Του Θόδωρου Σταυριανόπουλου*

Η  κρί­ση για άλ­λη μια φο­ρά θα θε­ω­ρη­θεί ό­τι «έ­πε­σε α­πό τον ου­ρα­νό».

Η α­δυ­να­μί­α ου­σι­α­στι­κής α­νά­λυ­σης των γε­γο­νό­των, πολ­λές φο­ρές δη­μι­ουρ­γεί νε­ο­μυ­θο­λο­γί­ες α­νά­λο­γες και αν­τί­στοι­χες κά­θε φο­ρά του ρεύ­μα­τος και της ε­νο­χής που ως πο­λι­τι­κό φαι­νό­με­νο ε­πι­κρα­τεί στην κοι­νή γνώ­μη. Αυ­τό έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα να α­πο­τε­λεί γε­γο­νός που με τον πιο σκαι­ό τρό­πο, ση­μα­δεύ­ει μια δε­δο­μέ­νη ι­στο­ρι­κή συγ­κυ­ρί­α ρί­χνον­τας μο­νό­πλευ­ρα ευ­θύ­νες σε κά­ποι­ους, που μάλ­λον, δεν αν­τι­στοι­χούν σύμ­φω­να πάν­τα με την κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Στην Ελ­λά­δα ε­δώ και πολ­λά χρό­νια εί­μα­στε μάρ­τυ­ρες του φαι­νο­μέ­νου της προ­κή­ρυ­ξης των πρό­ω­ρων ε­θνι­κών ε­κλο­γών. Το χρο­νι­κό εύ­ρος που ο­ρί­ζε­ται συν­ταγ­μα­τι­κά α­πό τη μια ε­κλο­γι­κή α­να­μέ­τρη­ση στην άλ­λη εί­ναι η τε­τρα­ε­τί­α. Η ε­ξάν­τλη­ση της τε­τρα­ε­τί­ας έ­χει συμ­βεί ε­λά­χι­στες φο­ρές, δι­ό­τι έ­τσι βο­λεύ­ει τους ε­κά­στο­τε κυ­βερ­νών­τες. Κά­θε φο­ρά ε­πι­κα­λού­με­νοι δι­ά­φο­ρους λό­γους προ­στρέ­χουν στον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας και αυ­τός αν­τί να τους δι­ώ­ξει κα­κήν κα­κώς κά­θε­ται και τους α­κού­ει και συμ­φω­νεί μα­ζί τους. Έ­τσι έ­χει κα­θι­ε­ρω­θεί α­πό τη μια η συν­τα­γή των πρό­ω­ρων ε­θνι­κών ε­κλο­γών και α­πό την άλ­λη τα «τρικ» των α­να­σχη­μα­τι­σμών. Τα προ­βλή­μα­τα της Ελ­λά­δος δε λύ­νον­ται με συ­νε­χείς α­να­σχη­μα­τι­σμούς κά­νον­τας αλ­λα­γή προ­σώ­πων σε δι­ά­φο­ρα κυ­βερ­νη­τι­κά πό­στα. Ε­δώ η λα­ϊ­κή σο­φί­α λέ­ει: «άλ­λα­ξε ο Μα­νω­λιός και φό­ρε­σε τα ρού­χα του αλ­λι­ώς».  Τα προ­βλή­μα­τα της Ελ­λά­δος δε λύ­νον­ται κά­νον­τας Υ­πουρ­γούς κά­ποι­ους τύ­πους που εί­τε ε­πί σει­ρά ε­τών στο πα­ρελ­θόν δι­ε­τέ­λε­σαν υ­πουρ­γοί και μας έ­ρι­ξαν στα βρά­χια, εί­τε κά­ποι­ους «τζάμ­πα μάγ­κες» που κά­νον­τας τους ε­πα­να­στά­τες, ί­δρυ­σαν ( α­πό)-κόμ­μα­τα και στο ά­κου­σμα υ­πουρ­γο­ποί­η­ση τα ξέ­χα­σαν ό­λα και  ε­πι­στρέ­φουν τρέ­χον­τας να μας «σώ­σουν». Η ε­πα­νί­δρυ­ση του κρά­τους α­παι­τεί να γί­νουν κοι­νο­βου­λευ­τι­κές ε­πα­να­στά­σεις σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα. Στην οι­κο­νο­μί­α, στη δη­μό­σια δι­οί­κη­ση (δεν μπο­ρεί να συ­νε­χί­ζει να πο­ρεύ­ε­ται η χώ­ρα με αυ­τήν την τε­ρά­στια αν­τι­α­να­πτυ­ξια­κή γρα­φει­ο­κρα­τί­α), στη Δι­και­ο­σύ­νη ( δεν μπο­ρεί να εκ­κρε­μούν χι­λιά­δες δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις που εί­τε α­φο­ρούν εί­σπρα­ξη δη­μό­σι­ων ε­σό­δων εί­τε κα­τη­γο­ρί­ες προ­σώ­πων). Πρέ­πει να συμ­βούν ρι­ζο­σπα­στι­κέ­ς  αλ­λα­γές στη χώ­ρα μας. Δυ­στυ­χώς ό­μως η κυ­βέρ­νη­ση έ­χει δι­α­λέ­ξει ως βη­μα­τι­σμό το ση­μει­ω­τόν και την ό­πι­σθεν και ως γλώσ­σα συ­νεν­νό­η­σης-υ­πο­τα­γής με τους ε­ταί­ρους το “y­es m­an”.

