Toυ Στέφανου  Παναγιώτη*

Ό­λο το  κα­λο­καί­ρι πα­νη­γυ­ρί­ζει η  Κυ­βέρ­νη­ση το  τέ­λος των Μνη­μο­νί­ων και  τις ε­πι­τυ­χί­ες που  θα  έ­φερ­νε στο  Πα­ρί­σι και  θα  έ­δι­ω­χνε την Τρό­ι­κα. Στο  ΠΑ­ΣΟΚ ζού­νε το  δι­κό τους  Γολ­γο­θά και  πλη­ρώ­νον­ται με  το  ί­διο νό­μι­σμα για  ό­σα δει­νά έ­φε­ραν στον Ελ­λη­νι­κό λα­ό. Για  να  δού­με ό­μως συ­νέ­πεια λό­γων και  έρ­γων αν­θρώ­πων αλ­λά και  πο­λι­τι­κών,   δεί­χνω στην συ­νέ­χεια το  κύ­ριο μέ­ρος του  άρ­θρου μου  που  δη­μο­σι­εύ­τη­κε σαν  συ­νέ­χεια άλ­λων στον τύ­πο της  Μεσ­ση­νί­ας. Την στιγ­μή που γρά­φω αυ­τό το  κεί­με­νο τα  πρω­το­σέ­λι­δα των ε­φη­με­ρί­δων έ­χουν έ­να τα­μεί­ο για  ό­λους τους έλ­λη­νες, α­νερ­γί­α 27%το 2015, κλεί­σι­μο 50.000 μι­κρο­με­σαί­ων ε­πι­χει­ρή­σε­ων το­2­0­14, το  τέ­λος της  Παι­δεί­ας και  της πε­ρί­θαλ­ψης. Τις  προ­η­γού­με­νες 2-3  μέ­ρες η  Κυ­βέρ­νη­ση κα­λού­σε το  συμ­βού­λιο α­πα­σχό­λη­σης και  έ­φτια­χνε μέ­χρι το 2020  770.000 θέ­σεις ερ­γα­σί­ας. ΤΗΝ ΣΤΙΓ­ΜΗ ΠΟΥ  ΟΙ ΠΛΕΙ­ΣΤΗ­ΡΙΑ­ΣΜΟΙ ΟΙ  Ο­ΜΑ­ΔΙ­ΚΕΣ Α­ΠΟ­ΛΥ­ΣΕΙΣ, ΕΙ­ΝΑΙ ΣΤΗΝ Η­ΜΕ­ΡΗ­ΣΙΑ ΔΙ­Α­ΤΑ­ΞΗ ΠΧ ΠΡΟ­Ε­ΔΡΙ­ΚΟ ΔΙ­Α­ΤΑΓ­ΜΑ ΓΙΑ  ΚΤΕΛ. ΓΙΑ  ΝΑ  ΒΓΑ­ΛΕΙ Ο ΚΟ­ΣΜΟΣ ΣΥΜ­ΠΕ­ΡΑ­ΣΜΑ­ΤΑ ΚΑΙ  ΝΑ ΔΕΊ­ΤΕ ΠΟΙ­ΟΙ ΛΕ­ΓΑ­ΝΕ ΤΑ Ι­ΔΙΑ ΚΑΙ  ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟ­ΧΘΕΣ ΠΟΙ­ΟΙ ΕΙ­ΧΑΝ ΣΥ­ΝΕ­ΠΕΙΑ ΕΡ­ΓΩΝ ΚΑΙ  ΛΟ­ΓΩΝ ΚΑΙ  ΣΤΑ­ΣΗ ΖΩ­ΗΣ ΠΑ­ΡΑ­ΘΕ­ΤΩ ΤΗΝ ΒΑ­ΣΙ­ΚΗ ΦΙ­ΛΟ­ΣΟ­ΦΙΑ ΤΟΥ  ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΟΥ Ο­ΠΟΥ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙ­ΕΥ­ΤΗ­ΚΕ ΤΟ ΛΕ­Ω ΛΟΙ­ΠΟΝ ΠΡΟ­ΣΩ­ΠΙ­ΚΑ ΧΩ­ΡΙΣ ΠΕ­ΡΙ­ΣΤΡΟ­ΦΕΣ ΣΕ  Ο­ΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙΑ Ή ΜΕ  ΤΟ  Α­ΔΩ­ΝΗ, ΤΟΝ ΒΟ­ΡΙ­ΔΗ,  ΤΟΝ  ΜΠΑΛ­ΤΑ­ΚΟ ΚΑΙ  ΤΗΝ ΕΛ­ΛΑ­ΔΑ Α­ΠΟΙ­ΚΙΑ Ή ΜΕ  ΜΙΑ  ΑΛ­ΛΗ ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΗ ΠΟΥ  ΘΑ ΤΗΝ ΠΑ­ΛΕ­ΨΟΥ­ΜΕ Ο­ΛΟΙ ΜΑ­ΖΙ . ΚΑΙ ΑΣ ΕΙ­ΝΑΙ Η­ΔΗ ΑΡ­ΓΑ;

