Ζούμε λοιπόν παγιδευμένοι σε αυτήν την ξενική μετριότητα. Παγιδευμένοι και βολεμένοι βέβαια…Και αυτό γιατί όταν αποδέχεσαι όσα άλλοι σου επιβάλουν διώχνεις από τις πλάτες την ευθύνη.Σαν να γινόμαστε πάλι παιδιά αφήνουμε λίγο λίγο τη ζωή μας να περνά έχοντας αφήσει άλλους να κηδεμονεύουν τις αποφάσεις μας.

Δεν τολμάμε να αλλάξουμε τα πράγματα.Φαίνεται συνηθίσαμε στη μετριότητα ή μάλλον μας παραλύει ο φόβος.Όλοι γνωρίζουμε τι λαχταρά η ψυχή μας.Όλοι ξέρουμε τι φωνάζει η συνείδηση μας, όλοι νιώθουμε βαθιά μέσα μας ότι σε αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε απλά για να σκύβουμε το κεφάλι και να βγάζουμε χρήματα με οποιοδήποτε κόστος…Αυτή η ζωή δεν μας ταιριάζει!

Κι όμως παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα ”σχεδόν” μας.Γιατί ,ας μου επιτραπεί η έκφραση, θέλει κότσια για να παλέψεις για το οτιδήποτε με όλο σου το είναι!Να επιλέξεις αυτό που κάνει την ψυχή σου να γελά και ας ξέρεις πως ο δρόμος κάθε άλλο παρά εύκολος θα είναι.Θέλει και λίγη ”μαγκιά” (καλώς εννοούμενη) για να πάρεις απόφαση να χαράξεις το δρόμο που σου υπαγορεύουν οι αξίες σου σε πείσμα των καιρών και των καιροσκόπων…

Και ναι, θα σε πουν τρελό ,όμως τι πειράζει; Το θάρρος σου θα το πουν παραφροσύνη ακόμα και θράσος ,μα αν το λέει η ψυχή σου είναι μονόδρομος. Γιατί όσοι δεν έχουν μάθει να αρπάζουν και να αφήνουν, να αλλάζουν δέκα γνώμες μέσα στην ημέρα και όσοι έχουν αγύριστο κεφάλι, υπομονή και επιμονή αυτοί μόνο μπορούν να σπάσουν τα δεσμά του μέτριου και του σχεδόν! Και αυτοί μόνο κατανοούν τη ρήση του Σωκράτη πως για να πετύχουμε κάτι στη ζωή  πρέπει να το θέλουμε με την ίδια ένταση που επιθυμεί τον αέρα κανείς όταν είναι κάτω από το νερό…

Αν κάνουμε αυτό τότε εμείς κάναμε το ανθρωπίνως δυνατό, παλέψαμε και είμαστε εκ προοιμίου νικητές. Γιατί μπορεί πάντα να μην έρχονται όλα όπως τα θέλουμε στη ζωή και να κάνουμε λάθη να έχουμε αποτυχίες. Μα όλα τα σωστά και τα λάθη ας είναι δικά μας και όχι επιβαλλόμενα.

Η ευθύνη είναι το τίμημα της ελευθερίας… αλήθεια τολμάμε να το πληρώσουμε ή μας αρκούν τα ”σχεδόν τους”;;;