Της Εμμανουέλα Αάμερ Μουλατσιώτη*

Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Ταξίδια. Όλοι ειδικά αυτή την εποχή θέλουμε να πάμε κάποιο ταξίδι. Έχουν κάτι μαγικό θαρρώ τα ταξίδια. Όσο μαθαίνεις και γνωρίζεις νέους πολιτισμούς, νέους λαούς,τόσο καλύτερα καταλαβαίνεις τον εαυτό σου και εκτιμάς το δικό σου πολιτισμό. Αλλά ας μην κωλυσιεργώ.
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό πήγα στην συνάντηση μου με την Elena Gouzos και την Erica Wallace. Δύο κορίτσια από την Αυστραλία (αν και η Έλενα έχει ελληνική καταγωγή) που ταξιδεύουν στην Ευρώπη. Όνειρο πολλών νέων στην ηλικία τους (γύρω στα 23) που καταφέρνουν και πραγματοποιούν. Δεν αργώ λοιπόν να τις βομβαρδίσω με ερωτήσεις. Πως πήραν την απόφαση να ταξιδέψουν; Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό. Η απάντηση τους είναι η αναμενόμενη. Λατρεύουν τα ταξίδια και θέλησαν να γνωρίσουν μέρη τόσο διαφορετικά από τα δικά τους. Οι προορισμοί του ταξιδιού τους; Μαγευτικοί. Γερμανία, Τσεχία, Κροατία, Βαρκελώνη, Γρανάδα, Λονδίνο, Παρίσι, Καλαμάτα. Η επόμενη ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι τετριμμένη αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Ποιος προορισμός τους άρεσε περισσότερο. Η απάντηση δεν μπορώ να πω πως με ξάφνιασε. Και η Έρικα και η Έλενα είναι κατενθουσιασμένες από την Βαρκελώνη. Τα αξιοθέατα, η αρχιτεκτονική της πόλης, τα φαγητά, ο τρόπος ζωής. Οι άνθρωποι που, όπως και στην Ελλάδα, μου λέει με νόημα η Έλενα δεν κοιμούνται νωρίς όπως στην Αυστραλία, που σε αντίθεση με τους πιο συγκρατημένους από ότι φαίνεται Αυστραλούς, γλεντάνε με την ψυχή τους.
Και ποιο μέρος ήταν τελείως διαφορετικό από ότι περιμένατε; ρώτησα προσδοκώντας μια αναπάντεχη απάντηση την οποία και πήρα. Το Λονδίνο, απαντάν με μιας και οι δύο. Οι άνθρωποι ήταν τόσο φιλικοί. Μας έκανε εντύπωση δεν το περιμέναμε, βιάζεται να συμπληρώσει η Έρικα. Όσο μιλάμε τόσο πιο πολλά θέλω να μάθω από αυτά τα δύο κορίτσια που έχουν τόσα να πουν με τόση προθυμία και ευγένεια για τα ταξίδια τους.
Ούσα γνήσια λάτρης του φαγητού δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ. Και ποια χώρα έχει την καλύτερη κουζίνα; Αδιαμφισβήτητα η Ελλάδα και η Ισπανία μου δήλωσαν. Ποιος είναι λοιπόν ο επόμενος τους προορισμός. Ο μα η Ιταλία, αφού προηγουμένως επισκεφθούν κάποια ελληνικά νησιά. .Με ενθουσιασμό μου περιέγραψαν το πόσο περιμένουν να επισκεφθούν την Ρώμη και τη Φλωρεντία. Τελευταία ερώτηση ήταν σχετικά με την εμπειρία τους στην Ελλάδα. Αλήθεια πως σας φάνηκε, τις ρωτώ. Παρά το λίγο καιρό που καθίσαμε, 3 ημέρες, έχουμε τις καλύτερες εντυπώσεις. Θα επισκεφθούμε και τα νησιά αλλά αγαπήσαμε την Καλαμάτα και θέλουμε ήδη να ξανάρθουμε.
Μετά λοιπόν κι από αυτή τη δήλωση, ευχαριστημένη και αφού πήρα και προσκλήσεις για να επισκεφθώ κι εγώ την Αυστραλία -αν και πολύύύύ δύσκολο- βγάλαμε φωτογραφίες και αποχαιρέτησα την Έλενα και την Έρικα έχοντας αποκομίσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Γυρίζοντας σπίτι στο μυαλό μου έχουν κολλήσει και αντηχούν οι στίχοι του Καβάφη:
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Ας ευχηθώ λοιπόν όλοι να έχουμε ένα πολύπλοκο, μακρύ, αναπάντεχο και διαφορετικό ταξίδι πριν καθένας μας οδηγηθεί στην πολυπόθητη του Ιθάκη…

*Δημοσιογράφος