Τι­μή σε δη­μο­τι­κούς συμ­βού­λους οι ο­ποί­οι υ­πη­ρέ­τη­σαν το Δή­μο Κα­λα­μά­τας ε­πί 4 και ά­νω θη­τεί­ες, α­πέ­δω­σε χθες βρά­δυ το Δη­μο­τι­κό Συμ­βού­λιο κα­τά την συ­νε­δρί­α­σή του.

Σε ε­κτέ­λε­ση α­πο­φά­σε­ως του Δη­μο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου, ο Δή­μαρ­χος Κα­λα­μά­τας Πα­να­γι­ώ­της Νί­κας ε­πέ­δω­σε σε κα­θέ­ναν α­πό τους τι­μη­θέν­τες έ­να γλυ­πτι­κό έρ­γο του Πα­να­γι­ώ­τη Λαμ­πρι­νί­δη, που α­πει­κο­νί­ζει τη σφρα­γί­δα της Μεσ­ση­νια­κής Γε­ρου­σί­ας κα­τά το 1821, η ο­ποί­α τέ­θη­κε στο κο­ρυ­φαί­ο γρα­πτό κεί­με­νο της Ε­πα­να­στά­σε­ως που συν­τά­χθη­κε στην Κα­λα­μά­τα, την Προ­κή­ρυ­ξη προς τις ευ­ρω­πα­ϊ­κές Αυ­λές.

Το Δη­μο­τι­κό Συμ­βού­λιο τί­μη­σε για την προ­σφο­ρά τους το Γε­ώρ­γιο Ντα­γι­ό­που­λο, ε­κλε­γέν­τα για 10 θη­τεί­ες, κα­θώς και τους Αν­δρέ­α Γουρ­δέ­α, Βα­σί­λει­ο Δι­και­ου­λά­κο και Αρ­γύ­ριο Κου­δού­νη, κα­θέ­νας α­πό τους ο­ποί­ους ε­ξε­λέ­γη για 4 θη­τεί­ες.

ΣΥΜ­ΒΟ­ΛΙ­ΚΗ ΕΚ­ΔΗ­ΛΩ­ΣΗ ΤΙ­ΜΗΣ

Ο κ. Νί­κας, με­τα­ξύ άλ­λων, εί­πε πως ε­πρό­κει­το για «μί­α συμ­βο­λι­κή εκ­δή­λω­ση τι­μής προς αν­θρώ­πους οι ο­ποί­οι υ­πη­ρέ­τη­σαν για πολ­λά χρό­νια, για πολ­λές τε­τρα­ε­τί­ες, την πό­λη και τα συμ­φέ­ρον­τά της και συν­δέ­θη­καν – με μί­α έν­νοι­α – με την ι­στο­ρί­α της πό­λης, με τα ό­νει­ρα, τα ο­ρά­μα­τα, τους σχε­δια­σμούς που κα­τά και­ρούς έ­γι­ναν, που για πολ­λά χρό­νια και για πολ­λές τε­τρα­ε­τί­ες α­γω­νί­στη­καν, έ­ζη­σαν α­γω­νί­ες (­…) και αι­σθάν­θη­καν τη με­γά­λη χα­ρά, τη με­γά­λη ι­κα­νο­ποί­η­ση που έ­χει ο άν­θρω­πος ό­ταν βλέ­πει κά­τι το ο­ποί­ο σχε­δι­ά­ζε­ται για το κοι­νό κα­λό να γί­νε­ται πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και να υ­πάρ­χει πραγ­μα­τι­κή προ­σφο­ρά για τη βελ­τί­ω­ση της ζω­ής, τη βελ­τί­ω­ση της πό­λης, τη βελ­τί­ω­ση της κοι­νω­νί­ας μας.

