Η γραμ­μή ά­μυ­νας της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τί­ας ό­τι ο Τά­κης Μπαλ­τά­κος ή­ταν και ο μό­νος α­πό την πλευ­ρά της κυ­βέρ­νη­σης που δι­α­τη­ρού­σε α­νοι­χτή γραμ­μή ε­πι­κοι­νω­νί­ας με τη Χρυ­σή Αυ­γή, κα­ταρ­ρέ­ει. Σε ε­πι­στο­λή του α­πό τη φυ­λα­κή ο Χρή­στος Παπ­πάς, υ­παρ­χη­γός της Χρυ­σή Αυ­γής και προ­φυ­λα­κι­σμέ­νος για την έ­κνο­μη δρά­ση της εγ­κλη­μα­τι­κής ορ­γά­νω­σης, υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι εί­χε ε­πα­φές και συ­νο­μι­λί­ες α­πό καρ­διάς με τον πρώ­ην υ­φυ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών Κων­σταν­τί­νο Τσιά­ρα. Προς αυ­τόν ε­ξάλ­λου α­πευ­θύ­νε­ται και η ε­πι­στο­λή στην ο­ποί­α α­να­φέ­ρει. Το πνεύ­μα αυ­τής της ε­πι­στο­λής εί­ναι α­πό καρ­διάς. Ταυ­τό­ση­μο με το πνεύ­μα που χα­ρα­κτή­ρι­σε τις δύ­ο πο­λύ­ω­ρες συ­ναν­τή­σεις μας στο Υ­φυ­πουρ­γεί­ο των Ε­ξω­τε­ρι­κών κα­θώς και την συ­νάν­τη­σή μας στο ι­δι­αί­τε­ρα κα­λό­γου­στα δι­α­κο­σμη­μέ­νο χώ­ρο του ι­α­τρεί­ου σας της ο­δού Κη­φι­σί­ας.

Σε αυ­τές τις ε­πα­φές ο προ­φυ­λα­κι­σμέ­νος χρυ­σαυ­γί­της βου­λευ­τής υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι ο τό­τε υ­φυ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών και σή­με­ρα βου­λευ­τής της ΝΔ του εκ­μυ­στη­ρεύ­τη­κε δι­ά­φο­ρα «για τους ε­χθρούς της Ορ­θο­δο­ξί­ας και του Ελ­λη­νι­σμού».

Μά­λι­στα, σύμ­φω­να με τον ί­διο, ο Κ.Τσιά­ρας φέ­ρε­ται να προ­χώ­ρη­σε σε αρ­νη­τι­κούς χα­ρα­κτη­ρι­σμούς για τον πρω­θυ­πουρ­γό. «Στην ε­ρώ­τη­ση “για­τί τα κά­νει ό­λα αυ­τά ο Σα­μα­ράς”. Σας εί­πα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά “Μα τρε­λός εί­ναι;” ε­κτει­νο­μέ­νης της συ­ζη­τή­σε­ως εκ μέ­ρους μου και στην α­να­φο­ρά κά­ποι­ων φη­μών. Με εκ­πλή­ξα­τε ό­ταν μου α­παν­τή­σα­τε με α­πο­ρί­α: “Το ξέ­ρεις και συ;”».

Ο Χρή­στος Παπ­πάς, υ­πο­στη­ρί­ζει ε­πί­σης ό­τι ο κ. Τσιά­ρας ε­πι­δο­κί­μα­ζε κοι­νο­βου­λευ­τι­κά τη στά­ση της Χρυ­σής Αυ­γής λέ­γον­τας χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά:

«Στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές μας ε­κεί­νες συ­ναν­τή­σεις και ε­κτός φα­κού, με­τά το πέ­ρας των ε­ρω­το­α­παν­τή­σε­ων, πολ­λές φο­ρές μου εί­χα­τε πει «δί­κιο έ­χεις σε ό,τι εί­πες αλ­λά τι να κά­νω και τι να πω» ή «συ­νέ­χι­σε έ­τσι» ή «κά­νε τέ­τοι­ες ε­ρω­τή­σεις για­τί εί­μα­στε με την πλά­τη στον τοί­χο, ό­λα εί­ναι δι­α­λυ­μέ­να».

