Της Εμ­μα­νου­έ­λα Α­ά­μερ Μου­λα­τσι­ώ­τη*

Συ­ναν­τή­σεις. Στη ζω­ή κα­θέ­νας μας μέλ­λει να κά­νει πολ­λές. Πό­σες ό­μως α­πό αυ­τές τις συ­ναν­τή­σεις και τις συ­ζη­τή­σεις που ε­πα­κο­λου­θούν μας ε­πη­ρε­ά­ζουν πραγ­μα­τι­κά; Λέ­νε πως σαν μι­λή­σεις με έ­να νέ­ο ί­σως ξαφ­νια­στείς. Και όν­τως αυ­τό συμ­βαί­νει. Με­ρι­κοί νέ­οι ξε­περ­νούν το νε­α­ρό της η­λι­κί­ας τους και βγά­ζουν μια ω­ρι­μό­τη­τα που σε α­φή­νει με το στό­μα α­νοι­χτό. Ει­δι­κά σε χρό­νια, χρό­νια γε­νι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης α­ξί­ζει να α­κού­σου­με και τη φω­νή νέ­ων αν­θρώ­πων που πα­ρό­λο που βι­ώ­νουν το γκρί­ζο, τολ­μούν και χρω­μα­τί­ζουν με τα δι­κά τους φω­τει­νά χρώ­μα­τα το μέλ­λον. Και έ­να τέ­τοι­ο ά­το­μο εί­ναι και η Σταυ­ρού­λα Δι­καί­ου.

Η Σταυ­ρού­λα εί­ναι φοι­τή­τρια θε­α­τρο­λο­γί­ας στο Ναύ­πλιο. Α­κού­γον­τας τη σχο­λή που ε­πέ­λε­ξε ξαφ­νι­ά­ζο­μαι. Να, και μια κο­πέ­λα που τολ­μά και α­κο­λου­θεί τα ό­νει­ρα της, σκέ­φτο­μαι. Και τό­τε αυ­τό­μα­τα στο μυα­λό μου έρ­χε­ται η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση. Πως εί­ναι η φοι­τη­τι­κή ζω­ή στα χρό­νια της κρί­σης; ρω­τώ. Υ­πέ­ρο­χη. Σί­γου­ρα έ­χει δυ­σκο­λί­ες αλ­λά τα βο­λεύ­ου­με. Έ­χου­με μά­θει να κά­νου­με οι­κο­νο­μί­α, κό­βον­τας τα πε­ριτ­τά έ­ξο­δα. Κα­μιά φο­ρά η ζω­ή με λι­γό­τε­ρα εί­ναι κα­λύ­τε­ρη. Με τα υ­πό­λοι­πα παι­διά δε­νό­μα­στε πε­ρισ­σό­τε­ρο, περ­νά­με δι­α­σκε­δα­στι­κά αλ­λά και πιο ου­σι­α­στι­κά. Πιο πο­λύ πα­ρεί­στι­κα, μου α­παν­τά αυ­θόρ­μη­τα. Στη φω­νή της δι­α­κρί­νε­ται ο εν­θου­σια­σμός και η α­λή­θεια. Και α­κού­γον­τας την-και πα­ρό­λο που η ί­δια δι­α­φω­νεί-θε­ω­ρώ πως η γε­νιά μας έ­χει ω­ρι­μά­σει και αρ­χί­ζει ε­πι­τέ­λους να γί­νε­ται πιο συ­νει­δη­το­ποι­η­μέ­νη.