Οι τέσ­σε­ρις συ­νά­δελ­φοι έ­ζη­σαν για πολ­λά χρό­νια τον α­γώ­να και την α­γω­νί­α της πό­λης, τη με­τε­ξέ­λι­ξή της ι­δι­αί­τε­ρα με­τά τους σει­σμούς, α­πό μί­α πό­λη με­σαί­α ε­παρ­χια­κή, στα­δια­κά, μ’ έ­να βέ­βαι­ο βη­μα­τι­σμό και στα­θε­ρό, σε πό­λη ευ­ρω­πα­ϊ­κού ε­πι­πέ­δου – αυ­τό εί­ναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα – και σε ζη­λευ­τή πό­λη για την Ελ­λά­δα σή­με­ρα, ό­πως βε­βαι­ώ­νουν ό­λοι ό­σοι ε­πι­σκέ­πτον­ται την πό­λη μας.

Η ση­με­ρι­νή εκ­δή­λω­ση τι­μής προ­φα­νώς δεν εί­ναι μνη­μό­συ­νο – πο­λι­τι­κό, εν­νο­ώ. Δεν τε­λει­ώ­νει, ντε και κα­λά, η πο­λι­τι­κή στα­δι­ο­δρο­μί­α των συ­να­δέλ­φων. Προ­φα­νώς, ε­μείς κρί­νο­με τις 4 τε­τρα­ε­τί­ες και πά­νω προ­σφο­ράς. Α­πό ε­κεί και πέ­ρα εί­ναι στη δι­κή τους ε­πι­λο­γή να συ­νε­χί­σουν ό­πο­τε το ε­πι­θυ­μούν, κα­λά να εί­ναι οι συ­νά­δελ­φοι. Ε­μείς ε­κεί­νο το ο­ποί­ο ε­πι­ζη­τού­με, ό­σο και­ρό θα μεί­νο­με σ’ αυ­τά τα έ­δρα­να εί­ναι η συμ­βου­λή τους, η συμ­πα­ρά­στα­σή τους, να ΄χου­με τα αυ­τιά μας α­νοι­χτά για να α­κού­με τις α­πό­ψεις τους, τις κρί­σεις τους και τις θέ­σεις τους. Έ­χουν το δη­μό­σιο έ­παι­νο, α­σφα­λώς, και τις ευ­χα­ρι­στί­ες της πό­λης για τη με­γά­λη προ­σφο­ρά τους».

Ο ΔΗ­ΜΑΡ­ΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟ Γ. ΝΤΑ­ΓΙ­Ο­ΠΟΥ­ΛΟ

Σχε­τι­κά με το Γ. Ντα­γι­ό­που­λο, ο Δή­μαρ­χος ε­πε­σή­μα­νε με­τα­ξύ άλ­λων ό­τι: «Ο Γι­ώρ­γος Ντα­γι­ό­που­λος τι­μή­θη­κε α­πό την πό­λη και τί­μη­σε με την πα­ρου­σί­α του την πό­λη για 40 χρό­νια. Ε­κλέ­χθη­κε 10 φο­ρές δη­μο­τι­κός σύμ­βου­λος, πάν­το­τε στους πρώ­τους και α­νέ­λα­βε σχε­δόν ό­λα τα α­ξι­ώ­μα­τα, σε κά­θε το­μέ­α της δη­μο­τι­κής δρά­σης: Πρό­ε­δρος του Δη­μο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου , Αν­τι­δή­μαρ­χος σε πολ­λούς το­μείς, μέ­λος σε ΔΣ. Ε­γώ δι­α­πί­στω­σα ό­τι α­πό ό­λες αυ­τές τις θέ­σεις πε­ρισ­σό­τε­ρο α­γά­πη­σε τη θέ­ση του Προ­έ­δρου του Δη­μο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου, του Προ­έ­δρου της Φι­λαρ­μο­νι­κής – ας με συγ­χω­ρή­σει αν κά­νω λά­θος. Κι ε­κεί που έ­ζη­σε τις με­γα­λύ­τε­ρες α­γω­νί­ες κι έ­κα­νε το με­γά­λο α­γώ­να ή­ταν η δι­α­χεί­ρι­ση των α­πορ­ριμ­μά­των, που τον βα­σα­νί­ζει α­κό­μα σαν μια πι­νέ­ζα στην καρ­διά». Ο κ. Νί­κας έ­δω­σε τις προ­σή­κου­σες ευ­χές στον κ. Ντα­γι­ό­που­λο και την οι­κο­γέ­νειά του, ε­πι­ση­μαί­νον­τας πως «πράγ­μα­τι 10 ε­κλο­γές και 40 χρό­νια θη­τεί­α δεν εί­ναι κά­τι το σύ­νη­θες σε κα­νέ­να Δη­μο­τι­κό Συμ­βού­λιο της χώ­ρας».