Ο­λό­κλη­ρη η ε­πι­στο­λή του Χρή­στου Παπ­πά προς τον πρώ­ην υ­φυ­πουρ­γό:

«Α­ξι­ό­τι­με κύ­ρι­ε Τσιά­ρα,

Πι­θα­νόν για σας και ό­χι μό­νο να θε­ω­ρη­θεί α­δό­κι­μος ο τρό­πος ε­πι­κοι­νω­νί­ας μα­ζί σας. Προ­σω­πι­κά πι­στεύ­ω α­κρά­δαν­τα πως έ­ναν­τι ό­λων προ­έ­χει η α­λή­θεια και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πέ­ναν­τι σε ο­ποι­α­δή­πο­τε δε­ον­το­λο­γί­α στέ­κει και υ­περ­τε­ρεί το συμ­φέ­ρον του Ελ­λη­νι­κού Λα­ού. Το πνεύ­μα αυ­τής της ε­πι­στο­λής εί­ναι α­πό καρ­διάς. Ταυ­τό­ση­μο με το πνεύ­μα που χα­ρα­κτή­ρι­σε τις δύ­ο πο­λύ­ω­ρες συ­ναν­τή­σεις μας στο Υ­φυ­πουρ­γεί­ο των Ε­ξω­τε­ρι­κών κα­θώς και την συ­νάν­τη­σή μας στο ι­δι­αί­τε­ρα κα­λό­γου­στα δι­α­κο­σμη­μέ­νο χώ­ρο του ι­α­τρεί­ου σας της ο­δού Κη­φι­σί­ας.

Θέ­λω να γνω­ρί­ζε­τε κύ­ρι­ε Τσιά­ρα πως ε­γώ εί­μαι κα­θα­ρός και ή­συ­χος με την συ­νεί­δη­σή μου. Πα­ρα­μέ­νω υ­πε­ρή­φα­νος για την πί­στη και τις ι­δέ­ες μου και το μέ­χρι σή­με­ρα κοι­νο­βου­λευ­τι­κό μου έρ­γο. Πα­ρα­μέ­νω ά­δι­κα και πα­ρά­νο­μα προ­φυ­λα­κι­σμέ­νος για έ­να α­κό­μη ε­ξά­μη­νο ό­πως πρό­σφα­τα α­πο­φά­σι­σε η… α­νε­ξάρ­τη­τη Δι­και­ο­σύ­νη.

Η δι­κή σας συ­νεί­δη­ση, προ­σω­πι­κή και ε­θνι­κή, πό­σα ε­ξά­μη­να α­κό­μη μπο­ρεί να αν­τέ­ξει; Ει­λι­κρι­νά θλί­βο­μαι που συ­νε­χί­ζε­τε να εγ­κρί­νε­τε διά της ψή­φου σας την αν­τι­λα­ϊ­κή και αν­θελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή της Συγ­κυ­βέρ­νη­σης. Την πο­λι­τι­κή των μνη­μο­νί­ων και των μέ­τρων ε­ξα­θλί­ω­σης. Θλί­βο­μαι για­τί ό­λα αυ­τά έρ­χον­ται σε πλή­ρη αν­τί­θε­ση με την σκλη­ρή κρι­τι­κή σας στά­ση και με ό­λα ό­σα μου εκ­μυ­στη­ρευ­θή­κα­τε για τους ε­χθρούς της Ορ­θο­δο­ξί­ας και του Ελ­λη­νι­σμού.

Θα α­να­φέ­ρω και θα σας θυ­μί­σω την κρι­τι­κή σας στον Σα­μα­ρά και την κυ­βέρ­νη­ση και πώς πα­ρα­μεί­να­τε στην θέ­ση σας χά­ριν του πο­λι­τι­κού σας μέν­το­ρα Δη­μή­τρη Α­βρα­μό­που­λου δι­α­τη­ρών­τας τις φρού­δες ελ­πί­δες να συμ­βάλ­λε­τε, ώ­στε να αλ­λά­ξουν τα κα­κώς κεί­με­να. Εν­θυ­μού­μαι ε­πί­σης ό­λα ό­σα μου εκ­μυ­στη­ρευ­θή­κα­τε σχε­τι­κά με το τι έ­γι­νε στο Υ­πουρ­γι­κό Συμ­βού­λιο που προ­η­γή­θη­κε της ει­σό­δου Βε­νι­ζέ­λου στην Κυ­βέρ­νη­ση. Ή­σα­σταν ο μό­νος που ε­ναν­τι­ώ­θη­κε και πή­ρε τον λό­γο.