Κα­τάρ­γη­ση χω­ρίς κα­ταγ­γε­λί­α της  δα­νεια­κής σύμ­βα­σης

(Α­ΦΙ­Ε­ΡΩ­ΜΕ­ΝΟ ΣΕ ΔΙ­Α­ΦΟ­ΡΟΥΣ ΦΩ­ΣΤΗ­ΡΕΣ, ΠΟΥ  ΘΕ­ΛΟΥΝ ΝΑ  ΜΑΣ  ΣΩ­ΣΟΥΝ)

Εί­ναι α­πό­λυ­τα προ­φα­νές ό­τι η  έ­ξο­δος α­πό την κρί­ση δεν εί­ναι θέ­μα νο­μι­κό, ού­τε καν κυ­ρί­ως οι­κο­νο­μι­κό. Εί­ναι α­πό­λυ­τα πο­λι­τι­κό, και  κοι­νω­νι­κό. Α­πό τη νο­μι­κή ά­πο­ψη ό­μως, πα­ρά τις  υ­στε­ρί­ες και τους  εκ­φο­βι­σμούς, συγ­κε­κρι­μέ­νων κέν­τρων τα πράγ­μα­τα εί­ναι α­πλά. Η νο­μι­κή και η οι­κο­νο­μι­κή ε­πι­στή­μη εί­ναι πο­λύ συγ­κε­κρι­μέ­νες, ό­ταν α­να­λύ­ον­ται χω­ρίς προ­θέ­σεις με υ­πευ­θυ­νό­τη­τα. Ας δού­με α­πό­ψεις κα­θη­γη­τών ό­σον α­φο­ρά τη σύμ­βα­ση πχ ( ΓΕ­ΩΡ­ΓΙΟΣ ΚΑ­ΤΡΟΥΓ­ΚΑ­ΛΟΣ -ΔΗ­ΜΟ­ΣΙΟ ΔΙ­ΚΑΙ­Ο)

Τα μνη­μό­νια κα­θ’ ε­αυ­τά δεν α­πο­τε­λούν δι­ε­θνείς συμ­βά­σεις. Συ­νε­πώς α­πό αυ­τά δεν α­πορ­ρέ­ουν δι­ε­θνείς υ­πο­χρε­ώ­σεις της χώ­ρας, ού­τε η ε­φαρ­μο­στι­κή τους νο­μο­θε­σί­α έ­χει τυ­πι­κή ι­σχύ α­νώ­τε­ρη α­πό τον κοι­νό νό­μο.

Ού­τε α­πό τις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις α­πορ­ρέ­ουν δε­σμεύ­σεις με υ­περ­νο­μο­θε­τι­κή ι­σχύ, ε­φό­σον αυ­τές δεν έ­χουν κυ­ρω­θεί σύμ­φω­να με το Σύν­ταγ­μα.

Συ­νε­πώς, ό­λοι οι μνη­μο­νια­κοί νό­μοι μπο­ρεί να κα­ταρ­γη­θούν με νέ­ο νό­μο, με α­πλή πλει­ο­ψη­φί­α, χω­ρίς να α­παι­τεί­ται προ­η­γού­με­νη κα­ταγ­γε­λί­α κα­μιάς σύμ­βα­σης.