ΕΥ­ΧΑ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΕΣ Α­ΠΟ ΤΟ Γ. ΝΤΑ­ΓΙ­Ο­ΠΟΥ­ΛΟ

Ο Γ. Ντα­γι­ό­που­λος α­νέ­φε­ρε με­τα­ξύ άλ­λων τα α­κό­λου­θα: «Εί­ναι ι­δι­αί­τε­ρη τι­μή για μέ­να που για δεύ­τε­ρη φο­ρά το Δη­μο­τι­κό Συμ­βού­λιο της πό­λης με τι­μά. Ό­πως εί­χα πει και στη συ­νε­δρί­α­ση της 1/1/1989, τό­τε που πά­λι το Δη­μο­τι­κό Συμ­βού­λιο με εί­χε τι­μή­σει, εί­ναι θέ­ση αρ­χής για μέ­να το ό­τι η συμ­με­το­χή κά­ποι­ου στα κοι­νά εί­ναι ε­πει­δή θέ­λει να προ­σφέ­ρει στον τό­πο του κι ό­χι ε­πει­δή ε­πι­δι­ώ­κει κά­ποι­α τι­μη­τι­κή δι­ά­κρι­ση. Άλ­λω­στε, η ε­κλο­γή του και μό­νο ως αι­ρε­τού εί­ναι γι’ αυ­τόν τι­μή.

Με τη ση­με­ρι­νή ευ­και­ρί­α, ό­μως, θέ­λω να α­πευ­θύ­νω τις ευ­χα­ρι­στί­ες μου σε ό­λους ό­σοι με ο­ποι­ον­δή­πο­τε τρό­πο μου συμ­πα­ρα­στά­θη­καν κα­τά τα 40 χρό­νια. Πρώ­τα και πά­νω α­π’ ό­λα, θέ­λω να ευ­χα­ρι­στή­σω τους συμ­πο­λί­τες μου που με εμ­πι­στεύ­θη­καν με την ψή­φο τους και με α­ξί­ω­σαν να ζή­σω αυ­τές τις εμ­πει­ρί­ες, ι­δι­αί­τε­ρα τους α­πλούς αν­θρώ­πους α­πό τις λα­ϊ­κές γει­το­νι­ές, ό­πως της Ρά­χης α­πό την ο­ποί­α ξε­κί­νη­σα ε­γώ σαν μι­κρό παι­δί τη ζω­ή μου. Να ευ­χα­ρι­στή­σω α­κό­μα τους συ­νερ­γά­τες μου σ’ αυ­τή την πο­ρεί­α, τους Δη­μάρ­χους που μου εμ­πι­στεύ­θη­καν θέ­σεις ευ­θύ­νης και τους συ­να­δέλ­φους δη­μο­τι­κούς συμ­βού­λους συμ­πο­λι­τευ­ό­με­νους και αν­τι­πο­λι­τευ­ό­με­νους, τα στε­λέ­χη των Υ­πη­ρε­σι­ών αλ­λά και τους α­πλούς ερ­γα­ζό­με­νους σε κά­θε το­μέ­α του Δή­μου, τους δη­μο­σι­ο­γρά­φους, αλ­λά και τους πο­λί­τες που πολ­λές φο­ρές με τις εύ­στο­χες πα­ρα­τη­ρή­σεις τους με βο­ή­θη­σαν να πρά­ξω κά­τι το κα­λύ­τε­ρο για το Δή­μο και τους δη­μό­τες. Να ευ­χα­ρι­στή­σω κι ε­σάς του α­περ­χό­με­νου Δη­μο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου για την τι­μη­τι­κή στο πρό­σω­πό μου ψή­φο σας». Ο κ. Ντα­γι­ό­που­λος α­πηύ­θυ­νε, τέ­λος, ευ­χα­ρι­στί­ες στην οι­κο­γέ­νειά του.

