Του Νίκου Πατσαρίνου*

Σε λί­γες η­μέ­ρες θα ο­δη­γη­θού­με στις κάλ­πες για τρι­πλές ε­κλο­γές. Κα­τά την διά­ρκεια των πε­ρι­ο­δει­ών μας σε ό­λο το Νο­μό, αυ­τό που ει­σπράτ­του­με εί­ναι ό­τι οι πο­λί­τες, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό την κομ­μα­τι­κή α­να­φο­ρά τους, αι­σθά­νον­ται την α­νάγ­κη σ’ αυ­τές ε­δώ τις ε­κλο­γές να δώ­σουν έ­να η­χη­ρό μή­νυ­μα α­να­τρο­πής αυ­τής της κα­τά­στα­σης. Δεν πά­ει άλ­λο η α­νερ­γί­α, η φτώ­χεια, η φο­ρο­ε­πι­δρο­μή, η συρ­ρί­κνω­ση του ει­σο­δή­μα­τος, η φτω­χο­ποί­η­ση και δι­ά­λυ­ση της με­σαί­ας τά­ξης.

Ό­σον α­φο­ρά τις πε­ρι­φε­ρεια­κές ε­κλο­γές, το γε­γο­νός ό­τι η αρ­χή της λει­τουρ­γί­ας της Πε­ρι­φέ­ρειας ως αι­ρε­τής συ­νέ­πε­σε με τη δι­οί­κη­ση Τα­τού­λη, εί­χε αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πει­ες στην α­πο­δο­χή του θε­σμού της Πε­ρι­φε­ρεια­κής Αυ­το­δι­οί­κη­σης α­πό την κοι­νω­νί­α.

Το κα­θε­στώς Τα­τού­λη με την αν­τι­δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γί­α του και τον προ­σω­πο­κεν­τρι­κό χα­ρα­κτή­ρα του, την α­δι­α­φα­νή λει­τουρ­γί­α του και την έλ­λει­ψη δη­μό­σιας λο­γο­δο­σί­ας, ι­δι­αι­τέ­ρως δε με την α­που­σί­α ο­ποι­ασ­δή­πο­τε κοι­νω­νι­κής συμ­με­το­χής, ε­πέ­δρα­σε κα­τα­λυ­τι­κά ώ­στε η αι­ρε­τή Πε­ρι­φέ­ρεια, να μην αγ­κα­λια­στεί α­πό τους πο­λί­τες και την κοι­νω­νί­α. Ε­πί πλέ­ον η κοι­νω­νί­α δεν έ­νοι­ω­σε κον­τά της την Πε­ρι­φέ­ρεια, στα μι­κρά και με­γά­λα προ­βλή­μα­τά της ι­δι­αί­τε­ρα αυ­τή την ε­πο­χή που μα­στί­ζε­ται α­πό βα­θιά αν­θρω­πι­στι­κή κρί­ση και πρω­το­φα­νή α­νερ­γί­α.

Ό­χι μό­νο δεν αν­τέ­δρα­σε στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο α­σφυ­κτι­κό πλαί­σιο του Καλ­λι­κρά­τη, στις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων, αλ­λά αν­τί­θε­τα υ­πήρ­ξε ο προ­νο­μια­κός συ­νο­μι­λη­τής του Φού­χτελ και ο υ­μνη­τής των πο­λι­τι­κών του.

Έ­τσι η κοι­νω­νί­α μέ­σα α­πό το κα­θε­στώς Τα­τού­λη αν­τε­λή­φθη την Πε­ρι­φέ­ρεια σαν μια γρα­φει­ο­κρα­τι­κή δο­μή κα­τα­νο­μής των κον­δυ­λί­ων του Ε­ΣΠΑ στους Δή­μους με προ­σω­πι­κά κομ­μα­τι­κά κρι­τή­ρια και μια δι­α­χεί­ρι­ση των πό­ρων του Ε­ΣΠΑ με κρι­τή­ρια ι­δι­ω­τι­κής ε­πι­χεί­ρη­σης και α­που­σί­α στοι­χει­ώ­δους δη­μο­κρα­τι­κού α­να­πτυ­ξια­κού σχε­δια­σμού.

Ε­μείς αυ­τό δεν το θέ­λου­με και μπο­ρού­με να το αλ­λά­ξου­με. Με μια Πε­ρι­φέ­ρεια α­γω­νι­στι­κή, δι­εκ­δι­κη­τι­κή, μα­χη­τι­κή θέ­λου­με και μπο­ρού­με να α­σκή­σου­με μια πραγ­μα­τι­κή πε­ρι­φε­ρεια­κή πο­λι­τι­κή και να αλ­λά­ξου­με ρό­τα, στην ί­δια τη θε­σμι­κή πο­ρεί­α και στην ι­στο­ρι­κή δι­α­δρο­μή της Δευ­τε­ρο­βάθ­μιας Αυ­το­δι­οί­κη­σης.

Θέ­λου­με και μπο­ρού­με να α­σκή­σου­με έ­να ε­ναλ­λα­κτι­κό μον­τέ­λο με δη­μο­κρα­τί­α, δι­α­φά­νεια και συμ­με­το­χή των πο­λι­τών. Μό­νο με την ε­νί­σχυ­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­με­το­χής, με τη θέ­σπι­ση του θε­σμού του το­πι­κού δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, με την καλ­λι­έρ­γεια ε­νια­ίας πε­ρι­φε­ρεια­κής συ­νεί­δη­σης, με τους πο­λί­τες πα­ρόν­τες μπο­ρού­με να ε­νι­σχύ­σου­με τον προ­γραμ­μα­τι­κό και α­να­πτυ­ξια­κό ρό­λο της Πε­ρι­φέ­ρειας.