Την πα­γω­μά­ρα που νι­ώ­σα­τε ό­ταν κα­νείς άλ­λος δεν αν­τέ­δρα­σε και πώς νι­ώ­σα­τε α­πελ­πι­στι­κά μό­νος. Ε­κεί­νη α­κρι­βώς την στιγ­μή της σι­ω­πής μου εί­πα­τε ό­τι κα­τα­λά­βα­τε ό­τι ή­σα­σταν πλέ­ον ε­κτός α­να­σχη­μα­τι­σμού της κυ­βέρ­νη­σης. Με­τά και α­πό τα έρ­γα και τις η­μέ­ρες Βε­νι­ζέ­λου στην κυ­βέρ­νη­ση συ­νε­χί­ζε­τε να έ­χε­τε τις ί­δι­ες α­πό­ψεις; Νι­ώ­θε­τε την ί­δια πα­γω­μά­ρα;

Σας ρώ­τη­σα για­τί τα κά­νει ό­λα αυ­τά ο Σα­μα­ράς. Σας εί­πα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «Μα τρε­λός εί­ναι;» ε­κτει­νο­μέ­νης της συ­ζη­τή­σε­ως εκ μέ­ρους μου και στην α­να­φο­ρά κά­ποι­ων φη­μών. Με εκ­πλή­ξα­τε ό­ταν μου α­παν­τή­σα­τε με α­πο­ρί­α: «Το ξέ­ρεις και συ;»

K­ύ­ρι­ε Τσιά­ρα, βρε­θή­κα­με αν­τι­μέ­τω­ποι στην διά­ρκεια του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού ε­λέγ­χου ό­ταν με στο­χευ­μέ­νες ε­πί­και­ρες ε­ρω­τή­σεις ή­θε­λα να κα­τα­δεί­ξω και να κα­ταγ­γεί­λω την α­που­σί­α ε­θνι­κής ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής. Στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές μας ε­κεί­νες συ­ναν­τή­σεις και ε­κτός φα­κού, με­τά το πέ­ρας των ε­ρω­το­α­παν­τή­σε­ων, πολ­λές φο­ρές μου εί­χα­τε πει «δί­κιο έ­χεις σε ό,τι εί­πες αλ­λά τι να κά­νω και τι να πω» ή «συ­νέ­χι­σε έ­τσι» ή «κά­νε τέ­τοι­ες ε­ρω­τή­σεις για­τί εί­μα­στε με την πλά­τη στον τοί­χο, ό­λα εί­ναι δι­α­λυ­μέ­να».

Α­λή­θεια κύ­ρι­ε Τσιά­ρα τώ­ρα πια η πλά­τη της κυ­βέρ­νη­σης δεν α­κουμ­πά στον τοί­χο; Ο Βε­νι­ζέ­λος δι­όρ­θω­σε τα πράγ­μα­τα; Εί­στε ευ­τυ­χής με την πο­ρεί­α της κυ­βέρ­νη­σης;

