H φράση του Α. Τσίπρα «τώρα να σηκώσουμε τα μανίκια» αποτυπώνει τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αφενός μεν τη δικαίωση μιας στρατηγικής που ξετυλίχθηκε με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, και ολοκληρώθηκε με την πτώση της κυβέρνησης αφού αυτή δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει τους 180 βουλευτές ώστε να εκλέξει ΠτΔ, και πλέον η χώρα οδηγείται στις κάλπες στις 25 Ιανουαρίου 2015.
Αφετέρου όπως έλεγαν στενοί του συνεργάτες ” τώρα η ευρωπαϊκή και όχι μόνο η ελληνική Αριστερά βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας της”. Ο Α. Τσίπρας γνωρίζει ότι “το σύστημα περιμένει τον ΣΥΡΙΖΑ στη γωνία”, κατανοεί ότι “το κλίμα τρομοκρατίας που θα επιδιώξει να επιβάλλει ο Α. Σαμαράς στη πορεία προς τις κάλπες θα θυμίζει δεκαετία του 50”, και ταυτόχρονα παρακολουθεί τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων εταίρων.
Στην Κουμουνδούρου πάντως σχεδιάζουν την τακτική τους θέτοντας τρεις άξονες:
Ο πρώτος να εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως “δύναμη ευθύνης”, επιχειρώντας να μεταφέρει το παιχνίδι στην πραγματική πολιτική, αφήνοντας “τον Α. Σαμαρά στον μονήρη δρόμο της καταστροφής”. Και ταυτόχρονα ο ενοποιητικός πολιτικός του λόγος να λειτουργήσει συσπειρωτικά στην κοινωνία, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την “κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ”.
Ο δεύτερος έχει να κάνει με το ζήτημα των συμμαχιών. Η δέσμευση ότι και “αυτοδύναμοι θα επιδιώξουμε συμμαχίες” δείχνει το μέγεθος των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Γι αυτό και ο Α. Τσίπρας επιμένει στην “πλατιά εκλογική συμμαχία σε ισχυρές προγραμματικές βάσεις” ώστε να μη βρεθεί προ εκπλήξεων. Δεν παραλείπει βέβαια να στέλνει και αυστηρά μηνύματα. Πως αλλιώς να εξηγηθεί η μάλλον αυστηρή προειδοποίηση ” ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έρχεται να ανακαταλάβει δομές και προνόμια της εξουσίας, έρχετια να τις αλλάξει και να καταργήσει προνόμια” κυρίως προς το εσωκομματικό του ακροατήριο
Ο τρίτος έχει να κάνει με την Ευρώπη. Το γεγονός ότι σύμπασα, από διαφορετικές αφετηρίες, γηραιά Ήπειρος παρακολουθεί την “ελληνική άνοιξη”, δημιουργεί επιπλέον ευθύνες. Η συμμαχία του Νότου, το “σπάσιμο” της γερμανικής κυριαρχίας, αποτελούν για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες πρώτη προτεραιότητα. Στόχος αναμφίβολα υψηλός όπως όμως έλεγε και έμπειρος κοινοβουλευτικός ” η Αριστερά στα δύσκολα μεγαλούργησε”.
newpost.gr
