Tου Γιάννη Παντελάκη

Είναι τόσο αδέξιοι οι δεξιοί; Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος απαντάς απερίφραστα καταφατικά. Τόσο και πολύ περισσότερο. Δεν μπορούν να οργανώσουν μια ψηφοφορία για την κορυφαία κομματική τους διαδικασία. Να εκλέξουν αρχηγό. Υπάρχουν ευθύνες; Επίσης απαντάς κατηγορηματικά ναι. Σε ποιους; Στον Μεϊμαράκη, τον Παπαμιμίκο, την εταιρεία; Προφανώς σε όλους, σε κάποιους, ας βρουν οι ίδιοι σε ποιους. Έχει ενδιαφέρον ωστόσο, πως ακόμα και ένα γεγονός που οφείλεται σε τεχνικά προβλήματα ή απουσία οργάνωσης, έγινε αντικείμενο εσωκομματικής διαμάχης. Βγήκαν ήδη τα μαχαίρια και ακονίζονται.

Ωστόσο, το ερώτημα αν είναι τόσο αδέξιοι, έχει απαντηθεί πολύ περισσότερο καιρό πριν την αναβληθείσα ψηφοφορία της Κυριακής. Και έχει απαντηθεί σε πολύ πιο ουσιαστικό επίπεδο από αυτό που ανέδειξε το περιστατικό της Κυριακής. Από τότε, που δυο άλλα κόμματα, κατάφερναν και κυβερνούσαν ή κυβερνούν με το πρόγραμμα που (θεωρητικά και λογικά), ανήκε στην Νέα Δημοκρατία. Της πήραν τα πολιτικά επιχειρήματα, τα προσάρμοσαν στις δικές τους ιδιαιτερότητες και κυβερνούσαν. Αφήνοντας τη Ν.Δ. σε ρόλο παρατηρητή. Για χρόνια. Συμβαίνει και στις ημέρες μας.

Η ανικανότητα της εγχώριας συντηρητικής παράταξης, δεν αποδεικνύεται επειδή δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει μια ψηφοφορία. Άλλωστε,  η σχέση της με την τεχνολογία δεν ήταν ποτέ καλή. Δυο χρόνια πριν, τον Νοέμβριο του 2013, ο Αντώνης Σαμαράς υποσχόταν πως σ’ ένα χρόνο θα είχαμε wi-fi και internet δωρεάν σ έναν χρόνο από τότε. Το μόνο δωρεάν wife  και internet που μπορούμε να έχουμε σήμερα, είναι αυτό του γείτονα αν το έχει ελεύθερο και δεν βάλει κωδικό πρόσβασης. Η Ν.Δ. πάντα ήταν πίσω από την εποχή της.  Και σε αυτό το θέμα, αλλά και στα πιο ουσιαστικά.

Η πολιτική αδεξιότητα, συνδέεται με ιστορικές αιτίες. Και είναι πολλές. Ωστόσο, το αποτέλεσμα,  μετράει πάντα. Και αυτό,  το είδαμε παλαιότερα με το ΠΑΣΟΚ και πολύ πρόσφατα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δυο αυτά κόμματα, παρ’ ότι ισχυριζόντουσαν ότι έχουν ένα διαφορετικό πολιτικό-ιδεολογικό πρόσημο, κατάφεραν να “κλέβουν” την ιδεολογική πλατφόρμα της συντηρητικής παράταξης. Και να κυβερνούν.

Ενδεικτικό είναι, πως παρότι τα συντηρητικά κόμματα, καταφέρνουν να βρίσκονται στην εξουσία στην συντριπτική πλειονότητα των χωρών της Ε.Ε., οι εγχώριοι εκφραστές τους μόνο αρνητικά πρόσημα έχουν. Επίσης ενδεικτικό είναι, πως παρότι η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αδυνατεί να διαχειριστεί τα πιο απλά προβλήματα που προκύπτουν, το υποτιθέμενο αντίπαλο δέος, αδυνατεί να ορθώσει έναν εναλλακτικό πολιτικό λόγο, να γίνει ελκυστικό, να δημιουργήσει δυναμική ανάκτησης της εξουσίας.

Πριν από αρκετά χρόνια, συζητώντας  μ’ έναν αρχηγό της Ν.Δ. (ο οποίος αρκετά αργότερα εκλέχτηκε πρωθυπουργός) για τις πιθανότητες να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές το κόμμα του, ήταν σίγουρος.  Παρότι οι δημοσκοπήσεις δεν συμφωνούσαν σε κάτι τέτοιο. Έδειχναν ένα μετέωρο αποτέλεσμα. Όταν φτάσαμε σ’ εκείνο το βράδυ της Κυριακής, φαινόταν να επιβεβαιώνεται.

Τόσο, ώστε ο εκπρόσωπός του (ο στενότερος συνεργάτης του), νωρίς το βράδυ έκανε δηλώσεις νίκης. Οι επόμενες ώρες τον διέψευσαν. Οι εκλογές χάθηκαν και το αντικείμενο σχολιασμού τις επόμενες ημέρες, ήταν η κίνηση ενός στελέχους της Ν.Δ., το οποίο το βράδυ της Κυριακής πίστεψε πως κέρδισαν και είχε πάει στο υπουργείο Άμυνας ν’ αναλάβει!

Η Ν.Δ., έχει ένα πρόβλημα ταυτότητας διαχρονικά σχεδόν. Το οποίο αδυνατεί να λύσει. Ιστορικά, ταλαντεύεται ανάμεσα σε ιδεολογήματα τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά τα ιδεολογήματα, στον λαϊκισμό, την δημαγωγία και την ανάγκη να κερδίσει με κάθε τρόπο την εξουσία. Όλα αυτά μπερδεύονται με τέτοιο τρόπο ώστε να εμφανίζουν ένα κόμμα, όχι πολυτασικό, αλλά χωρίς σαφή ταυτότητα. Ένα κόμμα παράλληλα που δεν παραδέχτηκε ποτέ τα λάθη του παρελθόντος του. Στο οποίο εμφανιζόταν με διαφορετικά ονόματα, αλλά αποτελούσε την ίδια πολιτική έκφραση.

Αυτό το ιδεολογικό συνονθύλευμα, το είδαμε στις προεκλογικές παρουσίες των υποψηφίων τώρα. Κάθε ένας, έλεγε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ακόμα και σε ότι αφορά την διαχείριση των σοβαρών θεμάτων που προκύπτουν. Ενδεικτικό παράδειγμα η πολιτική τους συμπεριφορά όταν έπρεπε να τοποθετηθούν απέναντι στο ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ που προέκυψε από τις αναφορές Τσίπρα και Παυλόπουλου. Δεν είχαν μια ανάλογη έστω, τεκμηριωμένη απάντηση. Όλοι εμφανίστηκαν σχεδόν αρνητικοί παρότι τρείς μήνες πριν μιλούσαν για την αναγκαιότητα ευρύτερων συναινέσεων για να μην οδηγηθούμε εκτός κοινού νομίσματος. Μια μικρή τρικυμία.

Η αναβολή των εσωκομματικών εκλογών για τεχνικούς λόγους, θα μπορούσε να συμβεί και σε άλλους. Ο τρόπος που το διαχειρίστηκαν μας δείχνει ότι οι “άλλοι”, θα το έκαναν καλύτερα. Η απαξίωση που έρχεται ως συνέπεια της αναβολής των εσωκομματικών εκλογών, έχει τις ουσιαστικές της αιτίες αλλού…

liberal.gr