Κατ’ αρχήν κάποιοι ενδεικτικοί προϋπολογισμοί. Τα χρόνια της κρίσης: Μια πλακόστρωση πλατείας 100 τετραγωνικών σ’ ένα χωριό του Αιγαίου 180.000 ευρώ, ένα κλειστό γυμναστήριο στη Μάρπησσα της Πάρου 2 εκατομμύρια, ένας παιδικός σταθμός σε γειτονικό χωριό 600.000 και πάει λέγοντας. Οι τοπικοί φορείς προτείνουν, η Ευρωπαϊκή Ένωση, πετώντας τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων από το παράθυρο, χρηματοδοτεί τα έργα και μάλιστα σε περιοχές που οι φορολογούμενοί τους δεν είναι πολύ συνεπείς στην πληρωμή ΦΠΑ (απ’ όπου και οι ίδιοι πόροι της Ε.Ε.) και πάντα οι ίδιοι εργολάβοι υλοποιούν. Υπερτιμημένα και με κακή ποιότητα.
Τώρα μάθαμε ότι θα υπάρξει περισσότερος ανταγωνισμός στα δημόσια έργα, εξισώνοντας εταιρείες διαφορετικών κατηγοριών. Αλλά οι 4-5 καλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες της χώρας βρίσκονται ήδη σε καθεστώς έρευνας από την επιτροπή ανταγωνισμού, μετά απο καταγγελία ενός εργολάβου που έχει ενταχθεί στο άρθρο 99. Η επιτροπή ανταγωνισμού θα μπορούσε να προχωρήσει σε προσωρινά μέτρα που θα εμπόδιζαν τις καταγγελλόμενες εταιρείες να συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται στα συγχρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε. έργα, ως την οριστική εκβαση της υπόθεσης. Αν το έκανε αυτό, μια σειρά έργων, όπως οι αυτοκινητόδρομοι που τόσο δυσκολεύθηκαν δημόσιο, τράπεζες και εταιρείες να ξαναβάλλουν μπροστά, θα σταματούσαν με όλες τις σχετικές για την απασχόληση συνέπειες. Από την άλλη το «σήμα» στην αγορά θα ήταν τόσο δυνατό που όλοι θα πρόσεχαν στο μέλλον.
Αυτά φυσικά δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Οι συνεννοήσεις για τις τιμές και τους διαγωνισμούς είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Στη χώρα που τιμά όσο καμία στην ηπειρωτική Ευρώπη το ελεύθερο εμπόριο, την Ολλανδία, η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή διάταξη με την οποία απάλλασσε εκ των υστέρων τις εταιρείες από τις ευθύνες για την παραβίαση των διατάξεων του ανταγωνισμού. Μαθαίνω ότι παρόμοια συζήτηση γίνεται και στη χώρα μας. Διότι αν η επιτροπή ανταγωνισμού καταλήξει σε καταδικαστική για τις εταιρείες εισήγηση και απόφαση, τότε με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία θα πρέπει στο εξής να αποκλεισθούν των συγχρηματοδοτούμενων έργων – σε απλά ελληνικά, θα πρέπει να κλείσουν ή να αλλάξουν την κύρια δραστηριότητά τους μιας και τα έργα από εθνικούς πόρους είναι αμφίβολο αν θα εμφανισθούν στη διάρκεια ζωής αυτής της γενιάς. Ο πιο εύκολος δρόμος θα ήταν οι ίδιες οι εταιρείες να ξεκαθαρίσουν το «τοπίο», αναγνωρίζοντας τις κακές πρακτικές του παρελθόντος και παίρνοντας μέτρα που θα εγγυώνται ότι αυτά δεν θα ξαναγίνουν στο μέλλον. Διαφορετικά ο κύκλος θα είναι πολύ δύσκολο να «τετραγωνισθεί»...
protagon.gr