Α­φή­νω ό­μως την κρί­ση και ρω­τώ να μά­θω για τη σχο­λή της. Η Σταυ­ρού­λα αλ­λά­ζει ξαφ­νι­κά ό­ψη, αρ­χί­ζει να λάμ­πει ο­λό­κλη­ρη. Ζη­τώ να μά­θω κά­τι που α­πό την αρ­χή ή­θε­λα, πως τόλ­μη­σε να δι­α­λέ­ξει μια σχο­λή που δεν έ­χει και τό­σο ‘­’­σί­γου­ρο­”-αν υ­πάρ­χει α­κό­μα αυ­τός ο ό­ρος-μέλ­λον. Ή­ταν το ό­νει­ρό μου, μου α­παν­τά. Το α­κο­λού­θη­σα για­τί πι­στεύ­ω, πως ό­ταν κά­νεις αυ­τό που α­γα­πάς, ό­σες α­πο­γο­η­τεύ­σεις και αν έρ­θουν, δεν το βά­ζεις κά­τω. Και το μέλ­λον σου ε­παγ­γελ­μα­τι­κά το έ­χεις σκε­φτεί; συ­νε­χί­ζω ρω­τών­τας. Ε­πι­θυ­μώ να α­κο­λου­θή­σω το ε­πάγ­γελ­μα του τη­λε­κρι­τι­κού και να α­σχο­λη­θώ και με την φω­το­γρα­φί­α, που εί­ναι το χόμ­πι μου. Θέ­λω μέ­σα α­πό τη σχο­λή μου να μά­θω ό­σο γί­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρα, ώ­στε να βγω στην α­γο­ρά ερ­γα­σί­ας έ­τοι­μη και α­πό ε­κεί και πέ­ρα έ­χει ο Θε­ός, μου λέ­ει. Και το ε­ξω­τε­ρι­κό; Το έ­χεις σκε­φτεί, ζη­τώ ε­πί­μο­να να μά­θω. Η α­πάν­τη­ση που πή­ρα με ά­φη­σε έκ­πλη­κτη. Δεν θα ή­θε­λα να εγ­κα­τα­λεί­ψω τη χώ­ρα μου τώ­ρα που με έ­χει α­νάγ­κη. Το τε­λευ­ταί­ο που χρει­ά­ζε­ται η Ελ­λά­δα αυ­τή τη στιγ­μή εί­ναι μια α­φαί­μα­ξη τύ­που 60’. Ε­δώ πρέ­πει να μεί­νου­με δι­εκ­δι­κών­τας έ­να κα­λύ­τε­ρο αύ­ριο για ε­μάς αλ­λά και για τον τό­πο μας, μου λέ­ει. Λό­για γεν­ναί­α α­πό μια γε­νιά που τολ­μά και ο­νει­ρεύ­ε­ται.

Αυ­τός ο συ­νειρ­μός μου δί­νει και α­φορ­μή για να κλεί­σω τη συ­ζή­τη­σης μας. Κά­νω έ­τσι λοι­πόν την τε­λευ­ταί­α ε­ρώ­τη­ση. Τι ση­μαί­νει Σταυ­ρού­λα για σέ­να το ό­νει­ρο; Το να κά­νεις ό­νει­ρα σε βο­η­θά ν γί­νε­ται κα­λύ­τε­ρος άν­θρω­πος και το να βρί­σκεις τη δύ­να­μη να τα πραγ­μα­το­ποι­ή­σεις σε κά­νει θαρ­ρα­λέ­ο. Και τι άλ­λο πα­ρά σω­στούς αν­θρώ­πους και γεν­ναί­ους έ­χει α­νάγ­κη η κοι­νω­νί­α μας σή­με­ρα; μου α­παν­τά, δί­νον­τας μου τον ι­δα­νι­κό­τε­ρο ε­πί­λο­γο στη συ­ζή­τη­ση μας.

Λέ­νε πως σαν συ­ζη­τή­σεις με έ­ναν νέ­ο μα­θαί­νεις πολ­λά. Εί­ναι αυ­τή η πί­στη ,που οι νέ­οι δι­α­θέ­τουν και η ω­ρι­μό­τη­τα που σε α­φή­νει ά­φω­νο. Μα πά­νω α­πό ό­λα εί­ναι η δύ­να­μη να ελ­πί­ζεις και να ο­νει­ρεύ­ε­σαι έ­χον­τας την πε­ποί­θη­ση πως ό­λα θα πά­νε κα­λά. Και αν ό­λοι δι­δα­σκό­μα­στε κά­τι α­πό αυ­τή την α­νι­δι­ο­τε­λή α­γά­πη για τη ζω­ή που οι νέ­οι έ­χουν ο κό­σμος θα ‘­ταν πο­λύ κα­λύ­τε­ρος, δεν συμ­φω­νεί­τε; Για­τί εν τέ­λει έ­χου­με ό­λοι δι­καί­ω­μα στο ό­νει­ρο.­..

*Δη­μο­σι­ο­γρά­φος