«Στην Πε­λο­πόν­νη­σος Οι­κο­λο­γι­κή πα­ρα­κο­λου­θού­με σο­κα­ρι­σμέ­νοι να συ­νε­χί­ζουν χω­ρίς στα­μα­τη­μό, πα­ρά τις εκ­κλή­σεις για ά­με­ση κα­τά­παυ­ση του πυ­ρός, οι ε­χθρο­πρα­ξί­ες οι ο­ποί­ες έ­χουν στοι­χί­σει πολ­λές ζω­ές, κυ­ρί­ως α­μά­χων στη Λω­ρί­δα της Γά­ζας, με ε­κα­τον­τά­δες νε­κρούς και χι­λιά­δες τραυ­μα­τί­ες, α­νά­με­σά τους και πολ­λών γυ­ναι­κών και παι­δι­ών. Δεν μπο­ρεί να τη­ρη­θεί έ­στω μια ο­λι­γό­ω­ρη ε­κε­χει­ρί­α για αν­θρω­πι­στι­κούς λό­γους α­φού η μια με­τά την άλ­λη κα­ταρ­ρέ­ουν. Οι πρά­ξεις βί­α­ς του Ισ­ρα­ήλ α­σφα­λώς και βρί­σκον­ται ε­κτός πλαι­σί­ου του δι­ε­θνούς δι­καί­ου.  Ε­πι­τέ­λους οι εκ­κλή­σεις της δι­ε­θνής κοι­νό­τη­τας, του Συμ­βου­λί­ου Α­σφα­λεί­ας και του Ευ­ρω­κοι­νο­βου­λί­ου για τερ­μα­τι­σμό της βί­ας πρέ­πει να ει­σα­κου­στούν και να ε­φαρ­μο­στούν στην πρά­ξη.  Οι η­γέ­τες και των δυ­ο πλευ­ρών πρέ­πει να πά­ρουν ε­κεί­νες τις α­πο­φά­σεις που χρει­ά­ζε­ται για να τερ­μα­τι­στεί η βί­α, πρέ­πει να παύ­σουν πυρ ά­με­σα και ο­λο­κλη­ρω­τι­κά, προ­κει­μέ­νου να σω­θούν οι άν­θρω­ποι και η ει­ρή­νη στην πε­ρι­ο­χή.» Το­νί­ζει σε α­να­κοί­νω­σή του ο πε­ρι­φε­ρεια­κός συν­δυα­σμός «Πε­λο­πόν­νη­σος Οι­κο­λο­γι­κή» για τα αι­μα­τη­ρά γε­γο­νό­τα που ε­ξε­λίσ­σον­ται στη Λω­ρί­δα της Γά­ζας, με ε­κα­τον­τά­δες νε­κρούς και χι­λιά­δες τραυ­μα­τί­ες, α­νά­με­σά τους και πολ­λών γυ­ναι­κών και παι­δι­ών.

Ε­πί­σης, στην α­να­κοί­νω­ση του συν­δυα­σμού ε­πι­ση­μαί­νε­ται ό­πως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά δη­λώ­νει η ε­πι­κε­φα­λής Δή­μη­τρα Λυμ­πε­ρο­πού­λου: «Δεν αρ­κούν πλέ­ον τα κλά­μα­τα των αν­θρώ­πων του Ο­Η­Ε», η δι­ε­θνής κοι­νό­τη­τα δεν μπο­ρεί να συ­νε­χί­σει να πα­ρα­μέ­νει ου­σι­α­στι­κά α­δρα­νής, ο­φεί­λει να α­να­λά­βει δρά­ση για τον ά­με­σο τερ­μα­τι­σμό των βομ­βαρ­δι­σμών, την α­πό­συρ­ση των χερ­σαί­ων δυ­νά­με­ων, την αν­τι­με­τώ­πι­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης και τη δι­ε­ρεύ­νη­ση εγ­κλη­μά­των πο­λέ­μου και κα­τα­πά­τη­σης αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των.  Ό­σο ό­μως, δεν έ­χου­με μια μό­νι­μη λύ­ση με πυ­λώ­νες το σε­βα­σμό στη δι­ε­θνή νο­μι­μό­τη­τα και την ύ­παρ­ξη δύ­ο κρα­τών, η βί­α θα εί­ναι α­να­πό­φευ­κτη. Μό­νο μια λύ­ση μέ­σω δι­α­πραγ­μά­τευ­σης, που θα βα­σί­ζε­ται σε δύ­ο κρά­τη που ζουν δί­πλα δί­πλα και σέ­βον­ται το έ­να το άλ­λο, θα φέ­ρει μια βι­ώ­σι­μη ει­ρή­νη. Αν­τί για βομ­βαρ­δι­σμούς και ρου­κέ­τες, η ει­ρη­νι­κή συ­νύ­παρ­ξη α­πο­τε­λεί τη μό­νη βι­ώ­σι­μη λύ­ση για τους λα­ούς της πε­ρι­ο­χής αλ­λά η δι­και­ο­σύ­νη και η ύ­παρ­ξη δύ­ο κρα­τών α­πο­τε­λούν α­πα­ραί­τη­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις της.

