Της Εμμανουέλας Αάμερ Μουλατσιώτη
Η ίδια η ζωή είναι ένα πεδίο μάχης λένε πολλοί,και πιθανότατα έχουν δίκιο. Μα αν η ίδια η ζωή είναι μια συνεχόμενη μάχη τότε αναπόφευκτα στη ζωή υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι νικητές και ποιοι πρέπει να θεωρούνται χαμένοι; Και τελικά μήπως όσοι στα μάτια μας φαντάζουν νικητές είναι στην πραγματικότητα ηττημένοι και τούμπαλιν;;;
Νικητές. Από παιδιά σε κάθε παιχνίδι επιθυμούσαμε να νικήσουμε. Και αυτή η επιθυμία δεν έχει ακόμα ξεθωριάσει από τις ψυχές μας ακόμα και αν έχουμε -άλλοι λίγο άλλοι πολύ -μεγαλώσει. Ποιος όμως στη ζωή που δεν είναι απλό και παιδικό παιχνίδι κρατάει το σκορ; Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως νικήσαμε; Έχει σημασία αν μας θαυμάζουν; Αν έχουμε χρήματα; Αν κινούμε τα νήματα στις ζωές όλων; Αν μας φοβούνται; Αν πάντοτε το θέλημα μας είναι νόμος και το καπρίτσιο μας διαταγή για όλους τους άλλους; Μας κάνει κάτι από τα παραπάνω νικητές;
Και ποιοι είναι οι χαμένοι; Όσοι παρέμειναν αγαθοί και εξαπατήθηκαν; Όσοι δεν έκαναν ότι τους πρόσταζαν οι καιροί και παραγκωνίσθηκαν, όσοι αγωνίστηκαν τίμια και έχασαν; Αυτοί είναι οι χαμένοι;
Για να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει αρχικά να πάψουμε να σκεφτόμαστε με γνώμονα το συμφέρον. Για να τα μετρήσουμε όλα της ζωής τα δώρα σωστά πρέπει να κινδυνέψουμε να τα χάσουμε. Μόνο σαν έχεις βρεθεί ένα βήμα πριν από το γκρεμό κατανοείς τι έχει αξία. Μόνο τότε παύεις να μετράς και αρχίζεις να εκτιμάς τα πάντα στη ζωή. Και ναι, τότε πια καταλαβαίνεις…
Καταλαβαίνεις πως αυτά που στη ζωή μετρούν δεν είναι όσα κέρδισες ,μα το πως τα κέρδισες, μιας και καλύτερα να χάνεις παρά άδικα να νικάς. Δεν έχει νόημα στη ζωή το πόσα έχασες μα αν βρήκες τελικά τον εαυτό σου. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Άλλες φορές κερδίζουμε ,άλλες χάνουμε μα πάντοτε μια αρχή πρέπει να διέπει τη ζωή μας: Χαμένος είναι μόνο αυτός που στη ζωή δεν θα αγωνιστεί…
Επισκεφθείτε και το blog μου : vrestifwnisou.blogspot.gr
