Του Θόδωρου Σταυριανόπουλου*
Θεωρώ ότι η γενική κατάσταση της χώρας μας βρίσκεται σ’ ένα τέλμα. Η πολιτική που εφαρμόζετε δεν φαίνεται να οδηγεί σε κάποιο διέξοδο. Αντίθετα είναι μια πολιτική που περιστρέφεται μονομερώς γύρω από το Μνημόνιο και τους δανειστές. Η ανεργία εξακολουθεί να είναι ο εφιάλτης κάθε οικογένειας και η ανέχεια πλήττει όλο και περισσότερο το ήδη σκληρά δοκιμασμένο κοινωνικό σώμα. Οι περίφημες προεκλογικές κορώνες της Ν.Δ. και του πρωθυπουργού με τα «Ζάππειο» και τα «ισοδύναμα» αποτέλεσαν προεκλογική συντηρητική συνταγή κοροϊδίας των πολιτών. Αντί αυτών είδαμε φορολογίες, συνεχείς αυξήσεις στα τιμολόγια κοινής ωφέλειας και μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αυτή είναι η βιωμένη πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια.
Καμιά πρωτοβουλία δεν έχει παρθεί για μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Η όποια ανακοίνωση των υπουργών σε επιμέρους επιτυχίες, όπως για παράδειγμα στο περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα, θα είχε κάποια αξία αν συνοδευόταν και με μια κάποια ελάφρυνση του μνημονιακού φορτίου. Βλέποντας αυτή την παθητική στάση της ελληνικής κυβέρνησης και ιδιαίτερα του πρωθυπουργού, τα Κέντρα Εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) συνεχίζουν την καταστροφική πολιτική τους. Εξακολουθούν να υπονομεύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας. Έχουν ισοπεδώσει κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος.
Στις παρέες μας ακούγεται όλο και πιο συχνά η έκφραση: «να δοκιμάσουμε και το ΣΥΡΙΖΑ». Από μια σκοπιά θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι μια λογική στάση και συμπεριφορά. Η επιλογή όμως ενός κόμματος για τις εθνικές εκλογές της χώρας – ιδιαίτερα σήμερα που η κρίση έχει βάλει τη χώρα μας στη γωνία – δεν μπορεί να είναι μόνο ζήτημα δοκιμασίας. Η επιλογή ενός κόμματος σημαίνει πίστη στην πολιτική πρότασή του και κυρίως αγώνας για την επιτυχία των στόχων του. Η επιλογή ενός κόμματος δεν είναι επιλογή ποδοσφαιρικής ομάδας. Είναι συστράτευση για την εκπλήρωση τουλάχιστον των προγραμματικών στόχων του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως ένα κόμμα με κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, ως αντισυστημικό κίνημα, ως κόμμα ανατροπής του κοινωνικού καθεστώτος και στη συνέχεια και «υπό το βάρος» της αύξησης της εκλογικής του βάσης μετατράπηκε σήμερα σε κεντροαριστερό κόμμα. Ως εκ τούτου δεν πρέπει να φοβάται το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας ότι θα συμβούν φοβερές ανατροπές. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν κυβερνήσει, θα κυβερνήσει ως κεντροδεξιά και μάλιστα με νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, χωρίς να έχει την δυνατότητα κάποιας άλλης εναλλακτικής και επιλογής. Θα διατηρήσει δε το όποιο αριστερό περιεχόμενό του στα μικράς σημασίας θέματα, όπως στο θέμα των μεταναστών ή στο θέμα της προσευχής στα σχολεία κλπ. Πρόσφατο και πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της περιφερειάρχη Αττικής κ. Δούρου, όπου καθημερινά δίνει ρεσιτάλ πλήρους υιοθέτησης της προηγούμενης πολιτικής που την αντιμαχόταν ως καταστροφική πολιτική και ως «ταξικό εχθρό».
