Της Εμμανουέλα Αάμερ Μουλατσιώτη
Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε το χαμό που έχει δημιουργηθεί με τις καταλήψεις στα σχολεία. Βολές μεταξύ πολιτικών κομμάτων, μεταξύ μαθητών και δασκάλων -καθηγητών ακόμα και μεταξύ δασκάλων -γονιών. Μια σύγχυση με τα Μ.Μ.Ε. να προσπαθούν άλλες φορές να ρίξουν λάδι στη φωτιά και άλλοτε να συμβιβάσουν καταστάσεις. Και οι πνευματικοί μας ταγοί; Απόντες, όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια.
Η παιδεία αιμορραγεί. Την ακρωτηριάζουν σιγά -σιγά εδώ και χρόνια. Η Ελλάδα παλαιότερα είχε ένα από τα πιο αποδοτικά εκπαιδευτικά συστήματα. Το οποίο και ”πούλησε” μαζί με τόσα άλλα στο βωμό της μαζοποίησης, της παγκοσμιοποίησης και της Ενωμένης Ευρώπης. Κι έτσι τα αρχαία παραγκωνίσθηκαν, τα θρησκευτικά γελοιοποιήθηκαν και εν τέλει καταργήθηκαν και η ιστορία μεταποιήθηκε κατά το δοκούν και την εκάστοτε χρηματοδότηση των γνωστών -αγνώστων ”Σώρρος” σε διάφορους Τατσόπουλους και Ρεπούση. Τα αποτελέσματα αυτών των αλλαγών;
Τα βλέπουμε και δεν μας αρέσουν. Είναι όμως και οι καταλήψεις η λύση; Όχι. Αλλά με ποια ιδανικά αυτή η επιμελώς τυφλωμένη πνευματικά νέα γενιά θα πάρει θέση; Πως όταν από τους νέους έχεις στερήσει σαν κράτος την ιστορική τους ταυτότητα, την πίστη τους, την ίδια τους την προσωπικότητα και αυταξία επιτάσεις να κάνουν το σωστό; Μήπως αυτά δεν είναι τα αποτελέσματα της ασυδοσίας; Μια γενιά δίχως αξίες και με ψευδελευθερίες τι άλλο μπορεί να κάνει; Αντιστέκεται στην αδικία. Όμως κανείς δεν της έμαθε πως αγώνας δεν είναι μόνο τα συνθήματα και οι καταλήψεις.
Κανείς δεν της έμαθε πως αγώνα πρέπει να κάνεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Αγώνα όχι αόριστα ενάντια σε κάθε εξουσία. Αγώνα πρώτα ενάντια στον κακό σου εαυτό, πρέπει να κάνεις. Να αλλάξει ο καθένας μας προσωπικά και σαν αυτά τα ”προσωπικά” γίνουμε πολλά τότε μοιραία είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι θα αλλάξουμε και τον κόσμο μας. Θα επιτύχουμε όπου τόσες προηγούμενες γενιές απέτυχαν. Όσο εμείς παραμείνουμε ευσυνείδητοι, πατριώτες(με την πραγματική έννοια και προς Θεού μακριά από φασιστικά δόγματα),ταπεινοί, γεμάτοι ελπίδα θάρρος και αγάπη, το μέλλον μας ανήκει. Όσο σεβόμαστε αξίες, δανικά και εν τέλει τον ίδιο μας τον εαυτό θα είμαστε πνευματικά ελεύθεροι και μοιραία θα αναγκαστούν να μας σεβαστούν και οι άλλοι. Έχουμε επιλογή. Μπορούμε να αλλάξουμε, μπορούμε να αγωνιστούμε. Αυτή είναι η δύναμη μας!!!