Ει­δι­κό­τε­ρα:

Η θέ­ση πε­ρί της πο­λι­τι­κής και ό­χι νο­μι­κής φύ­σης των μνη­μο­νί­ων έ­γι­νε, ορ­θά, δε­κτή α­πό την πρό­σφα­τη α­πό­φα­ση της Ο­λο­μέ­λειας του Συμ­βου­λί­ου της Ε­πι­κρα­τεί­ας 668/2012. Άλ­λω­στε, το ί­διο το μνη­μό­νιο χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό το νό­μο ως «σχέ­διο προ­γράμ­μα­τος», ε­νώ στο κεί­με­νο του αυ­το­προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται ως «σχέ­διο δρά­σης».

Πε­ραι­τέ­ρω, και οι δύ­ο Δα­νεια­κές Συμ­βά­σεις (του πρώ­του και του δεύ­τε­ρου μνη­μο­νί­ου) έ­πρε­πε να κυ­ρω­θούν α­πό τη Βου­λή, σύμ­φω­να με το άρ­θρο 36 παρ. 2 του Συν­τάγ­μα­τος. Πα­ρό­λα αυ­τά και α­νε­ξαρ­τή­τως του ζη­τή­μα­τος της α­νάγ­κης ύ­παρ­ξης αυ­ξη­μέ­νης ή ό­χι πλει­ο­ψη­φί­ας για αυ­τό, κα­μιά α­πό τις δύ­ο δεν κυ­ρώ­θη­κε σύμ­φω­να με το Σύν­ταγ­μα.­  Η πρώ­τη κα­τα­τέ­θη­κε προς κύ­ρω­ση, το Μά­ι­ο του 2010, αλ­λά με­τά α­πο­σύρ­θη­κε, η δεύ­τε­ρη εγκρίθηκε από τη Βουλή δύο φορές ως σχέ­διο, μί­α φο­ρά ως πα­ράρ­τη­μα του ν. 4046/2012, και­  μί­α ως Πρά­ξη Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ρι­ε­χο­μέ­νου. Ου­δέ­πο­τε ό­μως ήρ­θε για κύ­ρω­ση στη Βου­λή με­τά την υ­πο­γρα­φή της.

Οι εν λόγω συμβάσεις, εάν εί­χαν κυ­ρω­θεί συν­ταγ­μα­τι­κά, θα θέ­σπι­ζαν δι­ε­θνείς υ­πο­χρε­ώ­σεις σε βά­ρος της χώ­ρας, με τυ­πι­κή ι­σχύ α­νώ­τε­ρη α­πό το νό­μο, σε αν­τί­θε­ση με τον μη δε­σμευ­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα των μνη­μο­νί­ων. Ε­φό­σον αυ­τό ό­μως δεν συ­νέ­βη, δεν υ­πάρ­χει κα­νέ­να νο­μι­κό εμ­πό­διο για μί­α νέ­α κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλει­ο­ψη­φί­α να α­να­τρέ­ψει τα μνη­μο­νια­κά μέ­τρα. Μάλιστα, για με­ρι­κά α­πό αυ­τά, ό­πως, π.χ. για την κα­τάρ­γη­ση των πρό­σφα­των ρυθ­μί­σε­ων για τη με­τε­νέρ­γεια, που δι­α­λύ­ουν το ερ­γα­τι­κό δί­και­ο και τη συλ­λο­γι­κή αυ­το­νο­μί­α, δεν α­παι­τεί­ται καν τυ­πι­κός νό­μος, αλ­λά αρ­κεί α­πλή Πρά­ξη του Υ­πουρ­γι­κού Συμ­βου­λί­ου.

