Του Θό­δω­ρου Σταυ­ρι­α­νό­που­λου*

Έ­χει κα­ταν­τή­σει κου­ρα­στι­κό συ­νε­χώς να α­κού­με για α­πο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο το­μέ­α. Ί­σως αυ­τοί που κα­λούν­ται κά­θε φο­ρά στα υ­πουρ­γεί­α ε­σω­τε­ρι­κών και δι­οι­κη­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης να μην γνω­ρί­ζουν ό­τι πρώ­τα πρέ­πει να γί­νει μη­χα­νορ­γά­νω­ση στο δη­μό­σιου το­μέ­α κα­θώς και κα­τάρ­γη­ση της τε­ρά­στιας γρα­φει­ο­κρα­τί­ας και με­τά να γί­νουν α­πο­λύ­σεις. Αν προ­η­γη­θούν η  μη­χα­νορ­γά­νω­ση του δη­μό­σιου το­μέ­α και η κα­τάρ­γη­ση της γρα­φει­ο­κρα­τί­ας τό­τε θα φα­νεί το υ­πε­ρά­ριθ­μο- πλε­ο­νά­ζον προ­σω­πι­κό και στη συ­νέ­χεια θα α­να­ζη­τη­θούν α­πό μό­νες τους οι α­πο­λύ­σεις. Σή­με­ρα σε ό­ποι­α υ­πη­ρε­σί­α του δη­μό­σιου το­μέ­α και αν πας το μό­νο που θα δι­α­πι­στώ­σεις εί­ναι η μη ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση και το μό­νο που α­κούς εί­ναι, έλ­λει­ψη προ­σω­πι­κού.

Οι ε­κά­στο­τε υ­πουρ­γοί ε­σω­τε­ρι­κών και δι­οι­κη­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης κά­νουν αυ­τό που εί­ναι πιο εύ­κο­λο και πιο α­ρε­στό στην τρό­ι­κα. Α­πο­λύ­ουν δη­μο­σί­ους υ­παλ­λή­λους. Οι α­πο­λύ­σεις γί­νον­ται κα­τ’ εν­το­λήν της τρό­ι­κας και του ΔΝΤ. Μπο­ρούν ό­μως οι υ­πουρ­γοί μας να ε­ξη­γή­σουν στα «α­φεν­τι­κά» τους τροι­κα­νούς ό­τι οι δο­μές του ελ­λη­νι­κού κρά­τους εί­τε σε ε­πί­πε­δο μη­χα­νορ­γά­νω­σης, εί­τε σε ε­πί­πε­δο γρα­φει­ο­κρα­τί­ας εί­ναι κα­τά πο­λύ χει­ρό­τε­ρα α­πό αυ­τά που ε­πι­κρα­τούν στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά κρά­τη. Κου­ρά­στη­κα ρε α­δερ­φέ να α­κού­ω συ­νε­χώς για α­πο­λύ­σεις δη­μο­σί­ων υ­παλ­λή­λων και α­πό την άλ­λη σε ό­ποι­α δη­μό­σια υ­πη­ρε­σί­α και αν βρε­θείς να μι­λούν για έλ­λει­ψη προ­σω­πι­κού.

Το τε­λευ­ταί­ο δι­ά­στη­μα με­γά­λη δη­μο­σι­ό­τη­τα έ­χει πά­ρει το θέ­μα των α­πο­λύ­σε­ων των κα­θα­ρι­στρι­ών του υ­πουρ­γεί­ου οι­κο­νο­μι­κών. Θα α­πο­φύ­γω να μπω στα χω­ρά­φια του λα­ϊ­κι­σμού αυ­τού του θέ­μα­τος. Θα φα­νώ ί­σως αυ­στη­ρός με την θέ­ση που θα πά­ρω. Ό­λοι μας στο πα­ρελ­θόν εί­χα­με α­κού­σει ό­τι οι κα­θα­ρί­στρι­ες του υ­πουρ­γεί­ου οι­κο­νο­μι­κών α­πο­λάμ­βα­ναν υ­ψη­λούς μι­σθούς, τέ­τοι­ους που ξε­περ­νού­σαν έ­ως και δι­πλά­σια, πολ­λούς μι­σθούς άλ­λων υ­πη­ρε­σι­ών. Ά­ρα α­πο­τε­λού­σαν μια συν­τε­χνί­α. Κά­ποι­α στιγ­μή ό­μως οι συν­τε­χνί­ες κα­ταρ­ρέ­ουν και η κα­τάρ­ρευ­σή τους προ­κα­λεί ζη­μιά με­γα­λύ­τε­ρη α­πό την α­να­με­νό­με­νη. Πολ­λές φο­ρές μπερ­δεύ­ε­ται ο λα­ϊ­κι­σμός με την κοι­νω­νι­κή ευ­αι­σθη­σί­α. Πολ­λές φο­ρές κρί­νου­με το τε­λι­κό α­πο­τέ­λε­σμα α­γνο­ών­τας α­δι­κί­ες πα­ρελ­θόν­τος, α­γνο­ών­τας, τι έ­χει συμ­βεί συ­νο­λι­κά. Έ­τσι γί­νον­ται κά­ποι­οι «τζάμ­πα μάγ­κες», κά­νον­τας μνη­μό­συ­νο με ξέ­να κόλ­λυ­βα.