Έ­ναν α­να­πτυ­ξια­κό προ­γραμ­μα­τι­σμό που θα ε­πι­κεν­τρω­θεί στην έ­ξο­δο της Πε­λο­πον­νή­σου α­πό την κρί­ση και στη δη­μι­ουρ­γί­α των προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την πα­ρα­γω­γι­κή της α­να­συγ­κρό­τη­ση και την α­νά­πτυ­ξη.

Ε­μείς δι­εκ­δι­κού­με μια α­νά­πτυ­ξη με την κοι­νω­νί­α, για την κοι­νω­νί­α. Μια α­νά­πτυ­ξη για ό­λους.

Για­τί α­νά­πτυ­ξη με με­γά­λο τμή­μα της κοι­νω­νί­ας μας στο πε­ρι­θώ­ριο, με χι­λιά­δες ά­νερ­γους, με μεί­ω­ση του ει­σο­δή­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει.

Ε­μείς θα πα­λέ­ψου­με για μια α­νά­πτυ­ξη που θα έ­χει α­πο­δέ­κτη τον άν­θρω­πο και τε­λι­κό στό­χο την το­πι­κή ευ­η­με­ρί­α του και ό­χι το κε­φά­λαι­ο και τις πε­ρι­βό­η­τες α­γο­ρές.

Γι’ αυ­τό θα α­γω­νι­στού­με, για μια α­νά­πτυ­ξη χω­ρίς α­πο­κλει­σμούς, με αλ­λη­λεγ­γύ­η και δί­χτυ προ­στα­σί­ας για ό­λους. Με α­ξι­ο­ποί­η­ση των δε­ξι­ο­τή­των ό­λων των ερ­γα­ζό­με­νων, με δη­μι­ουρ­γί­α νέ­ων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, με στα­θε­ρή ερ­γα­σί­α και α­ξι­ο­πρε­πή μι­σθό.

Μια α­νά­πτυ­ξη βα­σι­σμέ­νη στη γνώ­ση, στην και­νο­το­μί­α, την έ­ρευ­να, την τε­χνο­λο­γί­α, την το­πι­κή ε­ξει­δί­κευ­ση, αλ­λά και στους πα­ρα­δο­σια­κούς μας πυ­λώ­νες, τον του­ρι­σμό και τη γε­ωρ­γί­α, μέ­σα α­πό μια πα­ρα­γω­γι­κή στρα­τη­γι­κή για την ύ­παι­θρο χώ­ρα και μια στρα­τη­γι­κή α­νά­πτυ­ξη του ε­ναλ­λα­κτι­κού πο­λυ­θε­μα­τι­κού του­ρι­σμού. Μια α­νά­πτυ­ξη φι­λι­κή στο πε­ρι­βάλ­λον που θα προ­ω­θεί μια οι­κο­νο­μί­α πιο α­πο­δο­τι­κή στη χρή­ση των πό­ρων.

Α­πα­ραί­τη­τη ό­μως προ­ϋ­πό­θε­ση για τη βι­ώ­σι­μη α­νά­πτυ­ξη που ε­μείς θέ­λου­με εί­ναι η ο­λο­κλή­ρω­ση και η βελ­τί­ω­ση υ­πο­δο­μών που εί­ναι στά­σι­μες ε­δώ και μια δε­κα­ε­τί­α.

Ε­κτός α­πό τον αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μο Α­θή­νας – Κα­λα­μά­τας, κα­νέ­να έρ­γο υ­πο­δο­μών δεν έ­χει καν δρο­μο­λο­γη­θεί στην Πε­λο­πόν­νη­σο. Ο­λυμ­πί­α Ο­δός, σι­δη­ρό­δρο­μος, εκ­συγ­χρο­νι­σμός κει βελ­τί­ω­ση εγ­κα­τα­στά­σε­ων α­ε­ρο­δρο­μί­ου και λι­μέ­νων, πε­ρι­βαλ­λον­τι­κή προ­στα­σί­α ευ­αί­σθη­των πε­ρι­ο­χών εί­ναι έρ­γα πνο­ής που θα α­πο­τε­λέ­σουν την α­ναγ­καί­α βά­ση πά­νω στην ο­ποί­α θα στη­ρι­χθεί η ε­πα­νεκ­κί­νη­ση της οι­κο­νο­μί­ας και που ε­μείς θα προ­σπα­θή­σου­με και θα α­γω­νι­στού­με με κά­θε τρό­πο να υ­λο­ποι­ή­σου­με, α­ξι­ο­ποι­ών­τας κά­θε χρη­μα­το­δο­τι­κό ερ­γα­λεί­ο.

Ε­μείς με την κοι­νω­νί­α μπρο­στά θα α­γω­νι­στού­με για να γί­νει το ό­ρα­μά μας πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Να πά­με την Πε­λο­πόν­νη­σο ψη­λά στην θέ­ση που της α­ξί­ζει με­τα­ξύ των Πε­ρι­φε­ρει­ών στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη, μέ­σα α­πό μια α­ει­φό­ρο α­νά­πτυ­ξη, με ε­πί­κεν­τρο τον άν­θρω­πο να ε­ξα­σφα­λί­σου­με α­ξι­ο­πρε­πή ερ­γα­σί­α και ποι­ό­τη­τα ζω­ής στους κα­τοί­κου της, τέ­τοι­α ώ­στε οι νέ­οι να ε­πι­στρέ­ψουν στον τό­πο τους και να ζή­σουν και να δη­μι­ουρ­γή­σουν σ’ αυ­τόν.

*Περιφερειακός Σύμβουλος – Υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας
με τον συνδυασμό «Πελοπόννησος Πρώτα»