Τε­λει­ώ­νον­τας θέ­λω να σας α­να­φέ­ρω κά­ποι­α ά­γνω­στη σε πολ­λούς ι­στο­ρί­α. Μέ­ρες σαν αυ­τές, την Λαμ­πρή του 2013 μου δό­θη­κε η ευ­και­ρί­α να συν­τα­ξι­δεύ­σω με την α­πο­στο­λή της Βου­λής για την α­φή του Α­γί­ου Φω­τός στον Ι­ε­ρό Να­ό της Α­να­στά­σε­ως στην Πα­λαι­στί­νη, ως εκ­πρό­σω­πος του Λα­ϊ­κού Συν­δέ­σμου. Η συμ­με­το­χή μου αυ­τή στην α­πο­στο­λή δεν ή­ταν α­ρε­στή σε κά­ποι­ους. Ε­λά­χι­στες μέ­ρες πριν την α­να­χώ­ρη­ση ο Πρό­ε­δρος της Βου­λής μου α­να­κοί­νω­σε ό­τι για λό­γους… οι­κο­νο­μί­ας θα τα­ξι­δέ­ψει μό­νο έ­νας εκ­πρό­σω­πος του Κοι­νο­βου­λί­ου ο κ. Κα­λαν­τζής. Πα­ρ’ ό­λα αυ­τά οι προ­σπά­θει­ές μου συ­νε­χί­στη­καν ώ­στε να τα­ξι­δέ­ψω α­νε­πί­ση­μα. Για μέ­να η μορ­φή της συμ­με­το­χής δεν εί­χε κα­μί­α ση­μα­σί­α ό­σο αυ­τή κα­θαυ­τή η με­τά­βα­ση και πα­ρου­σί­α μου στον Να­ό της Α­να­στά­σε­ως.

Αν και ή­ταν εύ­κο­λο να αν­τι­λη­φθώ ό­τι η α­να­δι­άρ­θρω­ση ε­νός τα­ξι­διού την τε­λευ­ταί­α κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά στιγ­μή έ­γι­νε φω­το­γρα­φι­κά ώ­στε να α­πο­κλει­στεί ο εκ­πρό­σω­πος της Χρυ­σής Αυ­γής, δι­α­τη­ρού­σα την ελ­πί­δα ό­τι θα τε­λε­σφο­ρού­σαν οι προ­σπά­θει­ές μου. Προ­σπά­θει­ες με την συ­νερ­γα­σί­α υ­ψη­λού πα­ρά­γον­τα του ΥΠΕΞ. Μου ζη­τή­θη­κε λοι­πόν και έ­στει­λα fax στο Υ­πουρ­γεί­ο Ε­ξω­τε­ρι­κών με φω­το­τυ­πί­α του δι­πλω­μα­τι­κού μου δι­α­βα­τη­ρί­ου. Αυ­τό το υ­ψη­λό­τα­το στέ­λε­χος του ΥΠ.ΕΞ. ή­ταν το ί­διο ά­το­μο με αυ­τό που στην άλ­λη ά­κρη της τη­λε­φω­νι­κής γραμ­μής, με­τά το Πά­σχα, ε­πι­βε­βαί­ω­σε τις σκέ­ψεις μου και μου εί­πε: «Έ­κα­να ό,τι μπο­ρού­σα, ξέ­ρεις ποι­οι σε έ­κο­ψαν».

Έ­να χρό­νο με­τά θα ή­θε­λα να ρω­τή­σω αυ­τόν τον τό­τε υ­ψη­λό πα­ρά­γον­τα του ΥΠ.ΕΞ. Οι υ­πο­κρι­τές, θε­ομ­παί­χτες και χρι­στέμ­πο­ροι συ­νά­δελ­φοί του στην Ν.Δ. φω­τί­ζον­ται α­πό το Φως; Το Θεί­ο Φως της Α­να­στά­σε­ως; Ο αρ­χη­γός τους, θα­μώ­νας της Λέ­σχης Μπίλ­ντερ­μπεργκ φω­τί­ζε­ται α­πό αυ­τό το Φως ή α­πό το «μαύ­ρο», έ­ρε­βος των κύ­κλων της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης και της δι­ε­θνούς κε­φα­λαι­ο­κρα­τί­ας; Θα συ­νε­χί­σει ά­ρα­γε αυ­τός και κά­ποι­οι συ­νά­δελ­φοί του, με ό­ποι­ο με­ρί­διο τους α­να­λο­γεί, να σταυ­ρώ­νουν την Πα­τρί­δα και τον Λα­ό μας;

Εύ­χο­μαι η ε­πι­στο­λή μου να λει­τουρ­γή­σει ως ε­φαλ­τή­ριο προ­σω­πι­κής ε­λευ­θε­ρί­ας και να του προ­σφέ­ρει μί­α νέ­α των πραγ­μά­των ο­πτι­κή. Σε ε­σάς κύ­ρι­ε Τσιά­ρα εύ­χο­μαι προ­σω­πι­κή και οι­κο­γε­νεια­κή ευ­τυ­χί­α».

tvxs.gr