ναι να εμ­πε­δω­θεί η αν­τί­λη­ψη ό­τι η δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη έ­χει νό­η­μα μό­νο αν μπο­ρεί να α­να­κα­θο­ρι­στεί, προ­γραμ­μα­τι­κά, ι­δε­ο­λο­γι­κά, πο­λι­τι­κά.

Το συ­νέ­δριο ή θα ση­μα­το­δο­τή­σει το νέ­ο και θα σώ­σει τον χώ­ρο ή το πα­λιό θα μας πά­ρει ό­λους μα­ζί του προς τα κά­τω. Το συ­νέ­δριο εί­ναι η α­πό­φα­ση του χώ­ρου να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει την α­να­γέν­νη­σή του.

Αν­τι­θέ­τως έ­να συ­νέ­δριο μη­χα­νι­σμών με στό­χο ου­σι­α­στι­κά το ξε­κα­θά­ρι­σμα ε­σω­κομ­μα­τι­κών λο­γα­ρια­σμών θα πρό­δι­δε την εμ­πι­στο­σύ­νη των πο­λι­τών που στή­ρι­ξαν την Ε­ΛΙΑ και θα κα­τα­δί­κα­ζε το ΠΑ­ΣΟΚ σε αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή ε­σω­στρέ­φεια.

Αν ό­χι τώ­ρα , πό­τε;

8)Ό­σοι υ­πο­γρά­φου­με αυ­τό το κεί­με­νο α­πευ­θυ­νό­μα­στε σε ό­λους τους Έλ­λη­νες και ό­λες τις Ελ­λη­νί­δες που μο­χθούν με υ­πο­μο­νή και α­γω­νί­α για το μέλ­λον το δι­κό τους και της οι­κο­γέ­νειάς τους.

Στα ε­κα­τον­τά­δες στε­λέ­χη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που έ­φυ­γαν α­πο­γο­η­τευ­μέ­να.

Σε αυ­τούς που έ­μει­ναν και πο­λέ­μη­σαν.

Στους φί­λους μας α­πό τα άλ­λα κόμ­μα­τα της κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς.

Σε αυ­τούς που προ­σπά­θη­σαν και προ­σπα­θούν με α­νι­δι­ο­τέ­λεια, για την ε­νό­τη­τα και την α­να­συγ­κρό­τη­ση.

Χω­ρίς ε­νο­χές και τύ­ψεις γι αυ­τό που εί­μα­στε.

Χω­ρίς φο­βί­ες και προ­κα­τα­λή­ψεις για το και­νούρ­γιο που θέ­λου­με να συγ­κρο­τή­σου­με.

Α­να­γνω­ρί­ζον­τας ό­τι και ε­μείς φταί­ξα­με, α­νε­βαί­νου­με τώ­ρα το δι­κό μας Γολ­γο­θά.

Αλ­λά δι­και­ού­μα­στε να θυ­μί­ζου­με ό­τι δε κι­ο­τέ­ψα­με ό­ταν άλ­λοι έ­φτια­χναν “Ζάπ­πεια” ή έ­παι­ζαν ε­πι­κίν­δυ­να με τη χρε­ο­κο­πί­α και τη δραχ­μή.

Η Δη­μο­κρα­τι­κή Προ­ο­δευ­τι­κή Πα­ρά­τα­ξη, μπο­ρεί να αν­τα­πο­κρι­θεί στο και­νούρ­γιο, για­τί εί­ναι παι­δί μιας ι­στο­ρί­ας δη­μι­ουρ­γι­κών α­να­τρο­πών και α­να­τά­σε­ων με­τά α­πό πε­ρι­ό­δους πα­ρακ­μής. Αρ­κεί ε­πι­τέ­λους να το α­πο­φα­σί­σει.

Ό­σοι υ­πο­γρά­φου­με αυ­τό το κεί­με­νο θα δώ­σου­με τη μά­χη για έ­να τέ­τοι­ο ου­σι­α­στι­κό συ­νέ­δριο για την α­να­γένν­νη­ση της κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς σαν αυ­τό­νο­μης, ι­σχυ­ρής, α­λη­θι­νής­πο­λι­τι­κής δύ­να­μης που μό­νο ε­νω­μέ­νη μπο­ρεί να ε­πη­ρε­ά­σει τις πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις.

Μιας κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς με σα­φή με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κή φυ­σι­ο­γνω­μί­α στην ο­ποί­α θα μπο­ρούν να εκ­φρα­στούν ό­λα τα ι­στο­ρι­κά ρεύ­μα­τα που κι­νή­θη­καν στον προ­ο­δευ­τι­κό χώ­ρο.»