Ο ΔΗ­ΜΑΡ­ΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Α. ΓΟΥΡ­ΔΕ­Α

Ο Δή­μαρ­χος, μι­λών­τας για τον Αν­δρέ­α Γουρ­δέ­α, με­τα­ξύ άλ­λων εί­πε: «Ε­ξε­λέ­γη για 4 τε­τρα­ε­τί­ες, 16 χρό­νια υ­πη­ρέ­τη­σε αυ­τήν την πό­λη α­πό δι­ά­φο­ρες θέ­σεις: Πρό­ε­δρος Δη­μο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου, Πρό­ε­δρος του ΔΗ­ΠΕ­ΘΕΚ την πε­ρί­ο­δο 1999 – 2000, Πρό­ε­δρος της ΔΕΥ­ΑΚ 2001 – 2002, αλ­λά κι α­πό το 2007 μέ­χρι το 2010 και ο δι­ευ­θύ­νων, ου­σι­α­στι­κά, του Δη­μο­τι­κού Πνευ­μα­τι­κού Κέν­τρου Κα­λα­μά­τας την τε­λευ­ταί­α δι­ε­τί­α. Ο α­γα­πη­τός Αν­δρέ­ας, ό­που κι αν υ­πη­ρέ­τη­σε, πρό­σφε­ρε. Έ­νας γλυ­κύ­τα­τος άν­θρω­πος, α­κό­μα κι αν δι­α­φω­νού­σες μα­ζί του ή ερ­χό­σουν κα­μιά φο­ρά σε σύγ­κρου­ση – σπά­νια αυ­τό – αν­τι­στρέ­φον­ταν η κα­τά­στα­ση α­μέ­σως. Εί­χε μό­νο φί­λους και έ­χει μό­νο φί­λους και σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο και σε κοι­νω­νι­κό ε­πί­πε­δο. Η προ­σφο­ρά του στην πό­λη υ­πήρ­ξε πά­ρα πο­λύ με­γά­λη με το ή­θος του, την α­ξι­ο­πρέ­πειά του, τη σο­βα­ρό­τη­τα και τη στι­βα­ρό­τη­τά του».

Το γλυ­πτό που προ­ο­ρι­ζό­ταν για τον κ. Γουρ­δέ­α, λό­γω α­που­σί­ας του, πα­ρέ­λα­βε ο δη­μο­τι­κός σύμ­βου­λος Γιά­ννης Καμ­βυ­σί­δης.

Ο ΔΗ­ΜΑΡ­ΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟ Β. ΔΙ­ΚΑΙ­ΟΥ­ΛΑ­ΚΟ

Σχε­τι­κά με το Β. Δι­και­ου­λά­κο, ο Δή­μαρ­χος α­νέ­φε­ρε με­τα­ξύ άλ­λων πως «έ­χει υ­πη­ρε­τή­σει το Δή­μο Κα­λα­μά­τας για 4 τε­τρα­ε­τί­ες, 16 χρό­νια, και του εύ­χο­μαι – για­τί εί­ναι πο­λύ νέ­ος α­κό­μα – να α­πο­φα­σί­σει να συ­νε­χί­σει την προ­σπά­θειά του.

Ό­λα αυ­τά τα χρό­νια α­γω­νί­σθη­κε για την πό­λη. Έ­δι­νε πάν­το­τε την ε­πι­στη­μο­νι­κή του ά­πο­ψη. Ο Βα­σί­λης Δι­και­ου­λά­κος, στα Δη­μο­τι­κά Συμ­βού­λια, ό­λα τα θέ­μα­τα τα ο­ποί­α ει­ση­γεί­το – ή σχε­δόν ό­λα – εί­χαν ως βά­ση τους ή την ε­πι­στή­μη ή την εκ­παι­δευ­τι­κή δι­α­δι­κα­σί­α. Εί­ναι δύ­ο θέ­μα­τα για τα ο­ποί­α μο­χθεί και σε ε­παγ­γελ­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο, για τα νιά­τα, για την ε­πι­στή­μη και για την εκ­παί­δευ­ση.

