Του Τά­σου Τέλ­λο­γλου

Η χθε­σι­νή μέ­ρα στη Βου­λή κα­τέ­στη­σε σα­φές, ε­κτός των άλ­λων, ό­τι μια α­πό τις ε­ναλ­λα­κτι­κές δυ­να­τό­τη­τες για τη δι­α­κυ­βέρ­νη­ση της χώ­ρας έ­χει ο­ρι­στι­κά «κα­εί»: Α­ριθ­μη­τι­κά η δυ­να­τό­τη­τα συ­νερ­γα­σί­ας της Ν.Δ. με τη Χρυ­σή Αυ­γή και τους Α­ΝΕΛ (συ­να­σπι­σμός Μπαλ­τά­κου), ή­ταν μέ­χρι τη δο­λο­φο­νί­α του Φύσ­σα μί­α α­πό τις δυ­να­τό­τη­τες του με­γα­λύ­τε­ρου κόμ­μα­τος που κυ­βερ­νά­ει σή­με­ρα. Κι ας σκί­ζουν τα ι­μα­τιά τους ό­τι δεν το συ­ζή­τη­σαν, δεν το σκέ­φτη­καν ή δεν το ε­ξέ­τα­σαν. Δεν τους πι­στεύ­ουν πολ­λοί.

Οι άλ­λες (α­ριθ­μη­τι­κές) εκ­δο­χές εί­ναι η συμ­μα­χί­α της Ν.Δ. με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε μια κυ­βέρ­νη­ση με­γά­λου συ­να­πι­σμού, ή μια κυ­βέρ­νη­ση της Κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ή η ε­πα­νά­λη­ψη της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης Ν.Δ.-Κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς. Στην Ευ­ρώ­πη κα­μί­α κυ­βέρ­νη­ση κεν­τρο­δε­ξιάς-κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς δεν έ­χει κυ­βερ­νή­σει πά­νω α­πό μί­α τε­τρα­ε­τί­α κα­θώς οι ζη­μι­ές ε­νός α­πό τους δύ­ο ε­ταί­ρους, της α­ρι­στε­ράς, εί­ναι πάν­τα πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρες α­πό τα κέρ­δη και η ε­σω­τε­ρι­κή δυ­να­μι­κή των κομ­μά­των σπρώ­χνει σε άλ­λες συμ­μα­χί­ες. Αν αυ­τό ι­σχύ­ει σε πε­ρι­ό­δους σχε­τι­κά ο­μα­λές, ι­σχύ­ει πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στις κρί­σεις.

Τι μέ­νει; Η «κόκ­κι­νη α­ριθ­μη­τι­κή». Ό­λοι οι κυ­βερ­νη­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί προ­ϋ­πο­θέ­τουν τη συμ­με­το­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­φό­σον εί­ναι βε­βαί­ως πρώ­το κόμ­μα. Ου­δείς ό­μως σχη­μα­τι­σμός α­π’ ό­σους εμ­φα­νί­ζον­ται στην ε­κλο­γι­κή α­ριθ­μη­τι­κή έ­χει εκ­δη­λώ­σει προ­θυ­μί­α να συμ­πρά­ξει στην κόκ­κι­νη α­ριθ­μη­τι­κή.

Χθες, ο Σπύ­ρος Λυ­κού­δης κά­λε­σε την κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά να συ­ζη­τή­σει τους ό­ρους της συ­νερ­γα­σί­ας της, προ­φα­νώς για να κυ­βερ­νή­σει. Με ποι­ον; Κα­μί­α συ­ζή­τη­ση δεν έ­χει νό­η­μα ε­άν δεν μπει και στις πι­θα­νές α­παν­τή­σεις αυ­τού του ε­ρω­τή­μα­τος. Ό­χι ό­μως με ό­ρους σχη­μα­τι­σμών και α­νάγ­κης να ε­πι­βι­ώ­σει ε­κεί­νο ή το άλ­λο κόμ­μα. Αλ­λά με α­παν­τή­σεις για το προς τα πού και με ποι­ον οι δυ­νά­μεις αυ­τές θέ­λουν να κα­τευ­θύ­νουν τη χώ­ρα. Μο­νο­σή­μαν­τες α­παν­τή­σεις δεν φθά­νουν α­κό­μα και αν αυ­τές α­κού­γον­ται «με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κές» ή «υ­πεύ­θυ­νες». Π.χ. το «μέ­σα ή έ­ξω α­πό το ευ­ρώ», εί­ναι έ­να πο­λύ α­πλό δί­λημ­μα, τό­σο α­πλό που δεν α­παν­τά­ει στο ε­ρώ­τη­μα πό­σο α­κρι­βό νό­μι­σμα θα μπο­ρού­σε να αν­τέ­ξει μια οι­κο­νο­μί­α ό­πως η ελ­λη­νι­κή;