Η Πε­λο­πόν­νη­σος Οι­κο­λο­γι­κή υ­πο­στη­ρί­ζει τη δη­μι­ουρ­γί­α ε­νός α­νε­ξάρ­τη­του, κυ­ρί­αρ­χου, αλ­λά και βι­ώ­σι­μου Πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους για να υ­πάρ­ξει μό­νι­μη και ο­ρι­στι­κή λύ­ση στην πε­ρι­ο­χή, γε­γο­νός που θα α­πο­τε­λεί σύμ­φω­να με την Δή­μη­τρα Λυμ­πε­ρο­πού­λου «και ι­στο­ρι­κά δί­και­η ε­ξέ­λι­ξη, προς ό­φε­λος τε­λι­κά και των δυ­ο πλευ­ρών». Προς την κα­τεύ­θυν­ση αυ­τή, η δι­ε­θνής κοι­νό­τη­τα ο­φεί­λει να στη­ρί­ξει ά­με­σα τι­ς ε­νέρ­γει­ες δη­μι­ουρ­γί­ας και α­να­γνώ­ρι­σης πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Υ­πο­στη­ρί­ζου­με την οι­κο­δό­μη­ση πο­λύ­πλευ­ρης κουλ­τού­ρας ει­ρή­νης, με την ε­νί­σχυ­ση του ρό­λου του Ο­Η­Ε ως παγ­κό­σμιου ορ­γα­νι­σμού δι­α­χεί­ρι­σης συγ­κρού­σε­ων και τη λει­τουρ­γί­α Δι­ε­θνούς Ποι­νι­κού Δι­κα­στη­ρί­ου για εγ­κλή­μα­τα πο­λέ­μου με ου­σι­α­στι­κές αρ­μο­δι­ό­τη­τες σε ό­λες τις χώ­ρες χω­ρίς ε­ξαι­ρέ­σεις. H E.E. πρέ­πει να α­σκή­σει με­γα­λύ­τε­ρη πί­ε­ση στις δυ­ο πλευ­ρές, για την ε­ξεύ­ρε­ση βι­ώ­σι­μης, μα­κρο­χρό­νιας ει­ρη­νι­κής λύ­σης.

Έ­χουν ό­λοι δι­καί­ω­μα να ζουν με α­ξι­ο­πρε­πή τρό­πο, μια ει­ρη­νι­κή ζω­ή, με ε­λευ­θε­ρί­α και με σε­βα­σμό των αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των τους, σε  χώ­ρες που θα α­να­πτύσ­σουν σχέ­σεις κα­λής γει­το­νί­ας με­τα­ξύ τους.

Ε­νώ­νου­με τις φω­νές μας με αυ­τούς που ζη­τούν α­πό τις δύ­ο πλευ­ρές να στα­μα­τή­σουν α­μέ­σως τις ε­χθρο­πρα­ξί­ες.

Εί­μα­στε στο πλευ­ρό ό­λων ό­σων θέ­λουν να υ­πάρ­ξει α­σφά­λεια, που θέ­λουν ει­ρή­νη, αν­θρώ­πι­να δι­και­ώ­μα­τα, κα­λύ­τε­ρη ζω­ή.

Εί­μα­στε στο πλευ­ρό ό­λων ό­σων ζη­τά­νε να στα­μα­τή­σει ε­πι­τέ­λους αυ­τός ο πό­λε­μος που δια­ρκεί δε­κα­ε­τί­ες. Η λο­γι­κή της βί­ας ως μέ­σο ε­πί­λυ­σης των προ­βλη­μά­των σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν φέρ­νει λύ­σεις. Ο σε­βα­σμός του δι­ε­θνούς δι­καί­ου, οι ε­λευ­θε­ρί­ες και η δι­α­σφά­λι­ση αν­θρώ­πι­νων ό­ρων για α­ξι­ο­πρε­πή ζω­ή για ό­λους τους θα ο­δη­γή­σουν σε μια μα­κρο­χρό­νια ει­ρή­νη στην πε­ρι­ο­χή που τό­σο πο­λύ α­νάγ­κη το έ­χει.­»