Το γε­γο­νός ό­τι αιφ­νι­δι­α­στή­κα­με α­πό την κρί­ση σαν να «έ­πε­σε α­πό τον ου­ρα­νό», δεν εί­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­ο. Αν εί­χα­με δι­εισ­δυ­τι­κή α­να­λυ­τι­κή μα­τιά, θα βλέ­πα­με το πού πη­γαί­νει η οι­κο­νο­μί­α της χώ­ρας μας έγ­και­ρα και ί­σως αυ­τή η μα­τιά να ή­ταν ι­κα­νή στην α­πο­τρο­πή της κρί­σης.  Έ­να μαύ­ρο πέ­πλο ε­νο­χής δι­α­μορ­φώ­θη­κε και α­πο­τέ­λε­σε καρ­πό μιας φο­βε­ρά ελ­λι­πούς ερ­μη­νεί­ας. Μέ­σα σ’ έ­να τέ­τοι­ο κα­κο­στη­μέ­νο σκη­νι­κό θε­ώ­ρη­σης των πραγ­μά­των πέ­φτου­με θύ­μα­τα της α­δυ­να­μί­ας μας να α­να­λύ­σου­με τη ρο­ή των πραγ­μά­των και να προ­σεγ­γί­σου­με την ου­σί­α των ε­ξε­λί­ξε­ων και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να συμ­βάλ­λου­με α­πο­φα­σι­στι­κά στη «γρα­φή της ι­στο­ρί­ας». Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα μα­ζί με το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό στη χώ­ρα μας  έ­χει α­πα­ξι­ω­θεί λό­γω της έν­το­νης κομ­μα­τι­κο­ποί­η­σης, της α­νυ­παρ­ξί­ας ι­κα­νών η­γε­τών, της ε­πα­να­χρη­σι­μο­ποί­η­σης των ί­δι­ων α­πο­τυ­χη­μέ­νων στε­λε­χών, της α­νι­κα­νό­τη­τας των πο­λι­τι­κών να δι­α­χει­ρι­στούν ε­περ­χό­με­νες κρί­σεις, της α­πο­στρο­φής των νέ­ων α­πό την πο­λι­τι­κή κα­θώς ε­πί­σης ση­μαν­τι­κό ρό­λο στην έλ­λει­ψη ι­κα­νών πο­λι­τι­κών στε­λε­χών έ­χει παί­ξει και ο έν­το­νος κα­τα­κερ­μα­τι­σμός και η δη­μι­ουρ­γί­α πολ­λών νέ­ων κομ­μά­των. Δεν εί­ναι δυ­να­τόν σε μια μι­κρή χώ­ρα ό­πως η Ελ­λά­δα να συμ­με­τέ­χουν στις πρό­σφα­τες Ευ­ρω­ε­κλο­γές 42 κόμ­μα­τα. Χρή­σι­μο ε­δώ εί­ναι να α­να­φέ­ρω ό­τι το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό α­κο­λου­θεί την πε­πα­τη­μέ­νη ο­δό του «φαί­νε­σται» α­κο­λου­θών­τας α­πό κον­τά την τη­λε­ο­πτι­κή κά­με­ρα. Έ­τσι ο πο­λί­της α­η­διά­ζει συ­ναν­τών­τας «παν­στρα­τιά» πο­λι­τι­κών να α­φι­ε­ρώ­νουν α­τέ­λει­ω­τες ώ­ρες σε πα­νη­γύ­ρια, α­νού­σι­ες εκ­δη­λώ­σεις, γι­ορ­τές και εκ­κλη­σια­σμούς, ε­νώ θα μπο­ρού­σαν να υ­πήρ­χαν αυ­στη­ρές εκ­προ­σω­πή­σεις.

O πρω­θυ­πουρ­γός σταθ­μί­ζον­τας τα ψη­φο­θη­ρι­κά ο­φέ­λη που θα προ­κύ­ψουν α­πό το μη πο­λω­τι­κό κλί­μα των Ευ­ρω­ε­κλο­γών, α­πό το μοί­ρα­σμα του δή­θεν «πλε­ο­νά­σμα­τος», την ε­πι­κεί­με­νη έ­ξο­δο στις «α­γο­ρές», την εί­σο­δο στην πο­λι­τι­κή σκη­νή του κόμ­μα­τος «ΤΟ ΠΟ­ΤΑ­ΜΙ», (το ο­ποί­ο εμ­βο­λί­ζει τον κύ­ριο αν­τί­πα­λό του τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) , τα εύ­ση­μα που α­να­μέ­νει να του α­πο­δο­θούν κα­τά την ε­πί­σκε­ψη στην χώ­ρα μας της καγ­κε­λα­ρί­ου κ. Μέρ­κελ, αλ­λά και την ε­κλο­γή του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας το Μάρ­τιο του 2015, θα δι­α­λέ­ξει ως «α­ναγ­κα­στι­κή» η­με­ρο­μη­νί­α προ­σφυ­γής στις κάλ­πες τον Ι­α­νουά­ριο του 2015.

Υ­Γ1: Ο α­να­σχη­μα­τι­σμός εί­ναι τό­σο ρι­ζι­κός και τό­σο δο­μι­κός που το Υ­πουρ­γι­κό σχή­μα θα έ­χει μό­νο 45 ά­το­μα.

Υ­Γ2: Ο α­να­σχη­μα­τι­σμός εί­ναι τό­σο σα­ρω­τι­κός που κα­νέ­νας α­πό τους κολ­λη­τούς του Σα­μα­ρά και Βε­νι­ζέ­λου δεν α­πο­μα­κρύν­θη­κε.

*Μα­θη­μα­τι­κός-Πε­ρι­φε­ρεια­κός Σύμ­βου­λος