Είναι να γελάει κανείς… που θα έλεγε και ο αείμνηστος Συρίγος. Καθημερινά παρακολουθούμε το άγχος όσων βλέπουν στον εαυτό τους τον “γαλάζιο Τσίπρα”,να πείσουν και… κάποιον άλλο.

Εκτός δηλαδή από τον εαυτό τους. Γιατί φυσικά, η σχετική συζήτηση σε αντέχει σε σοβαρή επιχειρηματολογία, αποδεικνύει ωστόσο πόσο αποπροσανατολισμένη είναι μια γενιά ανεπαρκών ανθρώπων. Που δεν έχουν το θάρρος να κοιτάξουν τον καθρέφτη. Και εξαντλούνται σε διάλογο με τον εαυτό τους, μπροστά σε… χαλασμένους καθρέφτες.

Δεν αξίζει ούτε να συζητήσει κανείς σοβαρά την υπόθεση εργασίας ότι η Κεντροδεξιά, δηλαδή η παράταξη της ευθύνης και του μέτρου θα πρέπει να αναζητήσει κάποιον σαν τον Αλέξη Τσίπρα, για να νικήσει τον σημερινό Πρωθυπουργό και να επιστρέψει στην εξουσία.

Όλοι αυτοί οι ανεπαρκείς και χωρίς αυτογνωσία υποψήφιοι… σωτήρες, είναι τόσο αντιστόρητοι, που δεν θυμούνται καν το παράδειγμα του Κώστα Καραμανλή.

Ο ανιψιός του Εθνάρχη άλλαξε γενιά το 1997 στην Κεντροδεξιά. Μόνο που το έκανε, για να κομίσει ένα διαφορετικό υπόδειγμα υποψηφίου πρωθυπουργού, απέναντι στον έμπειρο  Κώστα Σημίτη.

Αυτό επιβάλλει η κοινή λογική και το πολιτικό μάρκετινγκ. Να θέτεις στην κρίση των πολιτών διαφορετικό μοντέλο. Όχι διαφορετική εκδοχή του ίδιου μοντέλου.

Για να μην σταθούμε στην ουσία του πράγματος. Στο ότι η Κεντροδεξιά δεν χρειάζεται να αλλάξει γενιά, αλλά μυαλά. Και είναι αυταπόδεικτο πλέον, ότι στη γενιά… του Τσίπρα, υπάρχουν πολλά γερασμένα μυαλά.

ysterografa.gr