Το Ε­πι­με­λη­τή­ριο Μεσ­ση­νί­ας ε­πι­κρο­τεί το «κού­ρε­μα των δα­νεί­ων», αλ­λά χρει­ά­ζε­ται δι­α­βού­λευ­ση με τους θε­σμο­θε­τη­μέ­νους εκ­προ­σώ­πους των πα­ρα­γω­γι­κών τά­ξε­ων, που εί­ναι τα Ε­πι­με­λη­τή­ρια το­νί­ζει σε α­να­κοί­νω­σή του.

Συγ­κε­κρι­μέ­να, στην α­να­κοί­νω­σή του το Ε­πι­με­λη­τή­ριο Μεσ­ση­νί­ας ε­πι­ση­μαί­νει:

«Γνω­ρί­ζου­με σή­με­ρα ό­τι η πλει­ο­ψη­φί­α των ε­παγ­γελ­μα­τι­ών και των μι­κρο­με­σαί­ων ε­πι­χει­ρή­σε­ων α­δυ­να­τούν να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σουν τα δά­νεια τους, με α­πο­τέ­λε­σμα πολ­λές α­π’ αυ­τές να α­ναγ­κά­ζον­ται να κλεί­σουν. Άλ­λες πά­λι περ­νούν στην α­δρά­νεια, λό­γω της α­δυ­να­μί­ας τους να ε­ξα­σφα­λί­σουν τις α­πα­ραί­τη­τες ε­νη­με­ρό­τη­τες, αλ­λά και την α­ναγ­καί­α χρη­μα­το­δό­τη­ση α­πό τις τρά­πε­ζες, με α­πο­τέ­λε­σμα να δι­ογ­κώ­νον­ται τα χρέ­η, να α­δρα­νούν τε­ρά­στια κε­φά­λαι­α που έ­χουν ε­πεν­δυ­θεί και να αυ­ξά­νε­ται η α­νερ­γί­α.

Οι χι­λιά­δες ε­πι­χει­ρή­σεις που έ­κλει­σαν και το 1,5 ε­κατ. ά­νερ­γοι δεν υ­πάρ­χει λό­γος να δι­ογ­κω­θούν με συ­νέ­χι­ση λαν­θα­σμέ­νων πο­λι­τι­κών.

Η σο­βα­ρό­τη­τα του θέ­μα­τος α­νάγ­κα­σε το α­νυ­πο­χώ­ρη­το Υ­πουρ­γεί­ο Οι­κο­νο­μι­κών να βά­λει «νε­ρό στο κρα­σί του» και να α­νοί­ξει δι­ά­λο­γο για το θέ­μα.

Ε­κεί­νο ό­μως που έ­χει ση­μα­σί­α εί­ναι με ποι­ους ό­ρους και ποι­ους θα α­φο­ρά το λε­γό­με­νο «κού­ρε­μα των δα­νεί­ων ε­πι­χει­ρή­σε­ων»;

Πρέ­πει η κυ­βέρ­νη­ση να αν­τι­λη­φθεί ό­τι ό­ταν ο­λό­κλη­ρη η οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ρι­ό­τη­τα πέ­φτει και οι ε­πι­χει­ρή­σεις συν­θλί­βον­ται α­πό την κρί­ση, η α­παί­τη­ση των τρα­πε­ζών για πλή­ρη α­πο­πλη­ρω­μή δα­νεί­ων, με τους πα­λιούς ό­ρους, ο­δη­γεί και στο κλεί­σι­μο και σε ο­λι­κή α­πώ­λεια του δα­νεί­ου. Έ­στω και τώ­ρα δεν εί­ναι αρ­γά, για­τί υ­πάρ­χουν χι­λιά­δες ε­πι­χει­ρή­σεις που μπο­ρεί να δι­α­σω­θούν.

Αρ­κεί η πρό­θε­ση για ΔΙ­Α­ΓΡΑ­ΦΗ μέ­ρους των χρε­ών ε­πι­χει­ρή­σε­ων (κού­ρε­μα) να μην εί­ναι προ­πα­γαν­δι­στι­κό πυ­ρο­τέ­χνη­μα, και να μη α­φε­θεί στην κα­λή θέ­λη­ση των τρα­πε­ζών, να κά­νουν ε­πι­λε­κτι­κή πο­λι­τι­κή με βά­ση τους δι­κούς τους ό­ρους.

Η έ­ξο­δος α­πό την κρί­ση α­φο­ρά την ε­θνι­κή οι­κο­νο­μί­α και ό­χι α­πλώς τις τρά­πε­ζες.

Πρέ­πει η ό­ποι­α ρύθ­μι­ση να πά­ρει νο­μο­θε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, να δί­νει τη δυ­να­τό­τη­τα σε ό­λους να έ­χουν πρό­σβα­ση.

Το θέ­μα εί­ναι με ποι­ους ό­ρους και προ­δι­α­γρα­φές θα γί­νει το κού­ρε­μα.

Ε­πει­δή έ­χου­με πι­κρή πεί­ρα α­πό την με­τα­τρο­πή θε­τι­κών ε­ξαγ­γε­λι­ών στο αν­τί­θε­τό τους, κα­λό θα εί­ναι η κυ­βέρ­νη­ση να α­νοί­ξει πραγ­μα­τι­κό δι­ά­λο­γο με τους φο­ρείς των ε­πι­χει­ρή­σε­ων (Ε­ΠΙ­ΜΕ­ΛΗ­ΤΗ­ΡΙΑ), πριν προ­χω­ρή­σει σε ο­ποι­α­δή­πο­τε θε­σμο­θέ­τη­ση του μέ­τρου.

Ε­πί­σης, η κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει και σε άλ­λα μέ­τρα, ό­πως φο­ρο­λο­γι­κή α­να­κού­φι­ση, α­να­μόρ­φω­ση του Πτω­χευ­τι­κού Δι­καί­ου, δυ­να­τό­τη­τα α­ξι­ο­ποί­η­σης «δεύ­τε­ρης ευ­και­ρί­ας» για μι­κρο­με­σαί­ους ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, που τους κα­τέ­στρε­ψε η κρί­ση ε­νώ εί­χαν κα­λή πρό­θε­ση να ερ­γα­στούν, και τέ­λος να ε­νι­σχυ­θεί ου­σι­α­στι­κά η χρη­μα­το­δό­τη­ση και η ρευ­στό­τη­τα της α­γο­ράς.»