Έ­χει η κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά μια δι­κή της πο­λι­τι­κή για την α­νά­πτυ­ξη, για την υ­γεί­α, για τις συν­τά­ξεις, για τη ναυ­τι­λί­α, για την εκ­παί­δευ­ση, για τη φο­ρο­λο­γί­α, για την α­πα­σχό­λη­ση και τις α­μοι­βές και γνω­ρί­ζει α­πό πού και πώς θα χρη­μα­το­δο­τη­θούν, ή α­πλά εί­ναι έ­να πα­ρα­κο­λού­θη­μα των πο­λι­τι­κών των άλ­λων; Α­πό τέ­τοι­ες α­παν­τή­σεις θα κρι­θεί τε­λι­κά η θέ­ση της στην α­ριθ­μη­τι­κή της ε­ξου­σί­ας, ε­φό­σον πεί­σει τους πο­λί­τες ό­τι έ­χει λό­γο ύ­παρ­ξης. Δι­ό­τι στις τε­λευ­ταί­ες ε­κλο­γές δυ­σκο­λεύ­τη­κε να το κά­νει.

Πολ­λοί νο­μί­ζουν ό­τι οι α­γο­ρές που θα ε­κτο­ξεύ­σουν τη χώ­ρα στην α­νά­πτυ­ξη θα κα­τα­στή­σουν πε­ριτ­τά τέ­τοι­α ε­ρω­τή­μα­τα, κα­θώς η ά­νο­δος της οι­κο­νο­μί­ας θα ο­δη­γή­σει τους ψη­φο­φό­ρους στον ε­πα­να­πα­τρι­σμό στα κόμ­μα­τα του πα­λιού δι­κομ­μα­τι­σμού. «Στην Ελ­λά­δα που γνω­ρί­ζου­με», ό­πως εί­χε πει ο αν­τι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης. Ό­πως δη­μι­ούρ­γη­σε την κα­τάρ­ρευ­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος η κρί­ση, έ­τσι η α­νά­καμ­ψη θα το α­να­στή­σει. Χρει­ά­ζον­ται με­τα­φυ­σι­κές ι­κα­νό­τη­τες για να πι­στέ­ψει κα­νείς αυ­τή την εκ­δο­χή. Και αυ­τές ε­πι­δει­κνύ­ουν, α­πό την ε­κτί­μη­ση του α­πο­τε­λέ­σμα­τος των ευ­ρω­ε­κλο­γών, τα δύ­ο κόμ­μα­τα που κυ­βερ­νούν τη χώ­ρα. «Η χώ­ρα κυ­βερ­νι­έ­ται» ε­πι­μέ­νουν «ως έ­χει». Χρει­ά­ζον­ται μι­κρές δι­α­κο­σμη­τι­κές κι­νή­σεις, έ­νας-δύ­ο βου­λευ­τές α­πό ε­δώ, α­να­κύ­κλω­ση των γνω­στών προ­σώ­πων α­πό ε­κεί στην κυ­βέρ­νη­ση, και χρή­μα­τα για έν­τα­ση της «κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής» (μοί­ρα­σμα με­τρη­τών,προσ­λή­ψεις). Κι ό­μως, η χώ­ρα δεν αν­τέ­χει στη συ­νέ­χι­ση των «ί­δι­ων πρα­κτι­κών με λι­γό­τε­ρα χρή­μα­τα» (Σ. Τσα­κυ­ρά­κης). Για αυ­τή έ­χουν κά­τι να πουν ό­σοι ο­νει­ρεύ­ον­ται τη νε­κρα­νά­στα­ση του χώ­ρου α­νά­με­σα στη Ν.Δ. και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;

p­r­o­t­a­g­on.gr