Έ­νας άλ­λος ι­σχυ­ρι­σμός λέ­ει ό­τι ε­κτός α­πό τις α­πο­λύ­σεις υ­πάρ­χει και η πε­ρί­πτω­ση της πρόσ­λη­ψης προ­σω­πι­κού σε νευ­ραλ­γι­κά πό­στα του δη­μό­σιου το­μέ­α, ε­κεί, ό­που μπο­ρούν να στο­χεύ­σουν στην εί­σπρα­ξη α­νεί­σπρα­χτων ε­σό­δων, βελ­τι­ώ­νον­τας έ­τσι την οι­κο­νο­μί­α του κρά­τους. Ε­κτι­μώ ό­τι στο υ­πουρ­γεί­ο οι­κο­νο­μι­κών πιο χρή­σι­μο εί­ναι η πρόσ­λη­ψη προ­σω­πι­κού ι­κα­νού να συλ­λά­βει τη φο­ρο­λο­γη­τέ­α ύ­λη που δι­α­φεύ­γει. Αν εί­χε συμ­βεί τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια αυ­τό τό­τε το κρά­τος θα εί­χε αυ­ξή­σει τα έ­σο­δά του και σή­με­ρα θα εί­χε την οι­κο­νο­μι­κή ευ­χέ­ρεια να δι­α­τη­ρή­σει και τις κα­θα­ρί­στρι­ες στη θέ­ση τους. Για το συγ­κε­κρι­μέ­νο θέ­μα κα­θη­με­ρι­νά α­πό κά­ποι­ους ο λα­ϊ­κι­σμός δί­νει και παίρ­νει.

Τε­λει­ώ­νον­τας λέ­γω ό­τι δεν συμ­φω­νώ ό­τι οι α­πο­λύ­σεις πρέ­πει να α­πο­τε­λούν πο­σο­τι­κό στό­χο. Ε­κτι­μώ ό­τι η κι­νη­τι­κό­τη­τα πρέ­πει να εί­ναι α­παλ­λαγ­μέ­νη α­πό το βρα­χνά της κι­νη­τι­κό­τη­τας. Έ­να άλ­λο πα­ρά­δειγ­μα που μπο­ρώ να α­να­φέ­ρω ε­δώ και να τε­λει­ώ­σω με αυ­τό, εί­ναι ό­τι οι συ­νε­χείς μει­ώ­σεις των μι­σθών στε­ρούν την α­γο­ρα­στι­κή δύ­να­μη του κα­τα­να­λω­τή.  Έ­τσι τα ε­λεύ­θε­ρα ε­παγ­γέλ­μα­τα φυ­το­ζω­ούν και η α­γο­ρά στε­ρεί­τε ρευ­στό­τη­τας με α­πο­τέ­λε­σμα τα ό­ποι­α φο­ρο­λο­γι­κά ει­σπρα­κτι­κά πλά­να της κυ­βέρ­νη­σης να πέ­φτουν στο κε­νό. Η κυ­βέρ­νη­ση λαν­θα­σμέ­να συ­νε­χί­ζει σχε­τι­κά με τις α­πο­λύ­σεις οι ο­ποί­ες τί­πο­τα δεν προ­σφέ­ρουν στην οι­κο­νο­μί­α της α­γο­ράς.

ΥΓ.1 Ό­ταν μι­λά­με ό­τι κα­κώς γί­νον­ται α­πο­λύ­σεις, δεν εν­νο­ού­με αυ­τές που ο­φεί­λον­ται στα πλα­στά πτυ­χί­α, τους πα­ρά­νο­μους δι­ο­ρι­σμούς, κ.λπ.

ΥΓ.2   Ο υ­πουρ­γός ε­σω­τε­ρι­κών Αρ­γύ­ρης Ντι­νό­που­λος αρ­χι­κά δή­λω­σε αν­τί­θε­τος στη­ν «εύ­κο­λη λύ­ση των α­πο­λύ­σε­ων». Με­τά α­πό λί­γες ώ­ρες δή­λω­σε ό­τι η τή­ρη­ση των συμ­φω­νη­θέν­των με την τρό­ι­κα α­πο­τε­λούν ά­με­σες προ­τε­ραι­ό­τη­τές μου. Κό­τα δη­λα­δή!­!!

*Μα­θη­μα­τι­κός-Πε­ρι­φε­ρεια­κός Σύμβουλος