Και υ­πη­ρέ­τη­σε σε δι­ά­φο­ρους χώ­ρους με εκ­παι­δευ­τι­κή α­να­φο­ρά, ό­πως οι βρε­φο­νη­πια­κοί σταθ­μοί, που το προ­σπά­θη­σε και το κα­τόρ­θω­σε ν’ αλ­λά­ξει πά­ρα πολ­λά πράγ­μα­τα. Τε­λευ­ταί­α, ή­ταν και σύμ­βου­λος σε ε­πι­στη­μο­νι­κά θέ­μα­τα – και εί­ναι – του Δή­μου Κα­λα­μά­τας και συμ­με­τεί­χε στη μη­νια­ία συ­νε­δρί­α­ση της ε­πι­τρο­πής για θέ­μα­τα Ε­ΣΠΑ. Εί­ναι έ­νας άλ­λος χώ­ρος στον ο­ποί­ο έ­χει ε­ξει­δί­κευ­ση και πράγ­μα­τι πρό­σφε­ρε και μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει πολ­λά. Ε­γώ σε ε­πι­στη­μο­νι­κό ε­πί­πε­δο τον ευ­χα­ρι­στώ ει­λι­κρι­νά και εκ μέ­ρους της πό­λης για τις σπου­δαί­ες εκ­θέ­σεις, τις ο­ποί­ες έ­χει ορ­γα­νώ­σει σε συ­νερ­γα­σί­α με το Δή­μο στην πό­λη, ό­πως εί­ναι η έκ­θε­ση φω­το­γρα­φί­ας για το C­E­RN. Εί­μαι βέ­βαι­ος ό­τι θα συ­νε­χί­σει αυ­τή την προ­σπά­θεια κι αυ­τή τη συ­νερ­γα­σί­α και στο μέλ­λον. Θα εί­ναι πάν­το­τε ε­νερ­γός κι α­πό δι­ά­φο­ρες θέ­σεις θα προ­σφέ­ρει».

Η Α­ΠΑΝ­ΤΗ­ΣΗ ΤΟΥ Β. ΔΙ­ΚΑΙ­ΟΥ­ΛΑ­ΚΟΥ

Α­παν­τών­τας, ο κ. Δι­και­ου­λά­κος, με­τα­ξύ άλ­λων, α­νέ­φε­ρε τα ε­ξής: «Ό­ταν ξε­κί­νη­σα με τους σει­σμούς, το 1986, τό­τε που η πό­λη εί­χε κα­ταρ­ρεύ­σει, το πρω­ί ή­μα­στε ε­θε­λον­τές και γυ­ρί­ζα­με στους κα­ταυ­λι­σμούς δί­νον­τας τρό­φι­μα και τ’ α­πό­γευ­μα κά­να­με μα­θή­μα­τα στους μα­θη­τές μας.

Α­πό ό­ποι­ο με­τε­ρί­ζι κι αν ή­μου­να, εί­χα το πά­θος για την προ­σφο­ρά και θα συ­νε­χί­σω ό­σο ζω και α­να­πνέ­ω να προ­σφέ­ρω στην πό­λη μου. Έ­χω βο­η­θή­σει, α­νε­ξάρ­τη­τα σε ποι­ο συν­δυα­σμό ή­μου­να, ό­λους που υ­πη­ρέ­τη­σαν την πό­λη, Δη­μάρ­χους, στην αν­τι­πο­λί­τευ­ση, τον κ. Πα­να­γή Κου­μάν­το, το Χρή­στο το Μα­λα­πά­νη, το Γι­ώρ­γο τον Κου­τσού­λη, το Δι­ο­νύ­ση τον Α­λευ­ρά, το Θό­δω­ρο τον Μπρε­δή­μα.

Ό­πως εί­πα, α­π’ αυ­τήν την πε­ρι­πέ­τεια την ο­ποί­α έ­ζη­σα ό­λα αυ­τά τα χρό­νια, κέρ­δι­σα πά­ρα πολ­λά πράγ­μα­τα. Τα πιο ση­μαν­τι­κά εί­ναι του­λά­χι­στον ό­τι μέ­σα α­π’ αυ­τή τη δι­α­δι­κα­σί­α γνώ­ρι­σα ση­μαν­τι­κούς αν­θρώ­πους α­πό το χώ­ρο των τε­χνών, του πο­λι­τι­σμού και των ε­πι­στη­μών. Αν­θρώ­πους που έ­μα­θα πά­ρα πολ­λά πράγ­μα­τα και ή­ταν για μέ­να μια πη­γή και μια ε­νέρ­γεια, η ο­ποί­α με βο­η­θά­ει να α­να­πνέ­ω και να ζω και να προ­σφέ­ρω συ­νέ­χεια στην πό­λη.

Ε­πί­σης, η α­γά­πη του κό­σμου: κα­θη­με­ρι­νά, στο δρό­μο που πη­γαί­νω, αν­θρώ­πους που δεν γνω­ρί­ζω με στα­μα­τούν και εκ­φρά­ζουν τις ευ­χα­ρι­στί­ες. Ε­γώ, φυ­σι­κά, πάν­τα νι­ώ­θω ό­τι δεν έ­χω κά­νει κά­τι το ι­δι­αί­τε­ρο, έ­κα­να το αυ­το­νό­η­το, δεν έ­χω κά­νει κά­τι δι­α­φο­ρε­τι­κό. Κά­θε δη­μό­της, κά­θε πο­λί­της αυ­τής της ό­μορ­φης χώ­ρας, πρέ­πει να προ­σφέ­ρει στη χώ­ρα του, στην πό­λη του, ει­δι­κά στην πό­λη του, στους δη­μό­τες του.

Και ε­πί­σης σαν δά­σκα­λος δεί­χνω και το δρό­μο, και το πα­ρά­δειγ­μα στους μα­θη­τές μου, να α­κο­λου­θή­σουν κι αυ­τοί, να α­γω­νί­ζον­ται για το κα­λό της πα­τρί­δας και το κα­λό της πό­λης».

Ο κ. Δι­και­ου­λά­κος έ­κα­νε ι­δι­αί­τε­ρη α­να­φο­ρά στον κ. Ντα­γι­ό­που­λο, α­πο­κα­λών­τας τον «πα­τέ­ρα του, της Το­πι­κής Αυ­το­δι­οί­κη­σης».

Ο ΔΗ­ΜΑΡ­ΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Α. ΚΟΥ­ΔΟΥ­ΝΗ

Α­να­φο­ρι­κά με τον Α. Κου­δού­νη, ο Δή­μαρ­χος εί­πε με­τα­ξύ άλ­λων τα α­κό­λου­θα: «Ο φί­λος ο κα­λός, ο γλυ­κύς Αρ­γύ­ρης Κου­δού­νης, ο άν­θρω­πος ο ο­ποί­ος έ­χει μό­νο συμ­πά­θει­ες, εί­μαι βέ­βαι­ος, σ’ ό­λες τις πο­λι­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις και σ’ ό­λη την κοι­νω­νί­α, προ­σέ­φε­ρε κι αυ­τός για 16 χρό­νια και 4 τε­τρα­ε­τί­ες στην πό­λη μας ό,τι μπο­ρού­σε. Κυ­ρί­ως προ­σέ­φε­ρε το αν­θρώ­πι­νο στοι­χεί­ο, το ο­ποί­ο κυ­ρια­ρχεί σ’ αυ­τόν, έ­νας άν­θρω­πος ε­ξό­χως α­νι­δι­ο­τε­λής, έ­νας άν­θρω­πος ο ο­ποί­ος εν­δε­χο­μέ­νως δεν θα ΄θε­λε – εί­μαι βέ­βαι­ος – να πω αυ­τό το ο­ποί­ο πρό­κει­ται να πω, ο ο­ποί­ος δε δί­στα­ζε να ξο­δεύ­ει εξ ι­δί­ων, προ­σφέ­ρον­τας εί­τε εί­δη εί­τε χρή­μα­τα σε αν­θρώ­πους που έ­χουν α­νάγ­κη. Έ­χει πο­λύ με­γά­λη συμ­βο­λή σε ό,τι του α­να­τέ­θη­κε, εί­τε αυ­τό εί­ναι η Ύ­δρευ­ση, εί­τε εί­ναι το ΚΑ­ΠΗ το ο­ποί­ο ε­ξό­χως η­γά­πη­σε και τον πα­ρα­κα­λώ να πα­ρα­μεί­νει σ’ αυ­τό το χώ­ρο ό­που ό­λοι τον α­γα­πούν, εί­τε πα­λι­ό­τε­ρα στο χώ­ρο του του­ρι­σμού».

Η Α­ΠΑΝ­ΤΗ­ΣΗ ΤΟΥ Α. ΚΟΥ­ΔΟΥ­ΝΗ

Ο κ. Κου­δού­νης, α­παν­τών­τας, εί­πε με­τα­ξύ άλ­λων τα α­κό­λου­θα: «Αι­σθά­νο­μαι συγ­κί­νη­ση και τι­μή που στην πρό­τα­ση του κ. Δη­μάρ­χου ό­λοι σας, η μει­ο­ψη­φί­α και η πλει­ο­ψη­φί­α, α­πο­φά­σι­σε να με τι­μή­σει για τα 16 χρό­νια συ­νε­χούς προ­σφο­ράς στο Δή­μο.

Κύ­ρι­ε Δή­μαρ­χε, α­πό τα πό­στα τα ο­ποί­α μου α­να­θέ­σα­τε και ή­ταν πά­ρα πολ­λά, τό­σο ε­σείς ό­σο και ε­πί δη­μαρ­χί­ας του κ. Κου­μάν­του, προ­σπά­θη­σα να κά­νω το κα­λύ­τε­ρο. Πι­στεύ­ω ό­τι με τη βο­ή­θειά σας, με τη βο­ή­θεια των συ­να­δέλ­φων ό­λων, τα κα­τά­φε­ρα. Θέ­λω να πω τού­το κύ­ρι­ε Δή­μαρ­χε: θέ­λω να ευ­χα­ρι­στή­σω τους συν­δη­μό­τες μου Σπερ­χο­γειά­τες που πάν­το­τε με έ­φερ­ναν πρώ­το το­πι­κό σύμ­βου­λο, τον πρό­ε­δρο του Το­πι­κού Συμ­βου­λί­ου Σπερ­χο­γεί­ας, τον κ. Περ­ρω­τή, για την κα­λή συ­νερ­γα­σί­α κι ό­χι μό­νο αυ­τόν αλ­λά ό­λους τους προ­έ­δρους των το­πι­κών συμ­βου­λί­ων και το λα­ό της πό­λης της Κα­λα­μά­τας, ό­που σ’ αυ­τήν ε­δώ την πό­λη, 65 χρό­νια έ­χω ζή­σει μέ­χρι τώ­ρα με τη βο­ή­θεια του Θε­ού. Σ’ αυ­τή την πό­λη αν­δρώ­θη­κα, σ’ αυ­τή την πό­λη δη­μι­ούρ­γη­σα οι­κο­γέ­νεια, σ’ αυ­τή την πό­λη δη­μι­ουρ­γή­θη­κα ε­παγ­γελ­μα­τι­κά και η­θι­κά και ελ­πί­ζω ό­τι σ’ αυ­τή την πό­λη, με τη βο­ή­θεια του Θε­ού, θα μεί­νω ό­σα χρό­νια α­κό­μα μου α­πο­μέ­νουν». Ο κ. Κου­δού­νης α­πηύ­θυ­νε, ε­πί­σης, ευ­χα­ρι­στί­ες στην οι­κο­γέ­νειά του για τη στή­ρι­ξη που του πα­ρεί­χε ό­λα αυ­τά τα χρό­νια.