Εί­ναι, βέ­βαι­α, α­λή­θεια, ό­τι σε μί­α τέ­τοι­α πε­ρί­πτω­ση οι δα­νει­στές μας εν­δέ­χε­ται να κα­ταγ­γεί­λουν α­πό την δι­κή τους με­ριά τις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις, ε­πι­κα­λού­με­νοι ως λό­γο κα­ταγ­γε­λί­ας την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων. Τού­το, δεν θα ση­μαί­νει την έ­ξο­δο της χώ­ρας α­πό το Ευ­ρώ, που εί­ναι νο­μι­κά α­δύ­να­τη, ε­φό­σον δεν υ­πάρ­χει πα­ρό­μοι­α πρό­βλε­ψη στις Συν­θή­κες. Θα συ­νε­πά­γε­ται, ό­μως, την δι­α­κο­πή της χρη­μα­το­δό­τη­σης, πράγ­μα που δεν θα εί­ναι χω­ρίς συ­νέ­πει­ες για τη χώ­ρα, εν ό­ψει του πρω­το­γε­νούς ελ­λείμ­μα­τος που α­κό­μη αν­τι­με­τω­πί­ζει.

Κα­θό­λου δεν εί­ναι βέ­βαι­ο, ό­μως, ό­τι οι δα­νει­στές μας θα ε­πι­λέ­ξουν τη ρή­ξη. Και αυ­τό για­τί τό­τε θα εί­ναι ε­λεύ­θε­ρος ο δρό­μο­ς  για την ε­νερ­γο­ποί­η­ση του βα­σι­κού ό­πλου, που έ­χει η χώ­ρα μας βά­σει του δι­ε­θνούς δι­καί­ου: Να ε­πι­κα­λε­στεί «κα­τά­στα­ση α­νάγ­κης» για να δι­α­κό­ψει την πλη­ρω­μή του χρέ­ους. Σύμ­φω­να με γε­νι­κή αρ­χή του δι­καί­ου (σύμ­φω­να και με σχέ­διο σύμ­βα­σης για την Ευ­θύ­νη των Κρα­τών που έ­γι­νε δε­κτό α­πό τη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση του Ο­Η­Ε το 2001), τα κρά­τη, μπο­ρούν να ε­πι­κα­λε­στούν πα­ρό­μοι­ο λό­γο μη συμ­μόρ­φω­σης σε δι­ε­θνή τους υ­πο­χρέ­ω­ση, ό­ταν α­δυ­να­τούν να αν­τα­πο­κρι­θούν ταυ­τό­χρο­να στις βα­σι­κές κοι­νω­νι­κές τους λει­τουρ­γί­ες και στην ι­κα­νο­ποί­η­ση των δα­νει­στών τους.

Συ­νε­πώς, αν­τί­θε­τα με το κλί­μα φό­βου που καλ­λι­ερ­γούν τα φε­ρέ­φω­να των κομ­μά­των του μνη­μο­νί­ου, η υ­πο­τα­γή δεν α­πο­τε­λεί μο­νό­δρο­μο.

Εί­ναι α­νάγ­κη κά­πο­τε να  μι­λά­με με  στοι­χεί­α και  ό­χι με  κραυ­γές. Αυ­τά πλή­ρω­σε η  Ελ­λά­δα με  τους  μα­θη­τευ­ό­με­νους μά­γους και  τους  υ­πη­ρέ­τες των  συμ­φε­ρόν­των,  ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ και  τους  δο­ρυ­φό­ρους τους.  Ο  λα­ός,  πή­ρε την τύ­χη του  στα  χέ­ρια του  και  θα  αλ­λά­ξει σε­λί­δα. Τα  δε  φαν­τά­σμα­τα του  πα­ρελ­θόν­τος θα  μεί­νουν στην πο­λύ­πα­θη Ελ­λη­νι­κή Ι­στο­ρί­α. Στους  δε  ε­πί­δο­ξους σω­τή­ρες οι  πο­λί­τες ή­δη α­πάν­τη­σαν «δεν  θέ­λου­με να  μας  σώ­ζε­τε συ­νέ­χεια. μπο­ρού­με και  μό­νοι μας έ­χου­με μυα­λό και  κρί­ση»

*Μέ­λος δι­οί­κη­σης Ο­ΤΟ­Ε – Οι­κο­νο­μο­λό­γος – Μά­στερ Εκ­παί­δευ­ση Ε­νή­λι­κων