Γράφει ο Γιώργος Κανέλης*
Δεν πρόλαβε καν να στεγνώσει το μελάνι με το οποίο υπογράφθηκε η διαβόητη «εθνική συμφωνία» ΓΣΕΕ και εργοδοτικών οργανώσεων και για να μην υπάρχουν αυταπάτες και παρερμηνείες, ο ΣΕΒ έσπευσε να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο δημοσιοποιώντας τις «κανονικές» του θέσεις, όπως τις κατέθεσε επισήμως στην επιτροπή των Εμπειρογνωμόνων.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο ΣΕΒ με απύθμενο θράσος ζητάει: α) απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, β) κατάργηση της Διαιτησίας του ΟΜΕΔ, γ) υπερίσχυση των (δυσμενέστερων για τους εργαζόμενους) επιχειρησιακών ΣΣΕ, δ) ουσιαστική κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος, δ) κατάργηση της συνδικαλιστικής προστασίας και των συνδικαλιστικών αδειών.
Αυτά για όσους είχαν αυταπάτες, ότι οι εργοδότες και ειδικά ο ΣΕΒ μπορεί να στηρίξει φιλεργατικές θέσεις.
Είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει ότι στη σημερινή συγκυρία ο Κοινωνικός Διάλογος γύρω από το εργασιακό, είναι ένας στημένος διάλογος μέσα σε ένα ήδη ναρκοθετημένο πεδίο και ότι μόνο επικοινωνιακές ανάγκες εξυπηρετεί.
Παρόλα αυτά, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προχώρησε, χωρίς βεβαίως να έχει εξουσιοδοτηθεί, χωρίς να έχει ενημερώσει τα όργανα της Συνομοσπονδίας, ούτε να συνεννοηθεί με τις άλλες δυνάμεις, σε ένα κείμενο συμφωνίας με τους εργοδότες για το εργασιακό, με στόχο υποτίθεται να κτιστεί κοινό «εθνικό μέτωπο» εργαζομένων, εργοδοτών και Κυβέρνησης απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών ενόψει της 2η αξιολόγησης το φθινόπωρο.
Ουσιαστικά, οι εργοδότες συμφώνησαν να υπογράψουν ένα ανέξοδο για αυτούς κείμενο, το οποίο μπορεί να είναι καλό για τις δημόσιες σχέσεις τους με την Κυβέρνηση και τη ΓΣΕΕ, αλλά για τους εργαζόμενους που καθημερινά βιώνουν την εργασιακή ζούγκλα της απληρωσιάς, της ανασφάλιστης εργασίας, τους μισθούς πείνας, την εργοδοτική τρομοκρατία και την γενικευμένη εφαρμογή όλου του μνημονιακού αντεργατικού οπλοστασίου, φαντάζει το λιγότερο υποκριτικό, αν δεν ξεχειλίζουν ήδη από την οργή.
Πέραν της μεγάλης πιθανότητας, όπως δείχνει η μέχρι σήμερα εμπειρία, οι δανειστές να πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων το κείμενο της «εθνικής συμφωνίας» και να επιβάλλουν τις δικές τους γνωστές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η ίδια η συμφωνία περιέχει πολλά σημεία τα οποία αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να περάσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα με τη σφραγίδα της συναίνεσης.
Άλλωστε τα θολά σημεία της Συμφωνίας είναι αυτά πάνω στα οποία πατάει ο ΣΕΒ και ζητάει την πλήρη υιοθέτηση των θέσεων του.
Άλλωστε, στο κείμενο της Συμφωνίας, υπάρχει πλήρης αποδοχή της καθιέρωσης των βέλτιστων πρακτικών στις εργασιακές σχέσεις (δηλαδή των νεοφιλελεύθερων ευελιξιών), υπάρχει αναφορά στην ανάγκη του εκσυγχρονισμού του συνδικαλιστικού νόμου ο οποίος δήθεν έχει προβλήματα κακής εφαρμογής (!), είναι εμφανής η απουσία αναφοράς στο ρόλο του ΟΜΕΔ, όπως και η απουσία σύνδεσης της επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων με τις επιχειρησιακές ΣΣΕ, ώστε αυτές να μην υπερισχύουν εφόσον είναι δυσμενέστερες, η μετενέργεια κά.
Η Κυβέρνηση και ο ΣΕΒ κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Θέλουν να αποσπάσουν συναίνεση για τις αντεργατικές αλλαγές που θα της επιβάλλουν όχι μόνο οι δανειστές αλλά και οι ίδιοι οι εργοδότες από την πίσω πόρτα (με τη γνωστή μέθοδο του «κουκουλοφόρου»), ξεχνώντας της υπογραφή τους.
Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με την κίνηση της να υπογράψει τη συμφωνία κινδυνεύει να εκτεθεί για πολλοστή φορά στα μάτια των εργαζομένων, ιδίως αν τα αντεργατικά μέτρα του φθινοπώρου φέρουν τη σφραγίδα της κοινωνικής συναίνεσης και του κοινωνικού διαλόγου.
Σε κάθε περίπτωση, καμία συμφωνία όσο καλή και αν είναι, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί εάν δεν συνοδεύεται από την αγωνιστική κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων και των συνδικάτων. Αυτό βεβαίως το αγνοεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που σε συμφωνίες κορυφής δεν έχει πρόβλημα, όταν πρόκειται όμως για αγωνιστικές κινητοποιήσεις παραμένει άφωνη, ακίνητη και αδρανής.
Η ΓΣΕΕ θα πρέπει να απαιτήσει άμεσα την ψήφιση του νομοσχεδίου για τις συλλογικές συμβάσεις που είχε κατατεθεί το Μάιο 2015 και είχε εκτός άλλων και τη θετική γνωμοδότηση της ΟΚΕ.
Για όλα αυτά, πρέπει να οργανωθεί από τώρα και συγκληθεί το Σεπτέμβριο στο πλαίσιο της ΔΕΘ, το Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ, το οποίο να πάρει αποφάσεις για αγωνιστικές κινητοποιήσεις και δράσεις για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και την υπεράσπιση όσων εργασιακών δικαιωμάτων μας έχουν απομείνει μετά από 7 χρόνια Μνημονίων.
Οι εργοδοτικές οργανώσεις εάν θέλουν να είναι ειλικρινείς και να σεβαστούν την υπογραφή τους, οφείλουν να συνταχθούν και στην πράξη με την αγωνιστική διεκδίκηση των εργαζομένων και να συμμετάσχουν σε κοινές δράσεις, τις οποίες πρέπει άμεσα να αποφασίσει η ΓΣΕΕ.
*Γ. Γραμματέας Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας
