Της Στέλλας Χρηστέα*

Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται και δημιουργεί αναχώματα υποδοχής της οργής, της δυσαρέσκειας, της αγανάκτησης που νιώθει ένα τμήμα του λαού μας από τις πολιτικές που υλοποιούνται και αυτά τα συναισθήματα πρέπει να διοχετευτούν σε τέτοιες πολιτικές και κομματικές λύσεις που δεν αμφισβητούν τις αιτίες που γέννησαν αυτή την κατάσταση. Αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι την πλήρη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του και την ανάδειξη του σε κυβέρνηση. Τώρα, που ο χώρος έμεινε ορφανός, ήρθε η ΛΑ.ΕΝ. του χρόνια σ’ αυτό το κουρμπέτι Λαφαζάνη, να καλύψει αυτό το κενό.

Επειδή όμως κανείς τους δεν έπεσε από τον ουρανό, ας θυμηθούμε:

1] Για τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη: Όχι μόνο αποδέχτηκαν τη συμφωνία – προοίμιο του νέου μνημονίου, αλλά απέφευγαν «σαν ο διάολος το λιβάνι» να την φέρουν στη Βουλή για να μην εκτεθούν, καθώς τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο να την υπερψηφίσουν. Ορίστε οι δηλώσεις των στελεχών της ΛΑΕΝ εκείνη την περίοδο:

• «Η συμφωνία με τους πιστωτές δεν είναι απαραίτητο, ούτε υποχρεωτικό να έρθει στη Βουλή» (Π. Λαφαζάνης – συνέντευξη στην εφημερίδα «Αγορά» στις 28/02/2015).
• « (…) Απορώ με τη βιασύνη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί μέσα στο μυαλό τους έχουν ότι αυτό είναι ένα μνημόνιο όπως αυτά που υπέγραφαν αυτοί και βιάζονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα έρθει, για να το ψηφίσουν ως μνημόνιο. Εμείς τους λέμε ότι δεν είναι μνημόνιο και γι’ αυτό δε χρειάζεται να έρθει και να ψηφιστεί από τη Βουλή (…) Δε θα κάνουμε τη χάρη στο ΚΚΕ, που λέει να έρθει η συμφωνία στη Βουλή για να την ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να εκτεθεί» (Δ. Στρατούλης – συνέντευξη στον ΑΝΤ1 στις 28/02/2015).

2] Για την 47σέλιδη πρόταση της «κυβερνώσας Αριστεράς», που ελάχιστα διέφερε από την πρόταση Κομισιόν – ΕΚΤ – ΔΝΤ, η οποία τέθηκε στο δημοψήφισμα:

• Άλλος έλεγε ότι αποτελεί πρόταση της κυβέρνησης: «Πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί απόρροια συμβιβασμών, που έχει συντελεστεί κατόπιν πολύμηνων συζητήσεων με τους λεγόμενους “θεσμούς”. Και αυτό είναι μια πρόταση της κυβέρνησης κατ’ ελάχιστον, προκειμένου να βρεθεί μια συμβιβαστική συμφωνία η οποία θα είναι θετική για την ελληνική πλευρά. Περί αυτού πρόκειται (…) Περιέχει αμοιβαίες υποχωρήσεις προκειμένου να βρεθούν συναινετικές λύσεις» (Π. Λαφαζάνης – Τοποθέτηση στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, 05/06/2015).
• Άλλος έλεγε ότι δεν αποτελεί πρόταση της κυβέρνησης: «Οι 47 σελίδες δεν είναι πρόταση της κυβέρνησης… Η πρόταση της κυβέρνησης είναι οι προγραμματικές της δεσμεύσεις (…)» (Στ. Λεουτσάκος – συνέντευξη στον ΑΝΤ1, 08/06/2015).
• Αλλος έλεγε ότι είναι «το όριο (…) ένας βαρύς συμβιβασμός που δεν μπορεί να γίνει βαρύτερος (…)» (Θ. Πετράκος – συνέντευξη στο ΣΚΑΪ, 12/06/2015).

Πολυγλωσσία και πλήρης υποταγή στη σκοπιμότητα της στιγμής, που δεν ήταν άλλη από την προετοιμασία του κλίματος αποδοχής του νέου μνημονίου.

3] Όσο για την πρόταση νόμου για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων που κατέθεσε το ΚΚΕ στις 25/02/2015; Εκεί, οι της «Αριστερής Πλατφόρμας» έδωσαν ρεσιτάλ αφωνίας.

Εύλογο το ερώτημα στις σημερινές συνθήκες: Γιατί οι της «Λαϊκής Ενότητας» όχι μόνο δε λένε ν’ απαρνηθούν το ρόλο τους μετά τα αποκαλυπτήρια, αλλά τον ανανεώνουν ζητώντας τη λαϊκή ψήφο; Μήπως τον έμαθαν τόσο καλά που δεν μπορούν να τον αποχωριστούν; Το κάνουν από αφέλεια; Από κεκτημένη ταχύτητα;

Συνειδητά επιλέγουν να συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι, αποδεικνύοντας τη χρησιμότητά τους για το σύστημα.

ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ: να κρατηθεί ζωντανή η πολύ χρήσιμη για το σύστημα αυταπάτη ότι μπορεί τάχα να υπάρξει στο έδαφος του καπιταλισμού ξέφωτο για το λαό με μια διαφορετική διαχείριση.

• Γι’ αυτό το δίλημμα «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί» που χρεοκόπησε, το ξανασερβίρουν ρετουσαρισμένο με λίγη προσθήκη «εθνικού νομίσματος».
• Γι’ αυτό συγχρονίζονται και με τους υπόλοιπους «σπεσιαλίστες» των «μεταβατικών» προγραμμάτων (βλ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αλαβάνο, αλλά και ορισμένους άσπονδους «φίλους» του ΚΚΕ), που «τη δουλεύουν καλά την παραμύθα».
• Γι’ αυτό και τα αστικά ΜΜΕ, που δήθεν τους πολεμούν, προβάλλουν τα «κατορθώματά» τους με τόση λεπτομέρεια, την ώρα που έχουν στην πραγματικότητα θάψει την πλούσια πολιτική δραστηριότητα και τις θέσεις του ΚΚΕ.

Πλέον πείρα μαζεύτηκε αρκετή και ήρθε η ώρα να βγουν συμπεράσματα. Ας σκεφτεί όλα τα παραπάνω κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος που πλήττεται από την αντιλαϊκή λαίλαπα. Ιδιαίτερα αξίζει να τα σκεφτεί ένας ριζοσπαστικός κόσμος που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ μπορεί να εμποδίσει και την εφαρμογή των μνημονίων και να απορρίψει νέες παγίδες ταυτόσημες με αυτές του Γενάρη του ’15 με τους «αντιμνημονιακούς» που πολύ γρήγορα γίνονται «μνημονιακοί».

Ενίσχυση του ΚΚΕ για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία όπου την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι αυτοί που φέρνουν τα μνημόνια, δηλαδή το κεφάλαιο και η ΕΕ. 

*Μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