Θεωρώ ότι ο καθένας ανεξάρτητα από το αν θα στηρίξει εκλογικά, είτε ολόψυχα είτε δοκιμαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ θα επιθυμεί την επιτυχία της διακυβέρνησης από το κόμμα αυτό, γιατί μια τέτοια επιτυχία θα συνδέεται με την πολιτική σταθερότητα και με την σταδιακή υπέρβαση της κρίσης. Το λέω αυτό γιατί το κόμμα αυτό έχει εξαγγείλει μύριες όσες επιμέρους υποσχέσεις επαναφοράς στην – προ κρίσης- κατάσταση της χώρας. Όμως εδώ και αρκετό διάστημα τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – και κυρίως ο αρχηγός του – ξεφορτώνουν το «κάρο των υποσχέσεων». Τελευταία ξεφορτώθηκαν και η μονομερής διαγραφή του χρέους και η μη αναγνώριση του χρέους και φυσικά το πρότερο μισθολογικό καθεστώς των υπαλλήλων και των εργατών.
Η κρίσιμη πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ – κατά τη γνώμη μου – είναι η πολιτική του απέναντι στους δανειστές και στις αγορές. Θα είναι πολιτική πυγμής ή πολιτική κοινής συμφωνίας; Διότι έχουμε και την εμπειρία του πολύκροτου συνθήματος «δεν πληρώνω» του κόμματος αυτού για τα διόδια και την πλήρη αποτυχία και την πιο απόλυτη γελοιοποίησή του. Και αν αυτό συνέβη σ’ ένα ζήτημα τόσο εύκολο, είναι πρόδηλο το τι μπορεί να συμβεί σε ένα «δεν πληρώνω» στους δανειστές.
Κάποιοι άλλοι βλέποντας προς τα πού πάνε τα κύματα «ανέβηκαν στον αφρό τους» και νομίζουν ότι …αποενοχοποιήθηκαν από τις όποιες χθεσινές αμαρτίες τους! Αλλά η ιστορία είναι πάντα αμείλικτη και εκδικείται όσους θέλουν να ξεχνούν τα διδάγματά της.
Ο ανέξοδος επαναστατικός οίστρος και η δημαγωγία όσο παραμένουν έξω από το πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής μπορούν να φουντώνουν εύκολα και να θολώνουν τα πραγματικά σχήματα των γεγονότων. Αλλά γρήγορα έρχεται ο «λογαριασμός» και τότε το «είναι» της πραγματικότητας αποκαλύπτει το φτιασίδωμα του «φαίνεσθαι». Μετά την «κολοτούμπα» του Σαμαρά μπροστά στο Μνημόνιο λέτε να δούμε και την «κολοτούμπα» του Τσίπρα, μόνο που αυτή αν συμβεί θα είναι ακόμα πιο θεαματική, γιατί θα έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας λόγω επαναστατικότητας.
Διαβάζοντας κάποιος το κείμενό μου, ίσως πει, εσύ τι προτείνεις; Θα του έλεγα να ξεπεράσει τις κομματικές του αγκυλώσεις και να επιλέξει πρώτα πρόσωπα και μετά κόμμα. Διότι αν με τις επιλογές μας βελτιώσουμε το πολιτικό προσωπικό τότε θα βελτιωθεί και η πολιτική. Εκτιμώ ότι αν κάτι αλλάξει σε αυτόν τον τόπο θα αλλάξει από την ποιότητα των ατόμων που εκτίθενται στα ψηφοδέλτια και όχι των κομμάτων. Δυστυχώς όμως επιλέγουμε τους επώνυμους και τα κόμματα εξουσίας γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μας σκεφτόμαστε το ρουσφέτι που θα ζητήσουμε την επόμενη μέρα.
Υ.Γ. Κάποτε κάποιοι βίωναν αυτάρεσκα «ημέρες επανάστασης και προεόρτια ανατροπής του καπιταλισμού». Η εξουσία ή η υποψία εξουσίας απ’ ότι φαίνεται προσγειώνει συντηρητικά και τους χθεσινούς εξεγερμένους. Διότι δεν είναι και ό,τι καλύτερο να εκλέγονται οικογενειακά ζευγάρια σε τοπικό κομματικό όργανο!
*MSc Ηθ. Φιλοσοφίας – Μαθηματικός
