Γράφει ο Γιώργος Κανέλης*

Ο χρόνος που χρειάζεται κανείς για να πάει, αλλά και να φύγει από τη δουλειά του κάθε ημέρα θα πρέπει να συνυπολογίζεται ως καθαρός χρόνος εργασίας, σύμφωνα με απόφαση του ανώτατου ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

Η απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ECJ) αφορά στους εργαζόμενους που δε διαθέτουν σταθερή έδρα εργασίας, οι οποίοι θα είναι πλέον σε θέση να χρεώνουν αυτές τις διαδρομές και το χρόνο που δαπανούν για αυτές ως καθαρό εργάσιμο χρόνο-κάτι που δεν τους επιτρεπόταν μέχρι στιγμής. Αυτό θα μπορούσε πρακτικά να σημαίνει πως οι επιχειρήσεις που απασχολούν τέτοιου είδους εργαζομένους, όπως ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, τεχνικοί φυσικού αερίου, μηχανικοί κ.λπ. ενδέχεται να κινούνται στο όριο της νομιμότητας.

Στην αιτιολογική έκθεση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σημειώνεται πως μέσω αυτής της οδηγίας «εξασφαλίζεται η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων». Η απόφαση του ανώτατου ευρωπαϊκού δικαστηρίου ελήφθη στο πλαίσιο της εκδίκασης της υπόθεσης «Tyco», μίας ισπανικής εταιρείας συστημάτων ασφαλείας.

Μάλιστα, στην απόφαση υπογραμμίζεται: «το γεγονός πως οι εργαζόμενοι αρχίζουν και τελειώνουν την εργασία τους στα σπίτια τους απορρέει από την απόφαση των εργοδοτών να καταργήσουν τα περιφερειακά γραφεία και όχι από την επιθυμία των ίδιων των εργαζομένων».

Ενώ στην Ευρώπη λειτουργεί ακόμη η ανάγκη για προστασία του εργαζόμενου μέσω των θεσμών (εργατική νομοθεσία και αποφάσεις δικαστηρίων), αντίθετα στη χώρα μας καθημερινά τα τελευταία χρόνια καταστρατηγούνται τα δικαιώματα των εργαζομένων σε ωράριο, ασφαλή εργασία, συνταξιοδότηση και μισθό, τόσο από τους εργοδότες που εκμεταλλεύονται την ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών όσο και από τις μνημονιακές κυβερνήσεις οι οποίες με νόμους που έφεραν και φέρνουν, καταστρέφουν τις εργατικές κατακτήσεις που έχουν κερδηθεί με αίμα.

*Γεν. Γραμματέας Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας