Του Θό­δω­ρου Σταυ­ρι­α­νό­που­λου*

Προ­ε­δρευ­ό­με­νη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α­εί­ναι τύ­πος κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας, ό­που η ε­κλεγ­μέ­νη α­πό τον λα­ό κυ­βέρ­νη­ση παίρ­νει τις πο­λι­τι­κές α­πο­φά­σεις. Αρ­χη­γός του κρά­τους εί­ναι ο Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας, ο ο­ποί­ος εί­ναι αι­ρε­τός και δεν έ­χει ου­σι­α­στι­κές πο­λι­τι­κές αρ­μο­δι­ό­τη­τες.  ( Αυ­τό εί­ναι το πο­λί­τευ­μα της Ελ­λά­δας)

Ή­δη έ­χει α­νοί­ξει η κου­βέν­τα γύ­ρω α­πό την ε­κλο­γή Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας που θα γί­νει το Μάρ­τιο του 2015. Στη χώ­ρα μας συ­νη­θί­ζε­ται τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια να ε­κλέ­γε­ται Πρό­ε­δρος έν­το­να πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νο ά­το­μο, συ­νη­θί­ζε­ται να ε­κλέ­γε­ται Πρό­ε­δρος εί­τε έ­νας πρώ­ην Πρω­θυ­πουρ­γός, εί­τε έ­νας πρώ­ην Υ­πουρ­γός, εί­τε έ­νας αρ­χη­γός ε­νός μι­κρού «α­πο­τυ­χη­μέ­νου» κόμ­μα­τος. Ε­μείς οι  πο­λί­τες κά­θε φο­ρά δι­α­πι­στώ­νου­με ό­τι ο Πρό­ε­δρος έ­χει δι­α­κο­σμη­τι­κό ρό­λο και οι δα­πά­νες για την προ­ε­δρί­α της δη­μο­κρα­τί­ας να ε­πι­βα­ρύ­νουν δυ­σα­νά­λο­γα τον ε­τή­σιο κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό μας. Σπά­νι­ες και α­σή­μαν­τες ή­ταν οι πα­ρεμ­βά­σεις των Προ­έ­δρων της Δη­μο­κρα­τί­ας σε ό­σα συ­νέ­βαι­ναν τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια στη χώ­ρα μας που βυ­θι­ζό­ταν στην οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση, κα­θώς και στο α­νύ­παρ­κτο κρά­τος που υ­πήρ­χε.

Ο Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας συ­νη­θί­ζε­ται στη χώ­ρα μας να διά­γει βί­ο πο­λυ­τε­λεί­ας, με έ­ναν α­ξι­ο­πρό­σε­χτο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό που θα τον ζή­λευ­αν αρ­κε­τοί Πρό­ε­δροι άλ­λων κρα­τών. Η Προ­ε­δρί­α της Δη­μο­κρα­τί­ας για την προ­στα­σί­α του Προ­έ­δρου δι­α­θέ­τει έ­ναν υ­περ­βο­λι­κό α­ριθ­μό (λου­φα­δό­ρων και γλει­ψι­μα­τι­ών) α­στυ­νο­μι­κών, ό­ταν γει­το­νι­ές της Α­θή­νας με αυ­ξη­μέ­νη εγ­κλη­μα­τι­κό­τη­τα και τε­ρά­στια προ­βλή­μα­τα κά­νουν μαύ­ρα μά­τια για να δουν α­στυ­νο­μι­κό. Ε­δώ τί­θε­ται το ε­ρώ­τη­μα α­πό ποι­ον κιν­δυ­νεύ­ει ο Πρό­ε­δρος; Κιν­δυ­νεύ­ει μή­πως για τις ση­μαν­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και α­πο­φά­σεις που πο­τέ δεν πή­ρε υ­πέρ της φτώ­χιας ε­νάν­τια στα με­γά­λα συμ­φέ­ρον­τα, την πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τα, τα λα­μό­για και τον υ­πό­κο­σμο;

Σε πολ­λά μέ­ρη του κό­σμου ό­που το πο­λί­τευ­μα εί­ναι δη­μο­κρα­τι­κό, ο Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας εί­ναι έ­νας α­πλός, α­ξι­ο­πρε­πής, σε­βα­στός και χω­ρίς πο­λυ­τέ­λει­ες μορ­φω­μέ­νος άν­θρω­πος. Θα α­να­φέ­ρω το πα­ρά­δειγ­μα του Χο­σέ Μου­χί­τα Προ­έ­δρου της Ου­ρου­γουά­ης του ο­ποί­ου δι­α­δι­κτυα­κό δη­μο­σί­ευ­μα που δι­ά­βα­σα πρό­σφα­τα α­πο­τέ­λε­σε την αι­τί­α και α­φορ­μή να γρά­ψω αυ­τόν τον σύν­το­μο προ­βλη­μα­τι­σμό ή άρ­θρο.

Ο Πρό­ε­δρος της Ου­ρου­γουά­ης Χο­σέ Μου­χί­τα που το προ­σω­νυ­μιό του εί­ναι «El P­r­e­s­i­d­e­te p­o­b­re m­as» που σε α­πλά ελ­λη­νι­κά ση­μαί­νει «φτω­χός πρό­ε­δρος» εί­ναι έ­να πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση για τους πο­λι­τι­κούς μας, δι­ό­τι α­πε­χθά­νε­ται τα προ­ε­δρι­κά προ­νό­μια. Ε­πί­σης ο ί­διος έ­χει ε­πι­λέ­ξει να μην φρου­ρεί­ται α­πό α­στυ­νο­μι­κούς και σω­μα­το­φύ­λα­κες, να ντύ­νε­ται α­πλά και κά­θε μή­να να δω­ρί­ζει το 90% του μι­σθού του σε φι­λαν­θρω­πι­κούς σκο­πούς, κα­θώς ε­πί­σης να μη δι­α­θέ­τει προ­σω­πι­κό τρα­πε­ζι­κό λο­γα­ρια­σμό. Ζει (φω­το­γρα­φί­α) μα­ζί με το σκύ­λο του και την σύ­ζυ­γο του σε έ­να α­γρό­κτη­μα που α­νή­κει σε αυ­τήν και για τις με­τα­κι­νή­σεις του χρη­σι­μο­ποι­εί το μο­να­δι­κό αν­τι­κεί­με­νο που έ­χει στην ι­δι­ο­κτη­σί­α του και εί­ναι έ­να V­o­l­k­s­w­a­g­en.  Ο Σκα­ρα­βαί­ος έ­χει πά­ρει τη θέ­ση της κρα­τι­κής λι­μου­ζί­νας. Πολ­λές φο­ρές μοι­ρά­ζει στους δρό­μους ε­νη­με­ρω­τι­κά-κα­ταγ­γελ­τι­κά φυλ­λά­δια. Με ό­λα αυ­τά έ­χει κα­τα­φέ­ρει η χώ­ρα του η Ου­ρου­γουά­η να κα­τα­τάσ­σε­ται πλέ­ον δεύ­τε­ρη στις λι­γό­τε­ρο δι­ε­φθαρ­μέ­νες χώ­ρες της Λα­τι­νι­κής Α­με­ρι­κής εμ­πνέ­ον­τας σε­βα­σμό με την α­πλό­τη­τά του.

Με­τά α­πό ό­λα αυ­τά δε βλέ­πω το λό­γο για­τί να μην προ­τα­θεί ως Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας έ­νας α­πλός κα­θη­με­ρι­νός άν­θρω­πος αν­τί μιας «ξα­να­ζε­στα­μέ­νης σού­πας». Δε βλέ­πω το λό­γο για­τί να α­να­τρέ­ξουν οι «κρα­τούν­τες» στην εύ­ρε­ση υ­πο­ψη­φί­ων προ­έ­δρων δια  της γνω­στής συν­τα­γής των πρώ­ην ό­πως α­νέ­φε­ρα στην αρ­χή. Το κύ­ρος και το πο­λι­τι­κό α­νά­στη­μα του Προ­έ­δρου α­να­δει­κνύ­ε­ται α­πό τις ρι­ζο­σπα­στι­κές α­πο­φά­σεις-πα­ρεμ­βά­σεις του κα­θώς και α­πό τη στά­ση και συμ­πε­ρι­φο­ρά του που δυ­στυ­χώς στο πα­ρελ­θόν αυ­τά δεν τα έ­χου­με δει α­πό Προ­έ­δρους. Α­φού ό­μως δι­α­κο­σμη­τι­κός εί­ναι ο ρό­λος του Προ­έ­δρου τό­τε πο­λύ υ­πέ­ρο­χα μπο­ρούν να τον υ­πη­ρε­τή­σουν χω­ρίς σπα­τά­λες και πο­λυ­τέ­λει­ες, πολ­λοί α­ξι­ο­πρε­πείς, α­πλοί, κα­θη­με­ρι­νοί άν­θρω­ποι. Έ­τσι θα δο­θεί στην κοι­νω­νί­α το μή­νυ­μα και ί­σως να α­πο­τε­λέ­σει την α­φε­τη­ρί­α μιας  νέ­ας Ελ­λά­δας,  του ή­θους, της α­πλό­τη­τας και της α­ξι­ο­πρέ­πειας. Ε­πί­σης αυ­τή η λύ­ση ε­κτι­μώ ό­τι θα συγ­κεν­τρώ­σει τον α­παι­τού­με­νο α­ριθ­μό ψή­φων (180) και δεν θα χρεια­στούν να γί­νουν ε­κλο­γές για αυ­τό το λό­γο.

Υ­Γ1. Το ό­ρα­μα της ε­θνι­κής μας α­νά­πλα­σης πρέ­πει να το σχε­δι­ά­σου­με, πρέ­πει να το προ­τεί­νου­με, πρέ­πει να το φω­νά­ξου­με. Μό­νο του μην πε­ρι­μέ­νου­με να πέ­σει α­π’ τον ου­ρα­νό.

Υ­Γ2. Δεν χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με τους αν­θρώ­πους, τις πρά­ξεις τους χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με.

*Μα­θη­μα­τι­κός-Πε­ρι­φε­ρεια­κός Σύμ­βου­λος